Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 2. Διαδικασία εξωδικαστικού συμβιβασμούΣχόλιο του χρήστη Παναγιώτης Βαρλάγκας | 1 Νοεμβρίου 2009, 03:06
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 1 Νοεμβρίου 2009, 03:06

    Η διαδικασία του εξωδικαδιστικού συμβιβασμού προέρχεται από το γερμανικό δίκαιο, όπως και όλο το παρόν νομοθέτημα άλλωστε. Συγκεκριμένα, η παρ. (1), περ. 1 της § 305 ("Eröffnungsantrag des Schuldners" - "Αίτηση Ενάρξεως από τον Οφειλέτη") υπό Μέρος "Schuldenbereinigungsplan" ("Σχέδιο Διευθέτησης Οφειλών" - είναι ο ίδιος τίτλος με το άρθρο 4 του παρόντος σχεδίου νόμου) έχει ως εξής (μετάφραση δική μου): "Με τη γραπτή αίτηση για έναρξη της διαδικασίας πτωχεύσεως (§ 311) ή αμέσως μετά αυτήν την αίτηση, ο οφειλέτης πρέπει να υποβάλλει: 1. πιστοποιητικό εκδοθέν από κατάλληλο πρόσωπο ή αρχή και από το οποίο προκύπτει ότι επιδιώχθηκε χωρίς επιτυχία εξωδικαστικός συμβιβασμός με τους πιστωτές για τη διευθέτηση των οφειλών επί τη βάσει σχεδίου εντός των τελευταίων έξι μηνών προ της αιτήσεως ενάρξεως. θα επισυνάπτεται το σχέδιο και θα εκτίθενται οι κύριοι λόγοι για την αποτυχία του. οι Χώρες [Σ.Σ. "κρατίδια"] μπορούν να καθορίσουν ποια πρόσωπα ή αρχές θα θεωρούνται κατάλληλα" ("Mit dem schriftlich einzureichenden Antrag auf Eröffnung des Insolvenzverfahrens (§ 311) oder unverzüglich nach diesem Antrag hat der Schuldner vorzulegen: 1.eine Bescheinigung, die von einer geeigneten Person oder Stelle ausgestellt ist und aus der sich ergibt, daß eine außergerichtliche Einigung mit den Gläubigern über die Schuldenbereinigung auf der Grundlage eines Plans innerhalb der letzten sechs Monate vor dem Eröffnungsantrag erfolglos versucht worden ist; der Plan ist beizufügen und die wesentlichen Gründe für sein Scheitern sind darzulegen; die Länder können bestimmen, welche Personen oder Stellen als geeignet anzusehen sind;") Η διάταξη αυτή εντάχθηκε στο άρθρο 4 (Σχέδιο Διευθέτησης Οφειλών) του παρόντος νομοσχεδίου, αλλά ο Έλληνας νομοθέτης έκρινε για λόγους νομοτεχνικούς να την "σπάσει" και να θέσει τη γενική αρχή την ύπαρξης εξωδικαστικής διαδικασίας συμβιβασμού σε ξεχωριστό άρθρο (το παρόν άρθρο 2) στο οποίο να εξηγεί ότι υπάρχει αυτή η διαδικασία μεταξύ οφειλέτη και πιστωτών η οποία πρέπει να γίνει εντός του τελευταίου 6μηνου πριν την υποβολή της αίτηση έναρξης της διαδικασίας. ΤΟ 6ΜΗΝΟ ΑΥΤΟ για το οποίο τόσα σχόλια γράφτηκαν, δεν είναι κάποια φοβερή και τρομερή πρωτότυπη έμπνευση του Έλληνα νομοθέτη. Ορίστηκε στη Γερμανία με την Insolvenzordnung το 1994 και τέθηκε σε εφαρμογή το 1999 (η διαφορά των 5 ετών είναι ότι στη Γερμανία ίσχυε πριν ο παλαιός πτωχευτικός κώδικας, η Konkursordnung του 1877 και ήθελαν να δώσουν μεταβατικό διάστημα). Σε κάθε περίπτωση, το 6μηνο αυτό είναι κάτι που εφαρμόζεται στη Γερμανία, μια μεγάλη χώρα 82 εκατομμυρίων κατοικών με κοινή με μας νομική κουλτούρα επί 10ετία. Δεν είναι κάτι το extreme. Απλά σου λέει: Μην έρθεις στο δικαστήριο να μου υποβάλλεις αίτηση έναρξης διαδικασίας διευθέτησης οφειλών (δηλ. πτώχευσης καταναλωτή), εάν δεν έχεις κάνει πρώτα ΠΡΟΣΦΑΤΑ (δηλ. το τελευταίο 6μηνο - είναι ένας λογικός ορισμός του "πρόσφατα") έναν διακανονισμό με τον δανειστή σου. Για να μη φρακάρουν τα δικαστήρια από φόρτο υποθέσεων. Αλλά για να μη ξοδεύει και ο κόσμος άδικα λεφτά σε δικηγόρους, αν μπορεί να λυθεί το ζήτημα φιλικά μεταξύ (όπως είναι η τυπική περίπτωση) πελάτη και τράπεζας. Άρα, 11 χρόνια μετά τη Γερμανία (1.1.1999) πάμε και εμείς να κάνουμε διαδικασία ατομικής πτώχευσης - αυτό είναι όλο.