Η παράγραφος 6 του άρθρου 45 του π.δ. 18/1989 αντικαθίσταται ως εξής:
«6.Περισσότεροι μπορούν, με το ίδιο δικόγραφο, να ασκήσουν κοινή αίτηση ακυρώσεως κατά των ίδιων πράξεων ή παραλείψεων προβάλλοντας με κοινό έννομο συμφέρον κοινούς λόγους ακυρώσεως ερειδόμενους επί της αυτής νομικής και πραγματικής βάσεως. Ο αριθμός των ομοδίκων σε κάθε δικόγραφο που κατατίθεται από 1.4.2020 δεν μπορεί να υπερβαίνει τους είκοσι (20). Σε περίπτωση έλλειψης ομοδικίας, η αίτηση ακυρώσεως κρατείται ως προς τον πρώτο αιτούντα και τους ομόδικους με αυτόν και διατάσσεται ο χωρισμός ως προς τους υπόλοιπους. Σε περίπτωση έλλειψης συνάφειας, η αίτηση ακυρώσεως κρατείται ως προς την πρώτη προσβαλλόμενη πράξη και τις συναφείς με αυτήν και διατάσσεται ο χωρισμός ως προς τις υπόλοιπες.»
Σωστή η ρητή επιτέλους πρόβλεψη της ομοδικίας στην ακυρωτική δική, όμως δεν μπορώ να καταλάβω πλήρως τη σκοπιμότητα του ανώτατου αριθμού των ομοδίκων, πέραν της χρηματικής-οικονομικής σκοπιμότητας. Φρονώ πως ένας αριθμητικός περιορισμός των ομοδίκων στην πράξη μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει, ενώ θα αναγκάζει ορισμένους ομοδίκους λόγω υπέρβασης του αριθμητικού περιορισμού να προσφύγουν με ξεχωριστό δικόγραφό παρόλο που ως προς όλα τα άλλα στοιχεία δικαιολογούν την από κοινού άσκηση αιτήσεως ακύρωσης!
Δεν είναι ορθή ρύθμιση, γιατί στις ακυρωτικές διαφορές, ούτως ή αλλως ο διαχωρισμός δικογράφου προβλεπόταν και σήμερα και μάλιστα στη πράξη γινόταν σπάνια. Αν πρέπει να μπεί όριο γιατί δεν μπαίνει κατ’ αναλογία του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας ο αριθμός πενήντα (50) προσφευγόντων, αλλά εισάγεται νέα ειδική ρύθμιση των 20 χωρίς ειδική αιτιολογία για τον αριθμό; Μάλιστα στον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας που αφορά διαφορές ουσίας, οι 50 προσφεύγοντες αφορούν πολύ πιο σύνθετα ζητήματα και υπολογισμούς εξ’ εξατομικευμένους, που αντίστοιχα δεν ευρίσκονται σε διαφορές ακυρωτικές που αφορά η εν λόγω προτεινόμενη ρύθμιση, οι οποίες ως γνωστών αφορούν έλεγχο νομιμότητας και όχι ουσίας. Ως εκ τούτου, καθίσταται εκτός αναγκαιότητας αλλά και προσφορότητας ο εν λόγω περιορισμός που προτείνεται, ιδίως ειδομένου ως προς τις ανάλογες ρυθμίσεις του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, οι οποίες αφορούν πολύ πιο σύνθετα και εξατομικευμένα ζητήματα και έχουν το υπερδιπλάσιο όριο προσφευγόντων, 50 ανά δικόγραφο.
Απαράδεκτη ρύθμιση που αυξάνει υπέρμετρα το κόστος προσφυγής στη δικαιοσύνη, τη στιγμή που κατά πάγια νομολογία του ΣτΕ όταν συντρέχει ομοδικία, αυτή είναι πάντα απλή και δεν υπάρχει ποσοτικός περιορισμός στη καταβολή παραβόλου, αλλά αντίθετα, επιτυγχάνεται κατ’ οικονομίων ανοίγματων ξεχωριστών δικών για το ίδιο θέμα, η γρηγορότερη και αποτελεσματικότερη απονομή της δικαιοσύνης.
Πολυ ορθη ρυθμιση