Το πρώτο και δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 12 του Π.Δ. 26/2008 αντικαθίσταται ως εξής: «1. Η δωρεά ιστών και κυττάρων είναι εθελοντική και γίνεται χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα.
2. Ειδικά όσον αφορά τον ζώντα δότη, οι δαπάνες της παραγράφου 1 αφορούν α) τις ιατρικές και παραϊατρικές πράξεις πριν και μετά την αφαίρεση οργάνου, β) τη φαρμακευτική αγωγή, γ) τα υλικά μέσα αποκατάστασης της υγείας ή ανακούφισης, δ) τη νοσηλεία πριν και μετά την αφαίρεση οργάνου ε) την απασχόληση αποκλειστικής νοσοκόμας , στ) τα έξοδα μετακίνησης προς τον οργανισμό αφαίρεσης και διαμονής του δότη, ζ) κάθε θετική ζημία εξαιτίας της αποχής από την εργασία του, η) αμοιβές για εργασία που στερήθηκε, προκειμένου να προετοιμαστεί και να πραγματοποιηθεί η αφαίρεση και να αποκατασταθεί η υγεία του.
3. Όσον αφορά τον θανόντα δότη οι δαπάνες της παραγράφου 1 αφορούν α) τις ιατρικές και παραϊατρικές πράξεις πριν την αφαίρεση οργάνου, β) την αναγκαία νοσηλεία και μεταφορά για την αφαίρεση οργάνου.
4. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης καθορίζονται τυχόν αναγκαίες λεπτομέρειες για την καταβολή των δαπανών.
5. Σε περίπτωση αναπηρίας ή θανάτου του δότη ή υποψήφιου δότη εξαιτίας επιπλοκών από την αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων ή από την προετοιμασία και τις σχετικές προκαταρκτικές εξετάσεις, καταβάλλεται αποζημίωση, πέραν των παροχών των ασφαλιστικών οργανισμών, που προβλέπονται στις παραγράφους 1 έως 4 του παρόντος, στον ίδιο ή στους δικαιούχους διατροφής από αυτόν. Η αποζημίωση καταβάλλεται από τις ειδικές πιστώσεις του προϋπολογισμού του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, της παραγράφου 1 του παρόντος.
Παρατηρείται το ίδιο πρόβλημα ορισμού των όρων «κύτταρο» και «ιστός» που αναφέρεται και παραπάνω (βλ. παρατηρήσεις άρθρων 3 και 47).
ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΔΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΤΗ. ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ Ο ΛΗΠΤΗΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΑΝΑΡΡΩΤΙΚΗ, ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ Π.Χ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΟΤΗΣ ΜΥΕΛΟΥ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΙΑ, ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΛΗΨΗ ΜΥΕΛΟΥ, ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΡΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ?
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΗΘΟΥΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΖΩΝΤΕΣ ΔΟΤΕΣ.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο ζώντας δότης μοσχεύματος είναι ένας σύγχρονος ήρωας. Δεν θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζουμε το θέμα μόνο ψυχρά οικονομικά.
Σήμερα , αλλά (απ΄ότι διάβασα και στο παρόν νομοσχέδιο) και στο μέλλον, η πολιτεία δεν νιώθει την ανάγκη ούτε ηθικής ανταμοιβής σ΄αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτοί με αυτοθυσία δίνουν ζωή στο συνάνθρωπό τους και η κοινωνία, το κράτος, δεν τους λέει ούτε ένα μπράβο.
Αν ο δότης εργάζεται, για να κάνει τις δεκάδες επίπονες εξετάσεις ελέγχου συμβατότητας, πρέπει να ζητά συνεχώς άδειες από την υπηρεσία του/της. Αν έχει δε κακό προϊστάμενο, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.
Μετά τη μεταμόσχευση, σε ένα δυο μήνες, γυρίζει στη δουλειά του/της, με τις προϋποθέσεις και τις ευθύνες που είχε και πριν. π.χ.Αν το επάγγελμά του απαιτούσε να σηκώνει βάρη, πρέπει να συνεχίσει να σηκώνει βάρη…
Θα πήγαινα πιο πέρα και θα έλεγα (στο μέλλον αν η οικονομία δεν επιτρέπει σήμερα) εκτός από την ηθική αμοιβή από το κράτος (αυτή δεν τη συζητώ), να παρέχετε στους ζώντες δότες και επιβραβεύσεις με τη μορφή της βελτίωσης της ποιότητας ζωής τους. (π.χ. μείωση ωραρίου, γρηγορότερη συνταξιοδότηση, μη συμμετοχή στα φάρμακα γενικά για πάντα, συμμετοχή στον κοινωνικό τουρισμό ανεξαρτήτου εισοδήματος, τα παιδιά του/της να τα παίρνουν κατά προτεραιότητα οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί,κλπ).