Αρχική Μέτρα επιτάχυνσης και εξορθολογισμού της διοικητικής δίκηςΆρθρο 01 – Τροποποίηση γενικών δικονομικών κανόνων

Άρθρο 01 – Τροποποίηση γενικών δικονομικών κανόνων

1. Το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 4 του άρθρου 17 του Π.Δ.18/1989 (ΦΕΚ Α΄ 8) αντικαθίσταται ως εξής:
«Τα δικόγραφα της αίτησης ακυρώσεως, της προσφυγής και της αίτησης αναιρέσεως, που ασκούνται από ιδιώτη, υπογράφονται μόνο από δικηγόρο».
2. Το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 5 του άρθρου 17 και η περίπτωση α΄ της παραγράφου 3 του άρθρου 21 του Π.Δ.18/1989 καταργούνται.
3. Στην τρίτη υποπαράγραφο της παραγράφου 2 του άρθρου 19 του Π.Δ.18/1989, όπως ισχύει μετά τις προσθήκες που έγιναν με το άρθρο 41 του Ν.4055/2012 (ΦΕΚ Α΄ 51), προστίθενται μετά το προτελευταίο εδάφιο τα εξής:
«Η αυξημένη δικαστική δαπάνη του προηγούμενου εδαφίου επιβάλλεται επίσης στον διάδικο που ηττήθηκε, εάν, κατά την κρίση του δικαστηρίου, το δικόγραφό του υπερβαίνει σε έκταση το αναγκαίο μέτρο ενόψει των τιθέμενων με το ένδικο βοήθημα ή μέσο ζητημάτων».

Σχόλια
  • 22 Οκτωβρίου 2016, 18:43 | Ι.Κ.Μ.

    Σχετικά με την παράγραφο 3:
    Ο αριθμός των σελίδων του δικογράφου του ενδίκου βοηθήματος ή μέσου δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία που μπορεί να γελάσει κάποιος, αν ανατρέξει κανείς στον Κανονισμό Διαδικασίας του Δ.Ε.Ε. (ΕΕ L 265 της 29.9.2012, σ. 1 και ΕΕ L 173 της 26.6.2013, σ. 65) καθώς και Πρακτικές Οδηγίες προς τους διαδίκους επίσης του Δ.Ε.Ε. (ΕΕ L 31 της 26.6.2013, σ. 65, 1), σύμφωνα με τις οποίες η υπέρβαση του ανώτατου ορίου των σελίδων του (30 για την προσφυγή και 25 για την αναίρεση) συνεπάγεται και το απαράδεκτο αυτών.
    Θα πρέπει, όμως, να ληφθεί υπόψη ότι, στην ελληνική πραγματικότητα, η μεγάλη έκταση του δικογράφου, τις περισσότερες φορές, είναι απόρροια του φόβου της τυχόν απορρίψεώς του ως αορίστου, που δυστυχώς ο λόγος αυτός εφαρμόζεται με πολύ ευκολία και στη διοικητική δίκη. Γι’ αυτό, όταν εκλείψει με νομική κατοχύρωση ο φόβος αυτός, τότε ας θεσπιστεί τέτοια σχετική διάταξη.

  • 19 Οκτωβρίου 2016, 13:37 | Κ. Καρλής

    Ουσιαστικά καταργείται η δυνατότητα υπογραφής από τον ίδιο τον υπάλληλο. Η κατάργηση της περ. α’ της παρ. 3 του άρθρου 21 του π. δ. 18/1989 οδηγεί σε κενό ως προς την κοινοποίηση σε περίπτωση άσκησης προσφυγής. Η διάταξη με την σημερινή μορφή της αναφέρεται στον διάδικο και όχι στο πρόσωπο που υπογράφει την προσφυγή.
    Άρα δεν υπάρχει λόγος για κατάργηση της υφιστάμενης διάταξης
    Η ρύθμιση που προτείνεται με την παρ. 3 εισάγει στοιχείο υποκειμενικής κρίσης ως προς την αναγκαία έκταση του δικογράφου και είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοσθεί στην πράξη και δεν πρέπει να υιοθετηθεί.

  • 16 Οκτωβρίου 2016, 14:19 | κασιιματης πέτρος

    Εγω δεν έχω κατανοήσει ακόμα γιατί ολες οι διαδικασίες εκτός παραστάσεων θα πρέπει να περνάνε απο δικηγόρο.
    Με μισθούς 500-600 ευρώ που θα βρεθούν τα χιλιάρικα που ζητάνε οι δικηγόροι.

    Αν και παραμφερές θέμα θα αναφερθώ στο ΚΠολΔ. Κάθε μέρα στα πρωτοδικεία έχουμε χιλιάδες προσφυγές που αφορούν ρυθμίσεις επικοινωνίας τέκνων και διατροφές.

    Εχουμε μιά αριστερή κυβέρνηση η οποία εφαρμόζει νόμους και ιδεοληψίες οι οποίοι έχουν ισχύ απο την εποχή μεταξά.

    Οπως οτι η γυναίκα ειναι πάντα η αναξιοπαθούσα και της δίνεται το δικαίωμα με μία απλή προσφυγη (που τα εξοδα του δικηγόρου της θα τα πληρώσει ο πρώην σύζυγος) να απαιτήσει διατροφές 2000-3000 ευρώ τον μήνα.

    Αφου έχει το δικαίωμα και οι δικηγόροι της λένε 99% θα κερδίσεις ..απλά το κάνει…τι εχει να χάσει.

    Οι νόμοι μεταξά αναφέρονται σε μία εποχή που η συζυγος είχε ενα τύραννο σύζυγο (που τον ειχε πάρει με προξενιο) που γυριζε στα καφενεία δεν εδινε δεκάρα για τα παιδιά του , τα άφηνε νηστικά, η δε γυναίκα την εποχή μεταξά δεν δουλευε και επρεπε ο κακός σύζυγος να «αναλ’άβει» τις ευθύνες του.

    Στην σημερινή πραγματικότητα οι αποφάσεις των πρωτοδικείων μετα απο 8 χρόνια ανείπωτης φτώχειας, οχι μόνο αφήνουν ορφανά το 50% των βρεφών απο πατέρα με τις αποφάσεις τους, που παίρνονται και απο νέους δικαστές αλλά επιβάλουν και διατροφές σε ανέργους των 250-300 ευρώ όταν δεν εχουν οι ιδιοι να φάνε. Αποτέλεσμα η πρώην γυναίκα του εκποιεί ότι έχει και δεν έχει.

    Ο πατέρας ειναι πάντα ο κακός για το ελληνικό δικαστικό σύστημα, η μητέρα μόνο ειναι η καλή, ευκολη υποθεση για τον συνήγορο της εναγούσης.

    Το όλο δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα απέχει κατα πολυ απο την έννοια του κράτους δικαίου. με άλλα λόγια ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

    Το δικαστικό σύστυμα κρίνεται ανεπαρκές όπως και οι λειτουργοί του.
    Ντροπη μόνο μου προκαλούν αυτα που συμβαίνουν απο εκπρόσωπους του Ελλ.Δικ.συστήματος.
    Ευχαριστώ

  • 9 Οκτωβρίου 2016, 21:47 | Θανάσης Πατσάκας

    Για την τρίτη πργ. του άρθρου υπάρχουν πολλά προβλήματα με τα κριτήρια που μπορεί να τεθούν ως προς το αναγκαίο μέτρο.

    Παρεμπιπτόντως στις διατάξεις που χρειάζονται τροποποίηση είναι και η διάταξη του αρθ. 56 πργ. 4 εδ. β΄ΚΔΔ για την διαφορά ανάμεσα στην αναφερόμενη ημερομηνία επίδοσης της έκθεσης επίδοσης και της επισημείωσης στο επιδιδόμενο έγγραφο, βάσει του οποίου ο διάδικος ασκεί τα δικαιώματά του. Όπως και στον ΚΠοΛΔ πρέπει να ισχύει ότι η σημείωση στο επιδιδόμενο έγγραφο αποτελεί απόδειξη υπερ εκείνου προς τον οποίο έγινε η επίδοση και να προβλεφθεί ότι σε περίπτωση διαφοράς, υπερισχύει η ημερομηνία της έκθεσης μόνο αν ευνοεί αυτόν στον οποίον επιδόθηκε το έγγραφο (βλ. νομολογία ΑΠ – αρχή δίκαιης δίκης και αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας).

  • 9 Οκτωβρίου 2016, 18:55 | Πρωτοδίκης Δ.Δ.

    Εάν η προσθήκη της τρίτης παραγράφου υιοθετηθεί, θα είναι η διάταξη που θα «βγάζει» το περισσότερο γέλιο ίσως σε όλη την ελληνική νομοθεσία.
    Και αφού οι εισηγητές διαθέτουν απόθεμα «χιούμορ», προτείνω σε νομοτεχνικό επίπεδο, για να γίνει ακόμα πιο διασκεδαστική η διάταξη, να συμπληρωθεί αυτή με μία εξουσιοδότηση στον Υπ. Δικαιοσύνης να εκδώσει απόφαση, με το ανώτατο όριο των σελίδων που πρέπει να περιέχει το κύριο δικόγραφο και το υπόμνημα ανά κατηγορία διαφοράς, επιπλέον δε να καθορίζεται ότι η «αυξημένη δαπάνη» θα διαμορφώνεται αναλογικά με τις (παραπανίσιες) σελίδες των δικογράφων…
    Έτσι, θα είναι σίγουρο ότι ο δικηγόρος πριν ασκήσει το όποιο δικόγραφο θα ασκεί την πρέπουσα «προληπτική αυτο-λογοκρισία».
    Σοβαρά: τέτοιες προτάσεις είναι κρίμα. Είμαι βέβαιος ότι δεν ανταποκρίνονται στις επιστημονικές δυνατότητες αυτών που τις προτείνουν.

  • 8 Οκτωβρίου 2016, 01:39 | Αντώνιος

    Καλά, είμαστε σοβαροί; Αυτό το έκτρωμα της τρίτης παραγράφου έχει περάσει και αξιολογηθεί από νομικούς στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή; Είναι ποτέ δυνατόν; Δηλαδή, αν ο Χ δικαστής θεωρεί τις 22 σελίδες πολλές και ο Ψ δικαστής τις 122, θα επιβάλλουν και οι 2 το ίδιο πράγμα για την ίδιας φύσης υπόθεση; Τι κάνετε εκεί στο Υπουργείο; Συνέλθετε.

  • 7 Οκτωβρίου 2016, 15:35 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ

    Για την τρίτη παράγραφο τι μπορεί να σχολειάσει κανείς… τα λόγια περιττεύουν

Σχόλια