• Σχόλιο του χρήστη 'Στεργίου Μανώλης, Δήμαρχος Βελβεντού' | 15 Ιανουαρίου 2010, 13:39

    Στην παράγραφο 62: Ο Δήμος Βελβεντού είναι ένας εύρωστος ΟΤΑ με τη δική του ιστορία από το 4500 π.χ., με δική του «Ταυτότητα Κοινωνίας» και διαχρονικό πολιτισμικό απόθεμα, με εργονομική αυτοτέλεια, με υποδειγματικές αρχές αυτοδιοικητικής λειτουργίας, με πρότυπο συνεταιριστικό κίνημα, με υγιή οργάνωση της αγροτικής οικονομίας γύρω από δυο πρότυπους, υγιείς συναλλαγματοφόρους συνεταιρισμούς αγροτών και με διακριτή πολιτική καθαρής «πράσινης» ανάπτυξης. Ο Δήμος μας στην διαχρονική του λειτουργία τήρησε με ευλάβεια τις ευρωπαϊκές αρχές της επικουρικότητας, της εγγύτητας και της τοπικής αυτονομίας, σε συνεργασία με τους τριάντα και πλέον μαζικούς φορείς, μέσα από τακτικές θεματικές Λαϊκές Συνελεύσεις με στόχο πάντα δυο πράγματα: Πρώτον οι αποφάσεις να λαμβάνονται όσο το δυνατόν πιο ανοικτά, πιο συμμετοχικά και εγγύτερα στους πολίτες και δεύτερον η αυτοδιοίκηση του τόπου μας να συντείνει στην τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, στην συνεχή ενεργοποίηση του πολίτη στα κοινά και στη διατήρηση και επέκταση της κοινωνικής συνοχής. Ο Δήμος απορρόφησε για έργα, υποδομές και πρωτοβουλίες περισσότερα από 20 εκ € μόνο στην τρίτη κοινοτική περίοδο (Γ’ Κ.Π.Σ.- ΠΕΠ – Κοιν. Πρωτοβουλίες) με ιδιαίτερα σαφή φιλοπεριβαλλοντικό προσανατολισμό, προωθώντας την υγιή οικονομική ανάπτυξή του σε συνδυασμό με την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Σήμερα ο Δήμος είναι πανέτοιμος με μελέτες να απορροφήσει περισσότερα από 30 εκατ. ευρώ σε έργα υποδομών, που θα αναβαθμίσουν κι άλλο την καθημερινή ποιότητα ζωής των πολιτών και θα προωθήσουν περαιτέρω την ανάπτυξη. Εκείνο που περιμένει, όπως και ολόκληρη η χώρα είναι να ανοίξει επιτέλους το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς, που διήνυσε τους 36 από τους 84 μήνες της διάρκειάς του μέσα στην απόλυτη εθνική απραξία. Μετά απ’ αυτά υπάρχει η εξής ερώτηση: Η προτεινόμενη παράγραφος 62 μήπως φωτογραφίζει στην κυριολεξία ΟΤΑ ακριβώς όπως ο Δήμος μας, που επιθυμεί για όλους τους παραπάνω λόγους να κρατήσει την αυτονομία του; Μήπως είναι το παράδειγμα προς επιβράβευση και όχι προς κατάργηση;