- Η απόφαση επιστροφής του πολίτη τρίτης χώρας μπορεί να προβλέπει χρονικό διάστημα για την οικειοθελή αναχώρησή του, το οποίο κυμαίνεται μεταξύ επτά (7) και δεκατεσσάρων (14) ημερών με την επιφύλαξη των παρ. 2 και 4. Το χρονικό αυτό διάστημα χορηγείται αυτοδικαίως, χωρίς να απαιτείται η υποβολή αίτησης από τον πολίτη τρίτης χώρας. Η χορήγηση προθεσμίας για οικειοθελή αναχώρηση δεν αποκλείει τη δυνατότητα των πολιτών τρίτων χωρών να αναχωρήσουν από την Ελληνική Επικράτεια νωρίτερα.
- Οι αρμόδιες για την έκδοση της απόφασης επιστροφής αρχές μπορούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με αιτιολογημένη απόφασή τους, να παρατείνουν την προθεσμία οικειοθελούς αναχώρησης για κατάλληλο χρονικό διάστημα, το οποίο σε κάθε περίπτωση δεν υπερβαίνει τις εξήντα (60) ημέρες. Για τη λήψη της σχετικής απόφασης κατατίθεται σχετική αίτηση από τον πολίτη τρίτης χώρας και λαμβάνονται υπόψη οι ειδικές περιστάσεις κάθε περίπτωσης, οι οποίες θα πρέπει να αποδεικνύονται με κατάλληλα αποδεικτικά μέσα, όπως η διάρκεια της παραμονής του πολίτη τρίτης χώρας στην Ελλάδα, η φοίτηση των τέκνων αυτού σε σχολείο και η ύπαρξη άλλων οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών.
- Οι αρμόδιες αρχές για την έκδοση της απόφασης επιστροφής μπορεί να επιβάλουν καθ` όλο το χρονικό διάστημα της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης υποχρεώσεις στον πολίτη τρίτης χώρας, με σκοπό την αποφυγή του κινδύνου διαφυγής, όπως την ηλεκτρονική επιτήρηση, την τακτική εμφάνιση ενώπιον αρχών, την κατάθεση κατάλληλης οικονομικής εγγύησης, την κατάθεση εγγράφων ή την υποχρέωση παραμονής σε ορισμένο μέρος.
Σε περίπτωση παραβίασης οποιασδήποτε εκ των ανωτέρω υποχρεώσεων, ο πολίτης τρίτης χώρας τίθεται υπό κράτηση και εκκινεί άμεσα η διαδικασία απομάκρυνσης σύμφωνα με το άρθρο 23.
- Αν υπάρχει κίνδυνος διαφυγής ή ο πολίτης τρίτης χώρας αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια, τη δημόσια τάξη ή την εθνική ασφάλεια, που προκύπτει από σχετική εισήγηση των οργάνων της παρ. 2 του άρθρου 76 του ν. 3386/2005 (Α’ 212) προς τις αρμόδιες για την έκδοση της απόφασης επιστροφής αρχές, εξαιρουμένων των αστυνομικών αρχών, ή αν η αίτηση για νόμιμη παραμονή έχει απορριφθεί ως προδήλως αβάσιμη ή καταχρηστική, οι κατά περίπτωση αρμόδιες αρχές δεν χορηγούν χρονικό διάστημα οικειοθελούς αναχώρησης.
Άρθρα 8(1) και (2): Περίοδος οικειοθελούς αναχώρησης
Η προτεινόμενη μείωση της περιόδου οικειοθελούς αναχώρησης από 25 σε ένα σταθερό εύρος 7 έως 14 ημερών, καθώς και ο περιορισμός της δυνατότητας παράτασης σε μέγιστο διάστημα 60 ημερών μόνο σε «εξαιρετικές περιπτώσεις», εγείρουν σοβαρούς προβληματισμούς ως προς τη συμβατότητα με τα άρθρα 7(1) και 7(2) της Οδηγίας Επιστροφής (2008/115/ΕΚ).
Σύμφωνα με το άρθρο 7(1) της Οδηγίας Επιστροφής, η περίοδος οικειοθελούς αναχώρησης πρέπει να είναι «κατάλληλη» και να καθορίζεται κατά περίπτωση, εντός ενός ευρύτερου εύρους 7 έως 30 ημερών, ανάλογα με τις προσωπικές συνθήκες κάθε περίπτωσης. Το προτεινόμενο περιορισμένο χρονικό διάστημα (7–14 ημέρες) αφαιρεί αυτή την αναγκαία ευελιξία και υπονομεύει την απαίτηση της Οδηγίας για εξατομικευμένη εκτίμηση. Αυτό είναι ιδιαιτέρως προβληματικό για άτομα που μπορεί να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστούν για την επιστροφή — όπως οικογένειες, άτομα με προβλήματα υγείας ή πρόσωπα που αντιμετωπίζουν διοικητικές καθυστερήσεις στην έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων.
Ομοίως, το άρθρο 7(2) της Οδηγίας απαιτεί από τα κράτη μέλη να παρατείνουν την περίοδο οικειοθελούς αναχώρησης «εφόσον απαιτείται», λαμβάνοντας υπόψη ειδικές προσωπικές συνθήκες, όπως οικογενειακούς δεσμούς, τη διάρκεια παραμονής ή τη φοίτηση σε σχολείο. Αντιθέτως, το σχέδιο νόμου περιορίζει τις παρατάσεις μόνο σε «εξαιρετικές» περιπτώσεις. Αυτό όχι μόνο περιορίζει τη δυνατότητα παράτασης, αλλά και έρχεται σε αντίθεση με το πρότυπο της Οδηγίας, που βασίζεται στην αναγκαιότητα και όχι στην εξαίρεση.
Τέτοιες άκαμπτες διατάξεις ενδέχεται να υπονομεύσουν την αρχή της αναλογικότητας, να ενθαρρύνουν βεβιασμένες ή ανεπαρκώς προετοιμασμένες επιστροφές και να αυξήσουν την πιθανότητα κράτησης ή εξαναγκαστικών μέτρων, με πιθανή παραβίαση του δικαίου της ΕΕ.
Συνιστούμε, επομένως, την επαναφορά της περιόδου οικειοθελούς αναχώρησης σε 7 έως 30 ημέρες, με δυνατότητα παράτασης έως και 120 ημέρες, όπως προβλεπόταν στον νόμο του 2011. Αυτό θα διατηρούσε την αναγκαία ευελιξία, θα διασφάλιζε τη συμμόρφωση με την Οδηγία Επιστροφής και θα προστάτευε από αυθαίρετα ή δυσανάλογα μέτρα επιβολής.
Άρθρο 8(3): Χρήση ηλεκτρονικής επιτήρησης
Η εισαγωγή της ηλεκτρονικής επιτήρησης ως εναλλακτικού μέτρου αντί της κράτησης, με σκοπό τη διαχείριση του κινδύνου διαφυγής, εγείρει σοβαρά ερωτήματα ως προς την αναλογικότητα, την αναγκαιότητα και τη συμβατότητα με τα θεμελιώδη δικαιώματα.
Ενώ η Οδηγία Επιστροφής του 2008 επιτρέπει στα κράτη μέλη να επιβάλλουν ορισμένες υποχρεώσεις στα πρόσωπα κατά την περίοδο εθελοντικής αναχώρησης, αυτές πρέπει να είναι μη καταναγκαστικές, αναλογικές και σχεδιασμένες για να διευκολύνουν την επιστροφή – όχι να τιμωρούν. Η ηλεκτρονική επιτήρηση, από τη φύση της, είναι παρεμβατική, μπορεί να επηρεάσει την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του προσώπου και να προκαλέσει ψυχολογική επιβάρυνση. Συνεπώς, δεν ενδείκνυται να αντιμετωπίζεται ως σύνηθες διοικητικό μέτρο, ιδίως χωρίς αυστηρές νομικές εγγυήσεις.
Επιπλέον, η πρόβλεψη για ηλεκτρονική επιτήρηση φαίνεται να προεξοφλεί την υιοθέτηση του προτεινόμενου Κανονισμού Επιστροφών, ο οποίος δεν έχει ακόμη θεσπιστεί και παραμένει υπό διαπραγμάτευση. Εφόσον εγκριθεί, ο Κανονισμός θα απαιτεί από τα κράτη μέλη τη θέσπιση συγκεκριμένων εγγυήσεων, περιλαμβανομένης της δικαστικής εποπτείας και της ατομικής αξιολόγησης — στοιχεία που δεν περιλαμβάνονται στο παρόν σχέδιο νόμου.
Επιπροσθέτως, οι κατευθυντήριες γραμμές της EUAA για εναλλακτικά της κράτησης μέτρα επισημαίνουν ρητά ότι «η εθνική νομοθεσία πρέπει να προβλέπει θεμελιώδεις εγγυήσεις για τη ρύθμιση της χρήσης τέτοιων συσκευών, διασφαλίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν παραβιάζουν αδικαιολόγητα την προσωπική ελευθερία και δεν ενέχουν κινδύνους για την υγεία του προσώπου». Καμία τέτοια εγγύηση δεν προβλέπεται στο σχέδιο νόμου.
Ως εκ τούτου, συνιστούμε έντονα την αφαίρεση της ηλεκτρονικής επιτήρησης από τον κατάλογο των μέτρων στο άρθρο 8(3). Εάν διατηρηθεί, η χρήση της θα πρέπει να υπόκειται σε αυστηρές εγγυήσεις, όπως:
– Εξάντληση λιγότερο παρεμβατικών εναλλακτικών λύσεων,
– Δικαστική έγκριση και επανεξέταση,
– Χρονικοί περιορισμοί,
– Ατομική αξιολόγηση της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας.
Δεν υπάρχει κανένας τεκμηριωμένος λόγος για τη περαιτέρω μείωση των προθεσμιών οικειοθελούς αναχώρησης. Οι νέα προθεσμία των 7-14 ημερών δεν δίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε καν τον χρόνο για να κλειστούν αεροπορικά ή άλλα εισιτήρια σε «λογική» τιμή προκειμένου να επιστρέψει μια οικογένεια στη χώρα καταγωγής της ή για να «κλείσει» ένας τραπεζικός λογαριασμός, όχι να μαζέψει το νοικοκυριό της και να ρυθμίσει τις εκκρεμότητές της. Η δε υποτιθέμενη παράταση οικειοθελούς αναχώρησης είναι τόσο μικρή που θα δημιουργήσει πρόβλημα σε οποιονδήποτε αλλοδαπό είτε έχει μικρά παιδιά στο σχολείο είτε, σπανιότερα, σπουδάζει ο ίδιος. Η διάταξη είναι, όπως όλο το νομοσχέδιο, βασισμένη στην πεποίθηση ότι όλοι οι αλλοδαποί που αιτούνται άδεια διαμονής και απορρίπτονται είναι εξ ορισμού απατεώνες, παραβατικοί ή/και χαραμοφάηδες και αγνοεί ότι υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις όπου η απόρριψη ή η ανάκληση της άδειας διαμονής οφείλεται σε λιγότερο σημαντικούς λόγους και αφορά σε άτομα που έχουν χτίσει μια μακρόχρονη ζωή στην Ελλάδα, τιμωρεί δε δυσανάλογα οικογένειες με παιδιά
Δεν αιτιολογείται επαρκώς η αναγκαιότητα σύντμησης της
προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης . Επιπλέον, η υπουργική
απόφαση για την εγγυοδοσία ,αντί της κράτησης δεν έχει ακόμα εκδοθεί
από το 2011.
Να γίνει νομος του κράτους το νομοσχέδιο για να αποτραπεί ο οργανωμενος επικοισμος από τρίτες και ίσως εχθρικές χώρες προς την Ελλάδα.
Το Δίκτυο Συνηγορίας για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Child Rights Advocacy Network – CRAN), και οι οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών που το συναπαρτίζουν έχουν ως στόχο την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών και δη των πιο ευάλωτων από αυτά. Για το λόγο αυτό και με σκοπό τη εξυπηρέτηση του βέλτιστου συμφέροντος των παιδιών οι συνυπογράφουσες οργανώσεις θεωρούμε αναγκαίo να τονιστεί ότι το δικαίωμα του παιδιού στην εκπαίδευση είναι από τα θεμελιωδέστερα για την παιδική προστασία, ιδίως του παιδιού σε μετακίνηση. Εξάλλου, όπως και στην από 11.03.2025 Πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον Κανονισμό Επιστροφών προβλέπεται (αρ.13), τα κράτη μέλη ενόψει των ιδιαίτερων κάθε φορά βιοτικών συνθηκών κάθε περίπτωσης, μπορούν να προβλέπουν μεγαλύτερη περίοδο ή να παρατείνουν την προθεσμία αναχώρησης από το έδαφός τους λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές περιστάσεις που τη συγκροτούν, όπως οι οικογενειακοί δεσμοί, η ύπαρξη παιδιών που φοιτούν σε σχολείο, η συμμετοχή σε πρόγραμμα για τη στήριξη της επιστροφής και της επανένταξης κλπ.
Κατά τούτο, προτείνουμε η παρ. 2 του αρ. 8 να αναδιατυπωθεί ως εξής:
«2. Οι αρμόδιες για την έκδοση της απόφασης επιστροφής αρχές μπορούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με αιτιολογημένη απόφασή τους, να παρατείνουν την προθεσμία οικειοθελούς αναχώρησης για κατάλληλο χρονικό διάστημα, το οποίο δεν υπερβαίνει τις εξήντα (60) ημέρες, εκτός εάν συντρέχουν ειδικές περιστάσεις για την παρέκταση της προθεσμίας αυτής, λαμβάνοντας υπόψιν το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Για τη λήψη της σχετικής απόφασης κατατίθεται σχετική αίτηση από τον πολίτη τρίτης χώρας και λαμβάνονται υπόψη ιδίως: η διάρκεια της παραμονής του πολίτη τρίτης χώρας στην Ελλάδα, η φοίτηση των τέκνων αυτού σε σχολείο, λόγοι υγείας και η ύπαρξη άλλων οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών.»
Δεν τεκμηριώνεται η αιτιολογική βάση ούτε η αναλογικότητα της προτεινόμενης μείωσης του ανώτατου χρονικού ορίου της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης, ήδη συντετμημένης από τριάντα (30) σε είκοσι πέντε (25) ημέρες με το άρθρο 3 Ν 4825/2021 (Α΄ 157), σε δεκατέσσερις (14) ημέρες στην παρ. 1.
Ο δε περιορισμός της χορήγησης παράτασης της προθεσμίας αναχώρησης μόνο σε «εξαιρετικές περιπτώσεις», όπως και η μείωση της ανώτατης διάρκειας, ήδη συντετμημένης από ένα έτος σε εκατόν είκοσι (120) ημέρες με το άρθρο 3 Ν 4825/2021, σε εξήντα (60) ημέρες, αποτελούν μέτρα αντίθετα και δυσανάλογα προς τους σκοπούς της προστασίας βιοτικών σχέσεων και της φοίτησης των παιδιών σε σχολείο, των οποίων η βίαιη ανατροπή συνεπάγεται δυσχερώς επανορθώσιμη βλάβη (άρθρο 52 παρ. 6 ΠΔ 18/1989, Α΄ 8) σύμφωνα με τη νομολογία των διοικητικών δικαστηρίων (αντί πολλών, ΣτΕ ΕΑ 21/2025, ΔΠρΑθ ΝΔ365/2024, ΝΔ344/2024).
Άρθρο 8 σε συνδυασμό με το Άρθρο 22 σε σχέση με τη ρύθμιση θεμάτων οικειοθελούς αναχώρησης
-Η απόφαση επιστροφής του πολίτη τρίτης χώρας μπορεί να προβλέπει χρονικό διάστημα για την οικειοθελή αναχώρησή του, το οποίο κυμαίνεται μεταξύ επτά (7) και δεκατεσσάρων (14) ημερών, ενώ η μέχρι σήμερα η προθεσμία ήταν 7 έως 25 ημέρες. Παράταση της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης, χορηγείται κατόπιν αίτησης του πολίτη τρίτης χώρας, η οποία υποβάλλεται εντός τριών (3) ημερών από την ημερομηνία επίδοσης της απόφασης επιστροφής και εξετάζεται κατά προτεραιότητα εντός τεσσάρων (4) ημερών από την υποβολή της αίτησης (Άρθρο 22) . Οι αρμόδιες για την έκδοση της απόφασης επιστροφής αρχές μπορούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με αιτιολογημένη απόφασή τους, να παρατείνουν την προθεσμία οικειοθελούς αναχώρησης για κατάλληλο χρονικό διάστημα, το οποίο σε κάθε περίπτωση δεν υπερβαίνει τις εξήντα (60) ημέρες, ενώ κατά την ισχύουσα διάταξη η προθεσμία μπορεί να παρατεθεί ως 120 μέρες.
Σχολιασμός: Η νομοθετική σύντμηση των ανωτέρω χρονικών ορίων περιορίζει τη δυνατότητα οργάνωσης μιας ασφαλούς και αξιοπρεπούς αναχώρησης. Οι τροποποιήσεις αυτές θίγουν ιδίως πρόσωπα που αντιμετωπίζουν καταστάσεις ευαλωτότητας, καθώς και όσους χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να εξασφαλίσουν αναγκαία έγγραφα ή να προβούν σε άλλες κρίσιμες ενέργειες πριν την επιστροφή.
-Επιπλέον, η σύντομη προθεσμία οικειοθελούς αποχώρησης υπονομεύει ουσιαστικά τη δυνατότητα προσφυγής κατά της απόφασης επιστροφής ή υποβολής αιτήματος για αναστολή εκτέλεσης, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι διαδικασίες πρόσβασης σε νομική συνδρομή είναι ήδη χρονοβόρες και δυσχερείς.
Η ρύθμιση που προβλέπει ότι το αίτημα παράτασης πρέπει να υποβάλλεται εντός τριών (3) ημερών από την επίδοση της απόφασης, ενώ η διοίκηση οφείλει να απαντήσει εντός τεσσάρων (4) ημερών, με τεκμαιρόμενη απόρριψη σε περίπτωση σιωπής, δημιουργεί κίνδυνο μαζικών απορρίψεων χωρίς ουσιαστική εξέταση. Ο τόσο σύντομος χρόνος ανταπόκρισης, χωρίς πρόβλεψη για αναστολή της διαδικασίας καθόσον εκκρεμεί η αίτση, αναιρεί στην πράξη τη δυνατότητα εξατομικευμένης κρίσης.
-Ειδικά για τα παιδιά θα έπρεπε ρητά να αναφέρεται η δυνατότητα παρέκτασης της προθεσμίας αυτής και προτείνουμε η παρ. 2 του αρ. 8 να αναδιατυπωθεί ως εξής:
«2. Οι αρμόδιες για την έκδοση της απόφασης επιστροφής αρχές μπορούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με αιτιολογημένη απόφασή τους, να παρατείνουν την προθεσμία οικειοθελούς αναχώρησης για κατάλληλο χρονικό διάστημα, το οποίο δεν υπερβαίνει τις εξήντα (60) ημέρες, εκτός εάν συντρέχουν ειδικές περιστάσεις για την παρέκταση της προθεσμίας αυτής, λαμβάνοντας υπόψιν το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Για τη λήψη της σχετικής απόφασης κατατίθεται σχετική αίτηση από τον πολίτη τρίτης χώρας και λαμβάνονται υπόψη ιδίως: η διάρκεια της παραμονής του πολίτη τρίτης χώρας στην Ελλάδα, η φοίτηση των τέκνων αυτού σε σχολείο, λόγοι υγείας και η ύπαρξη άλλων οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών.»
-παρ. 3 Σχολιασμός: Η πρόβλεψη επιβολής ηλεκτρονικής επιτήρησης κατά τη διάρκεια της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης δεν προβλέπεται από την Οδηγία 2008/115/ΕΚ και δεν τεκμηριώνεται ως αναγκαίο και σύμφωνο, με την αρχή της αναλογικότητας, μέτρο. Αντιθέτως, συνιστά υπερβολικά επαχθές μέτρο που ενδέχεται να θίγει την προσωπική ελευθερία των ενδιαφερομένων, χωρίς να διασφαλίζει αντίστοιχο όφελος για την αποτελεσματικότητα της επιστροφής. Η εφαρμογή τέτοιων πρακτικών θα πρέπει να περιορίζεται αυστηρά σε εξαιρετικές και εξατομικευμένες περιπτώσεις, με πλήρη αιτιολόγηση και δικαστικό έλεγχο, προκειμένου να μην παραβιάζονται οι αρχές της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας που διέπουν την κρατική εξουσία σε θέματα στέρησης ή περιορισμού ελευθερίας.
Η μείωση της παράτασης οικειοθελούς αναχώρησης από 120 σε 60 ημέρες θα προκαλέσει προβλήματα σε ασυνόδευτα ανήλικα και οικογένειες με παιδιά καθώς η φοίτηση των τέκνων μπορεί να μην έχει ολοκληρωθεί μέσα στις 60 ημέρες της παράτασης, γεγονός που θα δημιουργήσει προβλήματα στην μετέπειτα εγγραφή του παιδιού σε άλλο σχολείο και στη γενικότερη πρόσβαση στην εκπαίδευση, δεδομένου οτι δε θα μπορεί να αποδείξει την ολοκλήρωση της φοίτησης στη συγκεκριμένη τάξη/βαθμίδα.
Επομένως προτείνουμε την αναδιατύπωση της παρ.2 ως εξής:
«2. Οι αρμόδιες για την έκδοση της απόφασης επιστροφής αρχές μπορούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με αιτιολογημένη απόφασή τους, να παρατείνουν την προθεσμία οικειοθελούς αναχώρησης για κατάλληλο χρονικό διάστημα, το οποίο σε κάθε περίπτωση δεν υπερβαίνει τις εξήντα (60) ημέρες, εκτός αν συντρέχουν ειδικές περιστάσεις όπου η παράταση της 60ημερης προθεσμίας εξυπηρετεί το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Για τη λήψη της σχετικής απόφασης κατατίθεται σχετική αίτηση από τον πολίτη τρίτης χώρας και λαμβάνονται υπόψη οι ειδικές περιστάσεις κάθε περίπτωσης, όπως η διάρκεια της παραμονής του πολίτη τρίτης χώρας στην Ελλάδα, η φοίτηση των τέκνων αυτού σε σχολείο και η ύπαρξη άλλων οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών.
Να αντικατασταθεί απο «Η απόφαση επιστροφής του πολίτη τρίτης χώρας μπορεί να προβλέπει χρονικό διάστημα για την οικειοθελή αναχώρησή του, το οποίο κυμαίνεται έως 10 ημερών»
Η απόφαση επιστροφής του πολίτη τρίτης χώρας μπορεί να προβλέπει χρονικό διάστημα για την οικειοθελή αναχώρησή του εντός 10 ημερών.
Προτείνεται στο άρθρο να προβλεφθεί η πρόταση : «Κατ’ εξαίρεση στην περίπτωση παιδιών είναι δυνατή η παράταση της προθεσμίας αναχώρησης μέχρι την ολοκλήρωση του σχολικού έτους».
Στις υποχρεώσεις που προβλέπονται στο άρθρο 8 παρ. 3 του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου θα πρέπει να προστεθεί η υποχρέωση της μη μετάβασης του πολίτη τρίτης χώρας σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας, ιδίως τις παραμεθόριες, όπου τυχόν μετάβασή του καταδεικνύει είτε πρόθεσή του για ενδεχόμενη παράνομη έξοδο από τη χώρα είτε παραλαβή και μεταφορά στο εσωτερικό της χώρας ετέρων πολιτών τρίτων χωρών, που δεν έχουν δικαίωμα εισόδου και διαμονής στην Ελληνική επικράτεια.