- Το έργο σύνδεσης σχεδιάζεται και κατασκευάζεται από τον αρμόδιο Διαχειριστή, ο οποίος έχει την κυριότητα και την ευθύνη λειτουργίας του. Το έργο αυτό περιλαμβάνει τη Μ.Ε.Μ., και, στην περίπτωση μονάδων βιομεθανίου συνδεδεμένων με το Ε.Σ.Φ.Α. ή δίκτυο διανομής, και τον αγωγό σύνδεσης με τα σχετικά εξαρτήματα και συστήματα ελέγχου, καθώς και τον συμπιεστή βιομεθανίου που ενδεχομένως χρειασθεί. Στην περίπτωση Μη Συνδεδεμένων Μονάδων βιομεθανίου, η Μ.Ε.Μ. εγκαθίσταται ανάντι του εξοπλισμού συμπίεσης ή υγροποίησης του βιομεθανίου, ο οποίος ανήκει στην κυριότητα του παραγωγού βιομεθανίου.
- Το κόστος κατασκευής της Μ.Ε.Μ. και, στην περίπτωση μονάδων βιομεθανίου συνδεδεμένων με το Ε.Σ.Φ.Α. ή δίκτυο διανομής, και της ενδεχόμενης εγκατάστασης συμπίεσης του βιομεθανίου, βαρύνει αποκλειστικά τον αντίστοιχο Διαχειριστή και εντάσσεται στη Ρυθμιζόμενη Περιουσιακή Βάση αυτού. Με την επιφύλαξη του τρίτου εδαφίου, το κόστος κατασκευής του υπόλοιπου έργου, ήτοι του αγωγού σύνδεσης μονάδων βιομεθανίου συνδεδεμένων με το Ε.Σ.Φ.Α. ή το δίκτυο διανομής, βαρύνει αποκλειστικά τον παραγωγό βιομεθανίου. Κατ’ εξαίρεση, στην έκταση που ο εν λόγω αγωγός σύνδεσης εκτείνεται σε μήκος έως δέκα (10) χιλιομέτρων από το σημείο σύνδεσης με το Ε.Σ.Φ.Α. ή με το δίκτυο διανομής, στο οποίο πρόκειται να συνδεθεί η μονάδα, έως τη Μ.Ε.Μ. της μονάδας βιομεθανίου, το κόστος κατασκευής του επιμερίζεται μεταξύ του παραγωγού βιομεθανίου και του αρμόδιου Διαχειριστή, καθένας από τους οποίους βαρύνεται με το πενήντα τοις εκατό (50%) αυτού. Οι δαπάνες λειτουργίας του έργου σύνδεσης εντάσσονται στις ρυθμιζόμενες λειτουργικές δαπάνες του αρμόδιου Διαχειριστή.
- Ο παραγωγός βιομεθανίου παραχωρεί χωρίς αποζημίωση στον αρμόδιο Διαχειριστή τον απαιτούμενο χώρο εντός του γηπέδου της μονάδας βιομεθανίου για την εγκατάσταση της Μ.Ε.Μ. και την τυχόν εγκατάσταση συμπίεσης βιομεθανίου, σύμφωνα με την παρ. 4. Επιτρέπει την ελεύθερη είσοδο του εντεταλμένου προσωπικού του αρμόδιου Διαχειριστή, οποιαδήποτε ημέρα και ώρα, για λόγους ασφαλείας, λειτουργίας και συντήρησης του εξοπλισμού της Μ.Ε.Μ. και του συμπιεστή βιομεθανίου.
- Οι Διαχειριστές Δικτύων Διανομής αξιολογούν την ανάγκη αντιστροφής της ροής προς το Σύστημα Μεταφοράς, προκειμένου να υποδέχονται βιομεθάνιο που δεν μπορεί να παραληφθεί προς κατανάλωση από το δίκτυο διανομής και προγραμματίζουν την εγκατάσταση των αναγκαίων σταθμών συμπίεσης και της μονάδας απόσμησης, εφόσον απαιτείται. Η υλοποίηση των αναγκαίων σταθμών συμπίεσης και της μονάδας απόσμησης λαμβάνει χώρα κατόπιν έγκρισης της Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων, μετά από κοινή εισήγηση του αντίστοιχου Διαχειριστή Δικτύου Διανομής και του Διαχειριστή του Ε.Σ.Φ.Α., με την οποία επιβεβαιώνεται η τεχνική και οικονομική σκοπιμότητα της λύσης αυτής. Τα σχετικά έργα υλοποιούνται ως εξής:
α) Το έργο, από το επιλεγμένο σημείο του Δικτύου Διανομής μέχρι τη βαλβίδα εισόδου του συμπιεστή, υλοποιείται από τον Διαχειριστή του Δικτύου Διανομής.
β) Ο Διαχειριστής του Ε.Σ.Φ.Α. αναλαμβάνει την εγκατάσταση και λειτουργία της μονάδας συμπίεσης και της μονάδας απόσμησης, εφόσον απαιτείται, καθώς και τη σύνδεσή τους με το επιλεγμένο σημείο του Ε.Σ.Φ.Α..
Οι ανωτέρω δαπάνες των αρμόδιων Διαχειριστών περιλαμβάνονται στη Ρυθμιζόμενη Περιουσιακή Βάση και στις ρυθμιζόμενες λειτουργικές δαπάνες αυτών.
1ο σχόλιο:
Κρίνουμε σκόπιμο να διευκρινιστεί πως σε περίπτωση σύνδεσης μονάδας βιομεθανίου με Ανεξάρτητο Σύστημα Φυσικού Αερίου (ΑΣΦΑ) / σε περίπτωση έγχυσης σε ΑΣΦΑ, αυτή θα διέπεται από τους σχετικούς όρους του αντίστοιχου ρυθμιστικού πλαισίου του εκάστοτε ΑΣΦΑ, ενώ το κόστος σύνδεσης, καθώς και λειτουργίας και συντήρησης θα βαρύνει αποκλειστικά τον παραγωγό / αιτούντα τη σύνδεση.
Ο διαχωρισμός είναι σημαντικός καθώς υπάρχει ειδικό ρυθμιστικό πλαίσιο για ΑΣΦΑ, διαφορετικό από αυτό του ΕΣΦΑ, εγκεκριμένο από την/τις αρμόδια/ες ρυθμιστκή/ές αρχή/ες. Μεταξύ άλλων, μία χαρακτηριστική, βασική διαφορά του ΑΣΦΑ είναι το γεγονός ότι το ΑΣΦΑ δεν μπορεί να εντάξει τυχόν δαπάνες για την επέκτασή του / για έργα σύνδεσης στη ρυθμιζόμενη περιουσιακή βάση αυτού ή στις ρυθμιζόμενες λειτουργικές δαπάνες αυτού και συνεπώς να μετακυλήσει το κόστος στους τελικούς καταναλωτές άρα δεν μπορεί και να επωμιστεί το σχετικό κόστος σύνδεσης.
2ο σχόλιο:
Σε συνέχεια του 1ου σχολίου μας στο άρθρο 3, επισημαίνουμε ότι στο παρόν άρθρο χρησιμοποιείται ο ορισμός «αρμόδιος Διαχειριστής» με μικρά (η λέξη αρμόδιος) ή χρησιμοποιείται μόνο η λέξη Διαχειριστής (χωρίς τη λέξη αρμόδιος), ενώ είναι έννοια που ορίζεται («Αρμόδιος Διαχειριστής»), συνεπώς θα έπρεπε να είναι όλες οι λέξεις με κεφαλαίο προς αποφυγή παρερμηνείας.
3ο σχόλιο:
Στην παράγραφο 4 αναφέρεται το «Σύστημα Μεταφοράς». Να διευκρινιστεί ότι γίνεται αναφορά στο «Εθνικό Σύστημα Μεταφοράς (ΕΣΦΑ)».
Άρθρο 9 παρ. 1
Να σημειωθεί χρονική προθεσμία σχεδιασμού και κατασκευής του δικτύου (π.χ. 10 ημέρες/χιλιόμετρο δικτύου).
Άρθρο 9 παρ. 2
Επιμερισμός Κόστους Σύνδεσης με Δίκτυα το Ε.Σ.Φ.Α. ή διανομής ως ακολούθως:
0 – 5 χλμ: 100% κάλυψη κόστους από αρμόδιο Διαχειριστή Ε.Σ.Φ.Α. ή δικτύου διανομής
5 – 10 χλμ: 50% κάλυψη κόστους από αρμόδιο Διαχειριστή Ε.Σ.Φ.Α. ή δικτύου διανομής και 50% παραγωγό βιομεθανίου
10+ χλμ: 100% κάλυψη κόστους από παραγωγό βιομεθανίου
Άρθρο 9 παρ. 3
Εφόσον ο διαχειριστής είναι operationally responsible, μήπως πρέπει να είναι και financially responsible για το κόστος λειτουργίας Μ.Ε.Μ. και μονάδας συμπίεσης, κλπ; Περαιτέρω, η αντιμετώπιση βλαβών/δυσλειτουργιών στον εξοπλισμό σε τι χρόνους θα πραγματοποιείται;
Η διάταξη για επιμερισμό του κόστους σύνδεσης (50% του κόστους του αγωγού εάν είναι έως 10 χλμ.) μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολικά βάρη για τον παραγωγό. Η διατύπωση είναι ασαφής σχετικά με τις περιπτώσεις όπου απαιτούνται συμπιεστές ή ειδικές παρεμβάσεις για αντίστροφη ροή. Θα πρέπει να υπάρξει ξεκάθαρη πρόβλεψη για πλαφόν στο κόστος σύνδεσης που επωμίζεται ο παραγωγός και να προβλέπεται δυνατότητα επιδότησης μέσω ΕΣΠΑ/Ταμείου Ανάκαμψης για ενεργειακούς επενδυτές.
Άρθρο 9 Παρ. 2
Το κόστος που απαιτείται για την κατασκευή αγωγών σύνδεσης με το δίκτυο φυσικού αερίου αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα που επηρεάζει άμεσα τη βιωσιμότητα και την ελκυστικότητα νέων επενδυτικών σχεδίων στον τομέα του βιομεθανίου. Το ζήτημα αυτό είναι ακόμη πιο έντονο για παραγωγούς που διαθέτουν ήδη εγκατεστημένες μονάδες βιοαερίου, οι οποίες είχαν τοποθετηθεί στο παρελθόν με βάση άλλα κριτήρια χωροθέτησης όπως είναι η εξασφάλιση πρώτης ύλης. Υπάρχει μάλιστα και σχετικός περιορισμός ότι το 85% των πρώτων υλών πρέπει να λαμβάνεται από ακτίνα 30 χλμ.. Ως εκ τούτου, βρίσκονται σε αποστάσεις που δεν ευνοούν την άμεση σύνδεση με υφιστάμενους αγωγούς φυσικού αερίου.
Για τον Παραγωγό, η σύνδεση αποτελεί κεφαλαιουχική δαπάνη (CAPEX) που θα αποσβεστεί σε 20 έτη μέσω της λειτουργίας της μονάδας. Αντίθετα, για τον Διαχειριστή το κόστος είναι ταχύτατα ανακτήσιμο επιμεριζόμενο στο σύνολο της Ρυθμιζόμενης Περιουσιακής Βάσης και της εγκεκριμένης από τη ΡΑΑΕΥ απόδοσης (WACC), γεγονός που του εξασφαλίζει ρυθμιζόμενη απόδοση χωρίς επιχειρηματικό ρίσκο. Σε ανεπτυγμένες αγορές βιομεθανίου (π.χ. Ιταλία), το κόστος σύνδεσης επιμερίζεται μεταξύ Παραγωγού και Διαχειριστή ή καλύπτεται εξ ολοκλήρου από τον Διαχειριστή, προωθώντας έτσι την ανάπτυξη του κλάδου.
Οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί είναι εξαιρετικά απίθανο να εγκρίνουν δανειοδότηση για επενδυτικό κόστος υποδομών που δεν ανήκουν στον Παραγωγό. Συνεπώς, το κόστος αυτό θα πρέπει να καλυφθεί αποκλειστικά από ίδια κεφάλαια, περιορίζοντας τη ρευστότητα και αυξάνοντας το χρηματοοικονομικό ρίσκο του Παραγωγού.
Η πρόταση μας είναι να διατηρηθεί η πρόταση που ειχε γινει και από το ΕΜΠ (Έκθεση Καθ. Καρέλλα) που είναι άλλωστε και η συνήθης πρακτική στην Ευρώπη:
Το κόστος για τα πρώτα 5 χιλιόμετρα να βαρύνει αποκλειστικά τον Διαχειριστή Δικτύου. Για το τμήμα από 5 έως 10 χιλιόμετρα, το κόστος να επιμερίζεται ισόποσα (50%) ανάμεσα στον παραγωγό και τον Διαχειριστή. Από το 10ο χιλιόμετρο και πέρα, το κόστος να επιβαρύνει αποκλειστικά τον παραγωγό. Επιπρόσθετα, προτείνεται η δαπάνη που επωμίζεται ο παραγωγός να θεωρείται επιλέξιμη στο πλαίσιο ενισχύσεων επενδυτικού χαρακτήρα. Ενναλακτικά, η ρύθμιση αυτή θα πρέπει να υφίσταται για τους υβριδικούς σταθμούς και να έχει ισχύ για 5 έτη από τη δημοσίευση του παρόντος και μετά το πέρας της πενταετίας, το κόστος να επιμερίζεται ισόποσα (50%) ανάμεσα στον παραγωγό και τον Διαχειριστή.
Άρθρο 9 – Παράγραφος 2
Το κόστος κατασκευής του αγωγού σύνδεσης προτείνεται να επιμερίζεται ως εξής:
0 – 5 km = το κόστος καλύπτεται από τον Διαχειριστή
5 – 10 km = το κόστος καλύπτεται κατά 50% – 50% από τον Διαχειριστή και τον Παραγωγό
10 km ++ = το κόστος καλύπτεται από τον Παραγωγό
Άρθρο 9, Παράγραφος 2 – Κόστος Κατασκευής Αγωγού Σύνδεσης
Προτείνεται η υιοθέτηση μοντέλου κατανομής του κόστους κατασκευής του δικτύου σύνδεσης, βάσει της ακόλουθης διάρθρωσης:
•Το κόστος των πρώτων 5 χιλιομέτρων να βαρύνει αποκλειστικά τον αρμόδιο Διαχειριστή Δικτύου.
•Για το τμήμα από 5 έως 10 χιλιόμετρα, το κόστος να κατανεμηθεί εξίσου (50%) μεταξύ παραγωγού και διαχειριστή.
•Από το 10ο χιλιόμετρο και μετά, το κόστος να επιβαρύνει αποκλειστικά τον παραγωγό.
Επιπροσθέτως, προτείνεται το τμήμα του συνολικού κόστους κατασκευής του δικτύου που επιβαρύνει τον παραγωγό να θεωρείται επιλέξιμη δαπάνη στο πλαίσιο προγραμμάτων επενδυτικής ενίσχυσης.
Το κόστος κατασκευής αγωγών σύνδεσης με το δίκτυο φυσικού αερίου αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τη βιωσιμότητα και την ελκυστικότητα νέων επενδύσεων στον τομέα του βιομεθανίου, ιδίως για παραγωγούς των υφιστάμενων μονάδων βιοαερίου, οι οποίες είχαν χωροθετηθεί στο παρελθόν με διαφορετικά κριτήρια και δεν έχουν εγγύτητα στους υφιστάμενους αγωγούς φυσικού αερίου.
-Το κόστος κατασκευής αγωγού σύνδεσης για τις υφιστάμενες μονάδες βιοαερίου για τα πρώτα 5 χλμ να επιβαρύνει αποκλειστικά τον λειτουργό του δικτύου και για τα υπόλοιπα να επιμερίζεται 50-50 χωρίς περιορισμό. Ο νομοθέτης πρέπει να λάβει υπόψη ότι οι υφιστάμενες μονάδες βιοαερίου έχουν κατασκευαστεί μακριά από το δίκτυο διανομής και πλησίον των σημείων απόκτησης α’υλών (πχ κτηνοτροφικές μονάδες, κα). Υπάρχει μάλιστα σχετικός περιορισμός ότι το 85% των α’ υλών πρέπει να λαμβάνεται από ακτίνα 30 χλμ. Συνεπώς το κόστος αγωγών σύνδεσης δεν δύναται να μετατεθεί στις υφιστάμενες μονάδες βιοαερίου, εφόσον υπάρχει προτεραιότητα στην μετατροπή τους σε βιομεθάνιο. Η ίδια αντιμετώπιση για τις νέες και τις υφιστάμενες μονάδες θα δημιουργήσει συνθήκες μη ισότιμου ανταγωνισμού καθώς οι νέες έχουν θα επωφελούνται από την σχεδίασή τους πλησίον του δικτύου διανομής Φ.Α.
Το άρθρο 9 (ειδικά θέματα σύνδεσης μονάδων βιομεθανίου) ορθώς αποσαφηνίζει την απόλυτη αρμοδιότητα και ευθύνη κατασκευής των έργων διασύνδεσης στον αρμόδιο διαχειριστή.
Αυτή η ανάθεση προκύπτει από την βασική αρχή διαχωρισμού της παραγωγής από την μεταφορά-διανομή στην ενέργεια. Βάσει αυτής της αρχής, το συνολικό κόστος μεταφοράς και διανομής βαρύνει τους διαχειριστές δικτύων, οι οποίοι μετακυλίουν την δαπάνη στον τελικό καταναλωτή βάσει ενιαίων συντελεστών μεταφοράς και διανομής (€/kW) που αναθεωρούνται υπό την εποπρεία της ΡΑΑΕΥ.
Τα έργα και η λειτουργία σύνδεσης παραγωγών, στο σύνολό τους αποτελούν δαπάνες μεταφοράς και διανομής.
Ορθώς, λοιπόν στο άρθρο 7 το συνολικό έργο και η λειτουργία του (συμπεριλαμβανομένης και της προετοιμασίας του βιομεθανίου προς έγχυση – μεταφορά) ανατίθεται στον αρμόδιο διαχειριστή.
Όμως, επιμέρους προβλέψεις συμμετοχής των παραγωγών στο αντικείμενο της μεταφοράς – διανομής ανατρέπουν αυτήν την αρχή με αποτέλεσμα μέρος του κόστους μεταφοράς – διανομής να ενσωματώνεται στο κόστος παραγωγού και να το αυξάνει εικονικά, δημιουργώντας εσφαλμένες συγκρίσεις με το φυσικό αέριο ή άλλα ενεργειακά προϊόντα που απευθύνονται στις ίδιες αγορές (π.χ. ηλεκτρισμός στις μεταφορές).
Πρόκειται για μια λανθασμένη προσέγγιση , που τελικά επιβαρύνει τον καταναλωτή με διπλή χρέωση.
Είναι φανερό ότι το συνολικό κόστος κατασκευής και λειτουργίας των υποδομών μεταφοράς πρέπει να βαρύνει εξ ολοκλήρου τους λειτουργούς μεταφοράς και διανομής, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι:
• Ο καταναλωτής χρεώνεται ούτως ή άλλως το κόστος μεταφοράς και διανομής μέσω των ρυθμιζόμενων χρεώσεων μεταφοράς και διανομής.
• Κάποιες από αυτές τις χρεώσεις που είναι είναι αναγκαίες για το φυσικό αέριο οφθαλμοφανώς δεν παρέχονται στην περίπτωση της αποκεντρωμένης παραγωγής βιομεθανίου (π.χ. χρέωση δικτύου μεταφοράς για τις ποσότητες Βιομεθανίου που εγχέονται απευθείας στα δίκτυα διανομής). Ως παράδειγμα, για μια ετήσια παραγωγή Βιομεθανίου 20 GWh-f, η χρέωση μεταφοράς επί μια 20ετία ανέρχεται σε € 720.000, μια υπηρεσία που δεν παρέχεται από τον λειτουργό του δικτύου μεταφοράς (για έγχυση στα δίκτυα διανομής).
• Οι συνολικές χρεώσεις δικτύων διανομής είναι ασύμμετρα μεγαλύτερες (στο παράδειγμα, επί μια 20ετία ανέρχονται σε € 11.120.000 !). Βεβαίως, αυτές οι χρεώσεις αφορούν το σύνολο του κόστους δικτύων διανομής, όμως μια αναλυτική εκτίμηση του κόστους έγχυσης Βιομεθανίου σε σύγκριση με τα αποφευγόμενα κόστη εύκολα αποδεικνύει ότι η έγχυση Βιομεθανίου έναντι της τροφοδοσίας με Φυσικό αέριο ουσιαστικά μειώνει το κόστος, ειδικότερα στα δίκτυα διανομής που βρίσκονται εκτός «εμβέλειας» του συστήματος μεταφοράς. Σήμερα υπάρχουν άνω των 50 μικρά δίκτυα μεταφοράς, αλλά και μεμονωμένοι καταναλωτές που υπηρετούνται μέσω εικονικών αγωγών (CNG, LNG), τροφοδοτούμενα από σημεία που απέχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα (Σταθμοί συμπίεσης CNG, Ρεβυθούσα). Η τροφοδοσία τους από αποκεντρωμένα και σαφώς πλησιέστερα σημεία παραγωγής θα εξοικονομήσει μεγάλο μέρος του κόστους λειτουργίας, ενώ θα δώσει την ευκαιρία σε όλες τις υπάρχουσες και μελλοντικές μονάδες βιομεθανίου να έχουν πρόσβαση στην κατανάλωση.
• Ειδικά τα δίκτυα διανομής, με την κατάλληλη όδευση των αγωγών σύνδεσης (συνήθως μέσης πίεσης 16-20 bar) μπορούν να πετύχουν εξυπηρέτηση περισσότερων καταναλωτών, εξοικονομώντας σε δαπάνες επέκτασης δικτύων και αυξάνοντας την πελατειακή τους βάση.
• Αμφότερα τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής, διαθέτοντας χωρητικότητα των δικτύων τους (φυσικών ή εικονικών) για υπηρέτηση διμερών συμβάσεων τύπου μεταξύ παραγωγών βιομεθανίου και ειδικών περιπτώσεων καταναλωτών (κλάδοι μεταφορών και βιομηχανίας), μπορούν να δημιουργήσουν πρόσθετους πόρους παροχής υπηρεσιών μεταφοράς. Μια πολύ ενδιαφέρουσα εφαρμογή αυτού του χαρακτήρα είναι η έγχυση βιομεθανίου στο σύστημα μεταφοράς και η ισοδύναμη παράδοση LNG σε άλλο σημείο του συστήματος μεταφοράς (εικονική υγροποίηση).
• Ένα ενιαίο σύστημα μεταφοράς βιομεθανίου που οι μετρητικές διατάξεις του θα εξυπηρετούν όλες τις μορφές μεταφοράς και τομείς ΑΠΕ, θα διευκολύνει την διαχείριση των πιστοποιητικών προέλευσης και την εμπορία των δικαιωμάτων εκπομπών, ανάλογα με τις αγορές στις οποίες απευθύνονται.
Επίσης, πρέπει να επισημανθεί ότι η ανάγκη της δημιουργίας υποδομών υψηλού κόστους για την μεταφορά του βιομεθανίου (αγωγοί μεγάλου μήκους, εικονικοί αγωγοί) οφείλεται κυρίως στην πολύ μικρή κάλυψη της χώρας από δίκτυα φυσικού αερίου, κάτι που δεν συμβαίνει στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. Για το λόγο αυτό, δεν είναι ορθή η υιοθέτηση πρακτικών που εφαρμόζονται σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπου σε ωρισμένες περιπτώσεις υπάρχει μερική συμμετοχή των παραγωγών στην χρηματοδότηση των νέων υποδομών μεταφοράς. Οι νέες υποδομές για την διείσδυση του μεθανίου αποτελούν εν μέρει αναπλήρωση αυτής της υστέρησης του Ελληνικού συστήματος.
Κατά συνέπεια, αποτελεί μια εύλογη ρύθμιση στο νόμο να προβλέπεται πλήρης κάλυψη των δαπανών κατασκευής και λειτουργίας των υποδομών μεταφοράς και έγχυσης από τους λειτουργούς δικτύων μεταφοράς και διανομής, οι οποίοι μπορούν να δρουν σε συνεργασία για την εφαρμογή των βέλτιστων κατά περίπτωση λύσεων.
Κατόπιν αυτών, προτείνονται οι εξής τροποποιήσεις στο άρθρο 7:
2. Το κόστος κατασκευής της ΜΕΜ και, στην περίπτωση μονάδων βιομεθανίου συνδεδεμένων με το ΕΣΦΑ ή Δίκτυο Διανομής, και της ενδεχόμενης εγκατάστασης συμπίεσης και φόρτωσης του βιομεθανίου, βαρύνει αποκλειστικά τους εμπλεκόμενους Διαχειριστές και εντάσσεται στη Ρυθμιζόμενη Περιουσιακή Βάση αυτών. Το κόστος κατασκευής όλων των υποδομών και προμήθειας του απαραίτητου εξοπλισμού, ήτοι του αγωγού σύνδεσης στην περίπτωση μονάδων βιομεθανίου συνδεδεμένων απευθείας με το ΕΣΦΑ ή το Δίκτυο Διανομής, των εγκαταστάσεων συμπίεσης, αποσυμπίεσης, φόρτωσης βυτιοφόρων, έγχυσης, των βυτιοφόρων μεταφοράς κλπ. βαρύνουν αποκλειστικά τον ή τους εμπλεκόμενους διαχειριστές, οι οποίοι μεριμνούν για την μεταξύ τους διευθέτηση των δαπανών, δεδομένου ότι τα σχετικά κόστη καλύπτονται από τα τέλη χρήσης δικτύων (ρυθμιζόμενες χρεώσεις μεταφοράς και διανομής)
Οι δαπάνες λειτουργίας και συντήρησης του έργου σύνδεσης εντάσσονται στις Ρυθμιζόμενες Λειτουργικές Δαπάνες των εμπλεκόμενων Διαχειριστών, οι οποίοι μεριμνούν για τη μεταξύ τους διευθέτηση των δαπανών, δεδομένου ότι το σχετικό κόστος καλύπτεται από τα τέλη χρήσης δικτύων (ρυθμιζόμενες χρεώσεις μεταφοράς και διανομής).
3. Ο Παραγωγός βιομεθανίου παραχωρεί στον αρμόδιο Διαχειριστή τον απαιτούμενο χώρο εντός του γηπέδου της μονάδας βιομεθανίου για την εγκατάσταση της ΜΕΜ και της τυχόν εγκατάστασης συμπίεσης βιομεθανίου, καθώς και να επιτρέπει την ελεύθερη είσοδο του εντεταλμένου προσωπικού του αρμόδιου Διαχειριστή, οποιαδήποτε ημέρα και ώρα, για λόγους ασφαλείας, λειτουργίας και συντήρησης του εξοπλισμού της ΜΕΜ και του συμπιεστή βιομεθανίου.
Οι ολοκληρωμένες υπηρεσίες (προμήθεια εξοπλισμού, λειτουργίας, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών απαιτήσεων, και συντήρησης) για την συμπίεση και υγροποίηση είναι δυνατόν να παρέχονται από τον παραγωγό προς τους αρμόδιους Διαχειριστές έναντι τιμήματος που θα οριστεί με απόφαση του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας με δείκτες κόστους ανά MWh-th για τις τρεις στάθμες πίεσης που σχετίζονται με την έγχυση και μεταφορά (20 bar, 80 bar, 250 bar), καθώς και για την υγροποίηση.
4. Οι Διαχειριστές Δικτύων Διανομής που παραλαμβάνουν το βιομεθάνιο μέσω φυσικών αγωγών αξιολογούν την ανάγκη προώθησης προς το ΕΣΦΑ ποσοτήτων βιομεθανίου που δεν μπορεί να παραληφθεί προς κατανάλωση από το Δίκτυο Διανομής.
Εξετάζονται δυο πιθανές λύσεις:
Α. Αντιστροφής της ροής προς το Σύστημα Μεταφοράς με την εγκατάσταση των αναγκαίων σταθμών συμπίεσης.
Β. Εγκατάστασης πρόσθετης μονάδας συμπίεσης και φόρτωσης βυτιοφόρων στον χώρο του παραγωγού για την μεταφορά των πλεοναζουσών ποσοτήτων μέσω εικονικού αγωγού.
Η επιλογή της λύσης και η υλοποίηση των αναγκαίων σταθμών συμπίεσης και λοιπών υποδομών λαμβάνει χώρα κατόπιν έγκρισης της ΡΑΑΕΥ μετά από κοινή εισήγηση του αντίστοιχου Διαχειριστή Δικτύου Διανομής και του Διαχειριστή του ΕΣΦΑ, με την οποία επιβεβαιώνεται η τεχνική και οικονομική σκοπιμότητα της λύσης αυτής. Τα σχετικά έργα υλοποιούνται ως εξής:
Α. Για εγκατάσταση αντίστροφης ροής:
(α) Το έργο από το επιλεγμένο σημείο του Δικτύου Διανομής μέχρι την βαλβίδα εισόδου του συμπιεστή υλοποιείται από τον Διαχειριστή του Δικτύου Διανομής.
(β) Ο Διαχειριστής του ΕΣΦΑ αναλαμβάνει την εγκατάσταση και λειτουργία της μονάδας συμπίεσης κα της σύνδεσής της με το επιλεγμένο σημείο του ΕΣΦΑ.
Β. Για εγκατάσταση εικονικού αγωγού:
(α) Το έργο στο χώρο του παραγωγού υλοποιείται από τον Διαχειριστή του Δικτύου Διανομής ή τον παραγωγό, σύμφωνα με τις προβλέψεις του άρθρου 12 παρ. 2
(β) Ο Διαχειριστής του ΕΣΦΑ αναλαμβάνει την εγκατάσταση και λειτουργία της μονάδας αποσυμπίεσης και της σύνδεσής της με το επιλεγμένο σημείο του ΕΣΦΑ.
Οι ανωτέρω δαπάνες των αρμόδιων Διαχειριστών αποτελούν μέρος και περιλαμβάνονται στην αντίστοιχη Ρυθμιζόμενη Περιουσιακή Βάση και Ρυθμιζόμενες Λειτουργικές Δαπάνες αντίστοιχα, καθενός από αυτούς.
(Νέο Άρθρο)
5. Για την μεταφορά μέσω του ΕΣΦΑ προς εικονική υγροποίηση (έγχυση βιομεθανίου από τον παραγωγό στο δίκτυο ΕΣΦΑ και παραλαβή ισόποσου υγροποιημένου μεθανίου στους σταθμούς φόρτωσης βυτιοφόρων) ισχύουν, για μεν τη μεταφορά μέσω αγωγού οι δείκτες χρήσης δικτύου που εφαρμόζονται για βιομηχανικούς καταναλωτές, για δε τη φόρτωση βυτιοφόρων τα εκάστοτε τέλη φόρτωσης για φορτώσεις LNG σε βυτιοφόρα.
Αναφορικά με το κόστος δικτύου:
1.Αδικαιολόγητη επιβάρυνση στον παραγωγό για τα πρώτα δύο χιλιόμετρα:
Το γεγονός ότι τα πρώτα δύο χιλιόμετρα αγωγού σύνδεσης δεν αναλαμβάνονται εξ ολοκλήρου από τον Διαχειριστή, αλλά επιμερίζονται ή βαρύνουν τον παραγωγό, είναι προβληματικό. Αυτή η ρύθμιση αυξάνει το κόστος εισόδου για νέες μονάδες βιομεθανίου, περιορίζοντας έτσι την ανάπτυξη και διείσδυση της ανανεώσιμης αυτής πηγής ενέργειας στην αγορά. Σε άλλες χώρες και βέλτιστες πρακτικές, τα πρώτα χιλιόμετρα σύνδεσης θεωρούνται μέρος της ευθύνης του Διαχειριστή για να ενισχυθεί η σύνδεση και διευκόλυνση των παραγωγών.
2.Ασάφεια και δυσχέρεια στον προγραμματισμό επενδύσεων:
Η επιβάρυνση κόστους που επιμερίζεται μεταξύ παραγωγού και Διαχειριστή για το τμήμα έως 10 χιλιομέτρων δημιουργεί αβεβαιότητα για τους παραγωγούς. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιο ακριβώς κομμάτι ανήκει στον καθένα και πώς θα υπολογίζεται το ακριβές κόστος ανά περίπτωση, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον χρηματοοικονομικό προγραμματισμό και την αξιολόγηση βιωσιμότητας επενδύσεων.
3.Μείωση κινήτρων για επενδύσεις σε βιομεθάνιο:
Η διάταξη αυτή, με την οικονομική συμμετοχή του παραγωγού για σημαντικό μήκος αγωγού, μειώνει την ελκυστικότητα επένδυσης σε μονάδες βιομεθανίου, ειδικά για μικρότερους ή νέους παραγωγούς που μπορεί να μην διαθέτουν τα απαραίτητα κεφάλαια. Αντίθετα, η πλήρης ανάληψη του κόστους από τον Διαχειριστή θα αποτελούσε σαφή στήριξη και κίνητρο για την ανάπτυξη.
4.Αδυναμία δικαιότερης κατανομής κόστους:
Εφόσον ο Διαχειριστής έχει το πλεονέκτημα να εντάξει το κόστος στη Ρυθμιζόμενη Περιουσιακή Βάση (ΡΠΒ) και να το ανακτήσει μέσω των χρεώσεων δικτύου, η επιβολή επιπλέον κόστους στους παραγωγούς φαντάζει αδικαιολόγητη. Θα ήταν πιο δίκαιο και αποδοτικό να καλύπτεται όλο το κόστος των πρώτων κρίσιμων χιλιομέτρων από τον Διαχειριστή, ώστε να ενισχυθεί η καθολική ανάπτυξη.