• Σχόλιο του χρήστη 'εθελόντρια ζωής' | 19 Νοεμβρίου 2019, 16:53

    Για το "Άρθρο 07 παρ.1" έχει δίκιο ο κύριος Ανδρ. Ανδρουλάκης. Η δωρεά αιμοπεταλίων (η καθαυτή διαδικασία που για γυναίκες κρατά κατ' ελάχιστο 50-55 λεπτά της ώρας), είναι ιατρική πράξη εγκεκριμένη να επαναλαμβάνεται με ασφάλεια κάθε ένα (1) μήνα. Ανταποκρινόμενοι σε έκτακτη έκκληση (ΠΟΛΥ συχνό φαινόμενο λόγω των ελάχιστων εθελοντών δοτών αιμοπεταλίων!) υπολογίζοντας το χρόνο προς και από το νοσοκομείο, προσθέτοντας τουλάχιστον 10-20 λεπτά το χρόνο προετοιμασίας του μηχανήματος / εξέτασης του εθελοντή / μετρήσεων δειγματοληπτικής ποσότητας αίματος (για τη σωστή ρύθμιση του μηχανήματος) μιλάμε για ΟΛΙΚΟ χρόνο περί τα εκατόν είκοσι πέντε (125) λεπτά, κατ' ελάχιστο! Ουσιαστικά, τη μέρα δωρεάς αιμοπεταλίων ο δωρητής δεσμεύει δυόμιση με τρεις ώρες, χρόνος που δεν επιτρέπει να ασκήσει επαρκώς και νομίμως και τα εργασιακά καθήκοντά του και ωθώντας τον αναγκαστικά σε ολοήμερη άδεια. Επομένως, εκ των δύο ημερών που του "χαρίζονται" στην πραγματικότητα μένει μία... Και, άρα, ουσιαστικά, δεν εξομοιώνεται το χάρισμα μεταξύ μιάς δωρεάς αίματος (διαδικασία 15 λεπτών) με τη δωρεά αιμοπεταλίων. Προφανώς οι εισηγητές της συγκεκριμένης παραγράφου δεν έχουν δωρίσει ποτέ αιμοπετάλια και αγνοούν πλήρως τις ιδιαιτερότητες (της λήψης) αλλά έχουν και την ευτυχία να μην έχουν χρειαστεί ποτέ να βρουν αιμοπετάλια για τους ίδιους ή οικείους τους, έτσι ώστε αγνοούν τη δυσκολία εύρεσης του συγκεκριμένου "προϊόντος". Τέλος, να σημειωθεί ότι διαφορετικής "αντιμετώπισης" σε ό,τι αφορά θέμα αδειών για το συγκεκριμένο ζήτημα, τυγχάνουν δωρητές δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται στην κεντρική κυβέρνηση, από εκείνους που εργάζονται σε δήμους, δημοτική αστυνομία κλπ. Και, πιο ευνοημένοι όλων, όπως πάντα, οι εργαζόμενοι σε σώματα όπως αστυνομία, στρατός, ναυτικό, αεροπορία.