1. Όποιος κατέχει αυθαίρετα, με ή χωρίς τίτλους, δημόσιο ή ανταλλάξιμο ακίνητο που ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και υπάγεται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Οικονομικών, καταγεγραμμένο ή μη, με ή χωρίς κτίσματα, δικαιούται να ζητήσει από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών, την εξαγορά αυτού, μέσα σε προθεσμία ενός έτους από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου, εφόσον κατέχει το ακίνητο επί τουλάχιστον μία εικοσαετία (20), χωρίς διακοπή, και μέχρι την 31-12-2013 και εφόσον η κατοχή συνεχίζεται μέχρι και την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου. Στο χρόνο της αυθαίρετης κατοχής του αιτούντος συνυπολογίζεται και ο χρόνος που το ακίνητο ήταν στην κατοχή των φερομένων ως δικαιοπαρόχων του με καθολική ή ειδική διαδοχή.
2. Μπορεί να εξαγορασθεί, σύμφωνα με την παράγραφο 1, κατ’ ανώτατο όριο:
α) επί αστικών ακινήτων:
αα. Για οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων, έκταση μέχρι πέντε (5) στρεμμάτων.
ββ. Για περιοχές που βρίσκονται μέσα σε σχέδιο πόλης ή για οικισμούς που προϋφίστανται του έτους 1923, έκταση ίση με το ελάχιστο εμβαδόν αρτίου, κατά κανόνα ή παρέκκλιση, και οικοδομήσιμου οικοπέδου κατά το οικείο σχέδιο πόλεως. Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η εξαγορά συνεχόμενης έκτασης, εφόσον αυτή καλύπτεται από μόνιμα κτίσματα.
β) επί αγροτικών ακινήτων, ενιαία έκταση μέχρι δέκα (10) στρέμματα και μέχρι είκοσι (20) στρέμματα συνολικά.
3. Είναι δυνατή η εξαγορά περισσότερων του ενός ακινήτου από τον ίδιο κάτοχο, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, υπό την προϋπόθεση ότι το σύνολο των εξαγοραζομένων εκτάσεων δεν υπερβαίνει τα είκοσι (20) στρέμματα. Στην περίπτωση του προηγούμενου εδαφίου, στην αίτηση εξαγοράς προσδιορίζεται το ακίνητο ή τα ακίνητα για τα οποία ασκείται το δικαίωμα εξαγοράς. Μετά την έκδοση της απόφασης εξαγοράς, ο αιτών παραιτείται, με έγγραφη δήλωσή του προς την οικεία Κτηματική Υπηρεσία, από κάθε διεκδίκηση κυριότητας επί οποιουδήποτε άλλου αυθαιρέτως κατεχόμενου δημόσιου ακινήτου.
Αν, μετά την ικανοποίηση των αιτήσεων εξαγοράς, δημιουργούνται εναπομείναντα μη άρτια ακίνητα Β.Κ., η Επιτροπή του άρθρου 10 έχει δικαίωμα να ζητήσει από όμορο ή όμορους αιτούντες να εξαγοράσουν και το εναπομείναν τμήμα ως προσκυρωτέο, άλλως να παραιτηθούν πλήρως από την υποβληθείσα αίτηση.
4.Η εξαγορά ακινήτου επί του οποίου έχουν ανεγερθεί αυθαίρετα κτίσματα, σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιεί τα κτίσματα αυτά. Εντός αποκλειστικής προθεσμίας 12 μηνών από την έκδοση της απόφασης εξαγοράς, ο αιτών οφείλει να υποβάλει αίτηση νομιμοποίησης ή τακτοποίησης των κτισμάτων, επί ποινή ανάκλησης της απόφασης εξαγοράς.
5. α. Περισσότεροι κάτοχοι του ιδίου ακινήτου δικαιούνται να εξαγοράσουν ο καθένας το τμήμα που κατέχει, εφόσον είναι εφικτός ο φυσικός διαχωρισμός, εφαρμοζομένης αναλόγως της παραγράφου 2 του παρόντος.
β. Εάν ο φυσικός διαχωρισμός δεν είναι εφικτός, το ακίνητο εξαγοράζεται εξ ολοκλήρου και εξ αδιαιρέτου από τους κατόχους κατά το ποσοστό που αντιστοιχεί στο κατεχόμενο από τον καθένα τμήμα.
γ. Τα τμήματα των προηγούμενων περιπτώσεων για τα οποία δεν υποβάλλεται εμπροθέσμως από τους κατόχους τους αίτηση εξαγοράς, εκποιούνται στους λοιπούς κατόχους που έχουν υποβάλλει σχετική αίτηση, σε ποσοστό ανάλογο με την κατεχόμενη μερίδα τους.
δ. Επί περισσοτέρων κατόχων, προτιμάται για την εξαγορά, κατά σειρά, ο ανεγείρας κτίσμα ή ο συνιδιοκτήτης με το Δημόσιο και, επί περισσοτέρων συνιδιοκτητών του Δημοσίου, αυτός που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό.
6. Σε περίπτωση που τα παραχωρούμενα ακίνητα βρίσκονται σε παραμεθόριες περιοχές κατά την έννοια του ν.1892/1990, για την εξαγορά απαιτείται και η τήρηση των προϋποθέσεων του νόμου αυτού.
7. Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργού, καθορίζονται ειδικότερες προϋποθέσεις ή παράμετροι προσκύρωσης, κριτήρια διαφοροποίησης της επιλογής τμήματος καταπατημένου ακινήτου σύμφωνα με την παράγραφο 3, καθώς και κάθε λεπτομέρεια για την εφαρμογή του παρόντος άρθρου.
Συγχαρητήρια στην αποφασιστικότητα της Κυβέρνησης.
Ο προηγούμενος Νόμος ανέφερε για εξαγορά 10 χρόνια κατοχής, έτσι πρέπει να γίνει και τώρα 10 χρόνια και όχι 20 χρόνια.
Θα πρέπει να υπάρξει πιό σαφής πρόβλεψη όσον αφορά την τακτοποίηση των κτισμάτων διότι ο νόμος 4178/13 έχει λήξη τον 2/2015. Εάν μέχρι τότε δεν έχει γίνει η παραχώρηση πως θα είναι δυνατή η τακτοποίηση.
Θα μπορούσε να είναι δυνατή η ένταξη στον Ν4178 των αυθαιρέτων ταυτόχρονα με την αίτηση εξαγοράς και η ολοκλήρωση να γίνει με την παραχώρηση του ακινήτου.
Στην παρ.1 αναφέρεται ότι το υπό εξαγορά ακίνητο θα είναι καταγεγραμμένο ή μη. Έχω τη γνώμη ότι δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αγοραπωλησίας ακίνητο χωρίς ο Πωλητής να έχει πλήρη δικαιώματα κυριότητας. Συγκεκριμένα αντικείμενο εξαγοράς θα πρέπει να είναι ακίνητα του Υπουργείου Οικονομικών καταγεγραμμένα κατά την 31.12.1993 με πλήρη δικαιώματα κυριότητας, αφού το σχέδιο νόμου προβλέπει 20ετή κατοχή επί του ακινήτου συμπληρωμένη την 31.12.2013. Σχετική εγκύκλιος είχε εκδοθεί το 1985 κατά εφαρμογή του Ν719/77.
Πρέπει βέβαια ο Νομοθέτης να πάρει θέση στο υπό ψήφιση νόμο εάν υπάρχει εφαρμογή του για τα ακίνητα του Δημοσίου που τυχόν έχει εφαρμογή το άρθρο 4 Ν3127/2003 και ποιος θα το βεβαιώσει αυτό και για τα ακίνητα του Δημοσίου που στην διαδικασία του Εθνικού Κτηματολογίου χαρακτηρίζονται «Αγνώστου Ιδιοκτήτη» ή διεκδικούνται από τρίτους με τις προβλεπόμενες αγωγές.
-Στην παρ. 2 αναφέρεται ότι το εμβαδόν εξαγοράς για οικισμούς κάτω των 2000 θα είναι 5 στρ. Εχω τη γνώμη ότι θα πρέπει να διορθωθεί στο εμβαδόν οικοδομήσιμου ακινήτου. Επίσης το δικαίωμα εξαγοράς εντός σχεδίου πλέον του αρτίου οικοπέδου στην υπολειπόμενη έκταση θα πρέπει να ισχύει εφόσον η υπολειπόμενη έκταση που απομένει είναι μη άρτια και οικοδομήσιμη. Το πνεύμα του νόμου νομίζω ότι πρέπει να είναι η ικανοποίηση της νομικής προσδοκίας μακροχρόνιων αυθαίρετων κατόχων και όχι ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας, η οποία μετά την πλήρη εφαρμογή του Νόμου η εναπομείνουσα χωρίς αυθαίρετους κατόχους θα διατεθεί στους κοινωνικούς σκοπούς που είναι προορισμένη.Επίσης τα αγροτικά δημόσια ακίνητα θα πρέπει να εξαγοραστούν μόνο από αυθαίρετους κατόχους με επάγγελμα αγρότη.
-Στην παρ, 3 αναφέρεται ότι σε περίπτωση που από τη δικαίωση αιτήσεων εξαγοράς απομείνει μη άρτιο και οικοδομήσιμο οικόπεδο τότε κρίνει η επιτροπή του άρθρου 10 που θα προσκυρωθεί.
Έχω την γνώμη ότι το παραπάνω αντίκειται στην πολεοδομική νομοθεσία και συγκεκριμένα στις διατάξεις του άρθρου 1 Ν 690/48, σύμφωνα με τις οποίες απαγορεύεται η δημιουργία οικοπέδου με συνέπεια τη δημιουργία μη άρτιου και οικοδομήσιμου οικοπέδου. Θα πρέπει να εξαφανισθούν τα αναγραφόμενα της παραγράφου αυτής και ο Νόμος να προβλέπει ότι εάν μετά της εξέτασης της αίτησης εξαγοράς απομένει μη άρτιο και μη οικοδομήσιμο οικόπεδο αυτό θα εξαγοράζεται υποχρεωτικώς ασχέτως εαν κατέχεται ή όχι από τον κάτοχο του αρτίου οικοπέδου. Ειδάλλως η κατάτμιση του ακινήτου θα είναι παράνομη. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα μη άρτια και οικοδομήσιμα οικόπεδα μόνο η εκδοθείσα Πράξη Προσκύρωσης από την αρμόδια Πολεοδομική αρχή αποφασίζει σε ποιον προσκυρώνονται και όχι βέβαια από την Επιτροπή του άρθρου 10.
Λειτουργούμε μικρή εμπορική επιχείρηση η οποία, όπως πολλές άλλες, έχει ήδη υποστεί τις δυσμενείς συνέπειες της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Πριν μερικά χρόνια αγοράσαμε με συμβόλαιο αγοραπωλησίας οικόπεδο καταβάλλοντας ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τίμημα και πληρώνοντας τους αναλογούντες φόρους. Πριν την αγορά φροντίσαμε, μέσω του δικηγόρου μας, να γίνει ενδελεχής κτηματολογικός έλεγχος και διαπιστώθηκε από τις εγγραφές στα κτηματολογικά βιβλία ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Έτσι βασιζόμενοι στην ακρίβεια των εγγραφών οι οποίες υποτίθεται είχαν ελεγχθεί ως προς τον τύπο και την ουσία τους από τον προϊστάμενο του κτηματολογίου, δηλ τον κτηματολογικό δικαστή και στο ότι τα κτηματολογικά βιβλία παράγουν δημόσια πίστη, προβήκαμε καλόπιστα στην εν λόγω αγορά βασίζοντας σε αυτήν τον σχεδιασμό της περαιτέρω ανάπτυξης της επιχείρησής μας . Αρκετά χρόνια μετά την αγορά διαπιστώθηκε από το Δημόσιο ότι η πράξη απόδοσης του Νομάρχη Δωδεκανήσου με την οποία είχε αποδοθεί το ακίνητο στους πρώτους ιδιώτες ιδιοκτήτες καίτοι η εγγραφή της διατάχθηκε μετά από έλεγχο του κτηματολογικού δικαστή, ήταν πλαστή. Έκτοτε διαβαίνουμε έναν Γολγοθά αφού ενώ έχουμε κάνει oλες τις ενέργειες και τα έξοδα για την κατασκευή κτιριακών εγκαταστάσεων και ενώ συνεχίζουμε από τότε να πληρώνουμε τραπεζικούς τόκους για την αγορά αυτού του οικοπέδου δεν μπορούμε να το αξιοποιησουμε,έτσι έρχεται το Δημόσιο, παρόλο που η όποια απάτη εδράζει στην ολιγωρία ή στην αμέλεια του και παρόλο που η απόφαση του ποινικού δικαστηρίου εμπλέκει υπαλλήλους/λειτουργούς του, και διεκδικεί με αγωγές την κυριότητα του οικοπέδου για την αγορά και την εκμετάλλευση του οποίου δαπανήσαμε καλόπιστα τις οικονομίες μια ζωής και βασίσαμε το μέλλον των παιδιών μας και της επιχείρησης μας.
Περιπτώσεις σαν την δική μας υπάρχουν δυστυχώς πολλές στη Ρόδο και απειλούν με οικονομική καταστροφή μεγάλο αριθμό οικογενειών και επιχειρήσεων.
Προτείνουμε να προβλεφθεί ειδική μέριμνα για αυτές τις περιπτώσεις της Ρόδου και να δοθεί η δυνατότητα έστω και αν χρειαστεί να ξαναπληρώσουμε ένα νέο, αλλά συμβολικό αυτή τη φορά τίμημα που σε καμία περίπτωση δεν θα υπερβαίνει το 20% της αντικειμενικής αξίας, να τερματιστεί οριστικά αυτή η περιπέτεια στην οποία με ευθύνη του Δημοσίου έχουμε εμπλακεί.
Στη Ρόδο λειτουργεί από το έτος 1927 Κτηματολόγιο, και όχι υποθηκοφυλακείο, στο οποίο εμφαίνονται σαφώς και αδιαμφισβήτητα: το ιδιοκτησιακό καθεστώς κάθε ακινήτου, το σύνολο των μεταβολών καθώς και το σύνολο τυχών διεκδικήσεων, με αδιάκοπη σειρά. Το Κτηματολόγιο Ρόδου διέπεται, ως γνωστόν, από τον Κτηματολογικό κανονισμό ο οποίος ως ειδικό δίκαιο κατισχύει των διατάξεων του Αστικού Κώδικα.
Πριν πολλά χρόνια προβήκαμε στην αγορά οικοπέδου δυνάμει σχετικού συμβολαίου αγοραπωλησίας, το οποίο έχει μεταγραφεί νόμιμα στα βιβλία μεταγραφών του κτηματολογίου Ρόδου, καταβάλλοντας συνολικό τίμημα 200.000.000 δρχ. και πληρώνοντας φυσικά τους αναλογούντες φόρους. Το ακίνητο αυτό περιήλθε αρχικά στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου ως διαδόχου του Ιταλικού Δημοσίου, σύμφωνα με την από 10-2-1947 συνθήκη Ειρήνης μεταξύ των Συμμάχων αφενός και της Ιταλίας αφετέρου. Μισό περίπου αιώνα αργότερα αποδόθηκε στους πωλητές μας δυνάμει σχετικής απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.719/77, η οποία έχει μεταγραφεί νόμιμα στα αντίστοιχα κτηματολογικά βιβλία και μετέπειτα όπως προαναφέραμε αγοράστηκε από εμάς. Στην συνέχεια ακολουθούν πλήθος εγγραφών: εγγραφές αγοραπωλησίας τμημάτων του, προσημειώσεως υποθήκης, μισθώσεις, κλπ και εκδίδονται σειρά πιστοποιητικών ιδιοκτησίας. Πολλά χρόνια μετά, και ενώ στα ακίνητα έχουν δαπανηθεί μεγάλα κεφάλαια για επενδύσεις, το δημόσιο διαπιστώνει ότι η απόφαση του νομάρχη, της οποία όμως την μεταγραφή στα κτηματολογικά βιβλία είχε διατάξει ο προϊστάμενος τούτου δικαστής, ήταν πλαστή.
Δέον να υπογραμμιστεί ότι, όταν εμείς προβήκαμε στην αγορά του ακινήτου δεν ελέγξαμε απλά μόνο αν ήταν καταχωρημένη στα κτηματολογικά βιβλία η περί απόδοσης απόφαση του Νομάρχη Δωδ/σου, αλλά επιπλέον ελέγξαμε και το απογραφικό βιβλιάριο του ως άνω ακινήτου και διαπιστώσαμε ότι η περί απόδοσης απόφαση ήταν νομότυπη αφού ανταποκρινόταν στο περιεχόμενο του απογραφικού βιβλιαρίου καθώς ως εικαζόμενος τιτλούχος φαινόταν άτομο του οποίου οι πωλητές τύγχαναν νόμιμοι κληρονόμοι. Όταν λοιπόν οι υπάλληλοι του Κτηματολογίου, ο Διευθυντής και ο Προϊστάμενος τούτου, δηλαδή ο Κτηματολογικός Δικαστής, παραπλανήθηκαν και μετέγραψαν στα κτηματικά βιβλία την περί αποδόσεως απόφαση, πως θα μπορούσαμε εμείς ως αγοραστές να διαπιστώσουμε την γνησιότητα ή μη της ήδη μεταγεγραμμένης απόφασης κατά την κατάρτιση του συμβολαίου αγοραπωλησίας; Προδήλως λοιπόν τελούσαμε σε καλή πίστη και αποκτήσαμε το ακίνητο στηριχθέντες στο τεκμήριο ακρίβειας των εγγραφών και στην δημόσια πίστη την οποίαν, κατά τον κτηματολογικό κανονισμό, παρέχουν τα κτηματικά βιβλία στον καλόπιστο τρίτο αγοραστή τον οποίο και προστατεύουν.
Συνεπώς, ενώ το Ελληνικό Δημόσιο ουδόλως μας προστάτευσε μέσω των εκπροσώπων του (υπάλληλοι, διευθυντής κτηματολογίου και κτηματολογικός δικαστής), δεδομένου ότι ελέγχοντας τον τύπο και την ουσία της απόφασης απόδοσης προέβησαν στην μεταγραφή αυτής, ενώ η απόφαση του ποινικού δικαστηρίου αθωώνει τους δικαιοπαρόχους μας και εμπλέκει λειτουργούς του δημοσίου στην απάτη, τολμά, με τις μετέπειτα αγωγές του, να διεκδικεί την περιουσία στην οποία επενδύσαμε καλόπιστα τις οικονομίες και τον ιδρώτα μιας ζωής. Από τότε έχουμε εμπλακεί σε ένα ατέρμονο δικαστικό αγώνα, απροσδιόριστης διάρκειας και αβέβαιου αποτελέσματος, συνέπεια του οποίου είναι η ψυχική και οικονομική συντριβή της οικογένειάς και των επιχειρήσεών μας, καθώς, και μόνο η εκκρεμοδικία αποδεικνύεται αρκετή, αφενός να παγώσει κάθε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα δεδομένου ότι δεν μπορούν να γίνουν νέες εγγραφές ή εκδόσεις πιστοποιητικών ιδιοκτησίας, αφετέρου να κάνει τις τράπεζες αρνητικές σε νέες συνεργασίες και αφόρητα πιεστικές είτε για την παροχή πρόσθετων εμπράγματων εξασφαλίσεων είτε για την διακοπή των υφιστάμενων δανειακών σχέσεων. Φανταστείτε λοιπόν τι θα σήμαινε για εμάς η, έστω και ελάχιστα πιθανή, περίπτωση ενός ατυχούς δικαστικού αποτελέσματος.
Επειδή θύματα αυτής της αμέλειας, της ολιγωρίας και της μετέπειτα επιθετικότητας, μέσω των διεκδικητικών αγωγών, του Δημοσίου τυγχάνει μεγάλος αριθμός καθόλα ευυπόληπτων ιδιωτών και επιχειρηματιών στη Ρόδο, επειδή στην ίδια κατηγορία με το δικό μας ακίνητο βρίσκονται πλήθος ακινήτων στο νησί στα οποία έχουν αναπτυχθεί μεγάλες ξενοδοχειακές επενδύσεις, επενδύσεις ΑΠΕ, επενδύσεις στην μεταποίηση, εμπορικές επιχειρήσεις αλλά και κατοικίες απλών νοικοκυραίων, σας προτείνουμε με το παρόν νομοσχέδιο να προβλεφθεί ειδική αντιμετώπιση της συγκεκριμένης περίπτωσης στη Ρόδο που θα παρέχει την δυνατότητα, έναντι ενός συμβολικού τιμήματος που θα καταβληθεί στα πλαίσια ευνοϊκού για τους παθόντες διακανονισμού, να αγοραστούν και να πληρωθούν για δεύτερη φορά τα ίδια ακίνητα και να λυτρωθούν με αυτό τον τρόπο από το μαρτύριο οι εμπλεκόμενοι/ες πολίτες/επιχειρήσεις οι οποίοι/ες δρώντας νόμιμα, καλόπιστα και ανυποψίαστα βρέθηκαν μπλεγμένοι σε μια απίστευτη περιπέτεια.
Α) Κατά την παρ. 5α: «Περισσότεροι κάτοχοι του ιδίου ακινήτου δικαιούνται να εξαγοράσουν ο καθένας το τμήμα που κατέχει, εφόσον είναι εφικτός ο διαχωρισμός αυτός»
Ποια είναι η έννοια του «ακινήτου», κατά τη διάταξη αυτή;
Εάν ως ακίνητο νοείται μόνο «το καταγεγραμμένο κτήμα ΒΚ», θα πρέπει να αλλάξει η διατύπωση, έτσι ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών.
Β) Στο εν λόγω άρθρο θα πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να προστεθεί παράγραφος, στην οποία θα απαριθμούνται ρητά και με σαφήνεια από τον παρόντα νόμο τα έγγραφα και τα λοιπά απαιτούμενα στοιχεία για την απόδειξη της κατοχής, αφού από τα στοιχεία αυτά θα εξαρτάται, κατά βάση, η τύχη του αιτήματος του κατόχου.
Κατά τον τρόπο αυτό θα επιτευχθεί ο σκοπός του νόμου που είναι αφενός μεν να επιλύσει ένα χρόνιο κοινωνικό πρόβλημα, αφού αιτήσεις εξαγοράς εκκρεμούν ακόμα και από το έτος 1968 (ν.263/1968), αφετέρου όμως (όπως αναφέρεται και από τον κ. Υπουργό, που έλαβε τη σχετική νομοθετική πρωτοβουλία,: α) «να μην επιβραβευτούν πρόσφατες καταπατήσεις» και β) «να αποθαρρυνθούν νέες καταπατήσεις»
Δεν θα πρέπει και είναι απαράδεκτο, να δίδεται δυνατότητα εξαγοράς σε καταπατημένη δημόσια έκταση που έχει ανεγερθεί και αυθαίρετο κτίσμα, πριν να προηγηθεί χωροταξικός σχεδιασμός στην περιοχή και να προβλέπεται να γίνουν αστικές οι εκτάσεις και θα πρέπει προς την κατεύθυνση αυτή να γίνει και ανάλογη τροποποίηση στην παρ. 4. Επίσης στην παρ. 5 εδάφ. δ, μεταξύ περισσοτέρων χρηστών, εκεί που γίνεται αναφορά σε κτίσμα, πρέπει να προηγηθεί η λέξη «νόμιμο». Είναι απαράδεκτο αυτός που έχει γράψει δύο φορές τους νόμους στα παλιά του τα παπούτσια και είναι και καταπατητής και έχει ανεγείρει και αυθαίρετα, να προηγείται σε δικαίωμα εξαγοράς. Αυτές οι διατάξεις είναι που αποθρασύνουν τελικά τους καταπατητές. Στην εισηγητική εισαγωγή της διαβούλευσης, γίνεται αναφορά ότι οι ρυθμίσεις αφορούν περίπου 28000 περιπτώσεις. Φαίνεται ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, ή δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα ή δεν κοίταξαν καλά τα αρχεία τους. Μόνο οι εκτάσεις της πρώην ΕΑΠ (Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων) που περιήλθαν στο Δημόσιο περί το 1931, ήσαν 3.500.000 στρέμματα, διάσπαρτες σε όλη την Χώρα. Οι περισσότερες εξ αυτών βρίσκονται σε αυθαίρετη χρήση από τρίτους οι δε υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών αγνοούν και που βρίσκονται. Μόνο σε αυτές τις εκτάσεις, οι καταπατητές θα ανέρχονται πάνω από 30000. Είναι επίσης γνωστό, ότι τα τελευταία χρόνια γνωστά κτήματα του Δημοσίου που κατέχονται, δεν αποβάλλονται οι καταπατητές με το πρόσχημα ότι θα αποκαλυφθούν ως καταπατητές με το Κτηματολόγιο. Στην πραγματικότητα, ούτε στο 10% των καταπατητών δεν έχουν ποτέ κοινοποιηθεί διοικητικά μέτρα αποβολής ή επιβλήθηκαν πρόστιμα για αυθαίρετη χρήση. Ακόμα και περιοχές που δικαστικά κρίθηκαν ότι ανήκουν στο Δημόσιο, ουδεμία μέριμνα λαμβάνεται για την προστασία τους από την οικοπεδοποίηση. Βάλτοι, τέλματα, που είχαν χαρτογραφηθεί στο παρελθόν, σήμερα βρίσκονται επιχωματωμένοι και οικοπεδοποιημένοι. Εκτιμώ ότι αν δεν ληφθούν παράλληλα και μέτρα προστασίας και χαρτογράφησης των εκτάσεων αρμοδιότητας του υπουργείου Οικονομικών δεν αναδιοργανωθούν οι υπηρεσίες του και δεν προηγηθεί και χωροθέτηση χρήσεων γής , όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, οι προωθούμενες διατάξεις ως έχουν,είναι λίαν επιζήμιες για το Δημόσιο συμφέρον.
Στο άρθρο 5
Όταν υπάρχουν πολλοί κάτοχοι στο ίδιο ακίνητο, να έχουν δικαίωμα όσοι θέλουν,εντός της προθεσμίας υποβολής αίτησης,να παραχωρούν το μερίδιό τους με υπεύθυνη δήλωση,σε κάποιον απο τους δικαιούχους.Σε περίπτωση που μέχρι την λήξη της προθεσμίας δεν κάνουν αίτηση εξαγοράς ή υπεύθυνη δήλωση παραχώρησης το μερίδιό τους να μοιράζεται αυτοδίκαια στους υπολοίπους.
Είμαι επιχειρηματίας και κύριος ακινήτων κειμένων στη Νήσο Ρόδου Δωδεκανήσου. Το έτος 1999 αγόρασα από τον δικαιοπάροχό μου μια μεγάλη έκταση στη Ρόδο.
Με δεδομένο ότι στη Ρόδο βρίσκεται εν ισχύ ήδη από Ιταλοκρατίας, και ακόμα και μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, ο Κτηματολογικός Κανονισμός, η εκάστοτε Κτηματολογική Εγγραφή στα οικεία βιβλία προσφέρει δημόσια πίστη απέναντι σε κάθε τρίτο που συναλλάσσεται καλόπιστα με τον δικαιοπάροχό του.
Με βάση την έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα βιβλία του Κτηματολογίου Ρόδου μέσω του Δικηγόρου μου, διαπιστώθηκε ότι ο δικαιοπάροχός μας ήταν κύριος των ακινήτων που θα αγόραζα. Επιπλέον δε, εξακριβώθηκε, από τα απογραφικά δελτία του Κτηματολογίου Ρόδου, ότι ο κληρονομούμενος του δικαιοπαρόχου μας αναγράφεται ως εικαζόμενος τιτλούχος πριν το ακίνητο περιέλθει στο Ιταλικό δημόσιο. Μετά απ’ όλα αυτά, αφού ουδείς πλέον θα μπορούσε να υποψιαστεί ή να μαντέψει ότι κάποιο ελάττωμα έχουν οι κτηματολογικές εγγραφές, προέβην στην αγορά. Με δεδομένο ότι ο τρίτος απλά βλέπει τις εγγραφές στο βιβλίο και ελέγχει την τυχόν ύπαρξη διεκδικήσεως, ενώ σε καμία περίπτωση δεν προχωρά σε έρευνα των στοιχείων με βάση την οποία έγινε η εγγραφή, μόνο η τυχόν παράλειψη έρευνας από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αγοραστή συνιστά βαριά αμέλεια.
Κατά την έρευνα λοιπόν καταβλήθηκε όλη η απαιτούμενη από τις συναλλαγές επιμέλεια για την εξακρίβωση της νομικής και πραγματικής κατάστασης του ακινήτου.
Επί των ακινήτων αυτών ενεγράφησαν εμπράγματα βάρη (προσημειώσεις σε Τράπεζες), βασίστηκαν επενδύσεις και εν τέλει δαπανήθηκαν σοβαρά ποσά βασιζόμενος σε έναν προγραμματισμό ζωής και ευρισκόμενος σε καλή πίστη ως προς τη νομιμότητα των συναλλαγών μου.
Στις ίδιες ενέργειες προέβησαν και πρόσωπα του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος.
Εκ των υστέρων και μετά από πολλά χρόνια και εφόσον είχαν γίνει οι επενδύσεις, το Ελληνικό Δημόσιο επικαλείται ότι ο τίτλος κτήσεως του δικαιοπαρόχου μου καίτοι ενεγράφη στα κτηματολογικά βιβλία είναι πλαστός, οπότε, αλυσιδωτά, ο δικός μου τίτλος κτήσεως(συμβόλαιο αγοράς) δεν είναι νόμιμος, και ότι δεν κατέστην ποτέ κύριος της έκτασης που αγόρασα και η οποία νόμιμα μεταγράφηκε στα βιβλία του Κτηματολογίου Ρόδου. Ως εκ τούτου βρίσκομαι σήμερα ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων, εμπλεκόμενος σε έναν μακροχρόνιο και αμφίβολο δικαστικό αγώνα, επωμιζόμενος όλες τις αστοχίες και τα κενά τόσο της Ελληνικής Διοίκησης όσο και της Νομοθετικής Εξουσίας.
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να υπάρξει σαφής νομοθετικός διαχωρισμός για όσους καλόπιστα απέκτησαν δικαιώματα κυριότητας επί εκτάσεων, πλήρωσαν για να τα αποκτήσουν προκαταβάλλοντας τους αναλογούντες φόρους, ξόδεψαν και υποθήκευσαν περιουσίες για να επενδύσουν σε αυτά.
Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να προβλεφθεί, ειδικά για αυτή την κατηγορία των καλόπιστων αγοραστών, (υπάρχει μεγάλος αριθμός τέτοιων περιπτώσεων στη νήσο Ρόδο) η δυνατότητα εξαγοράς του συνόλου των εκτάσεων χωρίς ελάχιστο ή ανώτατο όριο στο εμβαδόν με την καταβολή ενός ελάχιστου συμβολικού ποσοστού (ήτοι μέχρι 20%) επί της συνολικής αντικειμενικής αξίας της εκτάσεως της οποία ζητείται η τακτοποίηση.
Η καταβολή θα πρέπει να γίνεται όχι εφάπαξ (διότι κάτι τέτοιο θα μας εξόντωνε οικονομικά) αλλά με τριμηνιαίες δόσεις και σε βάθος πενταετίας.
Παρ.1. Δεν θα πρέπει να αναγραφεί ότι πρέπει να συνεχίζεται η κατοχή μέχρι και την έναρξη ισχύος του Νόμου όπως επίσης και η εικοσαετία να μην μετράει από την 31-12-2013 και πίσω αλλά να αφορά 20 έτη συνεχόμενα τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Παρ2. Δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ οικισμών κάτω των 2000 κατοίκων και περιοχών εντός σχεδίου πόλης αφού ελάχιστο εμβαδόν αρτιότητας και οικοδομησιμότητας κατά κανόνα και κατά παρέκκλιση υπάρχει και στις δυο περιπτώσεις πολεοδομικά, άρα το όριο των 5 στρεμμάτων πρέπει να υπάρχει και στις δυο περιπτώσεις.
Πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα γι αυτούς που δεν είναι καταπατητές υπό την έννοια του παρόντος νόμου, αλλά είναι θύματα των διαχρονικών προβλημάτων της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης.
Συγκεκριμένα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ειδικά στα Δωδεκάνησα, όπου υφίσταται Κτηματολόγιο από την εποχή της Ιταλοκρατίας και στο οποίο οι αναγραφόμενες εγγραφές μετά από διαταγή του Κτηματολογικού Δικαστή δημιουργούν μετά τριετία τίτλο μη επιδεχόμενο ακυρότητας ως προς τον καλόπιστο αγοραστή. Παρ όλαυτά προ 2 ετών περίπου το Δημόσιο ανακάλυψε ότι εμείς που αγοράσαμε πριν 10-15 χρόνια μια έκταση μετά από έλεγχο στα Κτηματολογικά βιβλία όπου ως ιδιοκτήτης αναγραφόταν ο τότε πωλητής, και εν συνεχεία ανεγείραμε σπίτια ή επιχειρήσεις, ήλθε προ 2τών το Δημόσιο και διεκδικεί τις εκτάσεις αυτές.
Εμείς δεν είμαστε καταπατητές, είμαστε καλόπιστοι αγοραστές που πρέπει το Δημόσιο να αναλάβει την ευθύνη της ολιγωρίας του. Χτίσαμε σπίτια, βάλαμε υποθήκες στις τράπεζες και έρχεται το Δημόσιο προ διετίας και μας ζητά και τα σπίτια. Εμείς πληρώσαμε φόρους μεταβίβασης, άλλοι έχουν φτιάξει επιχειρήσεις, άλλοι τα μεταβίβασαν στα παιδιά τους. Αυτή η κατηγορία πρέπει να τύχει ιδιαίτερης μεταχείρισης και να διακανονιστεί συμβιβαστικά και όχι να πάει σε μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες οι οποίοι είναι αμφίβολης εξέλιξης ειδικά για το δημόσιο, που απλά μας δημιουργεί προβλήματα διότι οι τράπεζες θέλουν νέες υποθήκες σε άλλα ακίνητα. Προτείνουμε να γίνει πρόβλεψη για κατόχους πριν 10 ή 15 χρόνια από σήμερα, και να αναφέρεται ότι στα ακίνητα αυτά υπάρχει ανέγερση κτισμάτων τουλάχιστον προ 5ετίας ανεξαρτήτως έκτασης και μετά την αποπεράτωση το δημόσιο τα διεκδικεί. Στις περιπτώσεις αυτές να καταβάλλεται το 50% της αντικειμενικής αξίας η οποία σήμερα είναι υψηλότερη από την πραγματική. Απορώ γιατί πολλοί ξενοδόχοι και άλλοι επιχειρηματίες που έπαθαν το ίδιο δεν έχουν κάνει μέχρι τώρα παρατηρήσεις. Το θέμα είναι απίστευτα άδικο για μας τους καλόπιστους αγοραστές.
Επειδη κατεχόμενα και δυναμενα να εξαγορασθούν ακίνητα εινα τμήματα μεγαλύτερων ακινήτων θα πρεπει να αναφερθή στο παρόν αρθρο οτι θεωρείται οτι και πολεοδομικά υφίστανται προ εικοσαετιας (στην ουσία προ της 31-12-2003) ουτως ωστε να ειναι δυνατος ο τεμαχισμός και να ειναι αρτια και οικοδομήσιμα(κυριως αφορά τα αγροτικά )
Κρίνεται απαραίτητο ο νόμος να μεριμνήσει για τις περιπτώσεις που ιδιώτης νόμιμα είναι ιδιοκτήτης ακινήτου, το οποίο συνορεύει με δημόσια έκταση και κατέχει για πάρα πολλά κάποιο μέρος αυτής ως προέκταση της δικής του ιδιοκτησίας.
Πρέπει, λοιπόν, να γίνει μέριμνα για κατεχόμενες εκτάσεις, οι οποίες ανήκουν στο δήμο. Είναι ένα θέμα, το οποίο διαιωνίζεται σε πολλές περιπτώσεις με αποτέλεσμα ούτε ο ιδιώτης να μπορεί να αξιοποιήσει μία κατεχόμενη έκταση, την οποία κατέχει για πολλά χρόνια και σε κάποιες περιπτώσεις την έχει αγοράσει, αλλά χωρίς τίτλο ιδιοκτησίας(καθώς σε προηγούμενες δεκαετίες υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις). Είναι καιρός να λυθεί αυτό το πρόβλημα, αφού εξάλλου πολλές φορές ο δήμος δηλώνει ότι του ανήκει συγκεκριμένη έκταση, αλλά δεν την αξιοποιεί καθόλου.
Γειά σας. Θεωρώ ότι θα πρέπει να συμπεριληφθούν στον νόμο και τα ακίνητα που ανήκουν σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, όπως Δήμοι, Πανεπιστήμια κ.λ.π. , αλλά τα έχουν καταπατήσει ιδιώτες, ή Σύλλογοι, Σωματεία κ.λ.π..
Υπάρχουν ιδιώτες που έχουν καταπατήσει ακίνητα των Δήμων ή του Πανεπιστημίου και καλό είναι να τους δοθεί η δυνατότητα να τα εξαγοράσουν. Παράδειγμα οι τάφοι στα νεκροταφεία. Θα μπορούσαν άνετα όσοι τα κατέχουν πάνω από είκοσι χρόνια να μπορέσουν αν τα εξαγοράσουν.
Επίσης, πρέπει να συμπεριλάβετε στον παρόντα νόμο την δυνατότητα να μπορεί κάποιος ιδιώτης να εξαγοράσει τον Δημόσιο ή Δημοτικό χώρο όπου έχει κτίσει ένα εικονοστάσιο. Τέλος να φροντίσετε να συμπεριλάβετε στον νόμο την δυνατότητα να μπορεί η κατά τόπους επισκοπή να εξαγοράσει τα παρεκκλήσια που βρίσκονται εντός των Δασικών εκτάσεων ώστε να λυθούν όλα τα τρέχοντα προβλήματα με το Δημόσιο ή τον Δήμο.
Παρακαλούμε να απαληφθεί από τον νόμο ο περιορισμός της εικοσαετίας ή να μειωθεί σε ένα ετος, καθότι υπάρχουν ιδιώτες και φορείς (Δήμοι, Σύλλογοι κ.λ.π.) που δεν έχουν συμπληρώσει 20 χρόνια για ακίνητα που κατέχουν. Όπως προ καιρού από τον ΥΠΕΚΑ δόθηκε η δυνατότητα νομιμοποίησης αυθαίρετων κτισμάτων, ακόμη και για όσα κατασκευάστηκαν μέρχι την δημοσιέυση του νόμου, έτσι και στην παρούσα περίπτωση παρακαλούμε να δοθεί η δυνατότητα εξαγοράς των κατεχόμενων ακινήτων ακόμη και εάν αυτά καταπατήθηκαν μέχρι την έναρξη της παρούσας διαβούλευσης. Τουλάχιστον ας μειωθεί η εισοσαετία σε ένα έτος.
Δεν είναι σωστό αν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Λογικά, ως προϋπόθεση εφαρμογής της πρώτης παραγράφου, απαιτείται να γνωρίζει κάποιος ότι είναι αυθαίρετος χρήστης Δημόσιου κτήματος ή ανταλλάξιμης περιουσίας. Δηλαδή στην περίπτωση αυτή , θα πρέπει να έχει οχληθεί επίσημα(εγγράφως) από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Απ’ ότι γνωρίζω, το 80% και πλέον , αυτών που βρίσκονται στην ανωτέρω κατηγορία ατόμων, είναι είτε απληροφόρητοι, είτε ενημερωμένοι μεν , αλλά όχι επίσημα από το Κράτος. Στις περιπτώσεις αυτές λοιπόν, δεν έχει νόημα η προθεσμία του ενός έτους που τίθεται και θα πρέπει να συμπληρωθεί κατά την γνώμη μου η ρύθμιση ,ώστε να αφήνεται το αυτό χρονικό περιθώριο ρύθμισης και σε τρίτους που δεν γνωρίζουν ή μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν γνωρίζουν , ότι είναι αυθαίρετοι χρήστες τέτοιας φύσεως εκτάσεων. Γεγονός είναι επίσης , ότι επειδή η διοίκηση , έχει χάσει(απαραδέκτως) προ πολλού τον έλεγχο της Δημόσιας περιουσίας, (διότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχει χαθεί η επαφή της, με τα διατρέξαντα και το αρχείο του Υπουργείου Οικονομικών),με αποτέλεσμα να υπάρχει στην ουσία και μια κατηγορία Δημοσίων εκτάσεων ,που απαραδέκτως χαρακτηρίζονται ως «ΑΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ», θα πρέπει να αφεθεί ανοικτή χρονικά η διάταξη, για αυτήν την κατηγορία εκτάσεων. Άλλωστε και η αιτιολογική έκθεση του Νόμου για το Εθνικό Κτηματολόγιο, βασίζεται επιχειρηματικά, στον ισχυρισμό ότι μέσω του Εθνικού Κτηματολογίου, θα αποκαλυφθεί η Δημόσια περιουσία. Μια άλλη παρατήρηση σε σχέση με τις προωθούμενες ρυθμίσεις , έχει να κάνει με όσες ρυθμίσεις προτείνονται, ενώ οι αυθαίρετοι χρήστες , έχουν ήδη τίτλο μεταγραμμένο( που προφανώς για το Δημόσιο είναι εικονικός και ελαττωματικός). Στις περιπτώσεις αυτές, οι ρυθμίσεις δεν είναι εφαρμόσιμες και δεν διασφαλίζονται μελλοντικές συναλλαγές, με το να υπάρχουν στην ουσία δύο πλέον τίτλοι στο όνομα του αυθαίρετου χρήστη, ήτοι ο μεταγραμμένος τίτλος και η απόφαση εξαγοράς, ως εκτελεστή διοικητική πράξη και ταυτόχρονα ως ιδρυτικός τίτλος δικαιωμάτων. Κατά την γνώμη μου, στην κατηγορία αυτών των περιπτώσεων, λύση νομοθετική, μπορεί να δοθεί:1) με θεσμοθέτηση εξωδικαστικής επίλυσης της ιδιοκτησιακής διαφοράς, με απαίτηση του Δημοσίου να προσκομισθούν εντός τακτής προθεσμίας στοιχεία που να καλύπτουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ώστε είτε να παραιτηθεί το Δημόσιο, αξιώσεων του, έναντι τιμήματος, είτε2) να συγκατατεθεί να αποδέχεται τον αυθαίρετο χρήστη ως εμφυτευτή στο διηνεκές και μέχρι του θανάτου του, έναντι τιμήματος, το οποίο θα καθορίζεται επίσης με κοινωνικά κριτήρια. Ως άλλη επίσης παρατήρηση, όπου υπάρχει κτίσμα αυθαίρετο,(βλ. παρ.4 ΄) που δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί, διότι δεν συγκεντρώνονται οι νόμιμες προϋποθέσεις , θα πρέπει να ληφθεί νομοθετικά , συμπληρωματική πρόνοια, για λόγους κοινωνικούς, ώστε όταν τα κτίσματα καλύπτουν ανάγκες κύριας κατοικίας, να γίνεται αποδεκτή κατ’ εξαίρεση, η «σημειακή» δόμηση, με συγκατάθεση του υπουργού οικονομικών, με την προϋπόθεση η περιοχή να μην ενταχθεί ποτέ σε σχέδιο πόλης(βλ. παρ.5 εδ.δ). Οι ανωτέρω προτάσεις γίνονται, επειδή όταν τα κτίσματα είναι παράνομα και αυθαίρετα επί ξένης ιδιοκτησίας, βάσει της κειμένης νομοθεσίας και για τον νομικό κόσμο , θεωρούνται ως μη υπάρχοντα. Εκτιμώ λοιπόν ότι πρώτα επιβάλλεται να καταβληθεί διοικητικά προσπάθεια νομιμοποίησής τους , για να είναι δυνατή η νομοθετική αντιμετώπιση του ιδιοκτησιακού ζητήματος των εκτάσεων επί των οποίων έχουν ανεγερθεί. Διαφορετικά , η λογική του νομοθέτου, κινείται προς την κατεύθυνση συνταγματικής εκτροπής. (συνεχίζεται)
Η παράγραφος γ του άρθρου 4 που προβλέπει προσαύξηση κατά 20% της αξίας του οικοπέδου σε περίπτωση που υπάρχουν εντός αυτού κτίσματα, θα πρέπει να καταργηθεί, διότι οι κάτοχοι των κτισμάτων θα πρέπει να τα νομιμοποιήσουν βάσει του Νόμου περί τακτοποίησης αυθαιρέτων, και θα απαιτηθεί να καταβάλουν πρόσθετα χρηματικά ποσά νομιμοποίησης. Σκοπός ενός νόμου, όπως του συγκεκριμένου που φέρεται προς διαβούλευση είναι να θέσει τέλος σε καταστάσεις που υφίστανται εδώ και πάρα πολλά χρόνια και για τις οποίες το Ελληνικό Δημόσιο έδειχνε πλήρη αδιαφορία. Ολοι αυτοί και ιδιαίτερα οι καλόπιστοι κάτοχοι που κατείχαν ανταλλάξιμες εκτάσεις, διαδέχθηκαν σ’αυτές τους γονείς τους και τους παππούδες τους και το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν σήμερα είναι υπερβολικό και κατά πολύ μεγαλύτερο από την εμπορική αξία του ακινήτου κατάποσοστό τουλάχιστον 30%. Το ίδιο ισχύει και για τις δόσεις οι οποίες είναι υπερβολικές και εξωπραγματικές με τα σημερινά δεδομένα. Δηλαδή το ποσό των 800,00 Ευρώ που προβλέπεται στο άρθρο 6 του Νόμου, ανά δίμηνο, ήτοι των 400,00 Ευρώ ανά μήνα ξεφεύγει κατά πολύ από τις οικονομικές δυνατότητες ενός μέσου ανθρώπου που ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνει κατά μέσο όρο μηνιαίο μισθό από 600,00 έως 850,00 Ευρώ το μήνα. Θα πρέπει το μηνιαίο τίμημα εξαγοράς να ορισθεί σε ένα λογικό ποσό μέχρι 200,00 Ευρώ το δίμηνο και σε περίπτωση καθυστέρησης 12 τουλάχιστον μηνιαίων δόσεων (και όχι δύο, όπως ορίζει το άρθρο 6) οι δόσεις αυτές να βεβαιώνονται στην αρμόδια ΔΟΥ προς άμεση είσπραξη) χωρίς όμως αυτός που υπέβαλε την αίτηση εξαγοράς να εκπίπτει του δικαιώματός του. Επίσης οι δόσεις καταβολής να είναι έντοκες μόνο όταν αυτές καταστούν ληξιπρόθεσμες και όχι από την αρχή. Επίσης στο άρθρο 6 παρ. 2 που προβλέπεται φόρος μεταβίβασης, θα πρέπει να καταργηθεί ΄διότι έδώ θα εκδοθεί ΠΑΡΑΧΩΡΗΤΗΡΙΟ της έκτασης και δεν θα γίνει συμβολαιογραφικό έγγραφο μεταβίβασης ακινήτου. Το Παραχωρητήριο δεν επιβαρύνεται με φόρο μεταβίβασης, αλλά μόνο με έξοδα μεταγραφής του Υποθηκοφυλακείου ή του Κτηματολογικού Γραφείου.
Στο άρθρο 5 παρ.1 η έκπτωση που παρέχεται του 10% μέχρι του ποσού των 100.000,00 Ευρώ θα πρέπει να ορισθεί τουλάχιστον σε ποσοστό 30% επί του όλου τιμήματος εξαγοράς και ανεξαρτήτως των μέτρων των κτισμάτων που υπάρχουν εντός αυτού, διότι για τα κτίσματα θα εφαρμοσθεί ο νόμος περί αυθαιρέτων και συνεπώς τα πρόστιμα θα υπολογισθούν με βάση αυτόν το νόμο συνολικά τόσο για τους κύριους χώρους όσο και για τους υφιστάμενους βοηθητικούς χώρους. Στο προσχέδιο δεν υπάρχει διάκριση αν το κτίσμα αφορά κύρια κατοικία ή αποθήκες ή βοηθητικούς χώρους, αλλά υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση γενικά των κτισμάτων. Θα πρέπει συνεπώς αυτός που εξαγοράζει την έκταση να επιλέξει ποιά κτίσματα θα νομιμοποιήσει και ποιά θα κατεδαφίσει. Οταν όμως τα κτίσματα αυτά αφορούν την στέγαση της οικογενείας του και των τέκνων αυτού τότε δεν θα πρέπει να τίθεται περιορισμός.
Επίσης στο εδάφιο ββ της παρ.2 του άρθρου 2 θα πρέπει να προστεθεί στην τελευταία σειρά αυτής » Κατ’εξαίρεση επιτρέπεται η εξαγορά συνεχόμενης έκτασης εφόσον αυτή καλύπτεται από μόνομα κτισματα ανεξαρτήτως της αρτιότητας του οικοπέδου.
Επίσης θα πρέπει να δοθεί η δυαντότητα εξαγοράς έκτασης με βάση την υφιστάμενη σήμερα κατάσταση που υπάρχει επί της συγκεκριμένης έκτασης. Και αυτό διότι ειδικά στην περιοχή του Δήμου Ωραιοκάστρου όπου έδω και χρόνια (ήδη από το 1915) υφίσταται μία συγκεκριμένη κατάσταση με τα ανταλλάξιμα, υπάρχουν εκτάσεις που κατέχονται αλλά δεν αποτελούν άρτια και οικοδομήσιμα οικόπεδα διότι η πρόσοψή τους δεν έχει μήκος 14 μέτρα όπως απαιτεί ο νόμος για την αρτιότητα αλλά μικρότερη, από 9 έως 13,90 μέτρα ενώ το βάθος του οικοπέδου είναι μεγάλο. Αν δεν γίνει αναφορά στον νόμο για την δυνατότητα εξαγοράς με βάση την υφιστάμενη κατάσταση οι άνθρωποι αυτοί δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαγοράσουν την κατεχόμενη από αυτούς έκταση ειδικά μάλιστα στην περίπτωση που εντός αυτής υπάρχει η κύρια κατοικίας τους.Πρέπει συνεπώς να ληφθεί μέριμνα και για τις περιπτώσεις αυτές.
1. Aναφορικά με το ζήτημα εξαγοράς: Το τίμημα της εξαγοράς της κατεχόμενης έκτασης με βάση την χαμηλότερη αντικειμενική αξία του Διαμερίσματος είναι ασαφές, διότι οι αντικειμενικές αξίες προσδιορίζονται με βάση την Τιμή Ζώνης που ισχύει σε κάθε περιοχή. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στην περιοχή του Ωραιοκάστρου Θεσ/νίκης που υπάρχουν αρκετά ανταλλάξιμα που κατέχονται από το 1915 η Τιμή Ζώνης κυμαίνεται μεταξύ 850 και 1300 Ευρώ. Επιπρόσθετα σήμερα η αντικειμενική αξία ενός ακινήτου είναι κατά πολύ ανώτερη της εμπορικής αξίας και μάλιστα σε ποσοστό που αγγίζει το 30% . Από την άλλη μεριά το ζήτημα των ανταλλαξίμων ειδικά πρέπει να λάβει ένα οριστικό τέλος. Θα πρέπει συνεπώς να υπάρξει σαφής διαχωρισμός και διαφορετική μεταχείρηση και αντιμετώπιση μεταξύ των ανταλλαξίμων και υπολοίπων δημοσίων κτημάτων και εκτάσεων. Οπως δηλαδή υπάρχει αυτή η διάκριση μεταξύ των βακουφικών και των υπολοίπων δημοσίων κτημάτων στο μέτρο όπου η εξαγορά των βακουφικών κτημάτων γίνεται με την καταβολή μόνο του 20% της εμπορικής των αξίας. Αυτό πρέπει να γίνει διότι οι κάτοχοι αυτών στην ουσία θα κληθούν να εξαγοράσουν μία έκταση από το Δημόσιο σε τιμή που είναι ανώτερη από την αγορά ενός οικοπέδου από έναν ιδιώτη. Μάλιστα στην περίπτωση που εντός της έκτασης υπάρχουν και κτίσματα η προσαύξηση της τιμής κατά 20% δεν αποτελεί κίνητρο αλλά οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα. Εν κατακλείδι προτείνω όπως το τίμημα της εξαγοράς των ανταλλαξίμων ακινήτων προσδιορισθεί, όπως ακριβώς και στην εξαγορά των Βακούφικων κτημάτων στο 20% της αντικειμενινκής των αξίας αφενός μεν για να καταστεί δυνατή η εξαγορά αυτών με τα δεδομένα της σημερινής κρίσης που υπάρχει και αφετέρου για να δοθεί οριστικό τέλος σε μία κατάσταση που από το 1915 κα μέχρι σήμερα διαιωνίζεται.
Με βάση επίσης την ιστορική εξέλιξη της ιδιοκτησίας του Δημοσίου στην Ελλάδα, που είναι ειδική σε σχέση με άλλα κράτη μέλη της Ε.Ε, το Κράτος διαχειρίζεται με βάση τις επί μέρους συνθήκες σταδιακής απελευθέρωσης διαμερισμάτων της Χώρας, εκτάσεις που ανήκουν στον λαό, τις οποίες και οφείλει να προστατεύει δια των τριών εξουσιών(νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική).Επίσης διαχειρίζεται και άλλες κατηγορίες γαιών, που αποκτήθηκαν με διάφορους τρόπους από το Ελληνικό Δημόσιο σταδιακά και και σε διάφορους χρόνους μετά την απελευθέρωση. Η πρώτη κατηγορία γαιών από τις ανωτέρω, μπορούν να ρυθμίζονται μόνο στο μέτρο που εξυπηρετείται δημόσιο συμφέρον και δεν κερδοσκοπούν τρίτοι, σε τυχόν δε κερδοσκοπική εκμετάλλευσή τους θα πρέπει να επωφελείται και το ίδιο το Δημόσιο. Σε αυτή την κατηγορία γαιών, εκτιμώ ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους , είναι μέσω εξωδικαστικών συμβιβασμών. Δηλαδή, το Δημόσιο οφείλει να καλέσει τους καταπατητές εγγράφως (και όχι να περιμένει αίτησή τους η οποία και δεν αποτελεί και ομολογία παραδοχής ιδιοκτησίας του Δημοσίου), να προσκομίσουν στοιχεία από τα οποία να μπορέσει να τους αντιμετωπίσει με κοινωνικά κριτήρια, μαζί με συμβολαιογραφική πράξη αναγνώρισης του Δημοσίου, ως ιδιοκτήτου της αυθαιρέτως χρησιμοποιούμενης έκτασης. Π.χ, εάν στην έκταση έχουν ανεγείρει κτίσμα , ότι το χρησιμοποιούν μη κερδοσκοπικά και ως πρώτη κατοικία, χωρίς να έχουν οικονομική βάση απόκτησης άλλης πρώτης κατοικίας, οπότε και να τους ρυθμίσει στην έκταση του κτίσματος και στον περιβάλλοντα χώρο της, με δωρεάν χρήση της δια βίου, με επαναδιαπραγμάτευση της χρήσης της μετά τον θάνατο του χρήστη. Επίσης π.χ εάν ο χρήστης καλλιεργεί δημόσιο κτήμα, ότι είναι κατά κύριο επάγγελμα γεωργός, οπότε και να μπαίνει και το Δημόσιο δια βίου στην συνεκμετάλλευση της με δωρεάν παραχώρηση, με οικονομική ετήσια αποζημίωσή του. Σε κάθε περίπτωση , εάν οι αυθαίρετοι χρήστες, δεν αποδέχονται τις ρυθμίσεις και προτάσεις του Δημοσίου, απορρίπτοντας και τα κοινωνικά κριτήρια, η διαφορά πρέπει να οδηγείται εντός τακτής προθεσμίας υποχρεωτικά σε δικαστική επίλυσή της, η οποία αν είναι δυσμενής για τον χρήστη, ΝΑ ΧΑΝΕΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΑΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ, ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΠΛΕΙΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ. Αυτή και μόνο η διαδικασία δεν ζημιώνει το Δημόσιο και είναι εναρμονισμένη με το Σύνταγμα και την ιστορική βάση ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Στην άλλη κατηγορία εκτάσεων, ήτοι αυτών που απέκτησε σταδιακά το Δημόσιο μετά την απελευθέρωση, μπορούν να τύχουν εφαρμογής οι προτεινόμενες ρυθμίσεις με κάποιες βελτιώσεις τους, ώστε να μην ζημιώνεται το δημόσιο συμφέρον, ανάλογα και με την διαπραγματευτική θέση του Δημοσίου. Π.χ εκτάσεις που περιήλθαν στο Δημόσιο με απαλλοτριωτική διαδικασία, είναι προφανώς αδιαπραγμάτευτες στην ρύθμισή τους.(συνεχίζεται)
Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου αυτού, είναι νομικά απαράδεκτη η διατύπωση της λέξης «κάτοχος», για τις περιπτώσεις εκείνες που η αυθαίρετη χρήση της δημόσιας εκτάσεως άρχισε μετά την 11-9-1915,ημερομηνία πέραν της οποίας τα δικαιώματα του δημοσίου(δικαστικά) δεν παραγράφονται. Το αυτό ισχύει και για τα ανταλλάξιμα κτήματα εκ του λόγου ότι η κατηγορία αυτών των εκτάσεων, συγκροτήθηκε μετά την ανωτέρω ημερομηνία. Για τα πρό της 11-9-1915, αυθαιρέτως χρησιμοποιούμενα ακίνητα του Δημοσίου, δόκιμος νομικά όρος είναι «διακάτοχος» και όχι κάτοχος. Εσφαλμένη είναι επίσης η γενική διατύπωση της λέξεως «δημόσιο», αφού στην διαχειριστική της έννοια, το Υπουργείο Οικονομικών, ως δημόσια περιουσία , διαχειρίζεται πολλές κατηγορίες γαιών , με διακεκριμένη ιστορική βάση ιδιοκτησίας (εκτάσεις πρώην Ε.Α.Π, εκτάσεις εκ δωρεών, εκτάσεις προερχόμενες εξ απαλλοτριώσεων, εκτάσεις διαλελυμμένων Ι. Μονών, κ. λ. π , και ο συντάκτης θα έπρεπε να είναι πιο συγκεκριμένος. Ατυχής είναι επίσης η αναφορά στην εικοσαετή κατοχή, λες και το Δημόσιο εξομοιώνεται σύμφωνα με τον αστικό Κώδικα, με τους πολίτες αυτής της χώρας και χάνει λογικά την ιδιοκτησία σύμφωνα με τον ισχύοντα αστικό κώδικα, από την αυθαίρετη χρήση που ασκεί κάποιος με ή χωρίς τίτλο επι ακινήτου του. Η διατύπωση αυτή, από μόνη της , δίνει την κατευθυντήρια γραμμή και στους μη καταπατητές , να ξεκινήσουν έστω και …..σήμερα καταπατήσεις και θα έλθουν οι πολιτικοί μετά από είκοσί χρόνια να τους ρυθμίσουν!!!!!! (συνεχίζεται)
Η εξαγόρα από συνιδιοκτήτη δεν θα είναι δυνατή στην περίπτωση που υπάρχουν πολλοί συνιδιοκτήτες.
Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι πολλές φορές οι κατοχές είναι σε τμήμα μεγάλου δημοσίου κτήματος που από μόνη της η κατοχή δεν είναι άρτιο γεωτεμάχιο. Π.Χ. Δημόσιο κτήμα έκτασης 200 στρεμμάτων εκτός σχεδίου, οικισμού κ.λ.π. σε ΖΟΕ με όριο κατάτμισης 4 στρέμματα κατέχεται από διάφορους αυθαίρετους κατόχους με κατοχή μέχρι 1 στρέμμα ο καθένας (άλλωστε με τον 71/77 δινόταν η εξαγορά για έκταση μέχρι 1 στρέμμα σε μη γωργικές εκτάσεις). Στην περίπτωση αυτή δίνεται η δυνατότητα με τον Νόμο αυτό να γίνει κατάτμιση που δεν προβλέπεται από την ΖΟΕ; Το γεωτεμάχιο που θα εξαγοραστεί θα θεωρείται αυτομάτως και άρτιο;
Υπουργέ των Οικονομικών
με τις παρούσες ρυθμίσεις καλλιεργείτε και επιβραβεβαιτε την ανομία στην χώρα .
Θέλετε να μαζέψετε ρευστό;;; γιατί δεν τα βγάζετε σε δημοπρασία να πάρετε περισσότερα ;;; μήπως γιατί οι «κατέχοντες» και «καταπατούντες» την κοινή περιουσία του Ελληνικού Λαού είναι «πελάτες»;;;;
αλήθεια γιατί αύριο να μην καταπατήσω και εγώ ένα τμήμα κοινού εδάφους αυτής της δύσμοιρης χώρας και να περιμένω μετά από 20 χρόνια έναν άλλο Στουρνάρα να μου το χαρίσει ;;;;;;
ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΕΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ, ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΈΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΑΓΟΡΑΣΤΕΣ ΑΥΤΕΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΔΙΟΤΙ ΤΟΣΟ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΥΤΗ ΌΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΌΤΙ ΕΝΑΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ ΚΑΤΟΧΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑΚΑΤΕΧΕΙ ΤΡΙΣ ΓΕΝΕΕΣ ΝΑ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΜΕ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΕΙΣΤΙΚΑ ΔΑΠΑΝΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΩΦΕΛΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΕΝΑ ΥΨΗΛΟΤΑΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΕΣ ΔΟΣΕΙΣ ΟΙΤΙ 800 ΕΥΡΩ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΜΠΛΑΚΕΙ ΑΠΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΤΥΧΩΝ ΕΠΙΚΕΙΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΑΔΙΚΟ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΤΥΧΩΝ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΒΛΕΙΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΚΑΤΟΧΟ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΊΤΗΣΗ ΕΞΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΌΝΤΑ ΝΟΜΟ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΑΓΡΆΦΟΝΤΑΙ ΑΥΤΌΜΑΤΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΈΤΗ ΚΑΙ ΌΧΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΑΝΑΣΤΈΛΟΝΤΑΙ ΌΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΞΑΓΟΡΑΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΩΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ 1Β Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΥΧΟΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΝΤΩΝ ΠΚΑΑΧ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΑ Ή ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΥΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ Η ΠΑΟΦΑΣΗ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΠΑΛΕΙΦΩΝΤΑΙ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΒΟΛΗΣ Ή ΈΣΤΩ ΝΑ ΣΥΜΨΙΦΗΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΟΥΜΕΝΗ ΣΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΚΙΝΗΤΟΥ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ ΚΑΤΟΧΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΓΙΑ ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΈΤΗ ΝΑ ΕΊΧΕ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΦΟΡΟΥΣ ΕΤΑΚ ΦΑΠ, Κ.Α.
Πιστευω οτι θα πρεπει να υπαρχει ευνοικοτερη μεταχειριση ως προς
εξοφληση οταν το ακινητο χρσιμοποιειται απο τον αιτουντα για
γεωργικη χρηση (π.χ. μεγαλυτερο αριθμο δοσεων)