Υπουργείο Εσωτερικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• 26 Οκτωβρίου 2009, 11:39 | ΕΛΠΙΝΙΚΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα με αύξοντα αριθμό (η) και (θ) είναι απαράδεκτα και προκλητικά. Είναι υπόθεση δικαίου η εξάλειψή τους από το άρθρο.

• 26 Οκτωβρίου 2009, 07:04 | ΔΗΜΗΤΡΑ ΝΟΥΣΗ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η διάταξη νόμου είναι η συμπυκνωμένη έκφραση μιας κοινωνικής ανάγκης-απαίτησης, ενός χωροχρόνου μέσα στον οποίο γεννιέται και της βούλησης του νομοθέτη να καλύψει την εν λόγω απαίτηση.
  Στην προκειμένη περίπτωση ο υπουργός επιδιώκει να οριοθετήσει το καθεστώς διάθεσης κρατικών αυτοκινήτων και ορίζει στο αρθ.2 τα πρόσωπα των δικαιούχων.
  Παρατήρηση πρώτη: επελέγη περιπτωσιολογική αναφορά (όπως και στο παρελθόν) και όχι αφηρημένη περιγραφή.
  Παρατήρηση δεύτερη: από την περιπτωσιολογική αναφορά δεν προκύπτει ενιαίο κριτήριο επιλογής των προσώπων, δεδομένου ότι τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται έχουν στενή, χαλαρή ή και ανύπαρκτη σχέση με την τρέχουσα κρατική λειτουργία, αλλά έχουν άμεση και κάποια από αυτά εξόχως συμβολική σχέση με την κοινωνία.
  Ένα σχετικά βάσιμο και ασφαλές σκεπτικό θα ήταν ότι: τα κρατικά αυτοκίνητα διατίθενται για την εξυπηρέτηση των επικεφαλής κρατικών λειτουργών, με σκοπό την καλύτερη, ταχύτερη και ασφαλέστερη εκτέλεση των καθηκόντων που απορρέουν από τη θέση τους. Προφανώς, λοιπόν, σύμφωνα με τα παραπάνω, η διάταξη θα άγγιζε τους επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού (και όχι της δημόσιας ζωής) κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και όχι κατά την εξυπηρέτηση προσωπικών αναγκών.
  Παρατήρηση τρίτη: εάν είχε υιοθετηθεί το σκεπτικό αυτό, θα απουσίαζαν καταρχήν οι επίσημοι προσκεκλημένοι της ελληνικής Κυβέρνησης (αρθ2 θ). Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι επίσημοι προσκεκλημένοι της ελληνικής Κυβέρνησης μπορεί να μη μετέχουν στον κρατικό μηχανισμό, αλλά πιθανόν να προσδοκάται τόση συμβολή στη χώρα μας εκ μέρους τους, που να δικαιολογείται η διάθεση αυτοκινήτου σε αυτούς για λόγους ασφάλειας, ή γενναιόδωρης φιλοξενίας. Σημειώνεται ότι, επειδή όλες οι διατάξεις είναι δεκτικές καταστρατήγησης από συνεχή και συστηματική επίκληση αναγκών (π.χ. λόγοι ασφάλειας) και όχι από τη θεμελίωση των αναγκών, η πειστική τεκμηρίωση μιας ειδικής ανάγκης ή εξαίρεσης θα πρέπει να απαιτείται και να ελέγχεται εντατικά, ουσιαστικά και πέρα από τύπους. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις περιπτώσεις του αρθ.3, όπου τα πρόσωπα είναι μεν περισσότερα, δεν διευκρινίζεται, δε, το περιεχόμενο της μη αποκλειστικής χρήσης. Εικάζεται με ανασφάλεια ότι η εκτέλεση των καθηκόντων είναι το κριτήριο υπαγωγής στη διάταξη, αλλά η τεκμηρίωση λείπει.
  Επίσης, κατά το ίδιο σκεπτικό, θα απουσίαζαν από τη νομοθετική πρόβλεψη οι επικεφαλής του παρελθόντος, (αρθ.2 η), οι σύζοιγοι(;)-χήρες των πρωθυπουργών, (ο όρος σύζυγοι αντιβαίνει λογικά στο γεγονός του θανάτου, διότι δεν νοείται συζυγική σχέση με νεκρό, άρα πρόκειται περί χηρείας) και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών.
  Ο τελευταίος, έχει αναμφίβολα για λόγους ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς μεγάλο κύρος εντός της ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί σύμβολο (για κάποιους κορυφαίο) αυτής, αλλά δεν ανήκει στους κρατικούς λειτουργούς. Η σφαίρα της δράσης του Αρχιεπισκόπου δεν εκτείνεται στη διακυβέρνηση της χώρας. Αν ποτέ κάτω από άλλες (επιτρέψτε μου να πω ανώμαλες) ιστορικές συνθήκες, ο αρχιεπίσκοπος αποκτήσει κρατική εξουσία θα αποκτήσει και κρατικό αυτοκίνητο. Εξάλλου, για τη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους θα είναι τόσο μεγάλο πλήγμα η απόκτηση κρατικής εξουσίας από τον αρχιεπίσκοπο, που η απόκτηση του κρατικού αυτοκινήτου θα ήταν ασήμαντη συνέπεια.
  Όσον αφορά στους τέως πρωθυπουργούς και προέδρους, στο μέτρο που δεν ασκούν καθήκοντα επικεφαλής, αλλά απλά καθήκοντα, ή ιδιωτεύουν, ο λόγος να χρησιμοποιούν κρατικά αυτοκίνητα εκλείπει. Εάν επιστρέψουν σε θέση επικεφαλής το σχετικό δικαίωμα αυτονόητα αναβιώνει. Ίσως αξίζει τον κόπο όσοι υπηρέτησαν κορυφαίους θεσμούς σε αυτήν τη χώρα να σκεφτούν ότι οι θεσμοί δεν φτιάχνουν ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι φτιάχνουν τους θεσμούς. Η ιστορία δε, περιφρονεί τους ασήμαντους και καταγράφει τους σημαντικούς, ενώ το κριτήριο σημαντικότητας δεν είναι η κατοχή κρατικού αυτοκινήτου.
  Τέλος, είναι μάλλον προβληματική η πρόβλεψη για τις συζύγους(;) αποβιωσάντων πρωθυπουργών, στις οποίες δεν δίνεται ρητώς δικαίωμα χρήσης, αλλά σε όσες ήδη δόθηκε, διατηρείται το δικαίωμά τους. Στο σημείο αυτό παρατηρείται ότι δεν υπάρχει αναφορά στον αρχηγό του κράτους, παρά μόνο στον πρωθυπουργό, ενώ στα προηγούμενα της παραγράφου υπάρχει. Συνάγεται, λοιπόν, ότι κρατικό αυτοκίνητο σε σύζυγο(;)-χήρα προέδρου της Δημοκρατίας, είτε δεν δόθηκε ποτέ, είτε έτυχε στο παρόν να μην υφίσταται διάθεση κρατικού αυτοκινήτου, διαφορετικά θα έπρεπε να αναφερθεί (εκτός αν πρόκειται για παράλειψη). Επιπλέον, ο νομοθέτης δεν θεσπίζει δικαίωμα, όπως πράττει σε όλες τις άλλες περιπτώσεις του αρθ.2, αλλά ομολογεί ρητά την ανοχή του σε κάτι που ήδη υπάρχει.
  Τίθεται, λοιπόν, το ζήτημα αν ο νομοθέτης, επικοινωνώντας με τους δυο πόλους, στους οποίους στηρίζεται, δηλαδή με την κοινωνία και το αξιακό της σύστημα, αφενός, (ανάγκη-απαίτηση) και με το χωροχρόνο του (συγκυρία στην οποία σαφώς και συμπεριλαμβάνονται οι οικονομικές συνθήκες) καταλήγει σε ένα γόνιμο και πετυχημένο αποτέλεσμα της νομοθετικής του δράσης.
  Παρατήρηση τέταρτη: ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, οι τέως ηγέτες χωρίς καθήκοντα πλέον και οι σύζυγοι(;)-χήρες πρωθυπουργών είναι δικαιούχοι κρατικών αυτοκινήτων τιμής ένεκεν; Αν αυτό συμβαίνει, τότε ο νομοθέτης καλύπτει την ανάγκη μιας κοινωνίας, στην οποία, σύμφωνα με το κρατούν αξιακό σύστημα, η τιμή αποδίδεται (ας μη γράψω μεταφράζεται) με κρατικά αυτοκίνητα. Αλήθεια, αυτήν την κοινωνία νιώθει ο υπουργός ότι εκφράζει και βούλεται να υπηρετήσει; (Υπάρχει και ένα εκφραστικό πυροτέχνημα που λέει ότι αυτοκίνητα στους άξιους δίνουν συνήθως τα τηλεπαιχνίδια και όχι το κράτος, αλλά ας αφήσουμε τέτοιου είδους εκφραστικές μεθόδους σε άλλους).
  Παρατήρηση πέμπτη: και αν ακόμη η κοινωνική απαίτηση ήταν η απόδοση τιμής σε κάποια ηγετική φυσιογνωμία του δημόσιου βίου, οι σύζυγοι(;)-χήρες των πρωθυπουργών είναι μια ούτως ή άλλως προβληματική περίπτωση, διότι τίθεται άμεσα ζήτημα αξιών: αν ο νομοθέτης, ως εκφραστής της κοινωνίας του, αντιλαμβάνεται ότι η απόδοση τιμής σε εκλιπόντα πρωθυπουργό αφορά το έργο αυτού και όχι τις προσωπικές του επιλογές, κακώς πράττει. Αν μάλιστα λάβει υπόψη του ότι στο χωροχρόνο του πολλές είναι οι μητέρες που στερούνται το μισό των αποδοχών τους για να πληρώσουν έναν παιδικό σταθμό, προκειμένου να μη χάσουν μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας, καλείται να αντιληφθεί το μέγεθος του συμβολισμού στην επιλογή του. Το οικονομικό κόστος είναι τόσο ασήμαντο στον κύκλο των κρατικών εξόδων, όσο ένα φιλοδώρημα. Ωστόσο, δικαιούται ο νομοθέτης να προσφέρει φιλοδωρήματα με χρήματα του κράτους και μάλιστα διακινδυνεύοντας να αναδείξει συμβολικά το γάμο ή τη χηρεία σε καριέρα;
  Παρόλα αυτά κι επειδή δεν διεκδικώ για τον εαυτό μου το πρότυπο της ηθικής και της ορθής σκέψης, δεν παύω να αναρωτιέμαι: μήπως τελικά εγώ φλυαρώ άσκοπα, ενώ το αξιακό σύστημα που καλείται να λάβει υπόψη του ο Υπουργός νομοθετώντας, έχει ήδη υιοθετήσει τους πολυσυζητημένους γάμους ως κοινωνική αξία και μέσο προσωπικής και κοινωνικής ανέλιξης; Μήπως εγώ βάζω διαφορετικούς όρους καταξίωσης, ενώ ο νομοθέτης ορθώς βούλεται στο σχέδιο υπουργικής απόφασης; Μήπως πραγματικά άξιοι είναι μόνο οι κοινωνικά καταξιωμένοι; Μήπως δεν υπάρχουν άξιοι ανάμεσα στους απαξιωμένους και τους κοινωνικά ασήμαντους;
  Με ευχαριστίες
  Δήμητρα Νούση, Δημ. Υπάλληλος, ασήμαντη όσο ακριβώς απαιτείται και πιθανώς όσο κι εσείς απαιτείτε.
  Εξάλλου, είμαι πολύ αδύναμη για να διαψεύσω τον Καβάφη, αλλά και δεν είμαι σίγουρη αν μια κυβέρνηση μπορεί να διαψεύσει την παρακμή και την αλήθεια στους στίχους του. Είναι γεγονός ότι σε κάθε εγχείρημά σας είστε καταδικασμένοι να απευθύνεστε για την υλοποίηση σε μια διοίκηση, όπως ακριβώς αυτή περιγράφεται στα γραφόμενα του ποιητή. Η δυσκολία είναι τεράστια…
  Ας φρόντιζαν
  ……Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
  να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
  Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους –
  τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
  αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ……
  Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
  να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
  Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους –
  τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
  αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

• 25 Οκτωβρίου 2009, 14:49 | ΔΩΡΑ ΜΠΕΗ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Πιστεύω ότι οι αρχηγοί των κομμάτων θα πρέπει να μετακινούνται με αυτοκίνητα μέριμνας των κομμάτων τους και όχι της Γ.Γ.Δ.Δ. και Η.Δ.

  Σε ό,τι αφορά τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνων και Πάσης Ελλάδος, θα συμφωνούσα σε διάθεση αυτοκινήτου, εφόσον το αυτό ισχύσει και για τους λοιπούς επικεφαλής άλλων θρησκειών και εκκλησιών στη χώρα.