Ερωτήματα διαβούλευσης για «Συνενώσεις – Ιδρύσεις Σχολικών Μονάδων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2011-2012»
Ποιοι είναι κατά τη γνώμη σας οι λόγοι που συνθέτουν την αναγκαιότητα για Συνενώσεις – Ιδρύσεις Σχολικών Μονάδων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, και ποιοι βασικοί στόχοι πρέπει να επιδιώκονται;
|
Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Κύριε διαχειριστή μη μου το ξανακάνετε σας παρακαλώ… Δημοσιεύστε και μια φωνή διαφορετική από τη δική σας….
Η συγχώνευση των σχολείων κύριοι και αγαπητοί συνέλληνες είναι απλά η χώνευση. Μετά έρχονται και άλλα ποιο αδηφάγα μέτρα.
Η κυρία υπουργός δίνει εξετάσεις στη λέσχη και θέλει καλό βαθμό μάλλον. Ξυπνάτε έλληνες η άλωση εκ των έσω ξεκίνησε. Αντισταθείτε!!!
Η αναγκαιότητα για την συνένωση πρέπει να είναι κατ’ αρχήν η βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης για τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας πρέπει να γίνουν καλύτερα από εμάς, πρώτα απ’ όλα πρέπει να τα μάθουμε να συζητούν, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε δυστυχώς χάσει αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Καλυπτόμαστε πίσω από θέσεις και δεν συζητάμε ποτέ για τα επί μέρους σημεία στα οποία μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε. Απορρίπτουμε ή δεχόμαστε το σύνολο, αυτό όμως δεν είναι σωστό. Είμαστε σε μια κατάσταση που πρέπει να πετύχουμε δύο φαινομενικά αντικρουόμενους στόχους: 1. να κάνουμε οικονομία, 2. να βελτιώσουμε την ποιότητα. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτό που πρέπει, στην πραγματικότητα είναι να κάνουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ με ΛΙΓΟΤΕΡΑ. Συγκεκριμένα τώρα και με δεδομένα ότι δεν είμαι ειδικός στα θέματα της εκπαίδευσης αλλά απλός γονέας και ότι δεν μπορώ να μιλήσω για θέματα που αφορούν απομακρυσμένες περιοχές με μικρό πληθυσμό αφού μένω σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας:
1. Η συνένωση είναι απαραίτητη σε κάποια μορφή γιατί για παράδειγμα δύο σχολεία συστεγαζόμενα, έχουν δύο διευθυντές και υποδιευθυντές οι οποίοι δεν διδάσκουν! Στα χρόνια τα δικά μου θυμάμαι ότι οι διευθυντές είχαν τάξη και δίδασκαν. Αυτός ο πλεονασμός τί κόστος έχει και με ποιό τρόπο βελτιώνει την εκπαίδευση των παιδιών μας; Με έναν διευθυντή δηλαδή, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει το σχολείο; Ναι λοιπόν στην διοικητική συνένωση. Εάν πραγματικά υπάρχουν λόγοι για να μην διδάσκουν οι διευθυντές/υποδιευθυντές που όμως να είναι συνυφασμένοι με τα συμφέροντα των παιδιών μας όσον αφορά την μόρφωσή τους, είμαι έτοιμος να το δεχτώ. Οικονομίες που μπορούν να γίνουν από την εκπαίδευση, πρέπει να παραμείνουν στο σύστημα εκπαίδευσης για την βελτίωσή του και όχι να ξεπληρώνουμε δάνεια. Αν μείνουν στην εκπαίδευση και την κάνουν καλύτερη για τα παιδιά μας είναι σαν να μπαίνουν στις ΤΣΕΠΕΣ μας. Γενικά, ό,τι έχει να κάνει με διοικητικούς πλεονασμούς οι οποίοι δεν έχουν άμεσο αποτέλεσμα στην ποιότητα της εκπαίδευσης πρέπει να κοπούν ΑΜΕΣΑ.
2. Τα παιδιά μας δεν είναι τσαντάκια να τα παίρνουμε από την μια μεριά να τα πηγαίνουμε στην άλλη έτσι απλά. Το σχολικό τους περιβάλλον, η κοινωνία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τον ψυχισμό τους. Οι άνθρωποι που βλέπουν καθημερινά, οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι, είναι μέρος της ψυχικής τους ισορροπίας. Βγάλ’τα από το περιβάλλον τους και θα δεις την ψυχή τους να καταρρέει. Αυτό δεν το αναφέρω ως ειδικός αλλά ως παθών. Όταν ήμουν στην Δ’ δημοτικού, ο πατέρας μου βρήκε δουλειά σε άλλη πόλη. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκαταλείψει την πολύ καλύτερη θέση που είχε βρει, για να με επιστρέψει στο περιβάλλον μου. Άρα, ότι έχει σχέση με μετακινήσεις παιδιών σε άλλο περιβάλλον δεν με βρίσκει σύμφωνο. Πιστεύω, ότι θα πρέπει ΕΙΔΙΚΟΙ να κάνουν μελέτες πληθυσμών και τάσεων στις διάφορες περιοχές και να σχεδιάζουν μακροχρόνια τις ανάγκες από σχολεία ώστε να τείνουν αυτά να βρίσκονται στις θέσεις που εξυπηρετούν περισσότερο πληθυσμό, αν μου επιτρέπετε να πω «ο νόμος προσφοράς και ζήτησης». Με μακροχρόνιο προγραμματισμό από την πολιτεία είτε λέγεται υπουργείο είτε τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει τόση σημασία ο φορέας όσο το να γίνεται το σωστό, ο γονέας θα ξέρει ποιό είναι το σχολείο που θα πάει και δεν θα υποχρεωθεί να μεταφέρει το παιδί του στην πορεία με αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχική του ισορροπία και κατ’επέκταση στην σωστή του εκπαίδευση. Σε αυτό το σημείο πρέπει να προσέξουμε να μην παρασυρθούμε από το κόστος το οποίο παραμένει σημαντικό. Θα χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα για να εξοικονομήσουμε από αυτήν την αλλαγή, γιατί δεν πρέπει να γίνει απότομα.
3. Όσον αφορά το θέμα του αριθμού των παιδιών στην τάξη, αυτό πρέπει να το εξετάσουμε κατά περίπτωση. Στα χρόνια μου, είχα την ατυχή στιγμή να πάω στην Α’ Γυμνασίου σε τάξη με 65 παιδιά, 3 ανά θρανίο. Σίγουρα αυτό δεν λειτουργεί και δεν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω. Πρώτα απ’ όλα όσο μεγαλύτερος ο αριθμός, χάνεται η μονάδα, χάνεται η μοναδικότητα, η φωνή, πίσω από την μάζα, πέρα από τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν. Πιστεύω ότι δεν έχουν όλα τα σχολεία τα ίδια χαρακτηριστικά που θα καθορίσουν ένα γενικό πλαφόν στον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα. Για παράδειγμα, τα παιδιά μου πηγαίνουν σε πολυπολιτισμικό σχολείο με 62 διαφορετικές εθνικότητες!!! Πώς μπορείς να βάλεις παραπάνω από 15 παιδιά σε κάθε τμήμα σε αυτό το σχολείο; Πώς θα μπορέσεις να κάνεις τα παιδιά μας να συμβαδίσουν, να ανταγωνιστούν, να συνυπάρξουν, να πηγαίνουν όλα μαζί μπροστά κανένα πίσω με αριθμούς 25 ή 30 ανά τμήμα; Πώς θα κάνεις τα παιδιά των 62 εθνικοτήτων να νιώσουν Έλληνες να μεγαλώσουν σαν Έλληνες, να μην βγούν στην κοινωνία κοιτάζοντας μας με μίσος και επιβουλή. Ο Έλληνας είναι ΠΝΕΥΜΑ και όχι ΓΟΝΙΔΙΟ. Όσο χάνουμε και εμείς οι ίδιοι αυτό το πνεύμα, παύουμε να είμαστε Έλληνες, το λέω σκληρά, διδάξαμε για αιώνες για να ξεχάσουμε εμείς οι ίδιοι το μάθημα που δώσαμε στον κόσμο. Και πάλι η η πραγματική ανάγκη πρέπει να καθορίσει το κόστος.
4. Ένα θέμα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν είναι η δυνατότητα επιλογής σχολείου. Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι το σωστό είναι να επιλέγει κανείς μόνος του το κατάλληλο σχολείο για τα παιδιά του, με βάση τα διαθέσιμα στην περιοχή του. ΟΛΑ τα σχολεία θα πρέπει να είναι ισοδύναμα, είναι αδιανόητο να λέμε το ένα ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο είναι κακό και εκείνο δυο τετράγωνα παρακάτω είναι καλό. Υποψιάζομαι ότι στην στρέβλωση αυτή είμαστε υπεύθυνοι όλοι μαζί. Ειδικά με το καθεστώς που υπάρχει μέχρι σήμερα, που ανάλογα με την τοποθεσία διαμονής ανήκεις στο τάδε σχολείο, τις φημολογίες μεταξύ γονέων για το ποιό είναι καλό και κακό σχολείο και την συνήθεια της ψευδούς δήλωσης διεύθυνσης για να πάει το παιδί μας στο «καλό» σχολείο, μάλλον το έχουμε σαμποτάρει όσο περισσότερο μπορούσαμε και παραπονιόμαστε και από πάνω γιαυτό.
5. Το θέμα του βάρους της τσάντας είναι κρίσιμο και είναι και στενά δεμένο με την απόσταση. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να φορτώνουμε αυτήν την τσάντα, τότε η απόσταση και των 5 λεπτών είναι τεράστια. Επίσης, όσον αφορά την απόσταση πρέπει να λογαριάσουμε και τον χρόνο που χάνεται στους δρόμους για μικρούς και μεγάλους, η μισής ώρας απόσταση είναι στην ουσία μία ώρα αν λογαριάσουμε και την επιστροφή, άρα μεγάλη, τουλάχιστον για τα δεδομένα της μεγαλούπολης. Και επανέρχομαι στο θέμα της τσάντας. Έχω διαβάσει διάφορα σχόλια και απόψεις για το θέμα του ηλεκτρονικού βιβλίου. Πρέπει να γίνει η άσκηση να υπολογίσουμε το κόστος της συσκευής που πρέπει να δοθεί ΔΩΡΕΑΝ στο κάθε παιδί για 6 ή 12 χρόνια (θέμα προς εξέταση) σε σχέση με το κόστος των δωρεάν βιβλίων που τους δίνουμε αυτά τα 12 χρόνια. Εάν η εξίσωση βγαίνει θετική, αλλαγή ΤΩΡΑ. Θα απαλλάξουμε τις πλάτες τους, όμως πρέπει να μελετήσουμε σοβαρά και πιθανή επίπτωση στα μάτια τους. Άλλα θέματα προς εξέταση σχετικά με το ηλεκτρονικό βιβλίο που αφορούν και το κόστος είναι θέματα αντικατάστασης, service βλαβών, επιλογή ανοιχτής τεχνολογίας για να μην υπάρχει δέσμευση σε συγκεκριμένο προμηθευτή κλπ. Τέλος, το ηλεκτρονικό βιβλίο πρέπει να δίνει περισσότερες δυνατότητες από το πραγματικό, όχι λιγότερες, όπως πχ δυνατότητα σημειώσεων κλπ.
6. Εάν είναι να καταργηθούν σχολικές μονάδες, να είναι γιατί είναι ακατάλληλες και αφού πρώτα δημιουργηθούν οι κατάλληλες ή γιατί έχουν πάψει να έχουν λόγους ύπαρξης. Το κριτήριο δεν πρέπει να είναι η μείωση του κόστους, στοιβάζοντας περισσότερους μαθητές στα τμήματα.
Όταν κάποιος μου εξηγήσει γιατί θα πρέπει να υπάρχει ένα αυτόνομο σχολείο με 30 μαθητές και σε απόσταση 10-15 χλμ ένα άλλο μεγαλύτερο και το πως αυτό εξυπηρετεί την Ελληνική Κοινωνία τότε θα πω ότι οι συγχωνεύσεις είναι επάρατες.
Θα πρέπει κάποια στιγμή οι καθηγητές να μην κοιτάν μόνο την τσέπη τους και τη βόλεψή τους, αλλά να αντιληφθούν ότι εργάζονται σε έναν κλάδο από τους πιο καλά χρηματοδοτούμενους που δεν αποδίδει γιατί είναι σαν τρύπιο βαρέλι.
Τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δένδρα και τα σχολεία δεν έγιναν για να βολεύονται οι καθηγητές και οι δήμαρχοι.
Το αν χρειάζονται αλλαγές στα σχολεία μας (και στο Υπουργείο μας πάνω απ΄ όλα, αλλά οι φορείς του Υπουργείου απόφοιτοι αυτών των σχολείων είναι….) αποδεικτύεται και από την έκφραση στο κείμενο της Διαβούλευσης:
ΤΩΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ ……Έλεος
ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΗΔΗ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.ΤΑ ΕΣΠΕΡΙΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΓ.ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ-ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ-ΑΙΓΑΛΕΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.(ΟΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΝΤΙΝΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΚΑΜΑΤΕΡΟ,ΙΛΙΟΝ,ΑΝΑΚΑΣΑ,ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ,ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΡΕΥΟΥΝ).Σ’ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΦΟΙΤΟΥΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΝΗΛΙΚΑ-ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΜΑ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΤΑ ΚΛΕΦΤΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝΕ,ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ,ΝΑ ΤΑ’Ι’ΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΟΔΙ,ΣΤΑΣΗ,ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ,ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ!!!!ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ.ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΑΛΙ ΠΑΝΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΟΤΙ ΣΧΟΛΑΝΕ ΑΡΓΑ.ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ?,ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ??,ΠΟΙΟΣ-Α ΣΥΖΥΓΟΣ?ΠΟΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ?…..ΟΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΛΙΕΣ!!!Η ΔΕ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΡΑΓΙΚΗ.ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΧΡΟΝΙΚΑ!!!!ΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΘΕ 1-1ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΠΡΙΝ ΣΧΟΛΑΣΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΒΕΝΖΙΝΗ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗ ΦΤΑΣΑΤΕ!!ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΓΙΑ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗ-ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΡΑΙΑ ΕΜΠΡΙΜΕ!!!ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ,ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΠΙΑΖΟΝΤΑΣ.ΜΗΝ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙΤΕ ΤΗ ΜΑΘΗΣΗ!!!!ΜΗΝ ΜΑΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΕ ΑΛΛΟ ΤΗ ΖΩΗ.ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ.ΦΤΙΑΞΤΕ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΕΙΑ,ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ,ΤΟΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΤΟΥΣ,ΑΞΙΟΛΟΓΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ,ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ,ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ,ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΥΣ.ΚΑΙ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ.ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ-ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ-Η ΓΝΩΣΗ -Η ΠΑΙΔΕΙΑ.ΟΧΙ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ€€€€€€€€€€!!!!!
Είναι αυτονόητο ότι η ίδρυση και λειτουργία μιας σχολικής μονάδας, Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, γίνεται για να προσφέρει εκπαιδευτικά και μορφωτικά αγαθά σε παιδιά ηλικίας 5-18 ετών. Η πληρότητα και η ποιότητα (με παιδαγωγικά κριτήρια) των εν λόγω αγαθών καθορίζουν (έτσι πρέπει) τον τύπο, την οργάνωση και τη λειτουργία των σχολικών μονάδων. Με βάση τα πιο πάνω ποιός ( με στοιχειώδη κριτικό στοχασμό) μπορεί να ισχυριστεί ότι ένα οποιοδήποτε ολιγοθέσιο σχολείο προσφέρει εκείνα τα εκπαιδευτικά και μορφωτικά αγαθά ώστε με τη λειτουργία του: «…….. να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά»(Ν.1566/85.
Κανένας τομέας της ανάπτυξης (γνωστικός, κοινωνικός, συναισθηματικός) των μαθητών δεν είναι δυνατό να καλλιεργηθεί με επάρκεια, σε ένα ολιγοθέσιο σχολείο, ώστε να επιτευχθούν οι εκπαιδευτικοί και μορφωτικοί στόχοι της λειτουργίας του. Ο τύπος που καλύπτει με πληρότητα (σύμφωνα με τις πιο έγκυρες παιδαγωγικές έρευνες, μελέτες και απόψεις), τουλάχιστον για το Δημοτικό Σχολείο, είναι αυτός του εξαθεσίου. Όπου ο κάθε δάσκαλος έχει μια μόνο τάξη και έτσι υπάρχει πληρότητα τόσο στην εφαρμογή του αναλυτικού προγράμματος όσο και στην υλοποίηση διεπιστημονικών και διαθεματικών συνεργασιών και δραστηριοτήτων.
Σε κάθε μονοθέσιο και διθέσιο δημοτικό σχολείο οι μαθητές διδάσκονται (στα γνωστικά αντικείμενα που διδάσκονται, διότι δεν τα διδάσκονται όλα)τις μισές σχεδόν διδακτικές ώρες από τις αντίστοιχες που διδάσκονται οι συμμαθητές τους σε ένα εξαθέσιο σχολείο. Εξίσου σημαντικές οι δυσκολίες στην καλλιέργεια του κοινωνικού και του συναισθηματικού τομέα (λόγω κυρίως του μικρού αριθμού και της ομοιομορφίας των κοινωνικών και οικογενειακών περιβαλλόντων).
Κατά την πιο κρίσιμη ηλικία (5-10) της ανάπτυξής και της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς κάθε μαθητή, οφείλουμε να του προσφέρουμε, με πληρότητα, όλα τα εφόδια και όλα τα ερεθίσματα για την ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών του δυνάμεων.Τέλος δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις όπου οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την δημιουργία πολυδύναμων σχολικών κέντρων (νησιά, ορεινές περιοχές, μεγάλες αποστάσεις).
Πολλή φασαρία για να επιβληθούν οικονομικές περικοπές και μόνο. Εδώ το Υπουργείο ούτε τους νόμους που το ίδιο εισηγήθηκε και ψηφίστηκαν δεν μπορεί να ολοκληρώσει (π.χ. Πού είναι η υπουργική απόφαση που θα ρυθμίσει την αναγνώριση δεύτερης ειδικότητας? Πώς είναι δυνατόν να μοριοδοτείται για τις κρίσεις διευθυντών με 3 μόρια η πιστοποίηση τύπου Β΄η οποία προσφέρεται μόνο στις υπερ-ειδικότητες ΠΕ 02, ΠΕ 03 ΠΕ 04 κλπ). Τα πάντα για την εικόνα γίνονται και επί της ουσίας τίποτα. ‘Ετσι θα γίνει και μ’αυτό. Ο κάθε βλαχοδήμαρχος που έχει μπάρμπα στο υπουργείο θα κρατάει τα σχολεία της περιοχής του και οι άλλοι στον Καιάδα. Χορτάσαμε μεγάλα λόγια και μεταρρυθμίσεις τόσα χρόνια. Θα ασχοληθεί κανείς με την ουσία των πραγμάτων; Αμφιβάλλω.
Οπωσδήποτε και η καλύτερη οργάνωση αποτελει πρωταρχική θέση καθε κοινωνιας για την παιδεία, δομικές αλλαγές χρειάζονται,αλλα πολυ φοβάμαι οτι οι κυβερνησεις διαπληκτίζονται σε ατέρμονες αναλύσεις.ενώ οι αγορές κανουν τη δουλειά τους ,εύχομαι να μας βρουν προετοιμασμένους .Μέλλον σημαίνει να ξέρουμε τι παιδεία θέλουμε.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΜΥΓΔΑΛΕΩΝ
Μία από τις προτάσεις που κυκλοφόρησαν και αφορούν την περιοχή μας, προτείνει την κατάργηση των Δημοτικών Σχολείων των Αμυγδαλεών, Αγίου Γεωργίου και Βατολάκκου και την ίδρυση ενός 6/θέσιου Δημοτικού Σχολείου στην Κιβωτό (μάλλον στο κτίριο του Γυμνασίου). Τα επιχειρήματα αυτής της πρότασης είναι κυρίως η εξοικονόμηση πόρων, με τη μείωση των εκπαιδευτικών και των λειτουργικών δαπανών.
Η πρόταση αυτή είναι τελείως λαθεμένη, γιατί εκτός όλων των παραπάνω επιχειρημάτων, υπάρχουν και οι παρακάτω λόγοι:
1. Ο αριθμός των εκπαιδευτικών στο νέο συγχωνευμένο σχολείο θα είναι σχεδόν ίδιος ή και μεγαλύτερος από ότι σήμερα στα τέσσερα σχολεία.
2. Οι λειτουργικές δαπάνες θα είναι επίσης πολύ μεγαλύτερες, γιατί θα προστεθούν και οι δαπάνες της μεταφοράς των μαθητών.
3. Η λύση αυτή βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετους όλους τους γονείς και μαθητές (εκτός ίσως από αυτούς της Κιβωτού).
4. Οι μαθητές δεν θα διδαχτούν καθόλου τα μισά μαθήματα της τάξης τους, ενώ τα άλλα μισά θα τα διδαχτούν για δεύτερη φορά!!!
5. Εκθέτει σε πολλούς κινδύνους τους μαθητές κατά τη μεταφορά τους, ιδιαίτερα κατά την περίοδο του χειμώνα. Το ψηλότερο σημείο του δρόμου Αμυγδαλιών – Κιβωτού είναι πάνω από 950 μέτρα και το χειμώνα γίνεται πάρα πολύ επικίνδυνο.
6. Απώλεια χρόνου στην αναμονή του μεταφορικού μέσου, αλλά και στη μεταφορά. Αλήθεια οι μαθητές της Α΄ τάξης που τελειώνουν νωρίτερα τα μαθήματα, θα περιμένουν μέχρι να τελειώσουν οι συμμαθητές τους των άλλων τάξεων και πού; Τι θα γίνει με το ολοήμερο που τελειώνει στις 16.00; Θα περιμένουν μέχρι τότε;
7. Η απόσταση είναι πολύ παραπάνω από 10 χιλιόμετρα και ο χρόνος μεταφοράς είναι πολύ μεγαλύτερος από μισή ώρα (δηλαδή πολύ μεγαλύτερα από τα όρια που ορίζονται).
8. Το νέο συγχωνευμένο σχολείο θα έχει ταχύτατα φθίνουσα πορεία, γιατί εξαιτίας των παραπάνω αρνητικών παραμέτρων, πολλές οικογένειες θα αναγκαστούν να φύγουν από τα χωριά τους (κυρίως από τις Αμυγδαλιές) και να πάνε να κατοικήσουν μόνιμα στα Γρεβενά ή αλλού. (Ήδη ο αριθμός των μαθητών των σχολείων που προτείνεται να συγχωνευτούν είναι μικρός.)
ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ «ΑΤΡΟΦΙΚΟ»;
Ο εμπνευστής αυτού του σχεδίου συγχωνεύσεων και καταργήσεων των ολιγοθέσιων δημοτικών σχολείων τα χαρακτηρίζει ως «ατροφικά». Είναι άραγε «ατροφικό» το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών που φέτος συμπληρώνει 140 χρόνια από την ίδρυσή του; (Άλλωστε πέρσι πραγματοποίησε μεγάλη εκδήλωση στην οποία βράβευσε όλους τους εκπαιδευτικούς που υπηρέτησαν σ’ αυτό από το 1870.) Εγώ πιστεύω πως ότι και να εννοεί ως «ατροφικό» σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών και αυτό αποδεικνύεται από τα παρακάτω:
Γιατί σε όλα αυτά τα 140 χρόνια λειτουργίας του το Σχολείο μας είχε μια τεράστια προσφορά εκπαιδευτική, μορφωτική, κοινωνική, πολιτιστική και εθνική, όχι μόνο για τους μαθητές αλλά και για την ευρύτερη τοπική κοινωνία. Αλλά και σήμερα το Σχολείο μας είναι εφάμιλλο του παρελθόντος του. Συνεχίζει να αποδίδει στην κοινωνία επιστήμονες και πολίτες με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και μηδενική παραβατική συμπεριφορά. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στις περσινές εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, εισήχθησαν όλοι οι υποψήφιοι μαθητές απόφοιτοί του (ποσοστό επιτυχίας 100%).
Αναπτύσσει δραστηριότητες εκπαιδευτικές, μορφωτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντικές. Τα τελευταία χρόνια έχει πραγματοποιήσει έξι δραστηριότητες στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, άλλωστε για αυτή του την περιβαλλοντική δραστηριότητα έχει βραβευτεί τρεις φορές από την Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης (ΕΕΠΦ) και του δόθηκε και η ΣΗΜΑΙΑ του Προγράμματος «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ» (είναι ίσως το μοναδικό οικολογικό σχολείο στη Δυτική Μακεδονία), ενώ φέτος με την Περιβαλλοντική του Δραστηριότητα με τίτλο «αειφόρο σχολείο» συμμετέχει στον πανελλήνιο διαγωνισμό «αειφόρων σχολείων» και στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό εξοικονόμησης ενέργειας U4energy. Ακόμη έχει πραγματοποιήσει δύο δραστηριότητες Πολιτιστικών Θεμάτων και μία στην Αγωγή Υγείας. Είναι ίσως το μοναδικό σχολείο στο νομό Γρεβενών που διατηρεί ενημερωμένη ιστοσελίδα http://dim-amygd.gre.sch.gr (δημιουργήθηκε το 2005), η οποία αναδείχτηκε ενδέκατη και δέκατη έκτη σε δύο διαγωνισμούς που έκανε το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο ανάμεσα σε όλες τις ιστοσελίδες σχολείων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης όλης της Ελλάδας. Πέρσι συμμετείχε στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό ΕΕΕΠ-ΔΣΠΕ, ενώ φέτος συμμετέχει στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό ΕΕΕΠ-ΔΣΠΕ. Επίσης διαθέτει σύγχρονο εξοπλισμό και πλήρη υλικοτεχνική υποδομή.
Γι’ αυτό και πιστεύω ότι το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών αποτελεί άλλη μια μεγάλη απόδειξη ότι τα ολιγοθέσια σχολεία, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, παρ’ ότι είναι εγκαταλειμμένα από την πολιτεία, μπορούν να προσφέρουν και στο μέλλον εξαιρετικές υπηρεσίες εκπαιδευτικές και κοινωνικοπολιτιστικές και είναι τουλάχιστον ισάξια με τα πολυθέσια σχολεία, αν όχι πολλές φορές και καλύτερα. Το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταργηθεί. Να συνεχίσει να λειτουργεί ως έχει.
Τώρα σ’ ότι αφορά τώρα τους τοπικούς παράγοντες, αν πραγματικά ενδιαφέρονται για το καλό των μαθητών των ολιγοθέσιων σχολείων και θέλουν να τους βοηθήσουν, αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να αφήσουν το ολιγοθέσια σχολεία του νομού όπως είναι, να μην καταργήσουν ή συγχωνεύσουν κανένα ολιγοθέσιο σχολείο και να σταματήσουν να παίρνουν μέτρα που οδηγούν στην ερήμωση των χωριών μας. Όλοι αυτοί που ασκούν κάθε μορφής διοίκηση να βάλουν μια τελεία σ’ αυτήν τη φθίνουσα πορεία και να πάρουν γενναία μέτρα ανάπτυξης της υπαίθρου και ενίσχυσης των οικογενειών που ζουν σ’ αυτή κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες «φυλάττοντας Θερμοπύλες».
«…Κι έβλεπες πως άνοιγε τάχα μια πόρτα στον ύπνο σου.
Πως μπαίναν τα δεκατέσσερα παιδιά λυπημένα
και στεκόντουσαν γύρω σου. Τα μάτια τους θύμιζαν
σταγόνες σε τζάμια: «Έλεος! Έλεος! Έλεος!…»
Τινάζοντας τη βροχή και το χιόνι από πάνω τους,
τα ζύγιαζες με το βλέμμα σου σα να ‘θελες να τους κόψεις
την ευτυχία στα μέτρα τους, ενώ η άρπα συνέχιζεν
απαλά μες στον ύπνο σου: «… Ό,τι θέλει κανείς
μπορεί να φτιάξει με την αγάπη. Ήλιους κι αστέρια,
ροδώνες και κλήματα…». Αλλά εσύ προτιμούσες
μποτίτσες φοδραρισμένες με μάλλινο,
πουκάμισα κλειστά στο λαιμό –
γιατί φυσάει πολύ στο Καλέντζι!
…Έμπαινες στο σχολειό κι όπως τ’ αντίκριζες
μοιραζόταν σε δεκατέσσερα χαμόγελα το πρόσωπό σου.
Θυμόσουν πως η αγκάλη σου ήταν μισή
κι ανεβαίνοντας πάνω στην έδρα σου
άνοιγες τη λύπη σου και τα σκέπαζες,
όπως ο ουρανός σκεπάζει τη γη….»
(Νικηφόρος Βρεττάκος)
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ:
1. Το ποίημα είναι απόσπασμα από ποίημα που γράφτηκε για το Δημοτικό Σχολείο που βρίσκεται στο Καλέντζι Αχαΐας, χωριό καταγωγής του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου.
2. Θα υπήρχε, άραγε, αυτό το ποίημα αν δεν υπήρχαν ολιγοθέσια σχολεία; Θα μπορούσε, άραγε, να γραφεί για ένα εξαθέσιο σχολείο με πάνω από 100 μαθητές;
3. Η τελευταία φορά που έγινε γενικευμένη κατάργηση ολιγοθέσιων σχολικών μονάδων ήταν, αν δεν κάνω λάθος, το 1969 από τη «χούντα».
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ-ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΟΘΕΣΙΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ
Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη μία τελείως «μυστική» – «υπόγεια» διαδικασία χωρίς καμία ενημέρωση, κανένα διάλογο, στην κυριολεξία στο σκοτάδι, για τη συγχώνευση και κατάργηση σχολείων. Στο πλαίσιο αυτό ακούγεται και πάλι πολύ έντονα η κατάργηση Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων, τα οποία σύμφωνα με δημοσιεύματα στο ημερήσιο τύπο (Έθνος, 27-11-2010) ανέρχονται περίπου σε 300 για όλη τη χώρα, με έμφαση σε Ολιγοθέσια Δημοτικά Σχολεία της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Τα κύρια επιχειρήματα, που αναπτύσσονται εστιάζουν στην άποψη ότι τα σχολεία αυτά είναι «ατροφικά» και προτείνεται η κατάργηση ή συγχώνευση κυρίως ολιγοθέσιων σχολείων, για την εξοικονόμηση πόρων μέσω της μείωσης των εκπαιδευτικών που εργάζονται σ’ αυτά και της μείωσης των λειτουργικών δαπανών.
Όχι, κύριοι, τα ολιγοθέσια σχολεία δεν είναι κατώτερα των πολυθέσιων. Ούτε στις επιδόσεις των μαθητών τους, ούτε στην αλληλεπίδραση μαθητών με τους συμμαθητές τους και το δάσκαλο, ούτε στην κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών τους. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύουν πρόσφατες επιστημονικές έρευνες και αυτό υποστηρίζουν έγκριτοι ειδικοί επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα.
Θέλω, λοιπόν, σ’ αυτό το σημείο αφού σας ενημερώσω ότι γνωρίζω, πιστεύω, αρκετά τα ολιγοθέσια σχολεία, μιας και η σχέση μου μ’ αυτά κρατάει πολλά χρόνια, γιατί ήμουν σ’ αυτά 6 χρόνια ως μαθητής, είμαι σ’ αυτά 19 χρόνια ως εκπαιδευτικός και 8 χρόνια ως γονιός, αφού και τα δυο μου παιδιά φοίτησαν σε ολιγοθέσιο σχολείο, και αισθάνομαι υπερήφανος για όλη μου αυτή τη διαδρομή και με τις τρεις ιδιότητες, να δηλώσω πολύ συνοπτικά ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποβιβαστούν, συγχωνευτούν ή να καταργηθούν ολιγοθέσια σχολεία, γιατί ούτε οικονομικοί πόροι εξοικονομούνται, αλλά ούτε και η εκπαιδευτική διαδικασία βελτιώνεται.
Κι αυτό γιατί:
Πρώτα απ’ όλα δεν έχει γίνει καμία επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα που να έχει αποδείξει ότι τα ολιγοθέσια Σχολεία είναι κατώτερα των πολυθεσίων.
Αντίθετα όλες οι έρευνες που έγιναν, καταλήγουν στην εκτίμηση ότι οι επιδόσεις των μαθητών που φοιτούν στα σχολεία αυτά είναι ισάξιες με αυτές των συμμαθητών τους που φοιτούν σε Πολυθέσια σχολεία των αντίστοιχων περιοχών, ενώ από άποψης κοινωνικών και επικοινωνιακών κριτηρίων υπερέχουν σαφώς έναντι των Πολυθεσίων.
Αυτό που επηρεάζει τη σχολική επίδοση των μαθητών είναι το επάγγελμα των γονέων, το επίπεδο εκπαίδευσής τους και ο αριθμός των μελών της οικογένειάς του, σε όλους τους τύπους των σχολείων. Αυτό είναι συμπέρασμα επιστημονικής έρευνας που έγινε σε 13 γεωγραφικά διαμερίσματα και σε 125 ολιγοθέσια και 42 πολυθέσια σχολεία. Οι γενικές εκτιμήσεις αυτής της έρευνας είναι ότι τα Ολιγοθέσια Δημοτικά Σχολεία έχουν τη δυναμική να παρέχουν ουσιαστική εκπαίδευση (Ιωάννης Φύκαρης, Λέκτορας).
Ισχυρίζονται ακόμα μερικοί ότι στα ολιγοθέσια σχολεία η αλληλεπίδραση των παιδιών με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους είναι αρκετά περιορισμένη, λόγω του μικρού αριθμού παιδιών και ότι αυτό μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα στην κοινωνική ανάπτυξη αυτών των παιδιών. Έρευνες ωστόσο που έγιναν στην Ελλάδα (π.χ. Καψάλης, 2001, 2002· Φύκαρης, 2002) αλλά και το εξωτερικό (π.χ. Galton et al., 1980· Gray & Feldman, 1997· Galton et al., 1998) δεν συμμερίζονται αυτά τα επιχειρήματα. Αντίθετα υποστηρίζουν ότι τα ολιγοθέσια σχολεία είναι εφάμιλλα των πολυθέσιων σχολείων. Οι έρευνες αυτές διενεργήθηκαν σε τάξεις που ήταν ενταγμένες σε ολιγοθέσια (μονοθέσια, διθέσια) και πολυθέσια δημοτικά σχολεία της ηπειρωτικής (Αρκαδία, Κορινθία) και της νησιωτικής Ελλάδας (Χίος).
Τα συμπεράσματα αυτών των ερευνών δείχνουν ότι δεν ευσταθούν οι ισχυρισμοί πως η αλληλεπίδραση των μαθητών των ολιγοθέσιων σχολείων υστερεί σε σχέση με αυτή των μαθητών των πολυθέσιων σχολείων. Στις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις οι μαθητές αλληλεπιδρούν περισσότερο με το δάσκαλο και τους συμμαθητές τους στα ολιγοθέσια σχολεία.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στα ολιγοθέσια σχολεία σε σχέση με τα επιχειρήματα που έχουν διατυπωθεί, ότι δηλαδή η αλληλεπίδραση και η κοινωνικοποίηση των μαθητών τους μπορεί να υστερεί.
Ο Ιωάννης Λαζαρίδης, Σχολικός Σύμβουλος Π.Ε., θεωρεί ότι το Ολιγοθέσιο Σχολείο έχει τα παρακάτω πλεονεκτήματα:
1. Με τις σιωπηρές εργασίες των μαθητών, τα ολιγοθέσια σχολεία παρέχουν περιθώρια για ουσιαστική αυτενέργεια, εμπεδώνουν νέες γνώσεις και γεννούν ενδιαφέροντα για παραπέρα μάθηση, γιατί τα παιδιά καθώς βρίσκονται στην αυτή αίθουσα, ακούν τα μαθήματα των άλλων τάξεων και έχουν έτσι ανάλογες γνωστικές περιέργειες.
2. Με την συμφοίτηση μαθητών διάφορων ηλικιών στην αυτή αίθουσα, με τις ομάδες δραστηριοτήτων Ευέλικτης Ζώνης, που συγκροτούνται από μαθητές όλων των τάξεων και με τις ευκαιρίες κοινών παιχνιδιών εορτών και εκδρομών, τα σχολεία αυτά έχουν άριστες ικανότητες να καλλιεργήσουν ηθικές και κοινωνικές αρετές στους μαθητές των (προστασία και βοήθεια των μεγαλυτέρων προς τους μικρότερους, σεβασμός των μικρότερων προς τους μεγαλύτερους, αδελφική αγάπη, φυσική παιδική κοινότητα, με την μετακίνηση και την διατήρηση στο σχολείο της αυθόρμητης παιδικής συντροφιάς στο χωριό ή στην κοινότητα.)
3. Με την παραμονή του ίδιου δασκάλου πολλά χρόνια στο αυτό σχολείο και με την παρακολούθηση από τα παιδιά μαθημάτων, για πολλά επίσης χρόνια, από τον ίδιο δάσκαλο, τα ολιγοθέσια σχολεία έχουν την ευχέρεια να ασκήσουν βαθιά επίδραση στις ψυχές των μαθητών με την προσωπικότητα του δασκάλου όταν μάλιστα αυτός είναι φορέας πάθους παιδαγωγίας, όπως οφείλει να είναι ο δάσκαλος των ολιγοθέσιων σχολείων.
Και 4. Την ομαλή ένταξη αλλοδαπών – παλιννοστούντων μαθητών.
Εγώ θα πρόσθετα και ένα πέμπτο πλεονέκτημα, πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι το ολιγοθέσιο σχολείο δίνει μεγαλύτερη δυνατότητα εξατομικευμένης διδασκαλίας και ότι οι μαθητές εμπλέκονται άμεσα σε όλες τις δραστηριότητες που έχουν σχέση με τις σχολικές, εθνικές ή άλλες γιορτές.
Θέλω ακόμα να σας ενημερώσω ότι ολιγοθέσια σχολεία δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Ολιγοθέσια σχολεία υπάρχουν σ’ όλο τον κόσμο και σε καμία περίπτωση δε σκέφτονται να τα κλείσουν, αντίθετα παίρνουν μέτρα για τη βελτίωση της λειτουργίας τους.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις ΗΠΑ παρατηρείται αύξηση της λειτουργίας των Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα βίας και παραβατικής συμπεριφοράς.
Το ελληνικό Ολιγοθέσιο Δημοτικό Σχολείο, λοιπόν, δείχνει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες εκπαιδευτικές απαιτήσεις και σε καμία περίπτωση δεν υπολείπεται του πολυθέσιου. Χρειάζεται, ωστόσο, ενίσχυση και δημιουργία μιας σύγχρονης προοπτικής, η οποία για να επιτευχθεί απαιτείται αλλαγή της αντίληψης των ιθυνόντων της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Για να εκπληρωθούν τα παραπάνω, όμως απαιτούνται: πλούσια μαθητική βιβλιοθήκη, άφθονα εποπτικά μέσα και όργανα ερευνών και χειροτεχνικής εργασίας, ποικίλα υλικά, παιδαγωγικά παιχνίδια, πρόσβαση σε Η/Υ και στο διαδίκτυο (με ευρυζωνική σύνδεση και σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή. Εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέσω συστήματος τηλεδιάσκεψης, αλλά κυρίων το ξανατονίζω αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή της αντίληψης των ιθυνόντων της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Σε ότι αφορά το επιχείρημα της μείωσης του λειτουργικού κόστους, αυτό καταρρίπτεται εύκολα και από τον καθένα, γιατί απλούστατα το κόστος μεταφοράς των μαθητών, σχεδόν πάντα είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος λειτουργίας. Αν και πιστεύω ότι και το λειτουργικό κόστος να ήταν μεγαλύτερο και πάλι τα ολιγοθέσια σχολεία δεν πρέπει να καταργηθούν, γιατί , εκτός των άλλων, τα ολιγοθέσια σχολεία είχαν, έχουν και θα έχουν μια τεράστια προσφορά εκπαιδευτική, πολιτιστική, κοινωνική και εθνική, όχι μόνο για τους μαθητές τους αλλά και την ευρύτερη τοπική κοινωνία της υπαίθρου. Αποτελούν σήμερα τη μοναδική ελπίδα για τους κατοίκους των χωριών, για το ότι μπορεί «να ξημερώσει» για τα χωριά μας μια καλύτερη μέρα, να σταματήσει αυτός ο κατήφορος της ερήμωσης και της εγκατάλειψης. Είναι γι’ αυτούς μία ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον που το δικαιούνται. Αν κλείσουν τα σχολεία, τότε σίγουρα πεθαίνει γι’ αυτούς και η τελευταία ελπίδα.
Ενδεχομένως, με την συνδρομή και των τεχνοκρατών του ΔΝΤ να έχετε υπολογίσει επακριβώς πόσα σχολεία θα κλείσετε… Πόσες φυλακές θα χρειαστεί να ανοίξετε το έχετε υπολογίσει; Ή δεν σας αφορά δεδομένου ότι εμπίπτει στην αρμοδιότητα άλλου υπουργείου;
Οπωσδήποτε και η καλύτερη οργάνωση αποτελει πρωταρχική θέση καθε κοινωνιας για την παιδεία, δομικές αλλαγές χρειάζονται,αλλα πολυ φοβάμαι οτι οι κυβερνησεις διαπληκτίζονται σε ατέρμονες αναλύσεις.ενώ οι αγορές κανουν τη δουλειά τους ,εύχομαι να μας βρουν προετοιμασμένους .
ΥΠΟΜΝΗΜΑ
Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το υπόμνημα, γονείς και κηδεμόνες του 2/θέσιου Δημοτικού Σχολείου Αμυγδαλεών, μόλις πληροφορηθήκαμε ότι προτείνεται η κατάργηση των Δημοτικών Σχολείων των Αμυγδαλεών, Αγίου Γεωργίου και Βατολάκκου και η ίδρυση ενός 6/θέσιου Δημοτικού Σχολείου στην Κιβωτό, δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι η πρόταση αυτή μας βρίσκει όλους κατηγορηματικά αντίθετους, για τους παρακάτω λόγους:
1. Εκθέτει σε πολλούς κινδύνους τους μαθητές κατά τη μεταφορά τους, ιδιαίτερα κατά την περίοδο του χειμώνα. Το ψηλότερο σημείο του δρόμου Αμυγδαλιών – Κιβωτού είναι πάνω από 950 μέτρα και το χειμώνα γίνεται πάρα πολύ επικίνδυνο.
2. Θα υπάρχει μεγάλη απώλεια χρόνου στην αναμονή του μεταφορικού μέσου, αλλά και στη μεταφορά. Η απόσταση είναι πολύ παραπάνω από 10 χιλιόμετρα και ο χρόνος μεταφοράς είναι πολύ μεγαλύτερος από μισή ώρα (δηλαδή πολύ μεγαλύτερα από τα όρια που ορίζονται).
3. Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από τη λειτουργία του 2/θέσιου Δημοτικού Σχολείου Αμυγδαλεών γιατί προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες στους μαθητές και στην τοπική κοινωνία.
Γι’ αυτούς τους λόγους απαιτούμε να παραμείνει και να λειτουργήσει ως διθέσιο το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών. Σε αντίθετη περίπτωση θα μας αναγκάσετε να φύγουμε από τις Αμυγδαλιές και θα πάμε να κατοικήσουμε μόνιμα στα Γρεβενά ή σε άλλη πόλη. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τα παιδιά μας να πάνε στο σχολείο της Κιβωτού.
Το υπόμνημα το υπογράφουν οι γονείς – κηδεμόνες όλων των μαθητών του Σχολείου:
Κατάργηση Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων για περιορισμό του κόστους εκπαίδευσης. Μύθοι και πραγματικότητα, του Ιωάννη Φύκαρη
01/12/2010 – 16:41
«Κατάργηση Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων για περιορισμό του κόστους εκπαίδευσης. Μύθοι και πραγματικότητα»
Ιωάννης Φύκαρης
Λέκτορας (υπό διορισμό)
Διδακτικής Μεθοδολογίας
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Το τελευταίο διάστημα και εξ αφορμής της βαθειάς οικονομικής κρίσης, την οποία διέρχεται η χώρα, γίνεται διευρυμένη συζήτηση για κατάργηση οργανισμών του άμεσου αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Στο πλαίσιο αυτό ακούγεται και πάλι πολύ έντονα η κατάργηση Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων, τα οποία σύμφωνα με δημοσιεύματα στο ημερήσιο τύπο (Έθνος, 27-11-2010) ανέρχονται περίπου σε 300 για όλη τη χώρα, με έμφαση σε Ολιγοθέσια Δημοτικά Σχολεία της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Στη συζήτηση αυτή τα κύρια επιχειρήματα, που αναπτύσσονται εστιάζουν στην άποψη ότι τα σχολεία αυτά είναι «ατροφικά», εξαιτίας του μικρού αριθμού μαθητών που φοιτούν σε αυτά και, επιπλέον- με έμφαση στα μονοθέσια- κοστίζουν περισσότερο στο κράτος, αφού τα συνολικά έξοδα λειτουργίας τους (συντήρηση κτιρίων, αναλώσιμα υλικά, μισθοί δασκάλων) κατανέμονται σε λιγότερους μαθητές. Με βάση τα επιχειρήματα αυτά χαρακτηρίζονται τα Ολιγοθέσια Δημοτικά Σχολεία ως «αντιοικονομικοί και αναποτελεσματικοί εκπαιδευτικοί οργανισμοί, αφού το υψηλό κόστος λειτουργίας τους παρέχει χαμηλό εκπαιδευτικό αποτέλεσμα».
Επί των επιχειρημάτων αυτών διατυπώνεται ο ακόλουθος αντίλογος, ο οποίος εδράζει σε έγκυρα και επιστημονικά τεκμηριωμένα δεδομένα της Παιδαγωγικής επιστήμης και έρευνας.
Καταρχήν το ζήτημα «αποτελεσματικότητα» στην παιδαγωγική και εκπαιδευτική διαδικασία αποτελεί μία πολυεπίπεδη και πολυσύνθετη κατάσταση, με πολλούς εμπλεκόμενους παράγοντες, εξατομικευμένα χαρακτηριστικά, διαφοροποίηση αντιλήψεων αλλά και στόχων και κύριων παιδαγωγικών και εκπαιδευτικών επιλογών. Έτσι, επιλογές που σε μια εκπαιδευτική ή διδακτική περίσταση ήταν εξαιρετικά λειτουργικές σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις ήταν τελείως δυσλειτουργικές. Αυτό ισχύει, διότι τόσο η παιδαγωγική όσο και διδακτική διαδικασία δεν λειτουργεί με θέσφατα ή τετελεσμένα, αλλά βρίσκεται σε διαρκή διαπραγμάτευση και επαναπροσέγγιση, ανάλογα με την εκάστοτε εκπαιδευτική περίσταση.
Επιπλέον, διαχρονικά αποδεκτές μελέτες, με κορυφαία την Έκθεση Coleman (1965) στις ΗΠΑ, έχουν δείξει ότι η αύξηση ή η μείωση του κόστους εκπαίδευσης δεν συνεπάγεται αφεαυτού και βελτίωση του διδακτικού αποτελέσματος, αν δεν συνδυαστεί και με μια σειρά άλλων εκπαιδευτικών παραμέτρων και επιλογών.
Πέρα τούτων η μείωση της αναλογίας κόστους λειτουργίας σχολείου προς το σύνολο των φοιτούντων σε αυτά μαθητών δεν οδηγεί και σε βελτίωση του εκπαιδευτικού αποτελέσματος. Μάλλον φαίνεται ότι επιδεινώνεται το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα.
Συνδυαστικά με αυτό επισημαίνεται ότι το να αξιοποιείται μόνο ως κριτήριο κόστους η αναλογία κόστους λειτουργίας σχολείου προς το σύνολο των φοιτούντων σε αυτά μαθητών δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο, διότι πέραν της αναλογίας αυτής υπάρχουν και μια σειρά άλλων δεδομένων, που τελικά ανατρέπουν την εκτίμηση, που κανείς μπορεί με μια βιαστική θεώρηση να εξάγει, όσον αφορά το συνολικό κόστος των Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων.
Ειδικότερα επισημαίνονται τα ακόλουθα:
Στο κόστος λειτουργίας ενός σχολείου συγκαταλέγονται δυο κύριοι παράγοντες. Πρώτον, οι μισθοί των εκπαιδευτικών και δεύτερον, τα υπόλοιπα έξοδα συντήρησης, καθαριότητας, αναλωσίμων και άλλων συναφών. Με μια πρώτη εκτίμηση φαίνεται ότι η κατάργηση ενός σχολείου αυτομάτως καταργεί και τα συγκεκριμένα έξοδα. Η βαθύτερη, ωστόσο, προσέγγιση δείχνει ότι η κατάργηση δημιουργεί ταυτόχρονα ένα άλλο και ιδιαίτερα υπέρογκο κόστος, που αφορά το κόστος μετακίνησης των μαθητών από διάφορες περιοχές σε ένα κεντρικό σχολείο. Η έρευνα δείχνει ότι το κόστος αυτό είναι ιδιαίτερα υψηλό, τόσο, μάλιστα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων να είναι πολύ υψηλότερο από αυτό της διατήρησης της λειτουργίας των Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων στις περιοχές όπου εδρεύουν. Επιπλέον, στο κόστος μετακίνησης πρέπει να προστεθεί και το κόστος μισθοδοσίας των επιπρόσθετων εκπαιδευτικών, που θα απαιτηθεί να υπάρξουν στα κεντρικά σχολεία, λόγω της αύξησης του μαθητικού δυναμικού σε αυτά, εξαιτίας της εισαγωγής και των μαθητών από τα καταργημένα σχολεία, καθώς επίσης και των επιπρόσθετων λειτουργικών εξόδων (συντήρησης, αναλωσίμων κλπ), εξαιτίας και πάλι της αύξησης του μαθητικού τους δυναμικού. Η άθροιση των εξόδων αυτών όχι μόνο δεν καθιστά «πανάκριβα» τα Ολιγοθέσια Δημοτικά Σχολεία, όπως υποστηρίζεται, αλλά αντιθέτως πολύ πιο οικονομικά.
Επιπλέον και πέραν των ποσοτικών οικονομικών δεδομένων πρέπει να συνυπολογισθούν και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά κόστους, στα οποία περιλαμβάνονται τα ακόλουθα:
• Επικινδυνότητα μετακίνησης των μαθητών.
• Έλλειψη επιτήρησης τόσο κατά τη μετακίνηση των μαθητών, όσο και στην πιθανή καθυστέρηση αποχώρησής τους από το σχολείο, εξαιτίας καθυστερήσεων των μεταφορικών μέσων.
• Αύξηση της παραβατικής συμπεριφοράς, λόγω μειωμένου ελέγχου κατά τη μετακίνηση των μαθητών.
• Επιβάρυνση κόπωσης των μετακινούμενων μαθητών, οι οποίοι πρέπει να ξεκινούν πολύ νωρίτερα από το σπίτι τους και να επιστρέφουν πολύ αργότερα συγκριτικά με άλλους συμμαθητές τους, οι οποίοι κατοικούν στην περιοχή, στην οποία εδρεύει το κεντρικό σχολείο.
Και μία ακόμη κυριότατη επισήμανση πέρα των οικονομικών δεδομένων. Σειρά έγκυρων και επιστημονικά τεκμηριωμένων ερευνών στο διεθνή χώρο, αλλά και στον ελληνικό, αν και σε μικρότερη έκταση, ως προς το πλήθος των ερευνών, δηλώνει ότι τα Ολιγοθέσια Δημοτικά Σχολεία κάθε άλλο παρά «ατροφικά» μπορούν να χαρακτηριστούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερευνών αυτών καταλήγει στην εκτίμηση ότι οι επιδόσεις των μαθητών που φοιτούν στα σχολεία αυτά είναι ισάξιες με αυτές των συμμαθητών τους που φοιτούν σε Πολυθέσια σχολεία των αντίστοιχων περιοχών, ενώ από άποψης κοινωνικών και επικοινωνιακών κριτηρίων υπερέχουν σαφώς έναντι των Πολυθεσίων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις ΗΠΑ παρατηρείται αύξηση της λειτουργίας των Ολιγοθέσιων Δημοτικών Σχολείων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα βίας και παραβατικής συμπεριφοράς.
Καταληκτικά επισημαίνεται ότι κάθε σχολείο που καταργείται οδηγεί στο άνοιγμα μιας κοινωνικής «πληγής», η οποία θα είναι πάντα έτοιμη να «κακοφορμίσει» με απρόβλεπτες συνέπειες. Άλλωστε η φράση του Ιούλιου Βερν ότι «κλείνοντας ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή», είτε χρησιμοποιείται κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, είναι πάντοτε επίκαιρη.
Μαθηματικος σε γυμνασιο Κυψέλης.
Οι συνενωσεις σχολείων αποτελούν μια καθαρά οικονομική πολιτική. Θα οδηγήσουν σε υποβαθμιση της ζωής των παιδιών μας στα σχολεία τους. Πως πιστεύετε ότι είναι δυνατό να γίνει μάθημα με 30 – 35 μαθητές στις τάξεις όταν μάλιστα κάνετε και ανακοινώσεις για αναβαθμιση της εκπαιδευσης. Πως ειναι δυνατό να υπάρχει ασφάλεια για τα παιδιά σε προαύλια όπου το ένα θα συνωστίζεται πανω στο άλλο.
Στο δικό μου σχολείο στην Κυψέλη όπου ήδη φιλοξενούνται στο προαύλιο δύο σχολεία καθημερινά παρατηρούνται φαινόμενα βίας που δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Εχουμε τραυματισμους παιδιών σε συνθηκες όχλου. Αυτός είναι άραγε ο πολιτισμός, η ανάπτυξη, η άλλη Ελλάδα που υποτίθεται ότι θελετε.Επιτέλους σταματήστε να υποβαθμίζεται το σχολείο. Αυτή είναι η αλήθεια είτε σας αρέσει είτε όχι.
οι λόγοι που συνθέτουν την αναγκαιότητα για Συνενώσεις – Ιδρύσεις Σχολικών Μονάδων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευση:
* Η ποιοτική παροχή παιδείας στους μαθητές.(ύπαρξη εργαστηρίου Η/Υ, διδάσκουν όλες οι ειδικότητες, λειτουργία ολοήμερου,…)
* Η κοινωνικοποίηση των μαθητών (για πολύ μικρά σχολεία)
* Η αποφυγή σπατάλης χρημάτων του Έλληνα φορολογούμενου με τη διατήρηση μικρών σχολείων.
* Επίκεντρο της προσπάθειας θα πρέπει να είναι ο μαθητής και όχι όπως γίνεται σήμερα που επίκεντρο είναι ο διευθυντής της Σχ. Μονάδας και τα επιδόματά του.
ποιοι βασικοί στόχοι πρέπει να επιδιώκονται:
* Εφόσον θα γίνει σωστή διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού, άμεσα να γίνει η μείωση του ΜΟ εκπαιδευτικών ανά μαθητών.
* Στόχος ΔΕΝ πρέπει να είναι από τις μεταφορές των μαθητών να θησαυρίσουν οι μεταφορείς. Οι καλλικρατικοί δήμοι θα πρέπει να παρέμβουν με δημόσιες μεταφορές μαθητών όπου αυτό είναι επιβαλλόμενο. Ώστε το οικονομικό αποτέλεσμα από τις συνενώσεις να είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ θετικό.
* Όλα τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από αυτή την προσπάθεια θα πρέπει να υπάρξει δέσμευση πως θα επιστρέψουν στην εκπαίδευση με καινοτομίες και προγράμματα ποιοτικά.
* Οι διευθυντές στα νέα σχολεία αλλά και σε όλα τα σχολεία να μην επιλέγονται με τον τρόπο που επιλέγονταν ως σήμερα. Να είναι manager αλλά και παιδαγωγοί ταυτοχρόνως. Και σίγουρα χωρίς κονε στο συνδικαλισμό.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ ΣΙΓΑ – ΣΙΓΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΔΩΡΕΕΣ ΟΜΟΓΕΝΩΝ , ΤΩΡΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2011 ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΠΟΛΥΔΥΝΑΜΑ, ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΧΑΩΔΕΣ.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΗ ΔΑΠΑΝΩΝ ΕΝΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ.
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΘΑΧΟΥΝ ΚΡΥΦΤΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΕΙΜΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΙΔΥΜΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΠΟΥ ΦΟΙΤΟΥΝ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΟ 9ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΧΑΊΔΑΡΙΟΥ.
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΧΩΝΕΥΤΗ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΦΟΙΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΑΘΕΣΙΟ ΜΕ ΔΥΟ ΤΜΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 14 ΚΑΙ 15 ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ.
ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ 28 ΕΩΣ 32 ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑ ΤΑΞΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΝΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΔΙΔΑΚΤΕΑ ΥΛΗ ΣΕ ΤΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ.
ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ.
ΣΥΜΦΩΝΟ ΝΑ ΣΥΝΧΩΝΕΥΘΟΥΝ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ‘Η ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΟΙ ΥΠΟΔΟΜΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΤΕΙ.
ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΕΣ ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΛΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΝΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΤΟΥΝ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΝΤ.
Οι όποιες συνενώσεις σχολικών μονάδων πρέπει να έχουν μία και μόνη προϋπόθεση. Κατά πόσο η συνένωση θα βελτιώσει τις ήδη υπάρχουσες παρεχόμενες υπηρεσίες εκπαίδευσης. Όταν η συνένωση γίνεται σε κτήρια, όπου δεν επαρκούν οι αίθουσες…όπου οι καθηγητές δεν έχουν γραφεία….όπου δεν υπάρχουν γυμναστήρια….όπου δεν επαρκούν οι τουαλέτες….όπου οι αίθουσες πολλαπλών χρήσεων είναι σε άθλια κατάσταση….ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΊΝΕΙ Η ΣΥΝΕΝΩΣΗ;;;
Μόνο για περιορισμό των εξόδων;
Όταν σήμερα υπάρχουν τμήματα με 18-23 μαθητές, η δημιουργία τμημάτων των 27-30 μαθητών, είναι αναβάθμιση ή υποβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης;;;
Οι συνενώσεις γίνονται με ένα μόνο κριτήριο…τον περιορισμό των εξόδων και των δαπανών για την παιδεία. Στην πλάτη των μαθητών και των καθηγητών.
Προκαλώ όποιο υπουργό έρθει στη Θεσσαλονίκη, να επισκεφτεί το κτηριακό συγκρότημα που στεγάζονται τα 14ο και 21ο γυμνάσιο-λύκειο Θεσσαλονικής, τα οποία πρόκειτε να συνενωθούν και να απαντήσει….αν θα έστελνε τα παιδιά του στο συγκεκριμένο σχολείο με τις συγκεκριμένες συνθήκες.
Δουλειές του ποδαριού…ο/η εκάστοτε υπουργός παιδείας κάνει και μια μεταρρύθμιση για να πει ότι κάτι έκανε. Χωρίς σχέδιο, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτική. Το πιο αστείο….καταργεί θεσμούς που θεμελίωσε υπουργός προερχόμενος από το ίδιο κόμμα, θεσμούς που ο ίδιος στο παρελθόν ψήφισε.
υ/γ: δεν είμαι εκπαιδευτικός
Το σχολείο είναι που όλοι ξέρουμε έως σήμερα δεν εξυπηρετή τις επιτακτικές ανάγκες που έρχονται εκτός ΕΛΛΑΔΟΣ.
Παραθέτω πρόσφατη επιστολή μου προς την υπουργό Παδείας που σχετίζεται με όλα τα ερωτήματα που έχουν τεθεί.
Κυρία Υπουργέ
Η πολιτική για το συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών και οι πιεστικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών της χώρας έχει συμπεριλάβει φυσικά στη συζήτηση και το κόστος λειτουργίας της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Ετέθη έτσι εντονότερα και το ζήτημα της διατήρησης ή μη των μικρών (από πλευράς αριθμού μαθητών) σχολικών μονάδων. Το κόστος λειτουργίας αυτών των σχολείων συνδυάστηκε όμως και με την ποιότητα της παρεχόμενης σε αυτά εκπαίδευσης. Έτσι αμφισβητήθηκε από την ίδια την αρμόδια υφυπουργό το παρεχόμενο έργο τους (σε συνάντηση με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ) και δημιουργείται λοιπόν ένας πρόσθετος λόγος, για να αιτιολογηθεί η κατάργηση αυτών των πολύπλευρα «αντιπαραγωγικών» σχολείων.
Ποια όμως είναι η αλήθεια;
Βεβαίως η κατάσταση στα μικρά σχολεία δεν είναι πάντα και παντού χωρίς προβλήματα. Είναι γνωστό ότι με ευθύνη της κεντρικής διοίκησης (πολιτικά ρουσφέτια) πολύ συχνά στο παρελθόν απογυμνώνονταν περιφερειακά σχολεία από το εκπαιδευτικό προσωπικό τους που «υπηρετούσε» σε αυτά εικονικά, ενώ οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί βρίσκονταν στην Αθήνα και πριμοδοτούνταν σκανδαλωδώς και με τα προβλεπόμενα μόρια! Ανάλογες επιπτώσεις δημιουργούσε και η πολύ καθυστερημένη χρονικά αναπλήρωση του αναγκαίου εκπαιδευτικού προσωπικού των παραπάνω σχολείων. Τέτοια φαύλα «παιδαγωγικά» συστήματα αποδιαρθρώνανε ή αποδιαρθρώνουν πιθανόν ακόμα την περιφερειακή εκπαίδευση, ευτελίζουν και υποσκάπτουν το δημόσιο σχολείο, κι όχι η δήθεν ανυπαρξία άμιλλας ή η κακή απόδοση των εκπαιδευτικών τα οποία σε πλείστες περιπτώσεις προβάλλονται υπέρβαρα, για να αποτελέσουν το άλλοθι, για να κρυφτούν άλλα λειτουργικά προβλήματα σαν τα προαναφερθέντα.
Χιλιάδες όμως ικανότατοι εκπαιδευτικοί έχουν υπηρετήσει ή υπηρετούν σε μικρά περιφερειακά σχολεία. Το έργο που παράγουν με ευσυνειδησία τέτοιοι εκπαιδευτικοί είναι αδιαμφισβήτητο και καταρρίπτει τα ατεκμηρίωτα ιδεολογήματα σύμφωνα με τα οποία στα «μικρά» σχολεία δεν παράγεται υψηλής στάθμης εκπαίδευση. Η εγγύτητα του εκπαιδευτικού με τους μαθητές του σε ένα μικρό σχολείο με ολιγομελή τμήματα δημιουργεί συνθήκες εντατικότερης σχέσης μαθητή και δασκάλου ακόμα και εξατομικευμένης παρέμβασης του τελευταίου στη διδακτική και παιδαγωγική πράξη με προφανέστατα πλεονεκτήματα. Το ότι τα περισσότερα μικρά σχολεία βρίσκονται στην περιφέρεια και σε απομεμακρυσμένα ορεινά χωριά ή στα νησιά στα οποία δεν λειτουργούν φροντιστήρια, και με δεδομένη την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των οικογενειών (συνήθως χαμηλού εισοδήματος) που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στα χέρια των δημόσιων λειτουργών εκπαιδευτικών, καθιστά το ειδικό βάρος και το ρόλο των παραπάνω «μικρών» σχολείων ακόμα μεγαλύτερο αν όχι αποκλειστικό.
Θα μπορούσαμε μάλιστα αβασάνιστα να ισχυριστούμε ότι σε τέτοια ακριβώς σχολεία πραγματώνεται το αποκλειστικά «καθαρό» έργο που παράγεται στο δημόσιο σχολείο, ανόθευτο από την ισχυρή επιμιξία της φροντιστηριακής «παραπαιδείας», που συνυπάρχει οργανικά. Της παραπαιδείας που αποτελεί το ζωτικό αλλά και νοσηρό ταυτόχρονα πνεύμονα, η οποία, ενώ αποδομεί το δημόσιο σύστημα, ταυτόχρονα συνδιαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα στα μεγάλα σχολεία των αστικών κέντρων. Διερωτόμαστε όμως πώς μπορεί να αξιολογηθεί το έργο των μεγάλων και μαζικών δημόσιων σχολείων στα αστικά κέντρα χωρίς να μετρηθεί η βαρύνουσα συνεισφορά της διαρκούς στήριξής τους (από τα πρώτα κιόλας βήματά του στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση) στο ιδιωτικό παράλληλο σχολείο – φροντιστήριο;
Κι ενώ τα ευδιάκριτα προβλήματα του μαθητή της μικρής σχολικής μονάδας αντιμετωπίζονται ευχερέστερα και αποτελεσματικότερα για τη βελτίωση της επίδοσής του, αντίθετα σε ένα μεγάλο και «εύρωστο» μαζικό σχολείο, ασφαλώς λόγω της αντικειμενικής αδυναμίας εντατικότερης ατομικής ενασχόλησης του εκπαιδευτικού με τους μαθητές του, οι «κακοί» μαθητές κινδυνεύουν απλώς να «χαθούν» και να αποτελέσουν ένα περιθωριακό στατιστικό μέγεθος. Είναι δε γνωστή η απελπιστική κατάσταση που δημιουργείται σε μεγάλες σχολικές μονάδες, όταν πολλές φορές ακυρώνονται και οι φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών να αποδώσουν στο έργο τους. Σε αυτό το σημείο άλλωστε πρέπει να επισημανθεί ότι από περιφερειακά μικρά σχολεία των χωριών μας χωρίς φροντιστήρια έχουν αποφοιτήσει στο πρόσφατο παρελθόν μαθητές κορυφαίων επιδόσεων με υψηλές διακρίσεις ακόμα και σε πανελλήνιο επίπεδο. (Μπορούν να αναφερθούν συγκεκριμένα στοιχεία).
Ακούγεται ακόμα κατά κόρον (στην εποχή του διαδικτύου και της επανάστασης στις επικοινωνίες) η ανυπαρξία δήθεν «κοινωνικοποίησης» σε μικρές σχολικές μονάδες. Παραγνωρίζεται όμως ότι πολλές πρωτοβουλίες και σημαντικές πολιτιστικές εκδηλώσεις (θεατρικά έργα κτλ) έχουν αναπτυχθεί ακριβώς σε τέτοια «μικρά» σχολεία. Εκεί όπου δεν κατατρώγονται οι σάρκες του δημόσιου συστήματος παιδείας από το σύνδρομο και τη γάγγραινα της παραπαιδείας, ενώ ξεδιπλώνεται η δημιουργικότητα μαθητών και εκπαιδευτικών σε ένα φιλικό οικογενειακό περιβάλλον με ιδιαίτερη έμφαση στις ανθρωπιστικές πλευρές της εκπαίδευσης. Πολλά μικρά σχολεία στεγάζονται μάλιστα σε άνετα κτήρια με υπερεπάρκεια αιθουσών διδασκαλίας και εξοπλισμού, για τις σύγχρονες ανάγκες της εκπαίδευσης. Βρίσκονται σε μεγάλα γήπεδα που διαθέτουν στίβο για αθλητισμό, άνετες εγκαταστάσεις αθλοπαιδιών σε άριστο φυσικό περιβάλλον ( π.χ. στην Αρκαδία τα Γυμνάσια Βυτίνας, Καστριού κι άλλα). Επιπλέον δεν πρέπει να αγνοηθεί ότι αρκετά σχολεία απολαμβάνουν και προνόμια από ντόπια κοινωφελή πατριωτικά ιδρύματα ή συγκεντρώνουν έκτακτες χρηματοδοτήσεις και δωρεές συμπατριωτών.
Είναι λοιπόν άδικο να συγχέεται η αναγκαιότητα εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών της χώρας μας με το αδιαμφισβήτητο έργο που παράγουν οι μικρές σχολικές μονάδες και να αγνοείται ή να υποβαθμίζεται η μεγάλη εκπαιδευτική και πολιτιστική προσφορά τους με ότι αυτό συνεπάγεται υπέρ της υπαίθρου. Γιατί η αλληλο-συμπληρωματική λειτουργία των οικονομικών δραστηριοτήτων αποσοβεί την ολοκληρωτική κοινωνικοοικονομική κατάρρευση των μικρών περιφερειακών κέντρων και των έσχατων πυρήνων ανθρώπινης παρουσίας και κοινωνικού ιστού στην ύπαιθρο. Με αυτή την έννοια ακόμα και οι πολύ μικρές και ισχνές σχολικές μονάδες έχουν τη δική τους συνεισφορά.
Πού οδηγεί όμως η διαρκής κρατική απόσυρση (ταχυδρομεία, αστυνομία, δημοτικές υπηρεσίες, σχολεία κτλ) από την ύπαιθρο; Μήπως σε περαιτέρω εκρίζωση από τις εστίες τους και όσων (ελάχιστων) νέων απομείνανε εκεί; Μήπως σε έμμεσο εξαναγκασμό εγκατάλειψής της και παντελούς απερήμωσής της με οικονομικές αλλά και απρόβλεπτες καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις; Θα αφεθούν όλα στην υποτιθέμενη ανάπτυξη μέσω του τουρισμού; Μήπως δίνεται επίσημα το σύνθημα «Οχυρωθείτε όλοι στις πόλεις κι αφήστε στα χωριά μόνο παπάδες για να θάβουν» και «τώρα που βρήκαμε παπά (Καλλικράτη) ας θάψουμε μερικούς ακόμα»;
Η παρουσία υπηρεσιών στην περιφέρεια (την ορεινή κυρίως) θα έπρεπε να αποτελεί βασική εθνική πολιτική σαν ελάχιστη επιδότηση για την ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής μεταφοράς και μετάγγισης πόρων από τα υπερσυγκεντρωτικά κέντρα στη λεηλατημένη και κατεστραμμένη κοινωνικοοικονομικά περιφέρεια της Ελλάδας.
Αν μιλάμε όμως για εξοικονόμηση πόρων και για ορθολογική κατανομή τους (στην Παιδεία) μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε από κάπου άλλού; Μήπως πρέπει να στρέψουμε αλλού την προσοχή μας αντί να κοιτάμε να «βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι» αποσύροντας λίγες μικρές σχολικές μονάδες βασικής εκπαίδευσης από την ύπαιθρο;
Μήπως πρέπει να εξορθολογίσουμε διοικητικές δομές και να καταργήσουμε π.χ. περιττούς ενδιάμεσους κόμβους και γραφεία απλουστεύοντας διαδικασίες που δεσμεύουν μάχιμο εκπαιδευτικό προσωπικό και επιτείνουν τη γραφειοκρατία; Μήπως καταργώντας άλλες αδικαιολόγητες ελαστικές δαπάνες ή ακατανόητα προνόμια;
Μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε την απλόχερη πολιτική ίδρυσης και διασποράς ανά την επικράτεια πανεπιστημιακών σχολών και ΤΕΙ με τις πιο απίθανες ειδικότητες όπου εισάγονται σωρηδόν νέοι με εξευτελιστικές βαθμολογίες χωρίς όμως να εξασφαλίζουν επαγγελματική προοπτική; Ποιο είναι το αιματηρό κόστος για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς αλλά και για τα δημόσια οικονομικά; Πώς γίνεται η κατασπατάληση πόρων για μονάδες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αμφίβολης σκοπιμότητας όπου συνδυάζονται κι αποκαλύπτονται «ακαδημαϊκά» σκάνδαλα «υψηλότατου» επιπέδου, νεποτισμός, κακοδιαχείριση κτλ;
Μήπως επιτέλους πρέπει να εξετάσουμε και να συμμαζέψουμε τα τεράστια κόστη από τη στέγαση δημόσιων υπηρεσιών (και του υπουργείου Παιδείας) σε ακατάλληλα διάσπαρτα ιδιωτικά κτήρια μέσα στις πόλεις σαν την Τρίπολη π.χ. όπου ξετρυπώνονται από τον πολίτη ανάμεσα σε κακόγουστες πολυκατοικίες, πολιορκημένες από Ι.Χ αυτοκίνητα ή σε απίθανες μονοκατοικίες ή ακόμα και μέσα στους σταθμούς των λεωφορείων του ΚΤΕΛ! Μήπως όλα αυτά συνιστούν πλευρές μιας χρεοκοπημένης διαχείρισης των οικονομικών της χώρας;
Μήπως είναι καιρός να αξιοποιηθούν λίγο έξω από τον αστικό πυρήνα της Τρίπολης στα γειτνιάζοντα χωριά και κάποια ευρύχωρα άδεια κτήρια (π.χ. πρώην Δημ. Σχολεία) για στέγαση διοικητικών υπηρεσιών της Εκπαίδευσης συνδυασμένα με τακτική δημόσια συγκοινωνία με πολύπλευρο όφελος από την οριζόντια περιαστική ανάπτυξη;
Ειδικά στη δημογραφικά εξαντλημένη και διαρκώς απισχνούμενη ορεινή Αρκαδία θεωρώ πάντως ότι υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για περαιτέρω καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων και η μείωση δαπανών που θα προκύψει θα είναι ασήμαντη. Σε κάθε περίπτωση όμως το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη προσοχή από τα αρμόδια όργανα διοίκησης της Εκπαίδευσης και με αποφασιστική γνωμοδότηση των δημοτικών Αρχών.
Γενικά η διατήρηση ή κατάργηση μιας σχολικής μονάδας να εξετάζεται με κριτήρια:
1. Τη στήριξή της ή όχι από την τοπική κοινωνία.
2. Τις συνθήκες μεταφοράς των μετακινούμενων μαθητών από τις εστίες τους λαμβανομένων υπ’ όψιν των συγκοινωνιακών δυσκολιών στις ορεινές και νησιωτικές περιοχές.
3. Τη στήριξή της από του Δήμους.
4. Την κατάσταση της κτηριακής και λοιπής υποδομής της.
5. Την προοπτική διατήρησης μιας κρίσιμης μάζας μαθητικού δυναμικού περίπου 5 μαθητών ανά τμήμα (με πολύ ελαστική εφαρμογή) ανάλογα με τις συγκυρίες ιδιαίτερα στα νησιά.
6. Την αξιολόγηση της βιωσιμότητάς της σε μια περίοδο μερικών σχολικών ετών και με βάση τη διαμορφούμενη προοπτική φοίτησης μαθητών.
ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ… ΝΑ ΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΝΑ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΚΠ/ΣΗΣ!!
ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΟΜΩΣ ΤΩΝ ΕΚΠ/ΚΩΝ!!
ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑ ΝΟΥΜΕΡΑ, ΚΑΙ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΓΑΤΕ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟΣ!!!…
ΟΡΓΑΝΩΣΤΕ ΣΩΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ…, ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΙΡΗ (ΟΧΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ) ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΔΩΣΤΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΠΟΠΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΑΣ ΑΥΤΗ ( ΜΑΘΗΤΕΣ- ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ).
ΜΑΡΙΑ ΘΕΟΧΑΡΗ- ΦΛΩΡΙΝΑ(ΕΚΠ/ΚΟΣ, ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΩ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΙΓΟΘΕΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΖΗΤΩ ΣΩΣΤΗ ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ)
Όσοι υποστηρίζουν την άποψη ότι δεν πρέπει να γίνουν συνενώσεις σχολείων δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στην επαρχία. Μπορούν να λειτουργήσουν σωστά
τα μικρά τοπικά γυμνάσια με 20-30 μαθητές ; Κι όσοι μιλάνε για μείωση των μαθητών ανα τμήμα γιατί δεν βλέπουν τα εκατοντάδες τμήματα 3-6 μαθητών σ όλη
τη χώρα; Εκεί που οι συνθήκες είναι ιδανικές απο πλευράς αριθμού μαθητών, γιατί δεν έχουμε καλύτερη εκπαίδευση ; Η απάντηση είναι απλή.
Χρειαζόμαστε σχολεία με πλήρη εξοπλισμό, χωρίς περικοπές μαθημάτων και ελλείψεις σε εργαστήρια και βιβλιοθήκες με καλύτερες συνθήκες διδασκαλίας,
ασφάλειας, υγειινής κλπ. Τα τμήματα τώρα στα περισσότερα γυμνάσια είναι περίπου 25-28 μαθητών. Στα εργαστήρια (πληροφορικής και Φ/Χ) χωρίζονται σε
τμήματα 12-14 μαθητών. Ο αριθμός των μαθητών ανα τμήμα θα μειωθεί κι άλλο όταν βελτιωθούν οι συνθήκες και αλλάξουν πολλά πράγματα στα σχολεία.
Οι συνενώσεις θα λύσουν πολλά προβλήματα: οικονομικά, ασφάλειας, εκπαίδευσης, λειτουργίας γενικότερα, συνεργασίας με τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους
Δήμους…
Αλλά επειδή η ερωτήση αναφέρεται και σε ιδρύσεις σχολείων, θα προσθέσω μια παλιά ιδέα που στην Ελλάδα μας έδωσε τα Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων .
Την ιδέα του Δανού συγγραφέα, φιλοσόφου και ποιητή Grundtvig για την δια βίου μάθηση στην οποία βασίστηκαν τα Λαικά Σχολεία της Γερμανίας , Δανίας
Σουηδίας, Αυστρίας και αλλού, σχολεία- Γυμνάσια- Ενηλίκων που δεν χορηγούν βέβαια ακαδημαϊκούς τίτλους αλλά παρέχουν εκπαίδευση σε ενήλικες. Ισως
μέσα στα πλαίσια του νέου νόμου 3979, μπορέσουν να δημιουργηθούν τέτοια Λαικά Γυμνάσια (Volkshochschule) και να αξιοποιηθεί η υλική υποδομή
(διδακτήρια που έχουν κλείσει λόγω έλλειψης μαθητών κλπ) αλλά και ενα ανθρώπινο δυναμικό… Λέω, μήπως.
Η κόρη μου φοιτεί στην Γ δημοτικού στο 22Ο Δημοτικό Σχολείο Θεσ/νίκης.
Το συγκεκριμένο σχολείο δεν έχει γίνει ακόμη καν ολοήμερο,δεν έχει αίθουσα Η/Υ, πράγματα απαράδεκτα για το έτος 2011.
Ελπίζω σε μία συνένωση με άλλο σχολείο ώστε να μπορούμε κι εμείς να έχουμε τις παραπάνω παροχές.
Κανένας Καλλικράτης, όχι μονό στην παιδεία αλλά και πουδήποτε αλλού δε θα φέρει αποτέλεσμα αν δεν εφαρμοστεί ο νόμος. Για να εφαρμοστεί ο νόμος χρειάζεται έλεγχος από το κράτος και την κοινωνία. Αναφέρετε ότι δε καταστρατηγηθεί το όριο των μαθητών ανα τάξη με τις συνγχωνέυσεις των σχολείων. Αυτό όμως ήδη καταστρατηγείτε με το ισχύον καθεστώς. Στο Δημοτικό ο υιός μου πριν ένα χρόνο ήταν 32 παιδιά. Πως λοιπόν εγγυάστε πράγματα που δεν μπορείτε να εφαρμόσετε?
Αυτός είναι και ο λόγος που δε συμμετέχει ο κόσμος αλλά και οι εκπαιδευτικοί στο διάλογο και στη διαβούλευση.
Οτιδήπτοε και αν αποφασιστεί πρέπει να έχει ως γνώμονα το καλό του πολίτη και όχι το άμεσο ταμειακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτό θα περάσει, αλλά οι ρυθμίσεις που θα στηρίζονται σ’αυτό θα παραμείνουν για μεγάλο διάστημα. Ας μη βιαστεί το υπουργείο να κάνει οτιδήποτε γιατί η παιδεία είναι το βασικότερο αγαθό σε μια κοινωνία πάνω στο οποίο στηρίζεται η ανάπτυξη της.
Μιλήστε με τα παιδιά, με τους γονείς, και τους εκπαιδευτικούς. Μόνο αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή γνωρίζουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και μπορούν να δώσουν λύση.
Και μην ξεχνάτε τον έλεγχο και την αξιολόγηση. Κανένα μέτρο δε θα φέρει αποτελέσματα αν δεν ελέγχεται για τη σωστή εφαρμογή του.
Αν κάποιος σε σταματήσει στο δρόμο και ρωτήσει «Να σε σφάξω ή να σε πυροβολήσω?», τι κάνεις? Απαντάς στην ερώτηση ή μπορείς να πεις «Δεν μου αρέσουν οι επιλογές που μου δίνεις».. Το ερώτημα που τίθεται δείχνει να αναζητά δοκίμια υποστήριξης της «πολιτικής υποβάθμισης της παιδείας και αφανισμού των κοιτίδων ζωής και προοπτικών ανάπτυξης της επαρχίας».. Δυστυχώς.. Μπορώ να αντιληφθώ τις πιέσεις που ασκούνται για «εκπτώσεις» σε όλα τα επίπεδα, ίσως γι’αυτό αυτή η «διαβούλευση» να βγήκε αυτή την εποχή και για λίγο. Αντιληφθείτε όμως επιτέλους ότι η Ελληνική κοινωνία αναζητά μία νέα ισορροπία στο σήμερα, ψάχνει εναγωνίως κάτι που να την κρατήσει ζωντανή, να της δώσει ελπίδα και πίστη ότι μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να αναδυθεί και πάλι στην επιφάνεια με αξιοπρέπεια και δυναμισμό. Ίσως σε μεγαλουπόλεις η συγχώνευση να δουλέψει σε κάποιες περιπτώσεις θετικά, ίσως πάλι να γκετοποιήσει τα σχολεία αυτά, δεν έχω το απαραίτητο υπόβαθρο για να τεκμηριώσω απάντηση. 30 μαθητές ανά τάξη, λιγότερα σχολεία, λιγότεροι καθηγητές, λιγότερες αίθουσες, λιγότερο πετρέλαιο, λιγότερη χαρά, λιγότερη ζωή. Πότε επιτέλους θα αφήσουμε το ραγιαδισμό και θα ορθώσουμε το ανάστημά μας σε όποια μας επιβάλλονται? Το ερώτημα απευθύνεται τόσο στην ηγεσία του ΥΠΔΒΜ για τις επιβολές των ηγεμόνων μας (λέγε με ΔΝΤ) όσο και σους εκπαιδευτικούς-μαθητές-συλλόγους γονέων που θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν δεχτούμε να γίνει κάτι τέτοιο. Το μέλλον φτιάχνεται τώρα, ας μην το σκοτώσουμε πριν ξεκινήσει.
ΠΡΟΣ :
1. Υπουργό Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.
2. Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής.
3. Γ΄ Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας.
4. Γραφείο Ε.Ε. Γ΄ Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας.
5. Δήμο Περιστερίου – Αντιδήμαρχο Σχολικής Μέριμνας.
6. Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής
ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ ΛΥΚΕΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
Το Υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της υπουργού κας Διαμαντοπούλου, προετοιμάζει αλλαγές γενικότερα στην εκπαίδευση αλλά και ειδικότερα στην Τεχνική και Επαγγελματική.
Οι εκπαιδευτικοί της ΤΕΕ του Περιστερίου, παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή τις επικείμενες εξελίξεις, νοιώθουμε την ανάγκη να καταθέσουμε την δική μας πρόταση, που πηγάζει από το ενδιαφέρον και την πίστη ότι η εκπαιδευτική εμπειρία και η γνώση μας μπορεί να βελτιώσει την ΤΕΕ της περιοχής που υπηρετούμε.
Οι στόχοι που φιλοδοξεί να επιτύχει το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων είναι, όπως προκύπτει από τις Υπουργικές εξαγγελίες, οι παρακάτω:
α) Να καταξιώσει το “επαγγελματικό σχολείο” ως ένα σχολείο πρώτης επιλογής, ισότιμο με το Γενικό λύκειο, ικανό να εξασφαλίσει στον απόφοιτό του κοινωνική καταξίωση, σταθερή εργασία για να παρακολουθεί τις τεχνολογικές και εργασιακές εξελίξεις.
β) Να δημιουργήσει ένα αυτοδύναμο Τεχνολογικό Λύκειο,
γ) Να ενσωματώσει σ’ αυτό τις δύο εκπαιδευτικές μονάδες που ήδη λειτουργούν σήμερα, του ΕΠΑ.Λ. και της ΕΠΑ.Σ.
δ) Να εντάξει και να λειτουργήσει «μεταδευτεροβάθμια τμήματα Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης» εντός του Τεχνολογικού Λυκείου μέσα στο τυπικό Εκπαιδευτικό σύστημα.
Εκτιμούμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, οι δυσλειτουργίες, αλλά και οι αστοχίες σχετικά με την ΤΕΕ της περιοχής μας που με τον καιρό συρρίκνωσαν το μαθητικό μας δυναμικό και δημιούργησαν προβλήματα στο εκπαιδευτικό μας έργο.
Για να είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε την αλλαγή στην ΤΕΕ όπως προδιαγράφεται και έχοντας υπόψη ότι:
1) Ο Δήμος Περιστερίου αριθμεί πάνω από 350.000 κατοίκους (σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία των καταναλωτών της ΔΕΗ) με μεγάλο μέρος αυτών να ασχολείται με τεχνικά επαγγέλματα, σε μια γεωγραφική έκταση 11.000 στρεμμάτων,
2) Μεγάλο τμήμα του Δήμου μένει ακάλυπτο αφού το 1ο και το 3ο ΕΠΑ.Λ. στεγάζονται σε κτίρια τα οποία απέχουν μικρή απόσταση μεταξύ τους όπως φαίνεται στο χάρτη 1.
3) Θα προκύψει η ανάγκη να καλυφθεί μεγαλύτερος αριθμός μαθητών από τον ήδη υπάρχοντα, που θα δημιουργηθεί από την συγχώνευση σχολικών μονάδων και ειδικοτήτων των ΕΠΑ.Λ. και ΕΠΑ.Σ., αλλά και των νεοσυσταθέντων τμημάτων μεταδευτεροβάθμιας Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης,
4) Η σημερινή οικονομική κατάσταση επιβάλλει την ορθή αξιοποίηση των υπαρχόντων κτιρίων και την απαλλαγή του Δημοσίου από μισθώματα,
Θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη για τη συνέχιση και επέκταση του θεσμού, η διατήρηση των 3 (τριών) πρωινών Τεχνολογικών Λυκείων στο Δήμο Περιστερίου, αλλά ταυτόχρονα και η μεταφορά του 3ου ΕΠΑ.Λ. Περιστερίου και του 4ου Σ.Ε.Κ. Περιστερίου από τα μισθωμένα κτίρια που βρίσκονται τώρα σε άλλα ελεύθερα δημόσια κτίρια στην περιοχή που υποδεικνύεται στο χάρτη 2.
Η συγχώνευση σε λιγότερα από τα υπάρχοντα τεχνικά σχολεία θα αποφέρει αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα και θα αποτελέσει πλήγμα για την τοπική κοινωνία σε εκπαιδευτικό και πολιτιστικό επίπεδο, άλλα και για την ποιότητα της Τεχνολογικής εκπαίδευσης της περιοχής μας που από 4 ημερήσια Λύκεια το 1998 θα βρεθεί με μόλις 2.
Σας παραθέτουμε έναν χάρτη με την παρούσα χωροθέτηση των Επαγγελματικών Λυκείων την οποία πάντα θεωρούσαμε λανθασμένη.
Χάρτης 1
Ο παρακάτω χάρτης δείχνει την προτεινόμενη θέση που πρέπει να έχει το 3ο Τεχνολογικό Λύκειο του Περιστερίου και ανάλογη του 4ου ΣΕΚ Περιστερίου.
Χάρτης 2
Το 1ο και 2ο ΕΠΑ.Λ. παραμένουν ως έχουν
Το 3ο ΕΠΑ.Λ και το 4ο Σ.Ε.Κ. του Περιστερίου, βίωσαν την αδιαφορία της πολιτείας δίνοντας την εντύπωση ότι η δημόσια ΤΕΕ αφορά «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»:
• Αφού εδώ και χρόνια είναι τα μόνα μισθωμένα (και κτιριακά ακατάλληλα) σχολεία του Δήμου Περιστερίου
• Αφού το 3ο ΕΠΑ.Λ. εξαναγκάστηκε να αφήσει το φυσικό του χώρο ύπαρξης το 2004, εγκαταλείποντας μισθωμένο κτίριο που χαρακτηρίστηκε επικίνδυνο και ακατάλληλο, σήμερα πληροφορούμαστε ότι οδηγείται σε συγχώνευση με το 1ο ΕΠΑ.Λ. Περιστερίου, το οποίο να σημειωθεί ότι είναι πλήρες από πλευράς μαθητικού δυναμικού
Το 1ο ΕΠΑ.Λ. Περιστερίου διαθέτει 13 αίθουσες διδασκαλίας 1 αίθουσα ΣΕΦΕ και 1 αίθουσα ΣΕΠΕΥ για τους 310 μαθητές του και θα πρέπει να δεχθεί και τους 155 μαθητές του 3ου ΕΠΑ.Λ. σε περίπτωση συγχώνευσης. (δηλαδή 465 μαθητές ειδικοτήτων σε 13 αίθουσες).
• Αφού τα 20 ημερήσια Γυμνάσια του Περιστερίου «τροφοδοτούν» με μαθητικό δυναμικό 14 Γενικά Λύκεια και μόνο 3 (με προοπτική για 2) ΕΠΑ.Λ.
Έτσι προτείνουμε για το 3ο ΕΠΑ.Λ. Περιστερίου να μεταφερθεί στην περιοχή της θέσης που υποδεικνύεται περιγραφικά στο χάρτη 2, (που είναι και η θέση που κατείχε από την ίδρυση του και μέχρι το 2004). Ταυτόχρονα προτείνουμε και τη μεταφορά του 4ου ΣΕΚ, σε δημόσιο κτίριο επίσης. Το 4ο ΣΕΚ στεγάζεται σε μισθωμένο, ακατάλληλο βιοτεχνικό κτίριο με ιδιαίτερα προβληματική πρόσβαση και εξυπηρετεί εργαστηριακά το 3ο ΕΠΑ.Λ. στο σύνολο του και μερικώς το 1ο ΕΠΑ.Λ., την ΕΠΑ.Σ., το 1ο Εσπερινό ΕΠΑ.Λ. και το Ι.Ε.Κ. ενώ ταυτόχρονα ως πιστοποιημένο Κ.Σ.Ε. πραγματοποιεί επιμορφωτικά προγράμματα Β επιπέδου ΤΠΕ.
Επομένως η μεταφορά του 3ου ΕΠΑ.Λ. σε δημόσιο σχολικό κτίριο στην ευρύτερη περιοχή του Περιστερίου, προφανώς θα επιφέρει πολλαπλά οφέλη για το Δήμο μας:
• Μείωση του κόστους, αφού θα απαλλάξει το Δημόσιο από την καταβολή δύο μισθωμάτων ύψους αρκετών δεκάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως.
• Η μεταφορά των σχολείων δεν θα προκαλέσει επιπλέον δαπάνη για το δημόσιο ή αυτή θα είναι ελάχιστη.
• Το 1ο ΕΠΑ.Λ. Περιστερίου με το οποίο δρομολογείται η συγχώνευση του 3ου ΕΠΑ.Λ. είναι ήδη κορεσμένο από πλευράς μαθητικού δυναμικού για τις αίθουσες που διαθέτει. Θα δημιουργηθεί λοιπόν ζήτημα για την απορρόφηση των επιπλέον μαθητών από το 3ο ΕΠΑ.Λ.
• Εξυπηρέτηση μεγάλου αριθμού μαθητών, που λόγω της έλλειψης Τεχνολογικού Λυκείου στην περιοχή, μεταναστεύει στους γειτονικούς δήμους Χαϊδαρίου και Αιγάλεω, με αποτέλεσμα να διογκώνει υπερβολικά τα παραπάνω σχολεία τα οποία ζητούν τη διάσπασή τους σε περισσότερα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό αντιτίθεται με τη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση.
Η παραπάνω πρόταση είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας όλων των καθηγητών της Τεχνολογικής εκπαίδευσης του Περιστερίου, ειδικοτήτων και μαθημάτων Γενικής Παιδείας γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, αντιθέτως προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο των μαθητών και των σχολείων τους.
Είναι μακριά από οποιαδήποτε μικροπολιτική και συντεχνιακή σκοπιμότητα και με γνώμονα τη γνώση, την εμπειρία αλλά και τη διάθεση για μεγαλύτερη προσφορά στο χώρο της εκπαίδευσης και έχει σαν αποκλειστικό στόχο:
• Να διορθώσει υπάρχουσες αδυναμίες, στην δημόσια ΤΕΕ της περιοχής του Περιστερίου και να αναβαθμίσει την ποιότητα και τις δυνατότητες της
• Να εξοικονομηθούν δημόσιοι πόροι
• Να στηρίξει το μαθητικό δυναμικό του Περιστερίου
• Να βελτιώσει την ποιότητα της πολύπαθους ΤΕΕ και
• Να μετατρέψει το κάθε Τεχνολογικό Λύκειο σε ένα τοπικό πολυδύναμο κέντρο γνώσης.
Περιστέρι, Ιανουάριος 2010
Οι καθηγητές των ΕΠΑ.Λ. Περιστερίου
Ακολουθούν υπογραφές
ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ-ΙΔΡΥΣΕΙΣ ωραίος τίτλος .Ας μου πει κάποιος πόσα σχολεία υποβαθμίστηκαν , πόσα έκλεισαν και πόσα θα κλείσουν ακόμα και πόσα ιδρύθηκαν . Πόσα ιδρύθηκαν ? Σε μια χώρα που στοχεύει στην αύξηση των επενδύσεων πρέπει πρώτα να επενδύουμε στο μέλλον της και όχι να το υποβαθμίζουμε , να το καταργούμε και να το συγχωνεύουμε .Καμιά έκπτωση δεν είναι θεμιτή στην παιδεία . Καμιά ταλαιπωρία δεν επιτρέπεται να υφίστανται τα παιδιά μας .Με συγχωνεύσεις και παιδιά στοιβαγμένασε 25άρια και 30άρια τμήματα ,η μαθητοκεντρική εκπαίδευση ,είναι ανέφικτη, γιατί με τόσα παιδιά η εξατομίκευση της διδασκαλίας ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού δεν είναι θεμιτή . Για να δοθεί άδεια σε ένα ιδιωτικό σχολείο πρέπει σε κάθε μαθητή να αντιστοιχούν αρκετά μέτρα για να εγγραφεί , έτσι υπολογίζεται το μαθητικό δυναμικό του ,γιατί δεν κάνετε το ίδιο και στα δημόσια σχολεία ? Τότε θα φανεί αν υπάρχουν πραγματικά περιθώρια συγχωνεύσεων ή ανάγκες ίδρυσης .Σκύψτε με σύνεση και σοβαρότητα πάνω στα πρβλήματα τις παιδείας , σχολικά εγχειρίδια ,κτιριακές υποδομές ,εποπτικά υλικά και μην την συρρικνώνεται άλλο ΕΠΕΝΔΥΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ , ΕΠΕΝΔΥΣΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Φοβάμαι ότι όταν οι μαθητές αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί τότε οι εκπαιδευτικοί γίνονται «Νούμερα».
Υπάρχουν σχολεία τα οποία έχουν κενές και αχρησιμοποίητες αίθουσες; Κι είναι τόσοι πολλοί οι κενοί και αχρησιμοποίητοι χώροι που αξίζει τον κόπο να κάνουμε αυτή την συζήτηση;
Μπορούμε να έχουμε ένα κατάλογο όλων αυτών των διαθέσιμων χώρων που θα υποστηρίξουν τα σχέδια της συνένωσης, που επιτρέπουν να συζητησουμε για συνενώσεις, ή αερολογούμε;
Στις μεγάλες πόλεις μπορούν οι αστικές συγκοινωνίες να υποστηρίξουν τέτοια ξαφνική αλλαγή στις μετακινήσεις; Και μπορεί η περιοχή να αντέξει το μποτιλιάρισμα από τους γονείς που θα φέρνουν οι ίδιοι τα παιδιά τους και τους καθηγητές που θα φτάνουν με αυτοκίνητο; Και οι χρόνοι θα υπολογιστούν με αυτά τα δεδομένα ή με την κυκλοφορία μιας Κυριακής πρωί;
κ.λ.π.
Κι όλοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει η στοιχειώδης προετοιμασία. Οι συνενώσεις έχουν αποφασιστεί και θέλουμε τα κριτήρια που θα τις δικαιολογούν:
1. να δουλεύουν τα σχολεία σε 24ώρη βάση. Το ολοήμερο σχολείο να είναι πραγματικά ολοήμερο.
2. Οι νόμοι απαγορεύουν την λειτουργία διαφόρων ευαγών ιδρυμάτων σε κάποια απόσταση από τα σχολεία. Οι συνενώσεις θα διευκολύνουν την επιχειρηματικότητα και την δημιουργία νέων οίκων ανοχής (η πορνεία και τα ναρκωτικά άλλωστε συμπεριλήφθησαν στην αναπροσαρμογή του αεπ)
Τα συστεγαζομένα σχολεία που παράγουν διευθυντές και υποδιευθυντές, προφανώς και να συνενωθούν. Μήπως να ξεκινήσουμε λέγοντας στους ανθρώπους που τα αποφάσισαν και τα διατηρούν τη γνώμη μας για τη δουλειά τους και τις αποφάσεις τους. Μήπως πρέπει οι όποιες αποφάσεις να έχουν συνέχεια και συνέπεια και επιπτώσεις;
Μήπως να ξεκινήσουμε από τις συγχωνεύσεις υπουργείων; Μήπως πρέπει να βρούμε τι είναι αυτό που πραγματικά εμποδίζει την δημόσια διοίκηση να δουλέψει με λιγότερα υπουργεία;
Ο μόνος λόγος που γίνονται ασφαλώς οι συγχωνεύσεις σχολείων είναι ο οικονομικός. Πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσει σωστά μια τάξη αν έχει 30 μαθητές; Και βέβαια εννοείται ότι με τη συγχώνευση σχολείων επιδιώκεται να υπάρχουν ελάχιστα ή και καθόλου τμήματα με αριθμό μαθητών κάτω του 30.
Οι τρεις βασικές παράµετροι, βάσει των οποίων θα γίνουν οι συνενώσεις, θα είναι οι εξής:
-Η αντιστοιχία οργανικότητας και λειτουργικότητας των σχολικών µονάδων σε συνάρτηση µε το µαθητικό δυναµικό και τη δυνατότητα ανάπτυξης και λειτουργίας κάθε σχολικής µονάδας.
-Η εξέλιξη του µαθητικού δυναµικού την τελευταία 5ετία, ο ρυθµός αύξησης ή µείωσης και ο προσδοκώµενος αριθµός φοιτών των µέχρι το 2013.
-Οι εγγραφές των µαθητών στην Α΄ τάξη κάθε τύπου σχολείου (νηπιαγωγείου, δηµοτικού, γυµνασίου κ.λπ.) λαµβάνοντας επίσης υπόψη και τη φοίτηση αδελφών σε αντίστοιχα σχολεία.
Η νέα τάξη πραγμάτων που ξεδιπλώνεται τώρα θέλει φθηνό εργατικό προσωπικό εύκολα καθοδηγούμενο (βλέπε προταση Υουργείου Παιδείας για υποχρεωτικά μαθήματα λυκείου Ελληνικά, Αγγλικά και Φυσική Αγωγή, δηλ. ο αυριανός Έλλην να καταλαβαίνει εντολές και να έχει καλή φυσική κατάσταση για την εκτέλεσή τους)συνεπώς η παρεχόμενη εκπαίδευση στις μάζες θα πρέπει να είναι χαμηλού επιπέδου και κύρίως μακριά από την ανάλυση της ιστορίας και οποιοδήποτε άλλο μάθημα ξεσκεπάζει τα εργαλεία επίτευξης αυτού του στόχου. Φυσικά η νέα τάξη πραγμάτων επιφυλλάσει άλλου τύπου μόρφωσης στους προοριζόμενους για την ανώτερη τάξη που θα διοικεί μέσω της ιδιωτικής εκπαίδευσης στην οποία τα παιδιά του εργατικού προσωπικού δεν θα έχουν πρόσβαση γιατι κάποια οικογένεια με 1500EUR το μήνα που να αντέξει τα δίδακτρα, βιβλία, βοηθήματα κλπ. παράλληλα με τα έξοδα διαβίωσης της. Ας μην αναφερθούμε για τις οικογένειες με λιγότερα έσοδα το μήνα. Ήδη το βλέπουμε να γίνεται σήμερα με τις μειώσεις μισθών που έχουν επιβληθεί. Δηλαδή θα οδηγηθεί η κοινωνία στο φαινόμενο της Αγγλίδας Βουλευτού που για να σπουδάσει στο καλό Πανεπιστήμιο που θα της άνοιγε τις πόρτες πούλαγε τον εαυτό της.
Χρήματα λοιπόν κυρίες και κύριοι να δωθούν για την δημόσια παιδεία, (όπως κάνουν και οι Αμερικανοί που όλο μιλάνε για την ανάγκη αναβάθμισης της ποιότητάς της) την αναβάθμιση της ποιότητάς της και την παροχή της σε όλο τον πληθυσμό διότι όσο αναβαίνει το μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού τόσο πιό δύσκολα του στερείς την ελευθερία σκέψης και δράσης. Αλλά αυτό δεν το θέλει η νέα τάξη της παγκοσμιοποίησης και της συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγους μέσω των πολυεθνικών.
Οι λόγοι, πρέπει να είναι οι συνενώσεις νά γίνουν για σχολεία που ευρίσκονταιπολύ κοντά ή συστεγάζονται.Πρέπει να ισχύουν τα σημερινά κρητήρια για τον αριθμό μαθητών ανα τάξη και για τη δημιουργία τμημάτων της ίδιας τάξης.
Επί τέλους μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Η δυναμικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος θα πρέπει να είναι πάντα αντίστοιχη της ζήτησης υπηρεσιών δημόσιας εκπαίδευσης. Όταν είναι μεγαλύτερη, που συμβαίνει να είναι τις τελευταίες 10-ετίες στη χώρα μας, οδηγεί σε υπερβολικές επενδύσεις και λειτουργικά έξοδα. Η σκοπιμότητα ύπαρξης του ΟΣΚ (με 500 άτομα στρογγυλοκαθισμένα στην Αθήνα να ετοιμάζουν έργα μελέτης και κατασκευής σχολικών κτιρίων ανά την Ελλάδα, για τους μαθητές που δεν έχουμε…) πρέπει άμεσα να επανεξετασθεί. Η άσκηση αυτή, δηλαδή του ελέγχου της δυναμικότητας σε σχέση με τη ζήτηση, πρέπει να αποκεντρωθεί π.χ. στις Καλλικρατικές Περιφέρειες και να επαναλαμβάνεται συστηματικά το αργότερο κάθε 5-ετία. Προς Θεού, δεν πρέπει να επιτρέψουμε την υιοθέτηση συντεχνιακών απόψεων των δασκάλων και καθηγητών. Όχι στα τμήματα των π.χ. 17 μαθητών, στο όνομα της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης (με εξαίρεση ορεινά χωριά ή νησιά). Ο Νόμος ορίζει ότι οι τάξεις / τμήματα πρέπει να έχουν το πολύ 35 μαθητές (και όχι 25 ή 30, όπως μνημονεύετε στις κατευθυντήριες γραμμές σας). Ο μέσος πανελλήνιος αριθμός μαθητών ανά τάξη / τμήμα είναι καθοριστικός παράγοντας του κόστους της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης. Το κράτος μας χρεοκόπησε. Χρειαζόμαστε λιγότερους, ικανότερους εκπαιδευτικούς, που να καταβάλουν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και φυσικά που να αμείβονται και καλύτερα. Μόνο έτσι, εκπαιδευτικοί και παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση θα αναβαθμισθούν και το δημόσιο χρέος ίσως χαλιναγωγηθεί.
Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να μειώσετε δραστικά τις κοινωνικές δαπάνες. Έτσι κι αλλιώς είστε υπάλληλοι της τρόικας και εκτελείτε εντολές. Καμμία κατάργηση σχολείων. Στελέχωση όλων των σχολείων με μόνιμους εκπαιδευτικούς και με το απαιτούμενο διοικητικό προσωπικό, γιατί σήμερα όλο το (διαρκώς αυξανόμενο) διοικητικό έργο επιβαρύνει τους εκπαιδευτικούς.
Διαβούλευση διάρκειας 4 ημερών, εκ των οποίων οι δύο είναι Σαββατοκύριακο, δεν είναι διαβούλευση, είναι κοροϊδία. Τουλάχιστον μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Όταν η ίδια η Υπουργός λέει ότι από τις τρεις προτάσεις που τις έγιναν για την αλλαγή στην εκπαίδευση θα υιοθετήσει την πιο οικονομική, αυτό τα λέει όλα. Αντί να επενδύσετε στην εκπαίδευση πάτε να την αφανίσετε. Είστε επιεικώς απαράδεκτοι.
Το μόνο που θα κάνει η συνένωση σχολείων είναι να οδηγήσει στην περαιτέρω υποβάθμιση της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης. Στο ίδιο σχολείο που πάει ο γιος μου σήμερα Α΄Δημοτικού, πήγαινα εγώ πριν 38 χρόνια αλλά τότε ήταν απογευματινό σχολείο, λόγω συστέγασης με άλλα, και στην Α΄Δημοτικού είμασταν 66 παιδιά!!!! (3-3 στο θρανίο-το θυμάμαι). Εκεί θα ξαναγυρίσουμε? 30 χρόνια πίσω? Είναι γεγονός ότι με την πολιτική που επιλέγει να ακολουθήσει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τη σημερινή οικονομική κατάσταση σε όλους τους κλάδους, το επίπεδο της ποιότητας της ζωής μας θα γυρίσει 20-30 χρόνια πίσω. Για παράδειγμα σήμερα το πρωί είδα στη στάση του λεωφορείου ότι από την ερχόμενη Δευτέρα συνενώνονται δύο γραμμές της περιοχής μας σε μία …όπως ήταν πριν 20 χρόνια δηλαδή. Ό,τι πρόοδος είχε πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια…ξεχάστε την. Πρόταση: Όχι να μην συνενωθούν τα σχολεία. Να στηριχτούν και να αναβαθμιστούν τα υπάρχοντα. Μπορείτε?
Πιστεύω οτι οι λόγοι που οδηγούν σε συνενώσεις δεν είναι ξεκάθαροι.Το υπουργείο και οι υπεύθυνοί του πρίν απο λίγα χρόνια μιλούσαν για τμήματα των 20-25 παιδιών ανα τάξη.Σήμερα κυβέρνηση πλέον, μιλούν για 30-35 μαθητές ανα τμήμα.Πότε μας λένε το σωστό?Λογικό είναι κάποια μικρά σχολεία να κλείσουν.Οχι όμως να γίνουν συνενώσεις με καθαρά και μόνο οικονομικά κίνητρα.Γιατί απο οτι φαίνεται το κράτος μόνο έτσι βλέπει τα πράγματα.Με απόλυτους αριθμούς.Η παιδεία όμως δεν είναι μόνο αριθμοί,και μάλιστα όταν πρόκειται και για μικρά παιδιά.Ποιά παιδαγωγική ωφέλεια θα έχουν οι μαθητές σε ένα τμήμα 30-35 ατόμων?Οι υπεύθυνοι αυτής της ιδέας έχουν μπεί ποτέ σε τάξη?Η μόνο ξέρουν να νομοθετούν για τους άλλους?Πιστεύω όμως, οτι ο διάλογος αυτός δεν έχει νόημα γιατί οι αποφάσεις έχουν ληφθεί.Απλά ο διάλογος είναι στα πλάισια της …δημοκρατίας.
Ευχαριστώ.
Το «ευαίσθητο» κοινωνικά κράτος αποφασίζει να δείξει το αληθινό πρόσωπό του. Οι διαμένοντες στην πρωτεύουσα φωστήρες του υπουργείου, που επισκέπτονται την επαρχία μόνο για εκδρομές και διακοπές, αποφασίζουν να μετακινούν καθημερινά χιλιάδες παιδιά, στο απαράδεκτο οδικό δίκτυο που οι ίδιοι έφτιαξαν. «Τι είναι μιάμιση ώρα πήγαινε έλα από το σχολείο;» Τα δικά τους παιδιά (των περισσότερων τουλάχιστον) μεταφέρονται με ασφάλεια εντός πόλης, με τα σχολικά των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων… Εύγε! Νέο σχολείο. Τελευταία ο μαθητής!
Κλείστε τις ΕΠΑΣ.
Εικονικές εγγραφές, εικονικά μαθήματα, αργόμισθοι καθηγητές.
Πρώτα ο μαθητής! αυξηση μαθητων ανα τμήμα/συγχωνευσεις σχολειων.
Ειρωνία ή τραγική ειρωνεία?
Όταν εγώ πήγαινα σχολείο η έπαρση και η ύβρις ηταν το τελευταίο στάδιο πριν την ΚΑΘΑΡΣΗ.
Υβρις ειναι σήμερα το ερώτημα αυτης της προσχηματικης διαβούλευσης. Σε όλους τους τομείς οι κλέφτες ή στην καλύτερη περίπτωση όσοι αφήναν τον διπλανό τους να κλέβει κλείνοντας αυτιά και μάτια παριστάνουν τους αναμορφωτές με κροκοδείλια δάκρυα.
Ελπίζω μόνο και ευχομαι η αναπόφευκτη ΚΑΘΑΡΣΗ να έχει λίγα αθώα θύματα.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΗΞΕΙ ΣΤΑ 1ΘΕΣΙΑ ΣΤΑ 2ΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ 3ΘΕΣΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΠΟΥ ΣΤΡΙΜΩΧΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΙΚΡΑ ΜΕΓΑΛΑ . ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ . ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ . ΟΤΑΝ Η ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΝΗΠΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΦΟΡΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΝΗΠΙΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ Η ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ.
ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΙΣΩΣ ΞΕΒΟΛΕΨΕΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ , ΑΛΛΑ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΦΟΔΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ , ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΜΥΛΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ .
ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πειστούν για τις αγνές προθέσεις σας. Είστε ύποπτοι και μόνο σαν πολιτικοί, πολύ δε περισσότερο ως υπουργοί, υφυπ. γραμματείς και Φαρισαίοι! Σοσια-ληστές!ς!ς!ς!ς!ς!
Τα κίνητρα προφανώς δεν είναι παιδαγωγικά.
Θα εστιάσω στην Δευτεροβάθμια Εκπ/ση που γνωρίζω.
Βάζοντας ως όριο μετακίνησης τα 3/4 της ώρας, συμπεραίνουμε ότι:
Θα έχουμε μαθητές που θα καταναλώνουν κατά μέσο όρο 1:30′ (μαζί με τους χρόνους αναμονής λεωφορείων) την ημέρα για μετακίνηση και μόνο. Αυτό προφανώς πλήττει την επαρχία. Δηλαδή για τους μαθητές των υποβαθμισμένων περιοχών με λίγους κατοίκους, τα πράγματα γίνονται ακόμη
χειρότερα. Η μαθητική διαρροή θα αυξηθεί, ειδικά εκεί που οι ευκαιρίες μόρφωσης είναι λιγότερες. Θέλουμε τα παιδιά μέσα στο σχολείο ή να φεύγουν από αυτό;
Αυτό είναι όφελος για την χώρα;
Είναι γνωστό ότι υπάρχει πρόβλημα σχολικής στέγης. Ειδικά σε σχολεία των αστικών περιοχών. Με συγχωνεύσεις, είναι προφανές ότι το πρόβλημα θα επιδεινωθεί και θα στριμώξουμε ακόμη περισσότερους μαθητές στις αίθουσες. Το όριο 30 μαθητές στην τάξη θα το αγγίξουμε και θα το ξεπεράσουμε. Όσοι προτείνουν αυτά τα μέτρα, δεν έχουν καταφέρει ούτε να βοηθήσουν το ένα ή δύο δικά τους παιδιά στο διάβασμα. Ας φανταστούν πως είναι έχεις 30 μαθητές (με ανομοιογενές επίπεδο) να τους κάνεις μάθημα, στις 1:00 το μεσημέρι, όταν θα έχουν ξυπνήσει από τις 6:00 το πρωί.
Σχολικές μονάδες με περισσότερα από 200-250 παιδιά, συνιστούν σχολεία τέρατα, όπου οι μαθητές δεν γνωρίζουν τους συμμαθητές της ίδιας τάξης τους, οι καθηγητές δεν γνωρίζουν ούτε εξ όψεως τους περισσότερους μαθητές και γενικά μοιάζουν περισσότερο με εργοστάσια παρά με σχολεία. Μπορούν σ’αυτά τα σχολεία οι μαθητές να νοιώσουν οικείο περιβάλλον; Μπορούν οι καθηγητές να γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες (μαθησιακές, οικογενειακές, κτλ) κάθε παιδιού και να το βοηθήσουν με κάποιο τρόπο; Μπορούν σε αυτά τα σχολεία να γίνουν δράσεις που θα φέρουν τους μαθητές κοντά στη γνώση και την κοινωνία κοντά στο σχολείο;
Οι συγχωνεύσεις υποτίθεται ότι θα επιτρέψουν την υλοποίηση της νέας προσέγγισης στην ΔΕ με πολλά μαθήματα επιλογής. Τώρα που στο Λύκειο το μάθημα επιλογής είναι 1, ξέρετε ότι σε μερικές περιπτώσεις είναι αδύνατο να υλοποιηθεί;
Σκεφτείτε την εικόνα ενός μικρού σχολείου (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, …) με μέχρι 200-250 μαθητές και συγκρίνετέ το, με τα συγκροτήματα κτήνη της Γκράβας, της Λεωφόρου Βουλιαγμένης κ.α. Σε ποιο θα θέλατε να μαθητεύσετε εσείς ή τα παιδιά σας;
Θα θέλατε το παιδί σας να κάνει μάθημα μαζί με άλλα 29 παιδιά σε μια αίθουσα 45τμ ή μαζί με άλλα 14 στην ίδια αίθουσα;
Θα θέλατε να κάνει διάλειμμα το παιδάκι της Β’ Δημοτικού μαζί με άλλα 300 (από τα οποία τα 100 να είναι μαθητές του Γυμνασίου); Το φαινόμενο του εκφοβισμού των μικρότερων ή αδύναμων παιδιών από τα μεγαλύτερα και δυνατότερα, θα μειωθεί ή θα αυξηθεί;
Το Υπουργείο αναγγέλλει το σχολείο της πληροφορίας, και βγάζει από το αναλυτικό πρόγραμμα του νέου Λυκείου τα μαθήματα πληροφορικής. Θέλει οι μαθητές να λύνουν απορίες μέσω διαδικτύου και τους βάζει να μετακινούνται 20χλμ και 1,5 ώρα ημερησίως για να πάνε σχολείο. Αυτά είναι λογικά;
Μας πουλάνε το παραμύθι της Φιλανδίας που έχει τους μισούς εκπαιδευτικούς από εμάς. Και προφανώς θα μπορούσε να έχει τους μισούς από εμάς, αφού έχει το μισό πληθυσμό από εμάς! Αλλά δεν έχει τους μισούς. Έχει αρκετούς περισσότερους. Αναζητήστε στο google («Φιλανδία εκπαιδευτικό σύστημα) και θα καταλάβετε.
Κύριοι και κυρίες σχεδιαστές του προγράμματος μην μας δουλεύετε. Και εσείς οι υπόλοιποι μην τσιμπάτε το δόλωμα του εξορθολογισμού της εκπαίδευσης.
Για να βελτιωθεί η εκπαίδευση χρειάζεται:
– Οι μαθητές να αγαπήσουν την μάθηση. (Το σχολείο το αγαπάνε έτσι και αλλιώς, και αυτό φαίνεται ότι έρχονται σε αυτό ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν τίποτα στην τάξη).
– Λιγότερη τυπική ύλη και περισσότερο ουσιαστική.(Περισσότερα πειράματα στη Φυσική, λιγότερη θεωρία, λιγότερα μαθηματικά, περισσότερη κοινωνιολογία, περισσότερη ιστορία, περισσότερα μαθήματα ζωής – οι μαθητές τελειώνοντας το Λύκειο δεν γνωρίζουν τι είναι οι ασφαλιστικές εισφορές, η φορολογική δήλωση, η μήνυση, κτλ)
– Ουσιαστική παροχή στους αδύναμους μαθητές. (Σήμερα για τον αδύναμο μαθητή δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά το φροντιστήριο ή το περιθώριο. Και συνήθως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Να γίνει Υποχρεωτική η διδακτική στήριξη το απόγευμα για τους αδύναμους μαθητές.)
– Να εξαλειφθούν τα παράδοξα. (Το Λύκειο είναι ευκολότερο από το Γυμνάσιο: Ένας μαθητής στο Λύκειο δεν έχει πρόβλημα με όσα μαθήματα και αν είναι κομμένος αρκεί ο μο>9,5 ενώ στο Γυμνάσιο κομμένος σε 5 μαθήματα, μένει μετεξεταστέος ή μπορεί να χάσει την χρονιά.
Αυτά και άλλα πολλά, αλλά χρειάζονται λεφτά και κυρίως επιθυμία να βελτιωθεί η εκπαίδευση για να γίνουν. Και επιτέλους, υπάρχει να αναλάβει υπουργός παιδείας κάποιος που τελείωσε Ελληνικό ΑΕΙ και στέλνει τα παιδιά του σε Δημόσιο Σχολείο.
** Προφανώς δύο γειτονικά σχολεία της ίδιας βαθμίδας, με 100 μαθητές το καθένα θα πρέπει να συνενωθούν. Αλλά αυτό χρειάζεται ειδική ρύθμιση για να γίνει;-)
** Όχι περισσότεροι από 250 μαθητές σε μια σχολική μονάδα.
** Όχι πιο μακρυά από 5Km απόσταση μετακίνησης μαθητών, εφ΄όσον υπάρχει συγκοινωνία. Αλλιώς καμία μετακίνηση μαθητών.
ΥΓ Με την λογική των συνενώσεων, γιατί δεν συνενώνονται δύο οικογένειες μαζί (ή και περισσότερες);
Γιατί δεν συνενώνονται δύο υπουργεία μαζί (ή και περισσότερα). Η τωρινή κυβέρνηση έχει κάνει ρεκόρ πλήθους υπουργών και συμβούλων. Μήπως και σε αυτούς πρέπει να μπει: 5 φεύγουν 1 έρχεται;
δημιουργήστε κίνητρα και αντικίνητρα και αφήστε τις κοινωνίες να αποφασίσουν για το αν πρέπει να κλέισουν ή να ενωθούν τα σχολεία τους.οριζόντιες αποφάσεις με κριτήρια όσο δίκαιες και να φαίνονται είναι κλίνη του Προκρούστη.
Τα ΕΠΑΛ οπου διδάσκω είναι ιδιαίτερα σχολεία ως προς τη δομή αλλα και τους μαθητές.Μιλάτε για 30 μαθητές…έχετε μπεί ποτέ σε τάξη με 25 τα 8 με μαθησιακές δυσκολίες άλλα με προβλήματα συμπεριφοράς και εξωγενείς παράγοντες να τα βασανίζουν.Πως θα τους ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση πως θα δουλέψουμε αποτελεσματικά αν δεν δουλεψουμε σε βάθος και εξατομικευμένα (όπως μας ρωτάτε και στην αυτοαξιολόγηση).
Επίσης τι θα κάνουμε με τις ειδικότητες.Θα κάνουν μάθημα οι νοσηλευτές με τους μηχανικούς και οι οικονομικών με τους ηλεκτρολόγους ή όπως αλλιώς θέλετε.Θα πείτε σε ένα παιδί που είναι στο ένα άκρο του νησιού που βρίσκομαι οτι δεν πρέπει να μάθει επάγγελμα γιατι ο πατέρα του είναι ψαράς και δεν ξέρει άλλη δουλειά για να παει στην Αθήνα?
Εμείς έχουμε ήδη μαθητές που κάνουν μια ώρα για να έρθουν στο σχολείο μέσα απο τα βουνά και αυτό πιστέψτεμε δε τους κάνει και ιδαίτερα παραγωγικούς ή πρόθυμους να συνεχίσουν να το ανέχονται.Προσέξτε γιατι θα έχουμε φαινόμενα αστυφιλίας με μεγάλες συνέπειες για την περιφέρεια και ειδικά για την παραμεθώριο στην οποία βρίσκομαι.
Όταν ένα υπουργείο αναλαμβάνει, με ένα παραπληγικό μηχανισμό, να υλοποιήσει ένα τόσο περίπλοκο εγχείρημα όπως αυτό της αναμόρφωσης συνολικά του εκπαιδευτικού συστήματος, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Τέλος πάντων, αυτή η διαβούλευση όπως και οι προηγούμενες είναι μια «ευκαιρία» να ακουστεί η αγωνία μας ,έστω με την ψευδαίσθηση μια κάποιας επίδρασης, σε προειλημμένες αποφάσεις.
Εδώ μιλούσαμε για αποκέντρωση, μακριά απ’ τις πόλεις τέρατα, τις αποθήκες ψυχών που λέει η υπουργός και όχι να σπρώξουμε τους λίγους που απέμειναν να στριμωχθούνε κακήν κακώς…
Μιλάω για την υποκρισία της δήθεν παιδαγωγικής ωφέλειας σε μεγάλα σχολεία.
Ποια σχολεία; Σαν αυτά που υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας;
Ας είμαστε, έστω για μια και μοναδική φορά, αληθινοί.
Αυτά δεν είναι σχολεία. Είναι η αθλιότητα στον ακραίο βαθμό που μπορεί να εκδηλωθεί.
Να λέτε την αλήθεια. Η χώρα χρεοκόπησε και πρέπει να κάνετε περικοπές. Αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Αν θέλετε κάντε κάτι , όχι για το παρόν που πρακτικά είναι αδύνατο αλλά για το μέλλον.
Δώστε τα σχολεία στις τοπικές κοινωνίες. Δρομολογήστε τα πράγματα ώστε αυτό να γίνει κάποτε πραγματικότητα. Τα σχολεία πρέπει να είναι μέρος και καύχημα της τοπικής κοινότητας , γειτονιάς ή όπως αλλιώς. Να υπάρχει συνέχεια και παράδοση.
Αφήστε αυτό τον τρόπο διοίκησης, τον αποστασιοποιημένο, τον φαντασιόπληκτο.
Το σχολείο πρέπει να υπάρχει στην περιοχή που κατοικούν οι μαθητές.
Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα αλλά με ένα άθλιο και ημιτελές οδικό ή σιδηροδρομικό δίκτυο που την καθιστά «μεγάλη» σαν την Ευρώπη. Κάνει τις πιο μικρές αποστάσεις να είναι τεράστιες, γεμάτες κινδύνους.
Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που κάποιοι παρακάμπτουν ειρωνικά.
Η μετακίνηση των παιδιών σε αποστάσεις μιάμισης ώρας, πήγαινε έλα, θα διώξει τον φουκαρά γονιό που έμεινε στο χωριό και στην κωμόπολη.
Φυσικά για πολλούς, είναι πολυτέλεια να έχει ένα σχολείο για τα παιδιά του ο χωριάτης. Δεν φτάνει που δεν κακοπερνάει σαν όλους μας στην τερατούπολη, θέλει και τις ανέσεις του από πάνω; Σχολείο για τους λιγοστούς μαθητές, νοσοκομείο για λίγους κατοίκους; Όχι πλέον τέτοιες σπατάλες!
Όλοι μέσα στις πόλεις ή στα κεφαλοχώρια του κύριου Καλογιάννη, να δώσουμε μια οριστική λύση στο πρόβλημα της επαρχίας. Αφού την αφήσαμε χωρίς δρόμους , υποδομή και προοπτική ανάπτυξης είναι ώρα να της αφαιρέσουμε κάθε στοιχείο ζωτικότητας. Να διώξουμε και τους λιγοστούς νέους οριστικά. Ναι, να τους προσφέρουμε ευκαιρίες, να τους βγάλουμε απ’ τον μίζερο τρόπο ζωής και κοινωνικοποίησης του χωριού…
Άλλωστε η ύπαιθρος είναι ο ζωτικός χώρος της αρκούδας της Πίνδου και του πελαργού…
ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ 40 ΧΛΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ.ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ 11 ΜΑΘΗΤΕΣ ΑΝ ΑΥΤΟ ΚΛΕΙΣΕΙ 11 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΔΙΟΤΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΛΑΚΟΥΒΕΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ(ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ 6-11 ΕΤΩΝ)40 ΧΛΜ ΜΑΚΡΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΠΙΤΙ ΣΑΝ ΖΑΛΙΣΜΕΝΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΕΜΕΤΟΥΣ.ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΙΝ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΦΩΝΑΖΑΤΕ ΓΙΑ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ(ΚΑΛΙΚΡΑΤΗΣ)ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ(ΣΥΝΝΕΝΩΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ)ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΒΑΛΕΙ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΖΕΨΕΤΕ ΟΛΟΥΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ.ΙΣΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΤΕ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ.ΕΡΩΤΗΣΗ:ΣΕ ΠΙΑΝΟΥ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ?
Σε σχολεία που το 60% στα αστικά κέντρα και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα είναι πολυπολιτισμικά πως και με ποια ερευνά ως οδηγό θα μπορεί να παραχθει παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό έργο με 30 μαθητές; Πως θα συνυπάρξουν τόσοι μαθητές μετά την συνένωση στις υπάρχουσες σχολικές μονάδες αφού αυτές δεν παρέχουν κατάλληλες υποδομές όχι τόσο σε τάξεις όσο σε προαύλιους χώρους, τουαλέτες κτλ.; Πως θα διασφαλίσετε την υγιεινή τόσων συνωστισμένων μαθητών και εκπαιδευτικών (πέρυσι δημιουργήθηκε πανικός με την γρίπη έχοντας μικρότερες τάξεις) ; Βάλτε στο σαιτ του υπουργείου εικόνες από τα σχολεία που θα υποδεχτούν τόσους μαθητές να δουν και οι γονείς που θα πηγαίνουν τα παιδιά τους. Με την παιδεία τέρμα οι πειραματισμοί δεν τους αντέχει άλλο ο χώρος, δημιουργήστε υποδομές , μειώστε και αναδιοργανώστε την σχολική υλη, ασχολειθειται με την ποιότητα των βιβλίων , επιμορφώστε τους εκπαιδευτικούς , φτιάξτε σύγχρονες σχολικές μονάδες και μετά να συζητήσουμε οποιαδήποτε συγχώνευση αφού έχετε πρώτα κάνει μια μελέτη και έχετε σαν υπουργείο μια ολοκληρωμένη άποψη. Σίγουρα το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει αναδιάρθρωση και ριζικές τομές , αλλά όχι τακτικισμούς με γνώμονα αποκλειστικά το οικονομικό όφελος . Η παιδεία είναι ύψιστο αγαθό μεγαλύτερο πιστεύω από την οικονομία ακόμα και σε κατάσταση κρίσης.
Όσοι δάσκαλοι έχουμε βρεθεί σε ολιγοθέσια δημοτικά σχολεία,έχουμε αντιμετωπίσει τοπικιστικές αντιλήψεις για την «αξία» ύπαρξης σχολείου σε κάθε μικρό χωριό όπου κάθε λογής τοπικοί κομματάρχες το εκμεταλλεύονται για να υφαρπάζουν την ψήφο των ντόπιων και να οδηγούν στην αμάθεια ολόκληρες γενιές μαθητών.
Ήρθε η ώρα αυτές οι λογικές να ανατραπούν και να στραφούμε όλοι,γονείς και τοπική κοινωνία,σε έναν άλλο βηματισμό.
Συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων σε μια λογική όχι ψυχρά οικονομική αλλά κατά βάση παιδαγωγική-εκπαιδευτική.
Σχολεία που θα αγκαλιάσουν τους νέους καλλικρατικούς δήμους και θα σέβονται τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου μέσα από μια καλύτερη διαχείριση των οικονομικών πόρων και του έμψυχου δυναμικού.
Το κλείσιμο σχολείων δεν είναι πρόοδος όπως θέλουν κάποιοι να παρουσιάσουν αλλά οπισθοδρόμηση και σκοταδισμός. Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία αυτές είναι οι αρχές της δημοκρατίας μας, μη το ξεχνάτε. Όχι στο κλείσιμο σχολείων, παιδεία για όλους!