1. Η παρ. 2 του άρθρου 45 Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«2. Στον ανήλικο μπορεί να επιβληθούν με διάταξη του εισαγγελέα ένα ή περισσότερα από τα αναμορφωτικά μέτρα που προβλέπονται στις περιπτώσεις α` έως και ια` του άρθρου 122 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα. Με την ίδια διάταξη ορίζεται και η προθεσμία συμμόρφωσης. Αν ο ανήλικος συμμορφωθεί με τα μέτρα και τις υποχρεώσεις που του επιβλήθηκαν, ο εισαγγελέας ενεργεί σύμφωνα με όσα προβλέπονται στο άρθρο 43 παρ. 2 του παρόντος. Σε αντίθετη περίπτωση ο εισαγγελέας κινεί την ποινική δίωξη σύμφωνα με το άρθρο 43 παρ. 1 του παρόντος. Για την έκδοση της διάταξης απαιτείται προηγούμενη έκθεση του αρμόδιου επιμελητή ανηλίκων».
2. Στην παρ. 2 του άρθρου 239 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται το τρίτο εδάφιο και προστίθεται τέταρτο εδάφιο ως εξής:
«Γι` αυτό το σκοπό όποιος ενεργεί την ανάκριση αναθέτει τη συλλογή των απαιτούμενων πληροφοριών σε έναν από τους επιμελητές που υπηρετούν στις κατά τόπους Υπηρεσίες Επιμελητών Ανηλίκων. Η σχετική έκθεση των επιμελητών είναι σε γνώση των δικαστικών και εισαγγελικών αρχών, καθώς και του κατηγορουμένου».
3. Το δεύτερο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 282 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«Για τους ανηλίκους ως περιοριστικοί όροι είναι δυνατόν να διατάσσονται ένα ή περισσότερα από τα αναμορφωτικά μέτρα που προβλέπονται στις περιπτώσεις α’ έως ια’ του άρθρου 122 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα. Σε περίπτωση παραβίασης των όρων αυτών είναι δυνατή η αντικατάστασή τους με το μέτρο υπό στοιχείο ιβ΄ της παραγράφου 1 του άρθρου 122 του Ποινικού Κώδικα».
4. Το τρίτο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρου 282 ΚΠΔ αντικαθίσταται ως εξής:
«Η διάταξη του προηγούμενου εδαφίου δεν έχει εφαρμογή σε υποδίκους που διαθέτουν αναπηρία με ποσοστό εξήντα επτά τοις εκατό (67%) και άνω. Το ίδιο ισχύει και για τους υποδίκους που διαθέτουν ποσοστό αναπηρίας πενήντα τοις εκατό (50%) και άνω εφόσον κρίνεται ότι η παραμονή τους σε κατάστημα κράτησης καθίσταται ιδιαίτερα επαχθής λόγω αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης. Η διακρίβωση της αναπηρίας γίνεται, μετά από αίτηση του υποδίκου, από το αρμόδιο δικαστικό όργανο, το οποίο εφόσον δεν υπάρχει σχετική πιστοποίηση αναπηρίας από Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) διατάσσει ειδική πραγματογνωμοσύνη, κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 3 του άρθρου 110Α του Ποινικού Κώδικα».
5. Το τέταρτο εδάφιο της παρ. 4 του άρθρου 282 ΚΠΔ αντικαθίσταται ως εξής:
«Οι διατάξεις της παρούσας παραγράφου για την προσωρινή κράτηση δεν εφαρμόζονται για κατηγορούμενους που διαθέτουν αναπηρία με ποσοστό εξήντα επτά τοις εκατό (67%) και άνω. Το ίδιο ισχύει και για τους υποδίκους που διαθέτουν ποσοστό αναπηρίας πενήντα τοις εκατό (50%) και άνω εφόσον κρίνεται ότι η παραμονή τους σε κατάστημα κράτησης καθίσταται ιδιαίτερα επαχθής λόγω αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης. Η διακρίβωση της αναπηρίας γίνεται, μετά από αίτηση του υποδίκου, από το αρμόδιο δικαστικό όργανο, το οποίο εφόσον δεν υπάρχει σχετική πιστοποίηση αναπηρίας από Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) διατάσσει ειδική πραγματογνωμοσύνη, κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 3 του άρθρου 110Α του Ποινικού Κώδικα. Στις περιπτώσεις αυτές, εκτός των άλλων περιοριστικών όρων, μπορεί να επιβληθεί στον κατηγορούμενο και ο κατ’ οίκον περιορισμός, καθώς και νοσηλεία σε νοσοκομείο, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 557 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, κατόπιν αιτήσεώς του».
6. Η παρ. 6 του άρθρου 282 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«6. Η παράγραφος 4 εφαρμόζεται και για ανήλικο κατηγορούμενο που έχει συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας, εφόσον η πράξη του, αν την τελούσε ενήλικος, θα ήταν κακούργημα απειλούμενο με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Στην περίπτωση αυτή η προσωρινή κράτηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπερβαίνει τους έξι μήνες. Η παραβίαση των περιοριστικών όρων που έχουν επιβληθεί στον ανήλικο δεν επιτρέπεται να οδηγήσει από μόνη της σε προσωρινή κράτηση. Το ένταλμα προσωρινής κράτησης πρέπει να περιέχει ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία από την οποία να προκύπτει γιατί τα αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα δεν κρίνονται στη συγκεκριμένη περίπτωση επαρκή, λαμβανομένων κατά περίπτωση υπόψη των ιδιαίτερων συνθηκών τέλεσης της πράξης και της προσωπικότητας του ανηλίκου».
7. Στο άρθρο 478 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας προστίθεται νέο εδάφιο ως εξής:
«Το ένδικο μέσο της έφεσης επιτρέπεται επίσης στον ανήλικο κατηγορούμενο μόνο κατά του βουλεύματος του συμβουλίου πλημμελειοδικών το οποίο τον παραπέμπει στο δικαστήριο για έγκλημα που αν ήταν ενήλικος θα ήταν κακούργημα και μόνο για λόγους που αναφέρονται στο προηγούμενο εδάφιο».
8. Η περ. ε’ της παραγράφου 1 του άρθρου 489 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«Κατά της απόφασης του μονομελούς ή τριμελούς δικαστηρίου ανηλίκων με την οποία ο ανήλικος που κατά την τέλεση της πράξης είχε συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος, δικάστηκε όμως μετά τη συμπλήρωση του δέκατου όγδοου έτους της ηλικίας του, καταδικάστηκε κατά το άρθρο 130 του Ποινικού Κώδικα σε ποινή στερητική της ελευθερίας».
9. Η περ. ββ του άρθρου 574 παρ. 2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«ββ) κάθε απόφαση με την οποία επιβάλλεται περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων».
10. Στην παρ. 3 περ. α’ του άρθρου 574 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας απαλείφεται η φράση «ή των αναμορφωτικών μέτρων».
11. Η παρ. 1 περ. β’ του άρθρου 578 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«β) Στις περιπτώσεις δελτίων που αφορούν περιορισμό σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων του Ποινικού Κώδικα, όταν ο ανήλικος συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας του».
Πιστεύω ότι γιά όλες τις ποινές γιά οικονομικά δικήματα, φορολογικά και άλλα παρόμοια, ανεξαρτήτως ύψους ποινής, στον α’ βαθμό, θα πρέπει να η έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, γιατί τα πρωτοβάθμια δικαστήρια πάρα πολύ συχνά δικάζουν με υποθέσεις και ανεπαρκή ή ελλειπή στοιχεία και επιβάλλουν πολλές φορές εξοντωτικές ποινές, που όχι μόνο είναι άδικες αλλά, αν η έφεση δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, οδηγούν ανθρώπους στην φυλακή κι εκεί περιμένουν πάρα πολύ καιρό μέχρι να γίνει το δευτεροβάθμιο δικαστήριο και να βρουν το δίκιο τους. Οσες φορές κι αν κάνουν αίτηση αναστολής, αναστολή δεν δίνεται και εκείνοι είναι υποχρεωμένοι να παραμένουν στην φυλακή, ενώ θα μπορούσαν να είναι έξω και να προσπαθούν να μαζέψουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούν γιά να αποδείξουν την αθωότητά τους μέχρι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, που οπωσδήποτε δικάζει με βάση τα στοιχεία, αφού οι δικαστές ξέρουν ότι θα κριθούν από τον Αρειο Πάγο . Σε τελευταία ανάλυση, είναι σωστό αυτό που λένε καλύτερα δέκα ένοχοι έξω από την φυλακή, παρά ένας αθώος μέσα σ’αυτήν. Ας μένουν έξω μέχρι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο και αν κι εκείνο τους κρίνει ένοχους, τότε να φυλακίζονται και να εκτίουν την ποινή τους, όποια κι αν είναι αυτή.
Ενα πολύ σοβαρό θέμα που θα πρέπει να προβλέψετε είναι να μην δημοσιεύονται σε εφημερίδες και ιστοσελίδες και να μην προβάλλονται στην τηλεόραση στοιχεία που προέρχονται από την προανάκριση ή την κύρια ανάκριση ή ακόμα και από την προκαταρκτική εξέταση, πριν να παραπεμφθεί ο κατηγορούμενος είτε με βούλευμα είτε με απ’ευθείας κλήση του Εισαγγελέα. Είναι πιά κοινό μυστικό ότι οι δημοσιογράφοι παίρνουν πληροφορίες από τους αστυνομικούς αλλά και από άλλους προανακριτικούς υπαλλήλους, όμως θα πρέπει να τους απαγορευθεί να επικαλούνται το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού και να δημοσιοποιούν τα στοιχεία των εμπλεκομένων στην κάθε υπόθεση, γιατί με αυτό τον τρόπο έχουν φθάσει να δικάζουν οι εφημερίδες, τα blogs, οι ιστοσελίδες και οι τηλεοράσεις, παραποιώντας τα στοιχεία προς χάριν της τηλεθέασης και της αύξησης του κέρδους τους, χωρίς να υπολογίζουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσουν στους ίδιους και στις οικογένειές τους.
Oι μεταβατικές διατάξεις του άρθρου 8 του ν. 4312/2014 (Α’ 260) θα πρέπει για λόγους δικαιοπολιτικούς, αλλά και ισονομίας, να καταλάβουν και τις εκκρεμείς πλημμεληματικές υποθέσεις που εκκρεμούν σε β’ βαθμό.
Τούτο επιβάλλεται και από τη λογική του νόμου, καθώς, εφόσον ήδη δίδεται αυτή δυνατότητα για κακουργηματικές υποθέσεις, είναι άδικο να εξαιρούνται οι ήσσονος σημασίας υποθέσεις.
Προτεινόμενη προσθήκη :
«Στο άρθρο 8 του ν. 4312/2014 (Α’ 260), προστίθεται παράγραφος 3 ως εξής :
3. Οι ρυθμίσεις της παραγράφου 6 του άρθρου 2 εφαρμόζονται αναλογικά και στις υποθέσεις στις οποίες δεν συντρέχουν τα αναφερόμενα στο δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου και κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου έχει εκδοθεί καταδικαστική απόφαση σε πρώτο βαθμό, εφόσον λάβουν χώρα τα οριζόμενα στις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 2 έως την έναρξη της αποδεικτικής διαδικασίας στο
δευτεροβάθμιο δικαστήριο.»
Κατάργηση του χουντικής έμπνευσης κουκουλονόμου που έχει τυλίξει δεκάδες κόσμου σε μια κόλλα χαρτί.
Νομίζω ότι θα πρέπει να εφαρμοσθεί το μέτρο της βιντεοσκόπησης των ποινικών δικών όλων των βαθμών δικαιοδοσίας, οι δε βιντεοσκοπήσεις να διατηρούνται γιά μία δεκαετία και όποιος έχει έννομο συμφέρον και εκφράζει παράπονο γιά οποιαδήποτε πλημμέλεια της διαδικασίας, να μπορεί να απευθύνεται στον Επιθεωρητή Δικαστηρίων γιά να πιστοποιηθεί η βασιμότητα των παραπόνων του. Με αυτό τον τρόπο θα αποφεύγεται το θλιβερό φαινόμενο να κοιμούνται στην έδρα είτε οι δικαστές, είτε οι εισαγγελείς, να στέλνουν ή να δέχονται μηνύματα στο κινητό τους και γενικά να είναι οπουδήποτε αλλού, εκτός από την αίθουσα διεξαγωγής της δίκης.
Σε θετική κατεύθυνση οι περισσότερες διατάξεις τροποποίησης ΚΠΔ που αφορούν τους ανηλίκους. Η πρόβλεψη δυνατότητας άσκησης έφεσης κατά παραπεμπτικών βουλευμάτων από τον ανήλικο κατηγορούμενο (άρθρο 478) ίσως είναι περιττή, αφού η παραπομπή τους γίνεται απευθείας στο ακροατήριο με σύμφωνη γνώμη του ανακριτή (στις περιπτώσεις κακουργημάτων) και εισαγγελέα
Ως απλός Πολίτης που ζω σε μια ευνομούμενη κοινωνία θα αποτολμήσω να αγγίξω θέματα που αν και δεν είμαι ειδικός, θεωρώ ότι χρίζουν πλέον άμεσης και ριζοσπαστικής αντιμετώπισης από την Πολιτεία.
Γνωρίζω βέβαια ότι έχουν απασχολήσει τα συναρμόδια Υπουργεία πολλάκις και έχουν γίνει προσπάθειες, έχουν συσταθεί ειδικές Επιτροπές για να αλλάξουν προς το καλύτερο και δικαιότερο τα πράγματα.
Επειδή μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα και η νέα κυβέρνηση έχει μια νέα αντίληψη επί των πραγμάτων θεωρώ είναι ευκαιρία τώρα να αλλάξουν πολλά.
Το θέμα είναι πρόληψη – αποτροπή- καταστολή της συνεχώς αυξανόμενης εγκληματικότητας, η εξυγίανση του σωφρονιστικού συστήματος και η αναθεώρηση – επικαιροποίηση του Ποινικού Κώδικα και γενικότερα του πολυδαίδαλου, αντικρουόμενου, άδικου πολλές φορές Νομοθετικού Πλαισίου.
Αφορμή στάθηκαν κάποια χαρακτηριστικά σοβαρά γεγονότα τα οποία σύμφωνα με το ισχύον Νομοθετικό Πλαίσιο φαντάζουν εντελώς παράδοξα.
Προσωπικά εάν ήμουν ακόμη και στο φεγγάρι μόνος μου με το Ταμείο του κράτους δεν θα υπήρξε ποτέ περίπτωση να διανοηθώ ούτε καν να το αγγίξω. Ακόμη και αν μου έλεγαν από κάτι τέτοιο θα σωνόταν το παιδί μου διαφορετικά θα πέθαινε. Ναι θα το άφηνα να πεθάνει παρά να κλέψω.
Όμως παρότι σιχαίνομαι τους κλέφτες και κυρίως τους καταχραστές του Δημοσίου χρήματος, δεν θεωρώ ότι είναι δίκαιο και σωστό, να τιμωρείται πολύ πιο αυστηρά το οικονομικό έγκλημα από το έγκλημα κατά ζωής.
Μου είναι αδιανόητο ευτελή υλικά αγαθά (όπως το χρήμα) να θεωρούνται κατά τον Νομοθέτη πιο σημαντικά από την ανθρώπινη ζωή.
Αναφέρω χαρακτηριστικά παραδείγματα που εκτός των άλλων προκαλούν το δημόσιο αίσθημα.
Δεν είναι δυνατόν ο Αρχισατανιστής ο οποίος οργανωμένα βασάνισε, βίασε, έπινε ανθρώπινο αίμα και αφαίρεσε τη ζωή από δύο νέα κορίτσια , στα 47 του και με μόνο 25 χρόνια φυλάκιση (τα λεγόμενα “ισόβια”) να είναι πλέον ελεύθερος!!!
Στην Αμερική που δεν θεωρείται τριτοκοσμική χώρα, το αντίθετο μάλιστα, θα είχε εκτελεστεί.
Δεν είναι δυνατόν μητέρα με ανήλικα (νομίζω υπάλληλος σε νησί του Αιγαίου) που καταχράστηκε (δυστυχώς) Δημόσιο χρήμα να καταδικάζεται ισόβια!!!
Αντίστοιχες περιπτώσεις υπερβολικής και απάνθρωπης τιμωρίας (για υλικά αγαθά) είναι και επώνυμες περιπτώσεις όπως π.χ της κας Σταμάτη και του κου Παπαγεωργόπουλου.
Ειδικά οι μητέρες (που στις περισσότερες περιπτώσεις το κάνουν από ακατάσχετη επιδεικτική μεγαλομανία και εθισμό στο χρήμα) και που φυσικά πρέπει να τιμωρηθούν δεν λέω, όμως όχι με βίαιη αποκοπή της μάνας από τα ανήλικα παιδιά της.
Στην ουσία τιμωρούνται και τα ανήλικα παιδιά με την στέρηση της μητέρας τους, ότι πιο σκληρό και απάνθρωπο και για τη μάνα και τα παιδιά της.
Μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά η μάνα πρέπει να είναι κοντά τους.
Πρόσφατα άκουσα για τα περίφημα βραχιολάκια, ακόμη και για βαρυποινίτες!!!
Δεν μπορεί αυτό να εφαρμοστεί και σε αυτές τις τραγικές περιπτώσεις;
Το παράδοξο: Ο Αρχισατανιστής έξω (πότε πέρασαν τα λίγα χρόνια στη φυλακή ούτε που το κατάλαβε κανείς) και η Σταμάτη με ανήλικο στο Δρομοκαίτειο (που κάθε λεπτό εκεί φαντάζει αιώνας)!!! Ο ένας αφαίρεσε δύο ζωές ενώ η άλλη έκλεψε(?)λεφτά!!!!
Έχουν γίνει ήδη πολλές προσπάθειες και κόλλησαν σε μερικές ενστάσεις κάποιων νομικών που έχουν διαφορετική άποψη ή ερμηνεία.
(Λες και το Δημόσιο θα σωθεί από την αυστηρότητα των ποινών και όχι από την επιλογή των πραγματικά κατάλληλων και με την ανάλογη παιδεία ανθρώπων).
Είναι δίκαιο και αναγκαίο να Αναθεωρήσετε – επικαιροποιήσετε άμεσα τον αναχρονιστικό Ν.1608/1950 της μεταπολεμικής περιόδου.
Νομοθετείστε ώστε οι ποινές για τα εγκλήματα κατά ζωής να είναι παραδειγματικές και πολύ αυστηρότερες (τα ισόβια να είναι ισόβια).
Νομοθετείστε ώστε οι απάνθρωπες και εξοντωτικές ποινές για τα οικονομικά εγκλήματα να είναι μικρότερες και μόνο όταν το αδίκημα επαναλαμβάνεται να εξαντλούνται τα όρια.
Προβλέψτε διατάξεις για τους γονείς με ανήλικα. Δώστε μια ευκαιρία στους οικον. καταχραστές κλπ, ώστε να έχουν την δυνατότητα να επανέλθουν στο σωστό δρόμο και να καταλάβουν το λάθος τους. Τα οικονομικά διορθώνονται, η χαμένη ζωή ποτέ.
Εξάλλου τα οικονομικά εγκλήματα τα περιορίζεις με πολλούς αποτρεπτικούς τρόπους.
Ενώ τα εγκλήματα κατά της ζωής; το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου , δεν περιορίζονται με απλά μέτρα αλλά (εκτός από την πρόληψη που εδώ πάσχουμε πολύ)με ριζοσπαστικά και παραδειγματικά.Η Αμερική λόγω της μεγάλης εγκληματικότητας, όχι μόνο έχει αλλά και εφαρμόζει μέχρι και την ποινή του θανάτου.Στη χώρα μας η εγκληματικότητα έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο, οι ποινές είναι «χάδια» , το σωφρονιστικό έχει τελματώσει και για τα χιλιάδες αθώα θύματα της εγκληματικότητας δεν νοιάζεται ουσιαστικά κανένας!!!
Τα εγκλήματα κατά ζωής είναι συνεχώς αυξανόμενα, φρικαλέα, ανεπανόρθωτα και κατακλύζουν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων.
Επίσης επειδή οι όποιες διαδικασίες αργούν , παρακαλώ να εξετάσετε πολύ σοβαρά , την άμεση θεσμοθέτηση ώστε να μπορούν οι μητέρες με ανήλικα παιδιά, που έχουν καταδικαστεί για οικονομικής φύσεως εγκλήματα να «εκτίουν» την ποινή τους σπίτι τους κοντά στα παιδιά τους, τρόποι υπάρχουν.
κε Υπουργέ οι Αποφάσεις στα χέρια σας
Ένας απλός πολίτης.
Επίσης κινείται σε καλή κατεύθυνση το άρθρο αυτό, αφού ευεργετεί υπερήλικες, ανήλικες και άτομα περιορισμένης κινητικότητας
Με την §5 αντικαθίσταται το εδ. δ΄ της §4 του άρθρου 282 ΚΠΔ. Το εδ΄δ ορίζει ότι :» Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις και εφόσον αιτιολογημένα κρίνεται ότι δεν επαρκούν οι περιοριστικοί όροι, μπορεί να επιβληθεί προσωρινή κράτηση και για το πλημμέλημα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια κατά συρροή, αν προκύπτει σκοπός φυγής του κατηγορουμένου, με βάση τα κριτήρια που αναφέρονται στο πρώτο εδάφιο της παρούσας παραγράφου.» Συνεπώς, πρέπει να αντικατασταθεί το σχετικό στ΄ εδάφιο της §4 του άρθρου 282 ΚΠΔ που ορίζει ότι: «Οι διατάξεις της παρούσας παραγράφου για την προσωρινή κράτηση δεν εφαρμόζονται για κατηγορούμενο με ποσοστό αναπηρίας ογδόντα τοις εκατό (80%) και άνω, πιστοποιημένο από αρμόδιο όργανο της περίπτωσης α` του δευτέρου εδαφίου της παραγράφου 7 του άρθρου 105 του Ποινικού Κώδικα, ανεξαρτήτως της αποδιδόμενης σε αυτόν πράξης, με εξαίρεση τα κακουργήματα των άρθρων 134 και 187Α του Ποινικού Κώδικα και των άρθρων 22 και 23 του Ν. 4139/2013. Στις περιπτώσεις αυτές, εκτός των άλλων περιοριστικών όρων, μπορεί να επιβληθεί στον κατηγορούμενο και ο κατ’ οίκον περιορισμός, καθώς και νοσηλεία σε νοσοκομείο, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 557 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, κατόπιν αιτήσεώς του.»
Δεν νομίζω ότι η πραγματική βούλησή σας είναι η αντκατάσταση του 4ου εδαφίου.
Να καταργηθούν οι διατάξεις του κουκουλονόμου.
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΠΑΡ.4, ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΕΥΝΟΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΟΝΤΕΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΠΛΕΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΟΥΝ. ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ ΚΑΤ’ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ-ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ; ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΦΟΡΗ ΑΔΙΚΙΑ