α) Ως “διαμεσολάβηση” νοείται διαρθρωμένη διαδικασία ανεξαρτήτως ονομασίας, στην οποία δύο ή περισσότερα μέρη μιας διαφοράς επιχειρούν εκουσίως να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με την επίλυση της διαφοράς τους με τη βοήθεια διαμεσολαβητή. Δεν περιλαμβάνει τις απόπειρες που γίνονται από το δικαστήριο ή τον δικαστή που έχει επιληφθεί της υπόθεσης για την επίλυση διαφοράς κατά τη διάρκεια της σχετικής με την εν λόγω διαφορά δίκης.
β) Διαμεσολαβητής είναι οιοσδήποτε τρίτος, από τον οποίο ζητείται να αναλάβει διαμεσολάβηση με κατάλληλο, αποτελεσματικό και αμερόληπτο τρόπο, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο ορίστηκε ή ανέλαβε να τελέσει την εν λόγω διαμεσολάβηση. Ο διαμεσολαβητής πρέπει να είναι δικηγόρος πιστοποιημένος ως διαμεσολαβητής από αρμόδιο φορέα πιστοποίησης.
Η πιστοποίηση είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο για την επιτυχία του θεσμού και είναι κεφαλαιώδης για την ποιότητα, όπως την ορίζει το IMI (παραπάνω).
Ο φορέας πιστοποίησης, ως φορέας προσδιορισμού, διασφάλισης και ελέγχου της ποιότητας, πρέπει να είναι ανεξάρτητος, έξω και πέρα από τους φορείς εκπαίδευσης. Και οπωσδήποτε προκειμένου η διαμεσολάβηση στην Ελλάδα να συμπλέει με την παγκόσμια αντίστοιχη δράση, θα πρέπει ο φορέας να λειτουργήσει υιοθετώντας τα πρότυπα και τους κανόνες του IMI.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η θέση της Diane Wallis αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου (Συνέδριο ERA, Trier Μάιος 2009), η οποία πρωτοστάτησε για χρόνια στη σύνταξη της Οδηγίας ότι όχι μόνο η διαπίστευση είναι σημαντική, αλλά στόχος της ΕΕ είναι η ενιαία ευρωπαϊκή διαπίστευση και ενιαία ευρωπαϊκά πρότυπα εκπαίδευσης.
Αγαπητέ κε. Βαλμαντώνη,
Οφείλω δημοσίως να σας συγχαρώ για την επιστημονικά τεκμηριωμένη και συστεμικά λειτουργική θέση την οποία εκφράζετε.
Η τεχνοκρατική δικαιοσύνη σας τιμά τον κλάδο σας.
Καθήκον ενός σύγχρονου νομοθέτη είναι να μην προβαίνει σε αυταρχικές επιλογές, προκρίνοντας τα συμφέροντα ενός επαγγελματικού κλάδου σε βάρος άλλων. Η συγκεκριμένη νομοπαρασκευαστική επιτροπή υιοθετεί-αντιγράφει στην αιτιολογική της έκθεση τα επιχειρήματα υπέρ των δικηγόρων από τη μελέτη του Δικηγόρου Δ.Ν. Α. Άνθιμου, Εξωδικαστική επίλυση διαφορών Ελληνικό Δίκαιο και Κοινοτικές Εξελίξεις, Δ.Α.Ε.& Ε.Π.Ε. 1-9-2006, 408 επ., και ιδίως 411-412, αποσιωπώντας τις επιφυλάξεις του, κυρίως στο ότι σε υποθέσεις με χαμηλό οικονομικό αντικείμενο (όπως για παράδειγμα η οικογενειακή διαμεσολάβηση) η επιστράτευση ενός δικηγόρου διαμεσολαβητή μπορεί να αποβεί αποτρεπτική, καθώς και την συμπερασματική του πρόταση: «Ανεξάρτητα από οιεσδήποτε μυωπικές και συντεχνιακές προσεγγίσεις, φρονώ ότι ως καταλληλότερη λύση μπορεί να προκριθεί η διάπλαση μιας νέας τάξης, στην οποία θα δύνανται να εισαχθούν όλα τα μέλη των προαναφερόμενων επαγγελμάτων (συνταξιούχων δικαστών, δικηγόρων, συμβολαιογράφων , μη νομικών)…».
Επίσης αυτή η προσέγγιση της επιτροπής έρχεται σε αντίθεση-αντίκειται: α) με το άρθρο 3 β της οδηγίας 2008/52/ΕΚ, η οποία αναφέρει: ως «διαμεσολαβητής» νοείται οιοσδήποτε τρίτος από τον οποίο ζητείται να αναλάβει διαμεσολάβηση με κατάλληλο, αποτελεσματικό και αμερόληπτο τρόπο, ανεξαρτήτως της ονομασίας ή του επαγγέλματός του στο αντίστοιχο κράτος μέλος. Δεν προάγουν το θεσμό της διαμεσολάβησης, αποκλεισμοί εκ των προτέρων επαγγελματικών κλάδων. Κανένα κράτος δεν διαθέτει τέτοιους περιορισμούς που πνίγουν αντί να προωθούν το θεσμό αυτό (Vincenzo Vigoriti, La Direttiva Europea sulla Mediation. Quale attuazione ?, http://www.judicium.it, αρ. 5 και σημ. 14), β) με τη διεθνή εμπειρία, αφού κατακρίνεται ότι ο δικηγόρος εκ του επαγγέλματός του δεν μπορεί να εγγυηθεί το αμερόληπτο και την ουδετερότητα ενός διαμεσολαβητή, καθόσον σκοπός του είναι να προασπίζει τα συμφέροντα των πελατών του. Για το λόγο αυτό, οι δικαστές ως διαμεσολαβητές έχουν καλύτερα αποτελέσματα από τους δικηγόρους (Έτσι και στη Γερμανία, όπως ανέφερε ο δικονομολόγος Burkhard Hess σε συνέδριο που διεξήχθη στην Αθήνα την 23-25/10/2009). Επίσης οι ψυχολόγοι έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα στην οικογενειακή διαμεσολάβηση, γ) με την ελληνική εμπειρία, καθόσον η ανάθεση άλλων εναλλακτικών τρόπων επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών στους δικηγόρους, όπως η διαιτησία και η συμβιβαστική επίλυση της διαφοράς, είχε μηδαμινά αποτελέσματα, δ) με μεγάλο μέρος της σύγχρονης αλλοδαπής βιβλιογραφίας,όπου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε δικηγόρους και μη δικηγόρους διαμεσολαβητές, αλλά ανάμεσα σε ικανούς και μη ικανούς διαμεσολαβητές. Το επάγγελμα του διαμεσολαβητή πρέπει να αξιολογείται με βάση την ικανότητα και αξιοπιστία του καθενός διαμεσολαβητή, ανεξάρτητα από το επαγγελματικό κλάδο που προέρχεται (Anil Xavier, “Lawyer Mediator, Non-lawyer Mediator-Who is Better?”, The Indian Arbitrator, July 2009).
Θεωρώ ότι υπήρξε μια ώθηση από τη συγκεκριμένη επιτροπή που συγκροτείται μεν από αξιόλογα μέλη που έχουν ασχοληθεί με το θεσμό αλλά κυρίως από δικηγόρους, για προσφορά προσοδοφόρας εργασίας στο δικηγορικό κόσμο, αποκλείοντας εκ των προτέρων από το θεσμό της διαμεσολάβησης τους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους. (Για βιομηχανία των ADR, ομιλούν στην Αμερική γύρω από την οποία διακινούνται δισεκατομμύρια). Αυτό προκύπτει και από την υπερβολική αμοιβή του διαμεσολαβητή για τα ελληνικά δεδομένα (200 ευρώ και κατ’ ανώτατο όριο 24 ώρες), λαμβάνοντας υπόψη το χαμηλό κόστος της ελληνικής πολιτικής δίκης. Μην ξεχνάμε ότι ένα μέρος της επιτυχίας στα αγγλοσαξονικά συστήματα της διαμεσολάβησης οφείλεται στο ότι αποτελεί μια πιο οικονομική εναλλακτική λύση σε σύγκριση με τα υπερβολικά έξοδα που απαιτεί η αγγλοσαξονική πολική δίκη.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα μυωπικό και συντεχνιακό νομοσχέδιο που πνίγει το θεσμό της διαμεσολάβησης και αντίκειται και με την ίδια την οδηγία.
Επιτέλους!! Ένας θεσμός σύγχρονος, αλλά ήδη καταξιωμένος διεθνώς, που δίδει λύσεις στην επίλυση διαφορών και στις ανάγκες της κοινωνίας!!
Και μάλιστα τη σωστή ώρα: τώρα που η Ελλάδα, «πνιγμένη» στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αναζητεί προσανατολισμό, πρακτικές λύσεις και ανόρθωση της αξιοπιστίας της σε διεθνές επίπεδο.
Τώρα που τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα «πιέζονται» και ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα διστάζουν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη υπό το βάρος μιας δαπανηρής και χρονοβόρας διαδικασίας.
Τώρα που οι επιχειρήσεις, ειδικά οι μικρομεσαίες, θα αναζητούν έναν ευέλικτο σύντομο τρόπο για να επιλύουν τις διαφορές τους και να μην διαπιστώνουν ότι θα πρέπει να αναμένουν σε κατεπείγουσες περιπτώσεις τη δικάσιμο λχ. για την εκδίκαση ασφαλιστικών μέτρων στο Πρωτοδικείο Αθήνας επί 5 τουλάχιστον μήνες και μερικούς ακόμη για την έκδοση απόφασης!!
Τώρα που με τη Διαμεσολάβηση ανακτάται η ελπίδα ότι το σύστημα της Δικαιοσύνης θα απαλλαγεί από την πληθώρα των υποθέσεων που …. τυχαίνει να φθάνουν ενώπιον των Δικαστηρίων, απλά και μόνο γιατί ουδέποτε υπήρξε οποιοδήποτε άλλο στάδιο συζήτησης και διαλόγου μεταξύ των αντιδίκων πλευρών είτε πολιτών, είτε επιχειρήσεων.
Γιατί όμως άραγε η Διαμεσολάβηση είναι αποτελεσματική και στατιστικά είναι αποδεδειγμένο ότι το 70% – 80% των διαφορών που «εισάγονται» σε αυτήν επιλύονται με αμοιβαία συμφωνία των μερών;; Γιατί απλούστατα, η Διαμεσολάβηση επιδιώκει την επίλυση μιας διαφοράς:
• χωρίς την αυθεντία του δικαστή – κριτή, αλλά με την ηπιότητα, τη γνώση και τη συμπαράσταση του Διαμεσολαβητή, ειδικά εκπαιδευμένου σε τεχνικές ώστε να προσεγγίζει τα μέρη, να νιώθει την αγωνία, τα συναισθήματά τους, το «δίκιο» τους, αλλά και να βρίσκει την επαφή, τα κοινά σημεία των δύο πλευρών,
• χωρίς τους Δικηγόρους των διαδίκων σε «θέσεις μάχης», ορμητικούς, πανέτοιμους να διαξιφιστούν υπερασπιζόμενοι τον εντολέα τους και στοχεύοντας στην τελική «νίκη», αλλά συμμέτοχους στην κοινή με το Διαμεσολαβητή προσπάθεια και αρωγούς στην εξεύρεση και υλοποίηση της λύσης και
• το σημαντικότερο, χωρίς την Απόφαση του κριτή που θα δικαιώνει τη μια πλευρά (και στο σημείο αυτό η Διαμεσολάβηση διαφέρει και από την τακτική Δικαιοσύνη και από τη διαιτησία) και, αλλά με διευθέτηση της διαφωνίας και χωρίς «νικητές» και «ηττημένους», με την αίσθηση ότι όλοι είναι ικανοποιημένοι, ότι όλοι είναι «νικητές».
Και βέβαια, ο νέος για τα ελληνικά δεδομένα θεσμός μας χρειάζεται όλους, Δικαστές, Δικηγόρους και ενδιαφερόμενους πολίτες ή επιχειρηματίες και μάλιστα ανυπόκριτα, χωρίς δισταγμούς και δυσπιστία. Οι Δικαστές θα έχουν την ευχέρεια να βοηθήσουν τους εμπλεκόμενους διαδίκους στην ειρηνική επίλυση της διαφοράς τους, αλλά και να ασχοληθούν με τις υποθέσεις, που πράγματι χρήζουν δικαστικής διερεύνησης. Οι Δικηγόροι όχι μόνο δεν θα απωλέσουν την περίφημη «επαγγελματική ύλη» τους, αλλά αντίθετα θα τη διευρύνουν συμμετέχοντας ενεργά στη διαδικασία της Διαμεσολάβησης, στην οποία ουδείς αμφισβητεί την πολύτιμη συμβολή τους. Και το σημαντικότερο, οι πολίτες θα έχουν αποκομίσει το αδιαμφισβήτητο όφελος ότι -ακόμη στην περίπτωση αποτυχίας και αδυναμίας επίτευξης συμφωνίας- συζήτησαν, διαλέχθηκαν και προσπάθησαν να κατανοήσει ο ένας τις θέσεις του άλλου.
Για το άλμα αυτό είμαστε ήδη έτοιμοι. Ήδη από το 2006 έχει συσταθεί στην Αθήνα το Ελληνικό Κέντρο Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας (ΕΚΔΔ – http://www.hellenic-mediation.gr) που λειτουργεί βάσει εσωτερικού κανονισμού και κώδικα δεοντολογίας των μελών του, στελεχώνεται από πιστοποιημένους από διεθνείς φορείς (Chartered Institute of Arbitrators – CiArb και Centre for Effective Dispute Resolution – CEDR) Διαμεσολαβητές και διατηρεί πλούσια επιστημονική, εκπαιδευτική και κοινωνική δραστηριότητα, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, έχοντας ήδη διοργανώσει εκπαιδευτικά σεμινάρια σε Αθήνα, Θεσ/νίκη, Πάτρα και Κρήτη και συμμετέχοντας σε διεθνείς ενώσεις. Παράλληλα, έχει ήδη συσταθεί η Ελληνική Ένωση Διαμεσολαβητών, με τη μορφή σωματείου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που απαρτίζεται από εκπαιδευμένους και πιστοποιημένους Διαμεσολαβητές και επιφανή μέλη του νομικού κόσμου.
Είμαι μεσίτης αστικών συμβάσεων,
-Δηλαδή διαμεσολαβώ σε συμβάσεις που αφορούν (ΜΟΝΟ ??) θέματα ακίνητης περιουσίας
-Στην πραγματικότητα, αμείβομαι ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΙΣΟΡΡΟΠΩ δύο μέρη, που ναι μεν δεν αντιδικούν, (νομικά), αλλά έχουν διαμετρικά αντίθετο συμφέρων ο ένας από τον άλλον
-Σχεδόν πάντα όταν μεσολαβούν δικηγόροι σε τέτοιες διαδικασίες, το αποτέλεσμα είναι να ΜΗΝ επέρχεται συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων
-Όλοι γνωρίζουμε, πως όταν ΔΕΝ θέλουμε να συναινέσουμε σε μια πρόταση, όταν ΔΕΝ θέλουμε να ακούσομε καν τι πρόταση του άλλου, χρησιμοποιούμε την μαγική φράση: ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΜΟΥ….
-Οι αρχαίοι πρόγονοι μας, συμφωνούσαν στην επίλυση μιας διαφοράς τους ακόμα και από κάποιον περαστικό, χωρίς καμιά απαίτηση προσόντων γνώσεων κλπ
-Το περί δικαίου αίσθημα, αφορά τις αντίθετες πλευρές, και πρέπει να γίνετε απόλυτα σαφές και αντιληπτό, (το αίσθημα δικαιοσύνης), στα εμπλεκόμενα μέρη, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις ΔΕΝ αποδίδετε με νομικίστικους χειρισμούς και διαδικασίες
-Φυσικη είναι η συμβολή των δικηγόρων, αλλά μόνο ΟΤΑΝ έχει αποτύχει η διαδικασία της διαμεσολάβησης
-Νομικής φύσης θέματα να χειρίζονται νομικοί και ΟΧΙ ΜΟΝΟ δικηγόροι, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση οι ανάλογοι ειδικοί
-Η δουλειά των δικηγόρων είναι στα δικαστήρια, εκτός εάν κάποιος γνωρίζει δικηγόρους που δεν οδηγούν υποθέσεις στα δικαστήρια αλλά επιλύουν τις διαφορές τους, (των αντιδίκων), πριν από αυτά
-Η αμοιβή των διαμεσολαβητών να ορισθεί σε μια ελάχιστη για την ανάληψη μιας υπόθεσης ενώ η τελική να είναι διαπραγματεύσιμη, δηλαδή κατόπιν αποτελέσματος
-Την αξιολόγηση του έργου ενός διαμεσολαβητή θα την κάνει η αγορά και πελατεία του, την αξιολόγηση των προσόντων να την κάνει το κάθε επαγγελματικό συλλογικό όργανο ανάλογα με την ειδίκευση του διαμεσολαβητή
(Και να σκεφθεί κανείς πως το επάγγελμα μας θεωρείται κλειστό…!!! θου Κύριε τω στωματι μου…!! και μη χειρότερα…!!!)
Στο αντίστοιχο Άρθρο 3 της Οδηγίας, δεν αναφέρει τίποτα περί δικηγόρω ν. Επιπλέον στην εισηγητική έκθεση, σχετικά με το άρθρο 3, αναφέρει ότι «οι δικηγόροι προκρίνονται ως οικαταλληλότεροι..».
Με βάση τα παραπάνω, πως καταλήγουμε στο «ο διαμεσολαβητής ΠΡΕΠΕΙ να είναι δικηγόρος…» ?????????
Τι κάνουμε εδώ?
Φορέας Πιστοποίησης ο Δικηγορικός Σύλλογος, Διαμεσολαβητής να είναι Δικηγόρος (που θα πρέπει να είναι γραμμένος στο Δικηγορικό Σύλλογο, διότι αλλοιώς πώς θα πάρει πιστοποίηση, κλπ. κλπ.)
Είναι απλά απαράδεκτο!!!!!!!!!!
Παρακαλώ να αλλαχθεί αυτό το άρθρο και όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στους δικηγόρους και να επιτρέπει οποιονδήποτε να μπορεί να γίνει διαμεσολαβητής, εφόσον πιστοποιηθεί από τον «ανεξάρτητο» Φορέα Πιστοποίησης.
Συμφωνώ πως δεν πρέπει να περιοριστεί ο θεσμός του διαμεσολαβητή στο επάγγελμα του δικηγόρου. Φυσικά και δεν πρέπει νομίζω να αποκλειστεί το επάγγελμα του δικηγόρου.
Θα ήθελα να καταθέσω δυο προτάσεις:
1. Όχι μόνο να πιστοποιείται ο διαμεσολαβητής αλλά να έχει περάσει και από κατάλληλη επιμόρφωση.
2. Στη διαμεσολάβηση να παίρνει μέρος υποχρεωτικά και ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος. Κι αυτό γιατί πιστεύω πως οι περισσότερες διαφορές μεταξύ ατόμων έχουν τη ρίζα τους στο χαρακτήρα, στην ψυχοσύνθεσή τους. Γι΄αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα στη βάση τους, στην γενεσιουργό αιτία και ο πιο κατάλληλος επαγγελματίας είναι ο ψυχολόγος.
1. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με έχει αναγνωρίσει ως «Senior International Expert» σε θέματα μεσολάβησης.
2. Ο Ευρωπαϊκός Φορέας Πιστοποίησης για τη Διαχείριση Έργων με έχει αναγνωρίσει ως ειδικό του τομέα μεσολάβησης, μου έκανε την τιμή να με προσκαλέσει να παρουσιάσω την εν λόγω θεματική στο 2010 Expert Seminar και ζήτησε να συμπεριλάβει κείμενό μου σε σχετικό βιβλίο.
3. Είμαι οικονομολόγος.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το Ελληνικό Κράτος θεωρεί ότι τα Ευρωπαϊκά Όργανα είναι ΑΝΟΗΤΑ και ότι δεν είμαι ικανός να λειτουργήσω ως μεσολαβητής επειδή δεν είμαι δικηγόρος…
Σ Ο Β Α Ρ Ε Υ Τ Ε Ι Τ Ε :
Θ Α Σ Α Σ Π Α Ρ Ο Υ Ν Μ Ε Τ Ι Σ Π Ε Τ Ρ Ε Σ
Είναι σαφές ότι υπάρχει η άποψη ότι οι δικηγόροι μπορούν να συνεισφέρουν στο θεσμό της διαμεσολάβησης και μπορούν να είναι και καλύτεροι από μη-δικηγόρους (κάτι βέβαια που πιστεύουν κυρίως οι δικηγόροι και αντιμάχονται οι μη-δικηγόροι).
Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι μπορούν να σημάνουν και το «τέλος της καλής διαμεσολάβησης» (Δυστυχώς τα πνευματικά δικαιώματα δεν επιτρέπουν στο ευρύ κοινό να δει ολόκληρο το άρθρο):
http://heinonline.org/HOL/LandingPage?collection=journals&handle=hein.journals/flsulr19&div=9&id=&page=
Υπάρχουν άρθρα που δείχνουν ότι η παρουσία των δικηγόρων στο τραπέζι της διαμεσολάβησης μειώνει τo επίπεδο της πιθανής συμφιλίωσης αλλά και το επίπεδο ικανοποίησης των συμμετεχόντων:
http://www3.interscience.wiley.com/cgi-bin/fulltext/123237329/PDFSTART
Ειδικοί του χώρου ανησυχούν ότι δικηγόροι-διαμεσολαβητές κρίνουν και αξιολογούν αντί να διαμεσολαβούν:
http://www.mediate.com/mediaplayer/mediaplayer.cfm?snid=2000331
Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά του δικηγόρου-διαμεσολαβητή, όπως υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά του μη-δικηγόρου διαμεσολαβητή. Παράδειγμα άρθρου που αναφέρει τα υπέρ και τα κατά του μη-δικηγόρου διαμεσολαβητή είναι το ακόλουθο:
http://www.allbusiness.com/legal/mediation/907653-1.html
Αυτά τα επιχειρήματα δεν πρέπει να μπαίνουν στη ζυγαριά των νομοθετών αλλά των ανθρώπων που θα προσφύγουν στη διαμεσολάβηση. Ο νομοθέτης εδώ οφείλει να αφήσει το επάγγελμα ελεύθερο και ανοιχτό. Ας επιλέξουν τα άτομα που θα προσφύγουν στη διαμεσολάβηση τι είδους διαμεσολαβητή επιθυμούν.
Η πραγματικότητα είναι ότι στην πλειοψηφία των χωρών δεν υπάρχει περιορισμός στην ταυτότητα του διαμεσολαβητή. Και όπου υπάρχει, είναι συνήθως σε συγκεκριμένου τύπου διαφορές. Το δίκαιο, το σωστό και το ωφέλιμο είναι το επάγγελμα του διαμεσολαβητή να είναι ανοιχτό. Πέρα από τις βασικές αρχές που οφείλουμε να τηρήσουμε ως χώρα στη θεμελίωση αυτού του νέου θεσμού, θα αποφύγουμε βέβαια να γελοιοποιηθούμε μία ακόμα φορά ως χώρα και να πληρώσουμε πρόστιμα που θα επιβληθούν από την ΕΕ για τη δημιουργία ενός ακόμα κλειστού επαγγέλματος.
Ας κάνουμε όμως το σωστό όχι επειδή μας το λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά επειδή είναι απλά το σωστό. Αυτό κι αν θα είναι έκπληξη για την ελληνική νομοθεσία. Και σε ό,τι αφορά τους δικηγόρους: αν θέλετε να διεκδικήσετε ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας της διαμεσολάβησης αποδείξτε ότι είστε καλύτεροι με το να προσφέρετε έργο και σταματήστε να προστατεύετε τα δικαιώματα σας συνδικαλιστικά (ας πούμε με την ελάχιστη ωριαία αμοιβή των 200 Ευρώ για το διαμεσολαβητή). Κρίμα πια είναι να αλλοιώνονται οι θεσμοί με τέτοιες λογικές ακόμα κι αν αποβλέπουν στο να δελεάσουν τους δικηγόρους-διαμεσολαβητές για να ενισχύσουν το θεσμό. Ο θεσμός θα πετύχει επειδή θα το θέλει ο κόσμος γενικά και όχι επειδή θα το θέλουν οι δικηγόροι.
Κατά την άποψή μου διαμεσολαβητής για την επίλυση μιας ένδικης ήδη διαφοράς είναι χρήσιμο να είναι κάποιος που έχει νομική παιδεία και εμπειρία της νομικής πράξης. Τα διάδικα μέρη έτσι και αλλιώς θα δικαιούνται να διορίζουν ακόμη και άτυπα τεχνικούς συμβούλους για τα ειδικά ζητήματα που άπτονται άλλων επιστημονικών αντικειμένων. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει διαμεσολαβητές να μπορούν να είναι και Συμβολαιογράφοι λόγω της εμπειρίας τους σε ζητήματα αστικού και εμπορικού δικαίου και της εμπιστοσύνης των πολιτών προς αυτούς ότι είναι αμερόληπτοι. Είναι άπειρες οι διαφορές εμπραγμάτου δικαίου (κτηματικές διαφορές), που θα μπορούσαν γρήγορα και φθηνά να επιλυθούν με αυτόν τον τρόπο προς όφελος της κοινωνικής ειρήνης και της αποσυμφόρησης των Δικαστηρίων. Συχνά για την επίλυση μιας τέτοιας διαφοράς αρκεί η ορθή ερμηνεία μιας συμβολαιογραφικής πράξης, και για αυτό το λόγο θεωρώ τους Συμβολαιογράφους κατάλληλους διαμεσολαβητές.
Ο θεσμός του διαμεσολαβητή είναι κάτι που λείπει από την ελληνική νομοθεσία και συμφωνώ με τη δημιουργία του. Διαφωνώ, ωστόσο, με την άποψη ότι οι διαμεσολαβητές θα πρέπει να προέρχονται αποκλειστικά από τον κλάδφ των δικηγόρων και των νομικών γενικότερα. Ας αφήσουμε τους ενδιφερόμενους να επιλέξουν εκείνοι το γνωστικό αντικείμενο του διαμεσολαβητή που θα κρίνει τη διαφορά τους και να φανεί στην πράξη αν οι δικηγόροι είναι οι καταλληλότεροι γι’ αυτή τη δουλειά. Στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα θα πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια δημιουργίας νέων στεγανών και να δοθεί η δυνατότητα να κάνουν χρέη διαμεσολαβητή όλοι όσοι θα έχουν τις αυστηρές προϋποθέσεις που θα ορίζει ο νόμος. Επιτέλους, ας τελειώνουμε με αυτή τη νοοτροπία που ευθύνεται για το γεγονός πως η Ελλάδα έχει πια καταντήσει τριτοκοσμική χώρα.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΝΟΜΙΚΟΣ και επομένως -θα μου επιτρέψετε- να καταθέσω την άποψη μου ως απλός πολίτης:
Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες…και εξηγούμαι:
Απο τη στιγμή που ο διαμεσολαβητής θα πιστοποιείται από αρμόδιο φορέα πιστοποίησης τι εμποδίζει π.χ. αν πρόκειται για μία διαφορά που απτεται ιατρικών θεμάτων, ο διοαμεσολαβητής να είναι πιστοποιημένος ιατρός ή ας πούμε μια διαφορά πολίτη με την Πολεοδομία, ο διαμεσολαβητής να είναι μηχανικός κ.ο.κ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ» ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ…
ΕΛΕΟΣ !!
Πολύ σωστή η προτίμηση των Δικηγόρων για την υλοποίηση του νέου αυτού θεσμού. Στην ανάλυση του άρθρου 3 της αιτιολογικής έκθεσης παρατίθενται τα επιχειρήματα για την προτίμηση των Δικηγόρων ως καταλληλότερων επαγγελματιών – επιστημόνων για το θεσμό της διαμεσολάβησης. Το βεβαρυμένο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης της Ελλάδας είχε ανάγκη από έναν τέτοιο θεσμό ο οποίος εξαιτίας του σκοπού που έρχεται να εξυπηρετήσει είναι λογικό να βασίζεται σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν σπουδάσει την επιστήμη του Δικαίου και οι οποίοι τόσο μέσω της ακαδημαϊκής τους κατάρτισης, όσο και μέσω της επαγγελματικής τους εμπειρίας είναι σε θέση να κρίνουν ορθότερα και να συνεισφέρουν στη δίκαιη επίλυση μιας διένεξης.
Αν οι διαμεσολαβητές, για κάποιους λόγους, πρέπει να προέρχονται από το νομικό κλάδο, τότε δεν πρέπει να είναι μάχιμοι δικηγόροι (barristers), αλλά μόνο διαμεσολαβητές(solicitors).
Γιατί δεν εφαρμόζετε την οδηγία η οποία αναφέρει στο άρθρο 3 :
» β) ως «διαμεσολαβητής» νοείται οιοσδήποτε τρίτος από τον οποίο ζητείται να αναλάβει διαμεσολάβηση με κατάλληλο, αποτελεσματικό και αμερόληπτο τρόπο, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ Ή ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ στο αντίστοιχο κράτος μέλος και ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο ορίστηκε ή ανέλαβε να τελέσει την εν λόγω διαμεσολάβηση».
Εσείς γιατί κάνετε τον περιορισμό μόνο στους δικηγόρους; Το θέμα είναι να αυξηθεί η δικηγορική ύλη; Αν παραμείνει ως έχει, οι πολίτες δεν θα προσφύγουν στον δικηγόρο διαμεσολαβητή και θα προτιμήσουν να πάνε όπως τώρα στο δικαστήριο αφού ούτως ή άλλως θα πληρώσουν τα έξοδα και καμία αποσυμφόρηση δεν θα γίνει στα δικαστήρια. Θέλετε να το ψηφίσετε μόνο και μόνο για να δείξετε ότι εντάξατε την Ευρωπαική οδηγία. Η πιστοποίηση πρέπει να γίνεται από ανεξάρτητους φορείς και όχι από τους δικηγορικούς συλλόγους.
Είναι αδιανόητο σε μία εποχή που θέλουμε να ανοίξουν τα επαγγέλματα, να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κλειστό επάγγελμα. Με άλλα λόγια, είναι αδιανόητο οι διαμεσολαβητές να είναι κατ’αποκλειστικότητα δικηγόροι. Άλλωστε, όπου υπάρχει ο θεσμός της διαμεσολάβησης, δεν υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί. Αυτή η διάταξη είναι προφανώς συνέπεια της προσπάθειας των Ελλήνων δικηγόρων να περιχαρακώσουν και να διευρύνουν τον επαγγελματικό τους χώρο. Αλλά θα είναι πραγματικά μία καταστρεπτική διάταξη. Προσθέτω μάλιστα ότι είναι αντίθετη προς την ίδια την έννοια του θεσμού.
Οι διαμεσολαβητές αλλά και οι φορείς πιστοποίησης πρέπει να είναι απεγκλωβισμένοι από το νομικό σύστημα. Ο διαμεσολαβητής είναι ένας ειδικός διαπραγματευτής και κάλλιστα μπορεί να είναι οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, ψυχολόγος, πολιτικός επιστήμων κτλ. Η εμπειρία συχνά δείχνει ότι οι δικηγόροι (και ιδίως οι δικαστές) δεν μπορούν να αποφύγουν το φαύλο τρόπο σκέψης που οδηγεί μέρη που μπορούν να ωφεληθούν αμοιβαία σε δικαστικές διαμάχες με καταστρεπτικές συνέπειες. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι πιο σωστό να υπάρχει ασυμβίβαστο δικηγόρου-διαμεσολαβητή παρά να μπορούν μόνο δικηγόροι να είναι διαμεσολαβητές (τίποτα από τα δύο δεν είναι ορθό κατά την άποψή μου). Το συγκεκριμένο άρθρο του νομοσχεδίου αποτελεί θεμελιώδες σφάλμα που δυστυχώς θα κόψει τα φτερά σε ένα υποσχόμενο θεσμό. Οι πολίτες έχουν ανάγκη από ένα ευέλικτο θεσμό που θα μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις μακριά από τις αγκυλώσεις του δικαστικού συστήματος. Για να συμβεί αυτό πρέπει οι διαμεσολαβητές να είναι πιστοποιημένοι από ανεξάρτητους θεσμούς (μακριά από δικηγορικούς συλλόγους, όπως ακριβώς υπάρχουν και σε ξένες χώρες) και να συγκροτούν ένα ανεξάρτητο επάγγελμα τα εφόδια του οποίου μπορούν να αντλούν από πλήθος επιστημών (και όχι απαραίτητα από τη νομική επιστήμη). Στο κάτω κάτω ας έχει την επιλογή ο πολίτης τι είδους διαμεσολαβητή θα επιλέξει.