• Σχόλιο του χρήστη 'Χάρης Βαρουχάκης' | 19 Μαΐου 2019, 19:49

    Με το άρθρο αυτό υποτίθεται ότι αποκλείεται δια παντός το δικαίωμα του Ιδιωτικού Τομέα ( θεωρούμενου ως κερδοσκοπικού) να μετέχει στις διαδικασίες της ακούσιας ψυχιατρικής περίθαλψης , δικαίωμα που του παρείχαν τα καταργούμενα άρθρα του Νόμου 20171/1992 και του Νόμου 2716/ 1999 . Παρατείνεται όμως , όπως δεν θα έπρεπε ,και μάλιστα συνεχώς επεκτείνεται το δικαίωμα αυτό στις λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ( Ν.Π.Ι.Δ. μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα), που έδρασαν από το 1999, που χρηματοδοτήθηκαν όμως αφειδώς και συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από τη Κυβέρνηση, που επιλέχτηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες , που συνεχίζουν να προσλαμβάνουν προσωπικό με δικά τους κριτήρια, που επί χρόνια λειτουργούσαν χωρίς άδεια, που κάποιες από αυτές επέκτειναν τη δραστηριότητά τους και σε θέματα δικαστικής συμπαράστασης και που ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας πολλών εξ αυτών αμφισβητήθηκε από πολλούς , ακόμη και από επίσημα χείλη με προσφυγή μάλιστα στη Δικαιοσύνη. Ο Νομοθέτης λοιπόν οφείλει να αποφασίσει : Και εάν μεν προκρίνει ότι η ακούσια ψυχιατρική θεραπεία πρέπει να παρέχεται μόνο σε δημόσιες Μονάδες Ψυχικής Υγείας ,οφείλει να αναλάβει αμέσως την ευθύνη της λειτουργίας και όλων αυτών που λειτουργούν τώρα από τις Μ.Κ.Ο. Εάν όμως προκρίνει και την εμπλοκή του Ιδιωτικού Τομέα θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι η ακούσια θεραπεία στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας του ιδιωτικού Τομέα παρέχεται με τις ίδιες ιατρικές και δικαστικές εγγυήσεις και τις ίδιες διαδικασίες που προβλέπει ο Νόμος για το Δημόσιο Τομέα.