1. Στο τέλος της περίπτωσης Α΄ της παραγράφου 11 του άρθρου 45 του ν.3205/2003 (297 Α΄), όπως τροποποιήθηκε με την παράγραφο 27 του άρθρου 66 του ν.3989/2011 (150 Α΄), προστίθεται εδάφιο ως εξής: «Στους ειδικευμένους ιατρούς κλάδου ΕΣΥ, οι οποίοι υπηρετούν σε Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας, Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών και Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, σε όλα τα νοσοκομεία της επικράτειας, καταβάλλεται η μηνιαία αποζημίωση της Γ’ Ζώνης.»
2. Η παράγραφος 5 του άρθρου 23 του νόμου 2519/1997 (165 Α΄) αντικαθίσταται ως εξής : «5. Ιατροί που υποβάλουν υποψηφιότητα και κρίνονται διοριστέοι σε θέση του κλάδου ιατρών Ε.Σ.Υ., αλλά δεν αποδέχονται το διορισμό τους, όπως και ιατροί που διορίζονται, αλλά παραιτούνται πριν από τη συμπλήρωση δύο (2) χρόνων από το διορισμό τους, δεν μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα για νέο διορισμό σε θέση κλάδου ιατρών Ε.Σ.Υ. πριν τη συμπλήρωση πέντε (5) χρόνων από την παρέλευση της προθεσμίας ανάληψης υπηρεσίας ή από την ημερομηνία παραίτησής τους αντιστοίχως».
Στην πρώτη παράγραφο διαφωνώ. Όντως μπορεί να αποτελέσει αντικίνητρο για στελέχωση παραμεθώριων νοσοκομείων και επιπλέον εκτός των γιατρών των μονάδων υπάρχουν και άλλες ειδικότητες που στην περιφέρεια δεν καλύπτονται. Για παράδειγμα υπάρχουν νοσοκομεία που καλύπτονταοι από αναισθησιολόγο μόνο λόγω της ευαισθησίας των λιγοστών υπηρετούντων, οι οποίοι καλόυνται να καλύπτουν το νοσοκομείο (όχι μόνο το χειρουργείο) 10, 15 ή και περισσότερες ημέρες.
Με το αρθρο 58 του νομου 3918/11 δινεται η δυνατοτητα σε υπαλληλους
του Δημοσιου που απεκτησαν πτυχιο Ιατρικης και εκαναν ειδικοτητα σαν
υπεραριθμοι να τοποθετηθουν σαν γιατροι του ΕΣΥ με βαθμο επιμελητη
Β. Ομως τι γινεται αν καποιος εχει τελειωσει Οδοντιατρικη για την
οποια δεν χρειαζεται ειδικοτητα;Για τετοιες περιπτωσεις δεν αναφερεται
τιποτα, κατι που ειναι αδικο αφου σε ολες τις αλλες περιπτωσεις που αφορουν το ΕΣΥ γιατροι και οδοντιατροι αντιμετωπιζονται ισοτιμα.Νομιζω
πως θα επρεπε για λογους ισοτητας και ισονομιας να ισχυσει το ιδιο μετρο και για υπαλληλους του δημοσιου που αποκτουν πτυχιο Οδοντιατρικης.
Επειδή βλέπουμε το δένδρο αλλά χάνουμε το δάσος, πιστεύω πως το κύριο μέλημα θα πρέπει να είναι η επιτάχυνση των κρίσεων και φυσικά η άρση των συνεπειων των απαράδεκτων δηλώσεων του τύπου <>. Εν συνεχεία θεωρώ πως καλές και άγιες είναι οι κυρώσεις για τις αρνήσεις διορισμού, αλλά όλοι θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όταν μία κρίση γίνεται σε τρία χρόνια φυσικό είναι ο ιατρός να έχει πολλές φορές αναθεωρήσει τις αρχικές του σκέψεις και προθέσεις. Κατά τα άλλα θεωρώ εξόχως ενδιαφέρουσες τις απόψεις των συναδέλφων που προηγούνται.
Αλέξανδρος Ι. Νομικός
Ιατρός-Παθολογοανατόμος
Επιμ. Β Ασκληπιείο Βούλας
Παράγραφος 1: Στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας δεν υπάρχουν Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ). Έτσι τόσο οι ειδικευμένοι όσο και οι ειδικευόμενοι ιατροί εργάζονται αρκετές ή πολλές ώρες εβδομαδιαίως στο ΤΕΠ. Θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη για υψηλότερη εφημεριακή αποζημίωση των ιατρών «μάχιμων» ειδικοτήτων (καρδιολόγων, παθολόγων, χειρουργών κλπ) οι οποίοι αποδεδειγμένα εφημερεύουν στο ΤΕΠ, σε νοσοκομεία χωρίς αυτόνομα οργανωμένο ΤΕΠ (δηλ. στα περισσότερα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου Αττικής).
εάν μετά τον διορισμό ενός γιατρού προκύψει κρίση η οποία εκκρεμεί και ο ίδιος γιατρός πάρει μια άλλη θέση , μπορεί να επιλέξει την δεύτερη θέση η αυτό θα θεωρηθεί παραίτηση ;
Η παράγραφος 1 του άρθρου 29 θα πρέπει να αποσυρθεί γιατί στην ουσία αν ψηφιστεί και εφαρμοστεί εξαλοίφει το όποιο χρηματικό κίνητρο υπήρχε για επάνδρωση νησιωτικών νοσοκομείων. Στην πραγματικότητα συνιστά αντικίνητρο για την επάνδρωση νησιωτικών νοσοκομείων. Διερωτώμαι μήπως αντίθετα κάποτε πρέπει να θεσπιστούν κίνητρα για την επάνδρωση των νησιωτικών νοσοκομείων;
στο προσχεδιο νομου υπηρχε παραγραφος για συνταξιοδοτηση στα 68. επειδη υπαρχει συγχηση για το καθεστως συνταξιοδοτησης των γιατρων ε.σ.υ να προβεφθει ενιαιος χρονος συνταξιοδοτησης για ολους τους γιατρους του ε.σ.υ το 67 ετος.
Σε ότι αφορά το άρθρο 29: Πρώτον, οι ιατροί που υποβάλουν υποψηφιότητα και κρίνονται διοριστέοι, πως γνωρίζουν το αποτέλεσμα της κρίσης τους εφόσον δεν τους ανακοινώνεται γραπτώς και επισήμως με αριθμό πρωτοκόλλου και υπογραφή παραλαβής; Δεύτερον: Εφόσον κρίνονται διοριστέοι σε θέση ιατρού ΕΣΥ και ο διορισμός τους περιορίζεται από το 5 προς 1 ή το 10 προς 1, και θα γίνει σε βάθος πενταετίας, πρέπει να τιμωρούνται γι’αυτό. Δηλαδή, να μην έχουν δικαίωμα να αναζητήσουν άλλη θέση στο δημόσιο (και πάλι στην επαρχία για παράδειγμα) και να αρνηθούν τον πρώτο τους διορισμό χωρίς ποινή. Δυστυχώς μέχρι να κινηθεί ο κρατικός μηχανισμός και να πραγματοποιηθεί ο διορισμός του μελλοντικού κρατικού υπαλλήλου, αυτός και υποχρεώσεις έχει να μπει στον πάγο δε γίνεται. Και εξηγούμε γιατί και τα 2 σχόλια με αφορούν προσωπικά. Έχω υποτίθεται στην κατοχή μου θέση επιμ. Β ΕΣΥ από 7μήνου σε ιατρείο υπαίθρου, θέση που πήρα ως ειδικευμένος Γενικός Ιατρός συμμετέχοντας σε προκύρηξη του υπουργείου (7/2010) και μετά από κρίση. Αναφέρω το «υποτίθεται» γιατί την απόφαση του συμβουλίου την έχω μάθει προφορικά και όχι από τα μέλη του! Σύμφωνα με τον αρμόδιο υπάλληλο του υπουργείου υγείας η θέση αυτή δεν είναι διοριστέα για το 2011 (δε βρίσκεται ανάμεσα στις 661 θέσεις) και σύμφωνα με δηλώσεις υπουργού μας δεν είναι διοριστέα στο άμεσο και απώτερο μέλλον (κανένας νέος διορισμός ιατρού ΕΣΥ, στη θέση τους νοσηλευτές)! Στερούμε λοιπόν την δυνατότητα και έχω ποινή αν καταθέσω χαρτιά σε θέση ιατρού υπαίθρου ως Γενικός Ιατρός (θέση που είναι διοριστέα σε 5-6 μήνες) και εφόσον αυτές ΔΕΝ είναι αλλά γίνονται μετά θέσεις ΕΣΥ; Θα περιμένω αενάως τον υποτιθέμενο πρώτο διορισμό μου; Πραγματικά εκτός από σχόλιο για τη βελτίωση του σχεδιού που κατατίθεται θα με ενδιέφερε και η επίσημη άποψη του νομικού τμήματος του υπουργείου υγείας. Σας ευχαριστώ θερμά και προκαταβολικά!
Οι Διευθυντές που υπηρετούσαν σε οργανική θέση Διευθυντή κατά την έναρξη ισχύος του νόμου ΑΡΙΘ. 3918 (Διαρθρωτικές αλλαγές στο σύστημα υγείας και άλλες διατάξεις) καθίστανται Συντονιστές Διευθυντές μέχρι την αποχώρησή τους για οποιονδήποτε λόγο (άρθρο 61). Αντίθετα Διεθυντές που μετά από κρίση καταλαμβάνουν οργανική θέση Διευθυντή μεταγενέστερα, δεν γίνονται Συντονιστές Διευθυντές. Η διαφορά αυτή είναι άδικη μια και οι δύο κατηγορίες έχουν καταλάβει τη θέση μετά από κρίση, ενώ προκαλεί και προβλήματα στην άσκηση των καθηκόντων τους αφού είναι ομοιόβαθμοι με τους Διευθυντές από εξέλιξη.
Νομίζω ότι με προσθήκη στο άρθρο 29 το ζήτημα αυτό πρέπει να επιλυθεί.
Η παράγραφος 2 του άρθρου 29, πράγματι θα αποτελούσε σημαντική λύση στο πρόβλημα της τεχνητής μη πλήρωσης θέσεων ιατρών ΕΣΥ, υπό την βασική προϋπόθεση ό,τι από την προκύρηξη έως την πλήρωση της θέσης (έκδοση ΦΕΚ διορισμού) μεσολαβούσε χρονικό διάστημα μικρότερο του εξαμήνου. Δυστυχώς όμως, όταν απαιτείται χρονικό διάστημα 2-3 ετών ή και περισσότερο, πολύ συνάδελφοι, δημιουργούν συνθήκες επιβίωσης για τους ίδιους και τις οικογένειες τους σε περιοχές διαφορετικές από την πρόσληψη που θα έλθει μετά από χρόνια…
Υπό αυτές τις συνθήκες καλό θα ήταν να προστεθεί ο περιοριστικός όρος, ότι η παραπάνω διάταξη τιμωρίας ισχύει ΜΟΝΟ στις περιπτώσεις όπου οι διαδικασίες κρίσης και πρόσληψης γίνουν σε χρονικό διάστημα μικρότερο του εξαμήνου από την προκήρυξη. Η διόρθωση αυτή μεταφέρει την ευθύνη στο νοσοκομείο και στο υπουργείο για την μη έγκαιρη πρόσληψη ιατρού και σαφώς αποτελεί κίνητρο ταχείας αποκατάστασης. Τέλος η διατύπωση του άρθρου ως έχει, θα μπορούσε να αποτελέσει και παράθυρο για μη αξιοκρατικές προσλήψεις, αφού θα απέκλειε συναδέλφους ή θα μπορούσε να αποτελέσει μέσω εκβιασμού για παραίτηση από πολλές κρίσεις. Τέλος δεν λύνει ουσιαστικά το πρόβλημα στην περίπτωση που ο Ιατρός έχει υποβάλλει αίτήσεις για κρίσεις σε πολλές θέσεις πρίν ακόμα γίνει η κρίση, ή και ακόμα αφού έχει γίνει η κρίση και έχει παρέλθει χρονικό διάστημα περισσότερο του ενός έτους ( που μπορεί παρεπιπτόντως να είναι και άνεργος). Επειδή πολλές φορές το κοινοβούλιο νομοθετεί ερήμην των πολιτών ΄και χωρίς να αντιμετωπίζει τις κοινωνικές και ατομικές ανάγκες, καλό είναι τέτοια άρθρα προτού υποβληθούν να ελέγχονται και να εξετάζονται καλύτερα, μιας και δεν είναι υπεύθυνοι οι ιατροί , αλλά το ίδιο το υπουργείο (μείωση των δαπανών) και οι διοικήσεις, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν αντίληψη περί των κρίσεων και κατευθύνονται από «ανάγκες των κλινικών» καθυστερώντας αδικαιολόγητα τις εισηγήσεις και κρίσεις για ευνόητους λόγους.
Ρυθμίσεις θεμάτων Νοσοκομείων Ε.Σ.Υ, Κέντρων Υγείας και ιατρών Ε.Σ.Υ. Στο άρθρο 24 στην παράγραφο 2 προωθείται η επέκταση της μηνιαίας αποζημίωσης της Γ’Ζώνης και στους ειδικευμένους γιατρούς κλάδου ΕΣΥ που υπηρετούν σε Μ.Α.Φ., Μ.Ε.Θ., Μ.Ε.Ν.Ν. και Τ.Ε.Π., ως αναγκαιότητα εφημέρευσης και ως κίνητρο κάλυψης των σημαντικών αυτών τμημάτων ή μονάδων. Προκαλείται πρόσθετη δαπάνη, κάτω του ενός εκατομμυρίου ευρώ ετησίως, πλην όμως αποτελεί κίνητρο για προσέλκυση προσωπικού στα ανωτέρω
τμήματα.
Στο γενικό νοσοκομείο Ρεθύμνου ( για παράδειγμα) που υπηρετώ υπάρχουν 5 ειδικοί ιατροί στη Μ.Ε.Θ. Σε αυτούς δίνεται (σύμφωνα με το νομοσχέδιο) 7 εφημερίες ενεργείς και 4 ετοιμότητας. Αν πολλαπλασιάσετε το 5Χ7=35 (ενεργείς εφημερίες). Ο μήνας δεν έχει 35 μέρες . Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες ΜΕΘ. Σε ορισμένες μάλιστα ΜΕΘ όσα είναι τα κρεβάτια είναι και οι γιατροί.
Το μέτρο αυτό θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μονάδες και κλινικές που είναι υποστελεχωμένες. Απαιτείται λοιπόν εξορθολογισμός των εφημεριών και όχι σπατάλη σε τέτοιες δύσκολες εποχές. Στην πνευμονολογική κλινική που υπηρετώ υπάρχουν τρεις γιατροί και πληρώνομαι από το υπουργείο 5 ενεργείς εφημερίες και 2 ετοιμότητας ενώ εκτελώ 12 και 13 . Αν είναι δυνατόν……….. Απαιτείται λοιπόν ενας γενικός ξορθολογισμός των εφημεριών ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Το μέτρο είναι καλό σε ΜΕΘ όπου ο αριθμός ιατρών είναι περιορισμένος.
Τι γίνεται όμως με τμήματα -κλινικές που έχουν περιορισμένο αριθμό ιατρών.
Με εκτίμηση
Χρυσοφάκης Γεώργιος Μ.D, Ph.D
ΘΕΤΙΚΗ Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ , ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ Ο ΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙΣ 2ος κ.ο.κ. ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ Η ΘΕΣΗ , ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟ , ΝΑ ΜΕ ΜΕΝΕΙ ΟΡΦΑΝΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΝΕΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΡΙΣΗΣ!
α)Θα μπορούσε να προστεθεί όρος για τους ιατρούς που αρνούνται διορισμό ΕΣΥ, άρνηση σύμβασης με τον ΕΟΠΥΥ, και το αντίστροφο.
β)Στο ίδιο θέμα, η άρνηση διορισμού στο ΕΣΥ/ΕΟΠΥΥ με την αντίστοιχη «ποινή», να λογίζεται από την ημερομηνία αποστολής των βιογραφικών σημειωμάτων των κρινομένων ιατρών, από το υπεύθυνο νοσοκομείο προς τους κριτές. Για να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα γρήγορα και απλά.
γ) Ιατροί που προσλήφθηκαν με βαθμό ανώτερο του νομοθετημένου εισαγωγικού (α΄ή Διευθ/ντής), να μην μπορούν να διεκδικήσουν θέση σε προκήρυξη άλλου νοσοκομείου (πριν την 5ετία), μια και η προηγούμενη κατάληψη θέσης ήταν ευνοϊκή για το ιατρό σε σχέση με προφανώς άγονη περιοχή και τυχούσα απότομη εγκατάλειψή της εκθέτει τους πολίτες τους άγονου τόπου.
Επειδή ο εισαγωγικός βαθμός είναι ο κατώτερος (Επιμ. Β΄), με τις σχετικές απολαβές και ο χρόνος εξέλιξης μακρύς:να καθοριστούν απλά κριτήρια , όχι πάντα υπερβολικά (πχ διδακτορικό), που να δίνουν πιο λογικό χρόνο εξέλιξης ιδίως σε πρόσωπα κοινά αποδεκτά από το ΔΣ – Επιστ. Συμβούλιο,Γεν. Συνέλευση κλπ-Χρόνο λήψης πτυχίου-ειδικότητας-προβλεπόμενη διάρκεια ειδικότητας σε σχέση με άλλες. Έτσι άνθρωποι που επένδυσαν στο ΕΣΥ,αλλά άργησαν να γίνουν δεκτοί σε κάποια θέση, με συνέπεια απώλειας χρόνου, να μπορούν να κριθούν 1 ώρα αρχύτερα.Για να μην βλέπουμε γενικό γιατρό με νεαρή ηλικία Α΄επιμελητή , και Γαστρεντερολόγο με μακρά εκπαίδευση και πείρα να είναι κολλημένος σε βαθμό Β΄επιμελητή, με κενή θέση Διευθ/ντή, και να μην μπορεί κιόλας να διεκδικήσει αυτή τη θέση προ ωρίμανσης στο ΕΣΥ, για 15 έτη.
δ)Τα παραπάνω ενισχύονται με την καταγραφή του φαινομένου να προσλαμβάνονται συνεχώς , με ιδιαίτερο παράθυρο Α΄επιμελητές, σε αντίθεση με το νομοθετημένο Β΄εισαγωγικό, και σε ψευδο-άγονες περιοχές. Άς γίνει λοιπόν νέα κρίση για όλους , παλιούς-νέους, με όχι πολύ αυστηρά κριτήρια, και χωρίς το σκοπό του συναγωνισμού μεταξύ συναδέλφων αλλά προς βελτίωση της θέσης του καθενός. «Το καρότο για το ΕΣΥ», που ίσως ενισχύσει και λίγο το εισόδημα με νόμιμο τρόπο, σε ανθρώπους με μακρόχρονες σπουδές, που κοπίασαν περισσότερο σε σχέση με άλλους άξιους συναδέλφους, χωρίς υπερβολή κριτηρίω
Ιωάννης Φαμηλιάς
Γαστρεντερολόγος