• Σχόλιο του χρήστη 'Peter' | 18 Νοεμβρίου 2009, 20:52

    Πολλοί εδώ μέσα, ίσως και οι περισσότεροι, προτείνουν ως το καλύτερο μέσο αξιόλογησης για πρόσληψη στο δημόσιο τον γραπτό διαγωνισμό. Και αναρωτιέμαι πως είναι η πλέον αξιοκρατική διαδικασία, όταν από την «φύση» της αυτή η διαδικασία, προάγει ανισότητες. Πρώτον βιολογικά αν το πάρουμε, με την φθορά γνώσεων και τις βιολογικές δυσκολίες συγκέντρωσης, πώς ένας 35αρης κι άνω ή και λίγο μικρότερος, μπορεί να συναγωνισθεί έναν μόλις αποφοιτήσαντα 18αρη για θέσεις ΔΕ ή 25άρη ΠΕ,ΤΕ? Το μυαλό των «μεσήλικων» είναι το ίδιο καθαρό και διαυγές με ενός νέου-ας? Ο απαραίτητος χρόνος, ο χώρος και οι συνθήκες προετοιμασίας είναι οι ίδιες? Αν βάλεις τον ίδιο νέο άνθρωπο να λύσει την ίδια άσκηση, μετά από 10-15 χρόνια πολύ αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρει ... Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν προκύψει και διαμορφωθεί, είναι οι ίδιες για όλους? Οι αλλαγές στην προσωπική τους ζωή, με εργαζόμενους σε δουλειές επιβίωσης, με έγγαμους που έχουν να σκεφτούν εκτός από το δικά τους προβλήματα κι αυτά των οικογενειών τους και κυρίως των παιδιών τους, άνθρωποι με μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις και ανάγκες, με μικρά ή μεγάλα προβλήματα υγείας, κτλ, κτλ. Ακόμη και την «άτυχη στιγμή» ή την δικαιογημένα συγκυριακή αποχή σ' έναν τέτοιο διαγωνισμό να βάλεις, προάγεται «αδικία». Η επόμενη ευκαιρία θα είναι μετά από έναν ή δυο χρόνια. Και μέχρι τότε ... Τέλος ένας γραπτός διαγωνισμός σήμερα, δεν πιστοποιεί ότι κι αύριο θα είσαι το ίδιο. Υπάρχουν ΔΥ που αρίστευσαν πριν 20 χρόνια σε διαγωνισμούς και σήμερα δεν μπορούν να ανοίξουν ένα PC ... Οι γνώσεις τρέχουν και οι απαιτήσεις αλλάζουν και κανένας ευκαιριακός γραπτός διαγωνισμός δεν μπορεί να πιστοποιήσει δια βίου ότι είσαι ο καλύτερος!!! Η πιο ρεαλιστική πρόταση πιστεύω είναι η συνεχής επιμόρφωση και αξιόλογηση των ΔΥ.