• Σχόλιο του χρήστη 'Δημοσθένης' | 4 Νοεμβρίου 2009, 20:17

    Στο άρθρο 6 (ορισμός συνδίκου – προστασία κύριας κατοικίας) θεωρώ, ότι πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα και να γίνει αναφορά με την προσθήκη παραγράφου 4 για την προστασία της κύριας κατοικίας των εγγυητών, που έχουν υπογράψει σε δανειακές συμβάσεις δανειοληπτών και τραπεζικών – πιστωτικών ιδρυμάτων, ως εγγυητές, και οι οποίοι μετά την νόμιμα, και αποδεδειγμένη αδυναμία των δανειοληπτών για την αποπληρωμή του δανείου που έχουν λάβει και επειδή ευθύνονται στον ίδιο βαθμό με τους δανειολήπτες, ως πρωτοφειλέτες, αφού είναι γνωστή η αντιδεοντολογική τακτική που εφάρμοζαν οι τράπεζες, να απαιτούν δηλαδή από τους εγγυητές να υπογράφουν στις δανειακές συμβάσεις (συνήθως στα ψιλά γράμματα), ότι παραιτούνται του προβλεπόμενου από τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα ευεργετήματος για τους εγγυητές «ένστασις διζήσεως», πέρα από κάθε έννοια δικαίου, χρηστών και συναλλακτικών ηθών αλλά και σχετικής νομολογίας του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία ο εγγυητής ευθύνεται παρεπομένως προς τον οφειλέτη (ΑΠ 148/1977) και σήμερα λοιπόν να κινδυνεύουν να απωλέσουν, εγγυητές όντες, περιουσιακά των στοιχεία και μάλιστα όταν αυτά περιορίζονται στη κύρια κατοικία των, που μπορεί να αποτελεί σε πολλούς εξ αυτών και το μοναδικό περιουσιακό των στοιχείο. Επομένως στην παράγραφο αυτή (4) που προτείνεται να προστεθεί στο άρθρο 6, θα πρέπει να εξαιρεθεί αυτοδίκαια, χωρίς άλλη διαδικασία και χωρίς να απαιτείται να υποβληθεί σχετική αίτηση από τον εγγυητή, η κύρια κατοικία του, από οιαδήποτε διεκδίκηση, κατάσχεση, πλειστηριασμό, κ.λ.π. από τους πιστωτές, εφόσον ο εγγυητής μπορεί να αποδείξει ότι νόμιμα και δικαιολογημένα, ο δανειολήπτης – πρωτοφειλέτης έχει αδυναμία να αποπληρώσει το δάνειο που έχει λάβει ( περίπτωση πτώχευσης,