• Σχόλιο του χρήστη 'JIM' | 21 Ιανουαρίου 2010, 20:17

    Εργάζομαι εδω και 7 χρόνια σε έναν ορεινό Δήμο στο "Βοήθεια στο Σπίτι", κάτω από πολύ δυσκολες συνθήκες. Η κάθε μέρα για εμάς, είναι μια μικρη "οδύσσεια". Είμαστε οι μόνοι εργαζόμενοι, που αν και απλήρωτοι και με αβέβαιο μέλλον, προσφέρουμε ακόμα και την ψυχή μας σ' αυτούς τους ανήμπορους και κοινωνικά απομονωμένους ανθρώπους, τους υπερήλικες! Κάθε μέρα, είμαστε κοντά τους να τους προσφέρουμε ό, τι έχουν ανάγκη. Αντιμετωπίζουμε όλα τα προβλήματα (προσωπικά, υγείας, καιρικές συνθήκες, δυσκολίες στην πρόσβαση κλπ) και ας μη πούμε τώρα για τους κινδύνους που διατρέχουμε... είναι γνωστοί σε όλους πιστεύω... αλλά ποιός νοιάζεται;;; Με καύσωνα, με ήλιο, με βροχή, με χιόνια, με παγωνίες εμείς θα είμαστε εκεί. Να πάμε τα ψώνια, το γάλα, το ψωμί, τα φάρμακα... κι όχι μόνο... Να δούμε τουλάχιστον αν είναι καλά, αν ζούνε!!! Και καθημερινά ελεγχόμαστε τόσο από τις δημοτικές αρχές, όσο και από τους ίδιους του υπερήλικες... Όχι μόνο δεν πληρωνόμαστε οδοιπορικά, όπως άλλοι μόνιμοι υπάλληλοι που κάθονται στη ζεστασιά τους ή στη δροσιά τους, αλλά ούτε καν τα δεδουλευμένα μας... και η ομηρία συνεχίζεται........... Όλοι θελετε ένα κοινωνικό κράτος, ένα κράτος κοντά στον πολίτη, κοντά στον υπερήλικα. Κι εμείς με τη σειρά μας λοιπόν, περιμένουμε να δούμε και το δικό σας κοινωνικό πρόσωπο, προς τον εργαζόμενο. Σας χρειαζόμαστε δίπλα μας για να μπορούμε να είμαστε πιο αποδοτικοί. Χρειαζόμαστε και τη δική σας ευαισθησία, για ένα καλύτερο κράτος, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ κοντά στον κάθε πολίτη!!!!