Στην παρ. 5 του άρθρου 134 του Κώδικα Μετανάστευσης (ν. 5038/2023, Α’ 81), περί αδειών διαμονής για ανθρωπιστικούς και εξαιρετικούς λόγους (άδεια διαμονής τύπου «Α»), επέρχονται οι ακόλουθες τροποποιήσεις: α) στο πρώτο εδάφιο, οι λέξεις «διαμένουν στη χώρα για επτά (7) τουλάχιστον συνεχή έτη, πριν από την υποβολή αίτησης, σύμφωνα με έγγραφα βέβαιης χρονολογίας ή» διαγράφονται, β) το τελευταίο εδάφιο διαγράφεται και η παρ. 5 διαμορφώνεται ως εξής:
«5. Με απόφαση του Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης χορηγείται άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους (άδεια διαμονής τύπου «Α.6») με δικαίωμα πρόσβασης στην αγορά εργασίας σε πολίτες τρίτων χωρών που είναι γονείς ανήλικου ημεδαπού και προσκομίζουν στοιχεία που τεκμηριώνουν τη γονική σχέση με το/τα τέκνο/α. Η άδεια διαμονής χορηγείται άπαξ, έχει διάρκεια ισχύος τρία (3) έτη και ο κάτοχός της κατά τη λήξη της διάρκειας ισχύος της μπορεί να αιτηθεί αλλαγή κατηγορίας άδειας διαμονής σύμφωνα με το άρθρο 12. Σε πολίτες τρίτων χωρών που υπάγονται στην παρούσα, χορηγείται απόδειξη παραλαβής αιτήματος στην οποία αναγράφεται ότι κωλύεται η έκδοση απόφασης επιστροφής σύμφωνα με το άρθρο 21 του ν. 3907/2011 για τον χρόνο που θα απαιτηθεί μέχρι την εξέταση του αιτήματος.».
Η προτεινόμενη αφαίρεση της άδειας διαμονής για άτομα που έχουν διαμείνει στην Ελλάδα για 7 χρόνια θα προκαλέσει δυσανάλογη βλάβη σε ανθρώπους με εδραιωμένη ιδιωτική, οικογενειακή και επαγγελματική ζωή. Παρότι δεν αποτελεί νομική υποχρέωση, αυτή η δυνατότητα έχει συμβάλει στην κοινωνική συνοχή, στην οικονομική συνεισφορά και στην ένταξη στην αγορά εργασίας — προς όφελος τόσο των ίδιων των ατόμων όσο και της ελληνικής κοινωνίας.
Έρευνες δείχνουν ότι τέτοιοι μηχανισμοί νομιμοποίησης δεν λειτουργούν ως παράγοντας προσέλκυσης, δεδομένης της δυσκολίας παραμονής χωρίς έγγραφα για πολλά χρόνια. Η κατάργηση αυτής της επιλογής δεν θα αποτρέψει τη μετανάστευση, αλλά θα εντείνει τον αποκλεισμό και την επισφαλή κατάσταση των μακροχρόνια διαμενόντων.
Συνεπώς, συνιστούμε έντονα τη διαγραφή αυτής της τροποποίησης και τη διατήρηση της δυνατότητας υποβολής αίτησης για άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους μετά από επτά χρόνια παραμονής στην Ελλάδα.
Αυτό το νομοσχέδιο είναι πολύ αυστηρό για τους μετανάστες. Η Ελλάδα πρέπει να προστατεύσει τα σύνορά της, αλλά εδώ είναι μια ύπαρξη μεταναστών που εργάστηκαν εδώ για αρκετά χρόνια. Αλλά δεν μπορούσαν να υποβάλουν αίτηση για διαμονή λόγω έλλειψης διαβατηρίων ή δικαστικών ζητημάτων ή έλλειψης χρόνου. Το Υπουργείο πρέπει να σκεφτεί τους ανθρώπους που έχουν ηρεμήσει εδώ και εξακολουθούν να εργάζονται εδώ.Για αρκετά χρόνια. Τουλάχιστον το άσυλο είναι ένα άλλο θέμα αν θέλετε να δημιουργήσετε μια αυστηρή πολιτική μετανάστευσης. Πρέπει να σκεφτείτε τους ανθρώπους που είναι εδώ και θέλουν να είναι νόμιμοι και μετά να σκεφτείτε τη βίζα Πολιτική ή άλλος τύπος
Βάλτε ένα τέλος στις παρανομίες.
Γονεις κλαίνε τα παιδιά τους.
Έλεος.
Η ισχύουσα διάταξη θέτει ήδη αυστηρές προϋποθέσεις (άπαξ χορήγηση – δεν προσμετράται στην επταετία ο χρόνος που ο υπήκοος τρίτης χώρας είχε διεθνή προστασία. ),προκειμένου να χορηγηθεί ο συγκεκριμένος τύπος άδειας παραμονής Η διάταξη προφανώς και δεν πρέπει να καταργηθεί ,καθώς ανταποκρίθηκε και ανταποκρίνεται στην ανάγκη καταγραφής και νομιμοποίησης των στερούμενων νομιμοποιητικών εγγράφων αλλοδαπών και . έχει ήδη τροποποιηθεί αρκετές φορές προκειμένου να ανταποκριθεί στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και στην ισχύουσα νομοθεσία. Σε κάθε περίπτωση με την κατάργηση της διάταξης δεν προστατεύονται υπήκοοι τρίτων χωρών που έχουν εκπέσει της νομιμότητας ΄,αλλά έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με τη χώρα. καθώς και τα ανήλικα τέκνα υπηκόων τρίτων χωρών γεννημένα στην αλλοδαπή , που διαμένουν στη χώρα μας χωρίς άδεια παραμονής . Πέρα λοιπόν από τους γονείς ανήλικων ημεδαπών η διάταξη πρέπει να παραμείνει σε ισχύ τουλάχιστον και για τις ανωτέρω περιπτώσεις
Το νομοσχέδιο θεσπίζει βαρύτατες ποινικές κυρώσεις για την παράνομη είσοδο και έξοδο πολίτη τρίτης χώρας από την Ελλάδα, ενώ για πρώτη φορά ορίζει ως ποινικό αδίκημα με τις ίδιες βαρύτατες ποινικές κυρώσεις την παράνομη παραμονή σε αυτό, στο πνεύμα και της πρόσφατης απόφασης για την τρίμηνη αναστολή των αιτημάτων ασύλου από άτομα που εισέρχονται στη χώρα παράνομα με οποιοδήποτε πλωτό μέσο που προέρχεται από τη Βόρεια Αφρική (άρθρο 79 Ν. 5218/2025). Τα άτομα αυτά επιστρέφονται, χωρίς καταγραφή, στη χώρα προέλευσης ή καταγωγής. Οι νομοθετικές αυτές εξελίξεις αντίκειται στη Σύμβαση της Γενεύης για το καθεστώς των προσφύγων (1951) σχετικά με το δικαίωμα στο άσυλο, την απαγόρευση επιβολής ποινικών κυρώσεων σε πρόσφυγες για την παράνομη είσοδο και παραμονή τους (άρθρο 31), ενώ και η Οδηγία 2008/115/ΕΚ ρυθμίζει μόνο διοικητικές διαδικασίες απομάκρυνσης με σειρά νομικών εγγυήσεων, εξαιρέσεων, παροχή αποτελεσματικών ενδίκων μέσων και σεβασμό στην αρχή της αναλογικότητας. Το νομοσχέδιο αντίθετα εξαρτά την αποχή από την ποινική δίωξη από την άμεση εκούσια αναχώρηση του πολίτη τρίτης χώρας και προβλέπει την φυλάκιση του σε σωφρονιστικά καταστήματα σε απόκλιση από την Οδηγία 2008/115/ΕΚ και τις σχετικές εγγυήσεις της, καθώς ρητά προβλέπει ότι στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζεται ο Σωφρονιστικός Κώδικας, κατά παράβαση της πρόθεσης της Οδηγίας για εφαρμογή μόνο διοικητικής κράτησης ως εξαιρετικό μέτρο και με πρόβλεψη πλήρους πλέγματος νομικών εγγυήσεων κατά την εφαρμογή της. Η πρόβλεψη αυτή, για ποινικοποίηση της παράνομης παραμονής πολίτη τρίτης χώρας στο ελληνικό έδαφος, σε συνδυασμό με αυστηροποίηση διατάξεων για τις διαδικασίες ασύλου, π.χ. παράβολο 300€ για τα μεταγενέστερα αιτήματα ασύλου (άρθρο 34 νομοσχεδίου), ανασταλτικό αποτέλεσμα της προσφυγής κατά απορριπτικής απόφασης ασύλου και άρα δυνατότητα νόμιμης παραμονής στη χώρα, μόνο αν η προσφυγή ασκηθεί εμπρόθεσμα (άρθρο 35 νομοσχεδίου), ή για έκδοση αδειών παραμονής, όπως η κατάργηση δυνατότητας αίτησης άδειας παραμονής για εξαιρετικούς λόγους (άρθρο 29 νομοσχεδίου) και κατάργηση της δυνατότητας αίτησης για άδεια διαμονής του άρθρου 193 του ν. 5078/2023 περί χορήγησης νέου τύπου άδειας διαμονής για εργασία σε πολίτες τρίτων χωρών (άρθρο 30 νομοσχεδίου) θα καταστήσει ποινικούς παραβάτες σε κίνδυνο φυλάκισης με βαρύτατες ποινικές κυρώσεις έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων χωρίς καμία δυνατότητα νομιμοποίησης της παραμονής τους στη χώρα χωρίς υπαιτιότητά τους και χωρίς καν τις εγγυήσεις της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ για τις Επιστροφές και κατά παράβαση του ενωσιακού Δικαίου. Τέλος, ειδικά για τους πολίτες τρίτης χώρας με σοβαρότατα προβλήματα υγείας που έχουν εκπέσει από τη διαδικασία ασύλου, η κατάργηση από το 2020 με το Νόμο 4686/2020 της δυνατότητας παραπομπής τους από τις Επιτροπές Προσφυγών στο Υπουργείο Μετανάστευσης για χορήγηση άδειας παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους έχει καταστήσει αδύνατη την τακτοποίηση της παραμονής τους στη χώρα και την πρόσβασή τους στο σύστημα υγείας, ενώ με το παρόν νομοσχέδιο, με την αυστηροποίηση των διατάξεων για τα μεταγενέστερα αιτήματα ασύλου και την ποινικοποίηση της παράνομης παραμονής κινδυνεύουν να φυλακίζονται με βαρύτατες ποινικές κυρώσεις χωρίς καν τις εγγυήσεις της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ για τις Επιστροφές και κατά παράβαση του ενωσιακού Δικαίου (άρθρο 3 της ΕΣΔΑ για απαγόρευση των βασανιστηρίων και της υποβολής σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, άρθρο 1 Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ για το απαραβίαστο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, άρθρο 2 Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ για το Δικαίωμα στη Ζωή, άρθρο 19 Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ για την προστασία σε περίπτωση απομάκρυνσης, απέλασης και έκδοσης Βλ. Paposhvili κατά Βελγίου (Paposhvili v. Belgium [GC] – 41738/10,Judgment 13.12.2016 και Υπόθεση ΔΕΕ C-69/21/22.11.2022, Savran κατά Δανίας, Savran v. Denmark [GC] – 57467/15 Judgment 7.12.2021).
– Κατάργηση δυνατότητας χορήγησης άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους για πολίτες τρίτων χωρών οι οποίοι διαμένουν τουλάχιστον επί 7ετία στη χώρα.
Με το προτεινόμενο άρθρο 29 του σ/χ καταργείται η δυνατότητα χορήγησης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους σε πολίτες τρίτων χωρών οι οποίοι διαμένουν συνεχώς και αδιαλείπτως στην ελληνική επικράτεια για 7 χρόνια. Η διάταξη αυτή αποτελεί την μόνη πάγια και σταθερή διαδικασία πρόσβασης σε καθεστώς νόμιμης διαμονής που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία.
Η προτεινόμενη διάταξη αφήνει έκθετους σε κίνδυνο εκμετάλλευσης ή/και σύλληψης, κράτησης απομάκρυνσης ανθρώπους που βρίσκονται ήδη επί μακρόν στη χώρα (τουλάχιστον 7ετία) και που έχουν ήδη δημιουργήσει ισχυρούς – άξιους προστασίας σύμφωνα με το άρθρο 8 ΕΣΔΑ- δεσμούς στη χώρα.
Συγκεκριμένα, μετά από τα πρώτα διατάγματα νομιμοποίηση που ανατρέχουν ήδη στη δεκαετία του 1990, ήδη από το 2001 και εξής προβλέφθηκαν σειρά διατάξεων που προέβλεπαν τη χορήγηση χορήγηση αδειών παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Μετά από αλλεπάλληλες τροποποιήσεις διαμορφώθηκε στην ελληνική έννομη ένα πλαίσιο χορήγησης αδειών διαμονής για εξαιρετικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους, όπως αυτό σήμερα με τα άρθρα με βάση τα άρθρα 19 και 19Α ν. 4251/2014, όπως ισχύουν μετά την αναδιατύπωση και την κωδικοποίησή τους με το άρθρο 134 του Κώδικα Μετανάστευσης ν. 5038/2023.
Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ενταξης (ν. 4251/2014), σκοπός του νομοθέτη ως προς το άρθρο 19 (που κωδικοποιήθηκε μετέπειτα ως παρ. 5 του άρθρου 134 με το ν. 5038/2023) ήταν η θέσπιση μιας πάγιας διαδικασίας για την κατά περίπτωση νομιμοποίηση της διαμονής ή επαναφοράς στη νομιμότητα πολιτών τρίτων χωρών που διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τη χώρα.
Έτσι, όπως η διάταξη αυτή διαμορφώθηκε και ισχύει σήμερα (άρθρο 134 παρ. 5 ν. 5078/2023), αποβλέπει στην τακτοποίηση της διαμονής όσων αποδεικνύουν τη διαμονή τους επί 7 συνεχή έτη στη χώρα, σε προφανή συμμόρφωση της υποχρέωσης της Πολιτείας περί προστασίας της ήδη δημιουργηθείσας ιδιωτικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών τρίτων χωρών που διαμένουν επί μακρόν στη χώρα, όπως επιτάσσει και το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ.
Με την προτεινόμενη διάταξη προτείνεται η κατάργηση μιας πρακτικής, ισχύουσας επί σειρά ετών, η οποία αποτελούσε και τη μοναδική εναπομένουσα διέξοδο για τακτοποίηση της διαμονής όσων έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς υπό τη χώρα, τεκμαιρόμενους από τη μακρόχρονη διαμονή τους σε αυτή.
Η διακριτική ευχέρεια χορήγησης αδείας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, όσο και η απόλυτα αυθαίρετη διαδικασία χορήγησης αδείας διαμονής για λόγους δημοσίου συμφέροντος που θα παραμείνουν σε ισχύ, είναι κατανοητό ότι δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες της πραγματικότητας ενός αριθμού ατόμων που βρίσκονται επί μακρόν στην Ελληνική επικράτεια και οι οποίοι όπως αναγνωρίζει και το Ελληνικό Κράτος έχουν κατά τεκμήριο δημιουργήσει προστατευόμενους υπό το άρθρο 8 ΕΣΔΑ δεσμούς με τη χώρα και συνεπώς η διαμονή του θα πρέπει να τακτοποιηθεί στο πλαίσιο μιας συντεταγμένης διαδικασίας.
Κατανοούμε τη λογική και τον κίνδυνο που ελλοχεύει αν δεν καταργηθούν οι εξαιρετικοί λόγοι. Τίθεται όμως ένα ζήτημα για τους νόμιμα διαμένοντες που μπορεί ανά πάσα στιγμή να απωλέσουν την άδεια διαμονής τους για τυπικούς λόγους και θα εξισωθούν με όσους έρχονται παράνομα, παρότι μπορεί να έχουν 10 ή 20 ή 30 χρόνια στην Ελλάδα κι έχουν συνεπώς προσφέρει και ριζώσει εδώ. Δεν είναι ίσα κι όμοια οι πάντες. Θα μπορούσε να βγει μία ρύθμιση που να τους καλύπτει ώστε να καταθέτουν και πάλι (π.χ να έχουν εφτά χρόνια συνεχόμενα άδειες με αρχή προσμετρήματος το 2018 κι έπειτα χωρίς διακοπή) καθώς διαφορετικά τίθεται ένα μεγάλο ζήτημα.
Τέλος, θα ήταν καλό, να υπάρξει μία ακριβή ημερομηνία εφαρμογής του Νόμου, η οποία καλό θα ήταν να είναι 01/01/2026, ώστε να γνωρίζουν άπαντες ποιοι προλαβαίνουν να καταθέσουν και ποιοι όχι, και να προλάβουν όσοι ετοιμάζουν τα έγγραφά τους και τακτοποίησαν τη ζωή τους με γνώμονα αυτό και συμπληρώνουν την εφταετία εντός των επόμενων μηνών, να καταθέσουν.
αρχικά θέλω να πω στον υπουργείο.μήπως είναι τόσο απλό για να χάσει ένας καλό άνθρωπος τα 7 χρόνια του.Εδώ θα ανθίσει μια αβεβαιότητα νομιμότητας επειδή ένας άνδρας ή μια γυναίκα στην Ελλάδα που εργάστηκε εδώ και πλήρωσε τους φόρους του θα χάσει τα έγγραφά του, κάτι που δεν θα αποτελέσει καλή εντύπωση για το υπουργείο και ούτε για τη χώρα μας. Νομίζω ότι για τρία χρόνια και για επτά χρόνια ο νόμος περί μετανάστευσης πρέπει να συζητηθεί αργότερα χωρίς άλλο νομοσχέδιο.υπαραχουν ροές μεταναστών αλλά Οι άνθρωποι που εγκατέστησαν τον τρόπο ζωής τους εδώ δεν πρέπει να πληρώσουν για αυτά
Η κατάργηση της χορήγησης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους σε ανθρώπους που διαμένουν στη χώρα για επτά συναπτά έτη στερεί την πρόσβαση σε έγγραφα διαμονής και θέτει στο περιθώριο της κοινωνίας πρόσωπα τα οποία προστατεύονται από διατάξεις διεθνούς και ενωσιακού δικαίου και των οποίων η επιστροφή απαγορεύεται λόγω της συνδρομής των όρων της αρχής της μη επαναπροώθησης, είτε είναι ανέφικτη για άλλους, αντικειμενικούς λόγους, όπως οι προβλεπόμενοι στο άρθρο 10 του παρόντος νομοσχεδίου. Η κατάργηση της εν λόγω άδειας διαμονής όχι μόνο αντίκειται στις απαιτήσεις του ενωσιακού δικαίου, όπως επισημαίνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (2nd Meeting of the HOME-Greece Steering Committee on the Pact – Operational Conclusions, Ares(2024)7686884, 26-09-2024, σελ. 5), αλλά και στην ανάγκη «τακτοποίησης» μιας αντικειμενικής κατάστασης προσώπων τα οποία έχουν δημιουργήσει ισχυρούς βιοτικούς δεσμούς στη χώρα μας, την οποία αναγνωρίζει ο νομοθέτης (πρβλ. άρθρο 193 Ν 5078/2023, Α΄ 211).
Επαναλαμβάνουμε, περαιτέρω, ότι η χορήγηση άδειας διαμονής σε θύματα και ουσιώδεις μάρτυρες εγκληματικών πράξεων, σε θύματα ενδοοικογενειακής βίας, σε θύματα εγκλημάτων με ρατσιστικά χαρακτηριστικά, σε πάσχοντες από σοβαρά προβλήματα υγείας, σε θύματα εργατικών ατυχημάτων, σε όσους παρακολουθούν εγκεκριμένο κατά νόμο θεραπευτικό πρόγραμμα ψυχικής εξάρτησης, σε μέλη της οικογένειας Έλληνα πολίτη που πληρούν τις προϋποθέσεις χορήγησης αυτοτελούς άδειας διαμονής, προβλέπεται στην παρ. 1 του άρθρου 134 Ν 5038/2023 (Α΄ 81) κατά περίπτωση (ad hoc) και τελεί υπό την διακριτική ευχέρεια του Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, παρότι η χορήγηση άδειας διαμονής στις περιπτώσεις αυτές συνιστά δεσμευτική υποχρέωση, προβλεπόμενη από άλλες διατάξεις της εθνικής νομοθεσίας αλλά και διατάξεις υπερνομοθετικής ισχύος, όπως το άρθρο 59 της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας (Ν 4531/2018, Α΄ 62).
Με την κατάργηση της άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους σε όσους διαμένουν στη χώρα για επτά συνεχή έτη, εγείρεται θέμα ασφάλειας δικαίου στους πολίτες τρίτων χωρών.
Στο άρθρο 29 προβλέπεται η κατάργηση την παρ. 5 του άρθρου 134 του Κώδικα Μετανάστευσης (ν. 5038/2023, Α’ 81), περί αδειών διαμονής για ανθρωπιστικούς και εξαιρετικούς λόγους. Η συγκεκριμένη διάταξη παρείχε τη δυνατότητα σε πρόσωπα που διέμεναν νόμιμα ή ανεπίσημα για τουλάχιστον 7 χρόνια να αποκτήσουν άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους. Επιπλέον η διάταξη αυτή έδινε τη δυνατότητα σε πολίτες που ζούσαν χρόνια στην Ελλάδα και για κάποιο λόγο εξέπεσαν από τη νομιμότητα να επανέλθουν σε αυτή και να συνεχίσουν την διαδικασία ένταξής τους στη χώρα. Με την κατάργηση της άδειας αυτής, πολίτες που μένουν χρόνια στην Ελλάδα και έχουν συνάψει οικογενειακούς και άλλους δεσμούς στη χώρα θα βρίσκονται σε κίνδυνο φυλάκισης, αν εκπέσουν από τη νομιμότητα για κάποιον τεχνικό λόγο, που αφορά στα νομιμοποιητικά τους έγγραφα. Αντίστοιχα και τα τέκνα τους που εξαρτούν από αυτούς την άδεια διαμονής τους, ως μέλη οικογένειας πολίτη τρίτης χώρας, κινδυνεύουν να μη μπορούν να επανέλθουν στη νομιμότητα σε περίπτωση αδυναμίας των γονιών να ανανεώσουν τα νομιμοποιητικά τους έγγραφα.
Σχολιασμός:
Η δυνατότητα νομιμοποίησης προσώπων που διαβιούν στην Ελλάδα επί επταετία, ακόμα και χωρίς συνεχή νομιμότητα, ανταποκρινόταν σε μια ρεαλιστική και ανθρώπινη προσέγγιση, εναρμονισμένη με τις αρχές της ένταξης και της χρηστής διοίκησης. Η πλήρης κατάργηση της σχετικής πρόβλεψης:
• στερεί τη δυνατότητα επαναφοράς στη νομιμότητα ατόμων που εξέπεσαν από το καθεστώς νομιμότητας για τεχνικούς ή γραφειοκρατικούς λόγους,
• αυξάνει τον κίνδυνο κράτησης, απέλασης και περιθωριοποίησης για πρόσωπα που έχουν μακροχρόνια παρουσία και ουσιαστική ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία,
• και αφαιρεί έναν θεσμοθετημένο μηχανισμό νομιμοποίησης για ανθρώπους που διαβιούν παρατύπως αλλά έχουν αναπτύξει ουσιαστικούς κοινωνικούς, οικογενειακούς και επαγγελματικούς δεσμούς στη χώρα.
Η απουσία οποιασδήποτε δυνατότητας νομιμοποίησης, αφήνει ανθρώπους εκτεθειμένους σε νομική αβεβαιότητα, κοινωνικό αποκλεισμό και κίνδυνο ποινικοποίησης, παρά το γεγονός ότι έχουν ισχυρούς δεσμούς με τη χώρα και πραγματική κοινωνική ένταξη. Προτείνεται η επαναφορά της δυνατότητας χορήγησης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, ώστε να διασφαλίζεται μια ρεαλιστική, ανθρώπινη και λειτουργική προσέγγιση στο ζήτημα της μακροχρόνιας παραμονής μεταναστών που έχουν ενταχθεί στην ελληνική κοινωνία.
Η διάταξη αυτή που ουσιαστικά καταργεί την άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους αφού περιορίζει υπέρμετρα τους δικαιούχους αυτής θα πλήξει πολλά παιδιά, κυρίως δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί ή/και φοιτούν στην Ελλάδα και των οποίων οι ασκούντες την επιμέλεια έχουν εκπέσει της νομιμότητας. Με το παρόν καθεστώς μπορούν να υποβάλουν αίτημα αρχικής χορήγησης άδειας διαμονής μέλους οικογένειας πολίτη τρίτης χώρας (άρθρα 86 και 92 του Νόμου 5038/23) αλλά καθώς η κατάθεση έστω του αποδεικτικού υποβολής αιτήματος από τον γονέα αποτελεί προϋπόθεση προκειμένου να ολοκληρωθεί η αίτηση αρχικής χορήγησης του ανηλίκου, η κατάργηση της άδειας για εξαιρετικούς λόγους θα αφήσει αυτά τα παιδιά έκθετα σε νομικούς και πραγματικούς κινδύνους. Προτείνουμε την κατάργηση αυτής της διάταξης και την συνέχιση της δυνατότητας υποβολής αιτήματος χορήγησης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους κατά την ισχύουσα διαδικασία.
Η διάταξη του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου, με την οποία καταργείται η άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους σε πολίτες τρίτων χωρών που αποδεικνύουν με έγγραφα βέβαιης χρονολογίας ότι διαμένουν στη χώρα μας για τουλάχιστον επτά συνεχή έτη, κρίνεται ορθή.
Την παραπάνω κατάργηση είχα προτείνει στη δημόσια διαβούλευση που διεξήχθη κατά το χρονικό διάστημα από 18-06-2021 έως 02-07-2021 επί του νομοσχεδίου «Αναμόρφωση διαδικασιών απελάσεων και επιστροφών πολιτών τρίτων χωρών, ζητήματα αδειών διαμονής και διαδικασιών χορήγησης διεθνούς προστασίας και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου και Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη» και συγκεκριμένα επί του άρθρου 39.
Η κατάργηση της διάταξης για χορήγηση της προαναφερόμενης άδειας διαμονής είναι επιβεβλημένη:
α) Λόγω του ότι συμβάλλει στη διατήρηση αυξημένων μεταναστευτικών ροών προς τη χώρα μας, αφού δημιουργεί και συντηρεί την προσδοκία των πολιτών τρίτων χωρών που εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα για την εκ των υστέρων νομιμοποίηση της διαμονής τους στη χώρα μας.
β) Λόγω χορήγησης αδειών διαμονής σε πολίτες τρίτων χωρών που με αξιόποινες πράξεις αποκτούν τα έγγραφα που απαιτούνται, σύμφωνα με την ισχύουσα κάθε φορά Υπουργική Απόφαση, για την απόδειξη της επταετούς τουλάχιστον διαμονής τους στη χώρα μας, χωρίς πρακτικά να υπάρχει η δυνατότητα διακρίβωσης των εν λόγω παρανομιών εκ μέρους των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων (π.χ. χρήση πλαστών εγγράφων προς απόκτηση των γνήσιων δημόσιων εγγράφων που απαιτούνται από την οικεία Υπουργική Απόφαση, χρήση πλαστών ιδιωτικών εγγράφων ενώπιον των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, κ.λπ.).
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι με τον Νόμο 3386/2005 η χώρα μας είχε προβεί και πάλι σε νομιμοποιήσεις πολιτών τρίτων χωρών που διέμεναν παράνομα στην Ελλάδα, πλην όμως είχαν εισέλθει νόμιμα σ’ αυτήν. Δηλαδή οι πολίτες τρίτων χωρών που αιτούνταν τη χορήγηση άδειας διαμονής με βάση τις ρυθμίσεις του προαναφερόμενου νόμου είχαν ελεγχθεί από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές στα νομοθετημένα σημεία εισόδου της χώρας μας και τους είχε επιτραπεί η είσοδό τους στην Ελλάδα, επειδή πληρούσαν τις σχετικές προϋποθέσεις, πλην όμως συνέχισαν να παραμένουν σ’ αυτήν πέραν της μέγιστης επιτρεπόμενης προθεσμίας.
Αντίθετα, με τις διατάξεις του Νόμου 4251/2014 για πρώτη φορά μπορούσαν να αποκτήσουν άδεια διαμονής και οι πολίτες τρίτων χωρών που αποδείκνυαν με έγγραφα βέβαιης χρονολογίας ότι διέμεναν στην Ελλάδα για τουλάχιστον δέκα συνεχή έτη (στη συνέχεια με το Νόμο 4332/2015 τα δέκα έτη έγιναν επτά), ασχέτως του τρόπου εισόδου τους στη χώρα μας. Στη συγκεκριμένη δηλαδή ρύθμιση ενέπιπταν και συνεχίζουν να εμπίπτουν και οι πολίτες τρίτων χωρών που έχουν εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα. Οι αλλοδαποί όμως που υπάγονται στη συγκεκριμένη κατηγορία, οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους προέρχονται από την Τουρκία και από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, μεταφέρονται στη χώρα μας από διεθνή κυκλώματα διακίνησης παράνομων μεταναστών, πολλές φορές με την ανοχή ή την ενθάρρυνση εχθρικών προς την Ελλάδα χωρών. Με άλλα λόγια η χώρα μας προέβαινε και συνεχίζει να προβαίνει στη νομιμοποίηση πολιτών τρίτων χωρών που είχαν καταφύγει στα παραπάνω εγκληματικά δίκτυα, παρέχοντας με τη νομοθεσία της ισχυρό κίνητρο για παράνομη μετανάστευση, κατά παράβαση της εδώ και χρόνια στόχευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για περιορισμό των εν λόγω κινήτρων.
Για να μην αναφέρουμε ότι, με την υπ’ αριθ. οικ. 18951/18 από 22-06-2018 Υπουργική Απόφαση (Φ.Ε.Κ. Β´ 2487/28.06.2018), η ρύθμιση της οποίας ίσχυε έως 31-03-2024, οπότε εφαρμόσθηκε ο Νόμος 5038/2023, στα έγγραφα βέβαιης χρονολογίας που λαμβάνονταν υπόψη για την απόδειξη της επταετούς συνεχούς διαμονής στη χώρα μας περιλαμβάνονταν και τα δελτία αιτούντος διεθνούς προστασίας, κατά παράβαση της διάταξης του άρθρου 9 παρ. 1 της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, σύμφωνα με την οποία η παραμονή των αιτούντων διεθνούς προστασίας στο κράτος μέλος δεν θεμελιώνει δικαίωμα για χορήγηση άδειας διαμονής, ρύθμιση που ενσωματώθηκε στην ελληνική έννομη τάξη με τα άρθρα 37 παρ. 3 και 41 παρ. 1 εδάφ. (δ) του Νόμου 4375/2016, τα άρθρα 68 παρ. 3 και 69 παρ. 5 του Νόμου 4636/2019 και τα άρθρα 73 παρ. 3 και 74 παρ. 5 του Νόμου 4939/2022.
Το Σχέδιο Νόμου αγνοεί πλήρως τη διάσταση της κοινωνικής ένταξης και της αναγνώρισης της πραγματικότητας χιλιάδων ανθρώπων που ζουν, εργάζονται και συνεισφέρουν στη χώρα εδώ και χρόνια. Προτείνουμε: Θεσμοθέτηση μιας νέου τύπου άδειας διαμονής βάσει εργασίας, οικογενειακής ζωής και μακροχρόνιας παρουσίας, Μηχανισμούς ρεαλιστικής τακτοποίησης για όσους και όσες έχουν για κάποιο λόγο βγει εκτός συστήματος, ανάπτυξη ενεργών πολιτικών ένταξης, ως αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική συνοχή, τη δημοκρατική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη.
Η κατάργηση της δυνατότητας νομιμοποίησης μακροχρόνια διαμενόντων στερεί από χιλιάδες ανθρώπους μια δίκαιη και ρεαλιστική δυνατότητα τακτοποίησης. Εκτός από τους αιτούντες άσυλο, υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις αλλοδαπών που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, των οποίων η αίτηση ανανέωσης μπορεί να απορριφθεί για διάφορους λόγους που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ευθύνονται οι ίδιοι. (π.χ. Προσωρινή απώλεια ασφαλιστικής ικανότητας, Διοικητικές αστοχίες ή καθυστερήσεις).
Μέχρι σήμερα, οι περιπτώσεις αυτές μπορούσαν να υπαχθούν στην αίτηση άδειας για εξαιρετικούς λόγους, η οποία λειτουργούσε ως δίχτυ προστασίας για ανθρώπους με αποδεδειγμένες ρίζες και συνεχή παρουσία στη χώρα.
Η κατάργηση αυτής της δυνατότητας δημιουργεί αδιέξοδα και οδηγεί σε διολίσθηση στη μη νομιμότητα, χωρίς ουσιαστικό όφελος για την κοινωνία ή το κράτος.
Φαίνεται να λησμονείται ότι η μεταναστευτική πραγματικότητα της χώρας δεν αφορά μόνο αιτούντες άσυλο, αλλά και μακροχρόνιους κατοίκους, εργαζόμενους/νες, οικογενειάρχες και νέους/νέες που μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Η πολιτεία οφείλει να λαμβάνει υπόψη τη διαφορετικότητα του μεταναστευτικού πληθυσμού και να αναγνωρίζει την πραγματική τους ένταξη και προσφορά.
Προτείνουμε να προβλεφθεί η δυνατότητα υποβολής αίτησης για άδεια διαμονής σε όσους: είτε είχαν στο παρελθόν οριστικό τίτλο διαμονής και έκτοτε εξέπεσαν της νομιμότητας είτε μπορούν να αποδείξουν με οποιονδήποτε τρόπο συνεχή παρουσία στην Ελλάδα τα τελευταία επτά (7) έτη.
Η Ελλάδα έχει μπλέξει με μετανάστης ροές αλλά πρέπει να προστατεουμε τα σύνορα μας σύμφωνο αλλα σε όλο το νομοσχέδιο αυτή διάταξη είναι δύσκολη και σκληρή για άνθρωποι που κλείνουν τα επταετία τους σε 2025 η μέχρι 2026 φυσικά κράτος δεν νομίζω να ξέρει εαν κάποιος μαζεύει αποδιξουλες στο μέλλον να κατάθεση για άδεια διαμονή τους.πρωσοπικα γνωρίζω τα παιδιά σε αυτή τη κατάσταση.επισησ κοινοβούλιο πρέπει να σκεφτεί την κοινότητα. Δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν τον νόμο περί μετανάστευσης για τρία χρόνια λόγω προβλημάτων με το δικαστήριο ή άλλων χρημάτων ή χρόνου.
Κατάργηση της 7ετίας για όλους ανεξαιρέτως
Αυτή η διάταξη αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τους ανθρώπους που Κλείνουν τα 7 χρόνια τους σε 2025. Για κάποιο λόγο, υπάρχει μια κοινότητα ανθρώπων που, για το πρόβλημά τους, δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν την τριετή άδεια μετανάστευσης σε 2024 μέχρι 19 Μαρτίου 2025 όταν έσβησε παράσταση για τρίαετια νομο.Το Υπουργείο πρέπει να δώσει παράταση στους πολίτες για να υποβάλουν την 7ετή άδεια παραμονής τους έως τις 31 Δεκεμβρίου 2025. Επίσης, βοήθησαν την οικονομία μας πληρώνοντας τους φόρους τους. Αυτή θα είναι μια μεγάλη απώλεια αν Θα χάσουν τα 7 χρόνια τους
The proposed regulation is problematic from both a legal and practicalperspective.It raises a serious issue of legal certainty, legitimate trust and good administration for thousands of foreign nationals who have completed seven years of residence in the country and are in the process of collecting supporting documents or preparing the power of attorney, but also for thousands of foreign nationals who will complete seven years in the coming months and have regulated their lives with this fact in mind. If nothing else, the least that could be ensured to alleviate the problem would be a sufficient transitional period, at least until the end of the calendar year. From a practical perspective, does the competent Minister really believe that it is better to leave tens of thousands of foreign nationals without registration, fingerprinting and
absorption in the labor market (where they are proven to offer
Με αυτήν την τροπολογία, υπάρχει μεγάλη απώλεια για τον άνθρωποι που κλείνουν τα επταετή τους μέχρι τέλος του χρόνου.Γνωρίζω προσωπικά τους ανθρώπους. υπουργείο πρέπει να το σκεφτεί για αυτή άνθρωποι που έχουνε δουλέψει εδώ κανονικά και επίσης εαν κάποιος μπορεί να αποδείξει οτι ιταν εδώ στην Ελλάδα επί επταετια χρόνια.Σε αυτήν την τροπολογία, υπάρχει μεγάλη ένταση για χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να υποβάλουν αίτηση για 3 χρόνια νόμου περί μετανάστευσης λόγω προβλημάτων και έλλειψης χρόνου ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Να προβλεφθεί διαδικασία πλήρους ταυτοποίησης των μεταναστών σε συνεργασία με τις χώρες προέλευσής τους, καθώς αλλοδαποί που μένουν ήδη πολλά χρόνια στην Ελλάδα, έχουν δηλώσει πλαστά στοιχεία ταυτότητας και τόπο προέλευσης και ενώ έχουν οικογένειες στις χώρες τους, δημιουργούν στην Ελλάδα νέες οικογένειες με ελληνίδες (κυρίως ρομά και μουσουλμάνες της Θράκης).
Όπου αναφέρονται ανήλικοι, θα πρέπει να προστεθούν και οι ενήλικοι που έχουν τεθεί υπό δικαστική συμπαράσταση, καθώς βρίσκονται στην ίδια θέση με τους ανήλικους. Υπάρχει κενό νόμου και προσωπικά έχω περίπτωση γονέων ενήλικης ημεδαπής η οποία είναι υπό πλήρη στερητική δικαστική συμπαράσταση, με σοβαρή αναπηρία, όπου η μητέρα της είναι η συμπαραστατις της, ωστόσο δεν μπορεί να λάβει άδεια διαμονής.
Υπάρχουν περιπτώσεις αλλοδαπών, οι οποίοι διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, που δεν εγκρίνεται η ανανέωση άδειάς τους για τυπικές παραλείψεις, όπως δεν υποβάλλεται εμπρόθεσμα, δεν έχουν ασφαλιστική ικανότητα για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα της προηγούμενης άδειας για εξαρτημένη εργασία κλπ. Όλες αυτές οι περιπτώσεις θα μπορούσαν να υπαχθούν στην περίπτωση της έκδοσης αδείας για εξαιρετικούς λόγους, ενώ με το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο τους στερείται αυτή η δυνατότητα.
Η προτεινόμενη ρύθμιση είναι προβληματική τόσο από δικαιοκρατικής όσο και από πρακτικής πλευράς. Τίθεται σοβαρό θέμα ασφάλειας δικαίου, δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και χρηστής διοίκησης σε χιλιάδες ΠΤΧ που έχουν συμπληρώσει επταετή παραμονή στη Χώρα και βρίσκονται στο στάδιο συλλογής των αποδεικτικών εγγράφων ή προετοιμασίας του πληρεξουσίου, αλλά και σε, επίσης χιλιάδες, ΠΤΧ που συμπληρώνουν επταετία εντός των επομένων μηνών και έχουν ρυθμίσει τις ζωές τους με αυτό το δεδομένο. Αν μη τι άλλο, το λιγότερο που θα μπορούσε να εξασφαλιστεί προς απάλυνση του προβλήματος θα ήταν μία ικανή μεταβατική περίοδος, έστω μέχρι τη λήξη του ημερολογιακού έτους. Από πρακτικής, τώρα, πλευράς, αλήθεια θεωρεί ο αρμόδιος Υπουργός ότι είναι καλύτερο να αφεθούν δεκάδες χιλιάδες ΠΤΧ χωρίς καταγραφή, δακτυλοσκόπηση και απορρόφηση στην αγορά εργασίας (όπου αποδεδειγμένα προσφέρουν); Θεωρεί κανείς ρεαλιστικό το να εντοπιστούν όλοι οι παρατύπως διαμένοντες και να υποβληθούν σε διαδικασίες απομάκρυνσης; Και, αν ναι, έχουν μελετηθεί επαρκώς οι επιπτώσεις μίας τέτοιας επιλογής στην οικονομία; έχουν ερωτηθεί οι φορείς της αγροτικής οικονομίας; έχουν προβλεφθεί οι δαπάνες για την κράτηση και απομάκρυνση τόσων ανθρώπων;
Νομίζω ότι ακόμη και μία κυβέρνηση με σκληρή πολιτική στο μεταναστευτικό, οφείλει να επανεξετάσει τη συγκεκριμένη διάταξη.