1. Στην παράγραφο 2 του άρθρου 282 προστίθεται δεύτερο εδάφιο ως εξής:
«Προκειμένου για ανηλίκους, ως περιοριστικοί όροι είναι δυνατό να διαταχθούν και ένα ή περισσότερα από τα αναμορφωτικά μέτρα που ορίζονται στο άρθρο 122 ΠΚ».
2. Η διάταξη της παραγράφου 5 του άρθρου 282 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«5. Η παράγραφος 3 του παρόντος εφαρμόζεται και για ανήλικο κατηγορούμενο που έχει συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας του, εφόσον η πράξη για την οποία κατηγορείται απειλείται στο νόμο με ποινή κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών. Στην περίπτωση αυτή η προσωρινή κράτηση δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες ούτε μπορεί να παρατείνεται. Η παραβίαση των περιοριστικών όρων που έχουν επιβληθεί στον ανήλικο δεν επιτρέπεται να οδηγήσει από μόνη της σε προσωρινή κράτηση».
Ισως απαιτείται εκσυγχρονισμός των αναμορφωτικών και θεραπευτικών μέτρων (άρ.122&123 ΠΚ)και θέσπιση πιστοποίησης απόδοσης ,εναρμόνιση με τους ισχύοντες κανονισμούς των καταστημάτων κράτησης και εποπτεία στον τρόπο εφαρμογής με διαφάνεια και αξιολόγηση προσωπικού.
Στην πράξη, το ερώτημα που ανέκυψε έντονα με αφορμή την ανωτέρω ρύθμιση του άρθρου 282 ΚΠΔ ήταν σε ποια εγκλήματα επιτρέπεται να επιβληθούν περιοριστικοί όροι σε ανήλικο (έφηβο) κατηγορούμενο. Μόνο στις περιπτώσεις που επιτρέπεται προσωρινή κράτηση για τους εφήβους (δηλ. για όσα εγκλήματα απειλείται για τους ενήλικους κάθειρξη 10-20 έτη ή ισόβια) ή και με τις προϋποθέσεις που γενικά καταγράφονται στο άρθρο 282 παρ. 1 ΚΠΔ (: ήτοι ακόμη και για πλημμελήματα για τα οποία απειλείται ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών;);
Για το συγκεκριμένο ζήτημα διατυπώθηκαν δύο απόψεις: Υπέρ της επιβολής περιοριστικών όρων μόνο στην περίπτωση που επιτρέπεται προσωρινή κράτηση έχουν ήδη εκφραστεί από τη νομολογία το ΣυμβΠλημΑγριν 23/1998, Υπερ. 1998, 1250, όπου πρόταση Σοφουλάκη και από τη θεωρία οι Μαργαρίτης, Υπερ. 1997, σ. 534, Παπαδαμάκης, Ποιν. Δικονομία, σ. 321, Πιτσελά, Η ποινική αντιμετώπιση της εγκληματικότητας των ανηλίκων, 1998, σ. 253 επ. και ο υπογράφων (Υπερ. 1998, σ. 1329 επ.), άπαντες με το επιχείρημα ότι υπάρχει νομοθετικό κενό.
Την αντίθετη άποψη υποστηρίζει ο Καρράς, Ποινικό ΔΙκονομικό Δίκαιο, σελ. 523.
Ενόψει της ανωτέρω διχογνωμίας και του γεγονότος ότι στην πράξη ακόμη και σήμερα υφίσταται διαδεδομένη αμφιβολία στους ανακριτές γύρω από τη σχετική δυνατότητα, θεωρώ ότι είναι ευκαιρία (κάτι που δεν έγινε με το ν. 3189/2003) το σχετικό ζήτημα να επιλυθεί ρητά.