Αρχική Αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, σύσταση Ελληνικού Κέντρου Εμπειρογνωμοσύνης...ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Ν.Π.Δ.Δ. (άρθρα 3-48)Σχόλιο του χρήστη ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΧΗΝΟΥ | 9 Ιουλίου 2025, 14:56
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΧΗΝΟΥ' | 9 Ιουλίου 2025, 14:56

    Στο άρθρο 7 «Διεύρυνση των περιπτώσεων θέσης υπαλλήλου σε αυτοδίκαιη αργία – Τροποποίηση παρ. 1 και 2 άρθρου 103 Κώδικα Κατάστασης Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ.» ενώ στο σχέδιο νόμου (pdf) προστίθεται περ.δ στην παρ.1 αβ) του άρθρου 103, στην ανωτέρω ανάρτηση το ξεχάσατε.. Σε κάθε περίπτωση, η προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 103 του ν. 3528/2007, με την οποία επεκτείνεται η αυτοδίκαιη αργία στον υπάλληλο που παραπέμπεται αμετάκλητα στο ακροατήριο για κακούργημα (προσθήκη στην παρ. αβ΄, περ. δ΄), εγείρει σοβαρά ζητήματα συμβατότητας με: 1. το τεκμήριο αθωότητας του άρθρου 6 παρ. 2 της ΕΣΔΑ, 2. τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 §1 Σ), 3. τη νομολογία των ελληνικών ανώτατων δικαστηρίων. Η αυτοδίκαιη θέση σε αργία, η οποία κατά το ισχύον πλαίσιο συνεπάγεται περικοπή του 50% των αποδοχών (άρθρο 103 παρ. 4 ν. 3528/2007) και βαρύ κοινωνικό στίγμα, επιβάλλεται χωρίς καμία αξιολόγηση της διοίκησης ή του πειθαρχικού οργάνου και πριν υπάρξει αμετάκλητη ποινική καταδίκη. Δημιουργεί, έτσι, ουσιαστικά ποινικό αποτέλεσμα, που αντιβαίνει στο τεκμήριο αθωότητας. Το ΕΔΔΑ έχει επανειλημμένα τονίσει ότι το τεκμήριο αθωότητας παραβιάζεται όταν η δημόσια αρχή, πριν την τελεσίδικη ποινική καταδίκη, εκφράζει ή ενσωματώνει σε διοικητική πράξη δήλωση ή υπονοούμενη κρίση ενοχής (βλ. Allen κατά Ηνωμένου Βασιλείου [GC], αριθμ. 25424/09, σκ. 93· Böhmer κατά Γερμανίας, αριθμ. 37568/97· Daktaras κατά Λιθουανίας, αριθμ. 42095/98). Η θέση σε αργία, όταν δεν αιτιολογείται ως προσωρινό μέτρο με βάση εξατομικευμένα στοιχεία και επιβάλλεται αυτοδίκαια, δημιουργεί την εύλογη εντύπωση ότι ο υπάλληλος θεωρείται ένοχος, κατά παράβαση της ΕΣΔΑ. Το ΣτΕ έχει κρίνει πως η αυτοδίκαιη αργία δύναται κατ’ εξαίρεση να είναι συνταγματικά ανεκτή, μόνο ως προσωρινό προληπτικό μέτρο, με βάση υπέρτερο λόγο δημοσίου συμφέροντος, που αφορά την προστασία της δημόσιας υπηρεσίας, χωρίς αξιολογική κρίση ενοχής (π.χ. ΣτΕ 2763/2012 Ολ., 845/2013, 2196/2014, 4050/2015, 1613/2020). Όμως, έχει υπογραμμίσει ότι: • Η αργία δεν πρέπει να καταλήγει σε de facto πειθαρχική κύρωση, χωρίς προηγούμενη κρίση. • Πρέπει να τελεί υπό συνεχή έλεγχο αναλογικότητας. • Η αυτοδίκαιη επιβολή της, χωρίς καμία εξατομικευμένη στάθμιση, παραβιάζει συνταγματικές αρχές. Ο Άρειος Πάγος έχει αναγνωρίσει την αρχή του τεκμηρίου αθωότητας όχι μόνο στην ποινική διαδικασία, αλλά και σε παράπλευρες διοικητικές ή κοινωνικές συνέπειες (π.χ. ΑΠ 1452/2018, ΑΠ 470/2016), υπογραμμίζοντας ότι μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη, ο κατηγορούμενος δεν μπορεί να θεωρείται ένοχος, ούτε να υφίσταται μέτρα με ποινικό ή τιμωρητικό χαρακτήρα. Η ρύθμιση, ως έχει, δεν τηρεί τη θεμελιώδη ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη προστασίας της διοίκησης και στην κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων. Η αμετάκλητη παραπομπή σε δίκη, αν και ενδείκτης σοβαρότητας, δεν αρκεί για αυτοδίκαιη κύρωση χωρίς δικαστική κρίση. Προτείνεται: 1. Να καταργηθεί η πρόβλεψη αυτοδίκαιης αργίας με μόνη βάση την παραπομπή για κακούργημα. 2. Να γίνεται χρήση του άρθρου 104 ν. 3528/2007 (δυνητική θέση σε αργία), με απόφαση του αρμόδιου οργάνου και αιτιολογημένη στάθμιση δημοσίου συμφέροντος. 3. Να διασφαλιστεί ένδικη προστασία και δυνατότητα ακύρωσης ή περιορισμού του μέτρου. Η διατήρηση του τεκμηρίου αθωότητας και η αρχή της αναλογικότητας είναι θεμέλια του κράτους δικαίου.