Αρχική Ανάρτηση Αποφάσεων και Πράξεων στο ΔιαδίκτυοΆρθρο 2 Πεδίο εφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Σίμος Ι. Σαμαράς | 7 Ιανουαρίου 2010, 22:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σίμος Ι. Σαμαράς' | 7 Ιανουαρίου 2010, 22:37

    Μία νομοθετική ρύθμιση για να είναι εύληπτη και ευχερώς εφαρμόσιμη πρέπει να είναι ευσύνοπτη, εκτός αν το ρυθμιστέο αντικείμενο καθιστά αναπόφευκτο το μακροσκελές της, πράγμα σπάνιο. Το άρθρο 2 του προσχεδίου νόμου (εφεξής ΠροσχΝ), έχοντας έκταση περίπου μίας και ημίσεος τυπογραφικής σελίδας κάθε άλλο παρά ευσύνοπτο είναι, ενώ το ρυθμιστέο αντικείμενο δεν εμποδίζει κάτι τέτοιο. Ειδικότερα, η περιπτωσιολογία της παραγράφου 3 δεν αποτελεί παρά συνεπτυγμένη απόδοση του μεγαλύτερου μέρους του άρθρου 5 και περιπτώσεων των άρθρων 7 & 8 του ήδη ισχύοντος Ν. 3469/2006 «Εθνικό Τυπογραφείο, Εφημερίς της Κυβερνήσεως και λοιπές διατάξεις». Αντί, λοιπόν, αυτού του ιδιαίτερα μακροσκελούς καταλόγου, θα μπορούσε, πολύ απλούστερα, πληρέστερα και συντομότερα, να αναφέρεται ότι αναρτώνται στο Διαδίκτυο το σύνολο των πράξεων των οποίων προβλέπεται η δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ή με άλλο τρόπο από το νόμο για την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με την εξαίρεση των δημοσιευόμενων στο Τεύχος Ανωνύμων Εταιριών και Εταιριών Περιορισμένης Ευθύνης. Με τον τρόπο αυτό η αναφορά της παραγράφου 1 του άρθρου 2 ΠροσχΝ καθίσταται περιττή, αφού τα όργανα που εκδίδουν τις πράξεις της παραγράφου 3 είναι τα όργανα που αναφέρει η παράγραφος 1, τα οποία έτσι θα αναφέρονταν πλεοναστικά. Η μόνη ρύθμιση που θα άξιζε να διατηρηθεί αυτούσια είναι εκείνη της παραγράφου 2, γιατί διευρύνει το πεδίο των οργάνων που εκδίδουν πράξεις υποκείμενες σε ανάρτηση. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η παραπομπή σε έναν άλλο νόμο δυσχεραίνει το χρήστη, υπό την έννοια ότι θα πρέπει να αναζητήσει ένα πρόσθετο νομοθετικό κείμενο για να συμπληρώσει το κανονιστικό περιεχόμενο αυτού που μελετά. Κάτι τέτοιο είναι, όμως, σκόπιμο, γιατί η συνεπτυγμένη επανάληψη των περιπτώσεων αναρτώμενων πράξεων του ΠροσχΝ, πέραν των ασαφειών στις οποίες αναπόφευκτα οδηγεί – και οι οποίες μπορεί να λειτουργήσουν σε τελική ανάλυση σε βάρος του πολίτη οδηγώντας σε περιορισμό των αναρτήσεων –, προκαλεί τον κίνδυνο μεταβολής του καταλόγου αυτού στο μέλλον σε στενότερο πλαίσιο από εκείνο των δημοσιεύσεων στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, κάτι που θα ήταν ανακόλουθο και θα έθετε ερμηνευτικά ζητήματα. Ένα ζήτημα, όμως, το οποίο δεν έχει προβλεφθεί, και θα έπρεπε, είναι εκείνο της ανάρτησης κειμένων στο πλαίσιο διαδικτυακής δημόσιας διαβούλευσης (εφεξής ΔΔΔ). Καθώς αυτή μέχρι στιγμής στερείται γενικού νομοθετικού πλαισίου – το προβλεπόμενο αφορά εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις – θα ήταν σκόπιμα να προστεθούν οι πράξεις που υπόκεινται σε δημόσια διαβούλευση και σε άλλη θέση, η οποία θα ήταν μετά το νυν άρθρο 6 ή άρθρο 7 ΠροσχΝ, οι προϋποθέσεις της και λοιπά ζητήματα. ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com