Αρχική Σχέδιο Νόμου για την ανάπτυξη της Διά Βίου Μάθησης07). Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα στοιχεία εκείνα που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για την αξιολόγηση της παιδαγωγικής επάρκειας ενός εκπαιδευτή ενηλίκων;

07). Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα στοιχεία εκείνα που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για την αξιολόγηση της παιδαγωγικής επάρκειας ενός εκπαιδευτή ενηλίκων;

07). Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα στοιχεία εκείνα που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για την αξιολόγηση της παιδαγωγικής επάρκειας ενός εκπαιδευτή ενηλίκων;

Σχόλια
  • 11 Ιουλίου 2010, 23:41 | Ιωάννης Μπράτης

    Καταρχήν θα πρέπει να τονίσω, ότι θεωρώ αδόκιμο τον όρο παιδαγωγική επάρκεια, όταν αναφερόμαστε σε εκπαιδευτές ενηλίκων. Ο εκπαιδευτής δεν είναι παιδαγωγός (παιδί + αγωγή), αλλά ουσιαστικά είναι ένας ηγέτης – σύμβουλος μιας ομάδας, που επιδιώκει ένα κοινό αποτέλεσμα. Την ολοκλήρωση της μαθησιακής διαδικασίας και την επίτευξη των ατομικών στόχων των συμμετεχόντων. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας συνδέεται στενά με την προσωπικότητα του εκπαιδευτή, τις εμπειρίες του, τις γνώσεις του, αναφορικά με το αντικείμενο που πραγματεύεται. Επίσης βαρύνουσα σημασία έχει η ικανότητά του να συνδέει την μάθηση με την καθημερινή πρακτική, την εμπειρία των συμμετεχόντων, τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους.

  • 11 Ιουλίου 2010, 23:14 | HellasCert

    Τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε διεθνές επίπεδο υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία στον τομέα της πιστοποίησης εκπαιδευτών ενηλίκων. Συνεπώς κατά την εκτίμηση μας απαιτείται μια πιο συστηματική προσέγγιση του θέματος μέσα από την μελέτη της εμπειρίας αυτής και την υιοθέτησης των βέλτιστων πρακτικών ούτως ώστε να δημιουργηθεί το εθνικό περίγραμμα εκπαιδευτή ενηλίκων που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της χώρας μας.

    Το Διοικητικό Συμβούλιο της
    Ελληνικής Ένωσης Διαπιστευμένων Φορέων Επιθεώρησης-Πιστοποίησης

  • 11 Ιουλίου 2010, 13:39 | ΒΛΑΧΟΣ Μ. ΦΩΤΙΟΣ Πρόεδρος Συλλόγου Αποφοίτων Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής Πανεπιστημίου Μα

    Προφανώς στο σημείο αυτό συγκεντρώνεται το ενδιαφέρον εκπαιδευτών και υποψηφίων εκπαιδευτών, ωστόσο κριτήριο «παιδαγωγικής» επάρκειας στην Εκπαίδευση Ενηλίκων δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει. Εάν δε η παρούσα μεταρρύθμιση αναλωθεί σε αναζήτηση νέων όρων, όπως προτείνουν άλλοι συνάδελφοι, πολύ φοβάμαι ότι θα προκληθούν συγχύσεις και αδικίες εις βάρος τελικά των εκπαιδευόμενων. Τα πράγματα είναι πιο απλά. Κάποιοι μπορούν λόγω εμπειρίας και κάποιοι λόγω σπουδών, και μόνο εάν έχουν την σχετική κατάρτιση στις αρχές της Εκπαίδευσης Ενηλίκων και της ΔΒΜ. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ακατάλληλοι. Δημιουργήστε λοιπόν ένα και μοναδικό μητρώο εκπαιδευτών με αυτούς που διαθέτουν τις σπουδές ή την εμπειρία (ή και τα δύο φυσικά), με απαραίτητη προϋπόθεση την κατοχή πιστοποιητικών σχετικών επιμορφωτικών προγραμμάτων. Μην μπαίνετε στη διαδικασία να αποτιμήσετε ποιος μπορεί περισσότερο ή λιγότερο, αλλά δημιουργήστε μια άρτια βάση στελεχών με λίγα αυστηρά κριτήρια και οι δομές με τη σειρά τους θα επιλέξουν τους καταλληλότερους εκπαιδευτές ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε προγράμματος. Έμφαση θα πρέπει να δοθεί ασφαλώς στην επιλογή και στην κατάρτιση των εκπαιδευτών των εκπαιδευτών ενηλίκων και στη δική τους επιστημονική επάρκεια, καθώς αυτοί θα πρέπει να υποδεικνύουν τις πρακτικές εφαρμογές των αρχών της ΔΒΜ στους εκπαιδευτές του εκάστοτε αντικειμένου, διασφαλίζοντας την αποτελεσματικότητα των δράσεων. Σας ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σας!

  • 10 Ιουλίου 2010, 14:55 | Βασίλειος Δαγδιλέλης

    Χαίρετε.

    Κατ’ αρχάς θα ήθελα να επισημάνω ορισμένες ασυνέπειες στον όρο «Παιδαγωγική Επάρκεια ενός Εκπαιδευτή Ενηλίκων». Προφανώς η «Παιδαγωγική Επάρκεια», ως όρος, έχει κάποιο πρόβλημα, καθώς οι ενήλικοι δεν είναι βεβαίως «παιδιά» και τις περισσότερες φορές η εκπαίδευση τους δε σχετίζεται με κάποιου είδους Αγωγή, αλλά με κατάρτιση ή Επιμόρφωση. Θα ήταν πιο δόκιμος ίσως ο όρος «Εκπαιδευτική και Διδακτική Επάρκεια». Επίσης γίνεται αναφορά μόνο σε «Εκπαιδευτές Ενηλίκων», χωρίς να μνημονεύονται οι «Εκπαιδευτικοί Ενηλίκων» – φαντάζομαι ότι η διαφορά γίνεται αντιληπτή. Άρα και εδώ πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάποιος καταλληλότερος όρος.

    Τώρα επί του ουσιαστικού προβλήματος: «Ποια είναι …τα στοιχεία εκείνα που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για την αξιολόγηση της παιδαγωγικής επάρκειας…».
    Νομίζω ότι υπάρχουν εδώ δυο διακριτά θέματα:

    (α) ποιοι μπορούν να έχουν την Επάρκεια (για λόγους συντομίας θα την αποκαλώ απλώς «Επάρκεια» – αντί για «Εκπαιδευτική ..» κλπ) και με ποιο τρόπο μπορούν να την αποκτήσουν όσοι δεν την έχουν και

    (β) τι πρέπει να περιλαμβάνει η Επάρκεια (ως περιεχόμενο).

    Ας δούμε πρώτα το ερώτημα (α). Είναι χρήσιμο να δούμε τι ισχύει σε άλλους κλάδους – για παράδειγμα στην Παιδαγωγική Επάρκεια της Τυπικής Εκπαίδευσης: επάρκεια έχουν αυτομάτως και εξ ορισμού όσοι αποφοιτούν από τα «Παιδαγωγικά Τμήματα» και στη συνέχεια όσοι έχουν τίτλο Μεταπτυχιακών Σπουδών στο αντικείμενο. Επάρκεια επίσης μπορούν να αποκτήσουν και όλοι οι πτυχιούχοι μετά από επιτυχή παρακολούθηση μιας σειράς μαθημάτων. Η πρακτική αυτή είναι γενικευμένη σχεδόν σε όλους τους επιστημονικούς και επαγγελματικούς κλάδους, λαμβάνοντας υπόψη τις εκάστοτε ιδιαιτερότητες. Οι πτυχιούχοι της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης αποκτούν με την αποφοίτησή τους τα τυπικά προσόντα του κλάδου τους και, εάν υπάρχει ενδιαφέρον ή ανάγκη, μπορεί κάποιος να αποκτήσει ανάλογα προσόντα με Μεταπτυχιακές σπουδές, επιμόρφωση, πιστοποιήσεις κλπ κλπ. Επομένως η Διδακτική και Εκπαιδευτική Επάρκεια θα πρέπει να αποδίδεται προφανώς στους αποφοίτους των σχετικών Τμημάτων (όπως, για παράδειγμα, οι Εκπαιδευτικοί Ενηλίκων, ΠΕ72), στη συνέχεια σε όσους έχουν σχετικές Μεταπτυχιακές σπουδές και φυσικά σε όλους, όσοι έχουν παρακολουθήσει επιτυχώς ένα corpus μαθημάτων-δοκιμασιών («δοκιμασιών» σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση κάποιου είδους εξέταση – γραπτή, προφορική, εργαστηριακή, πρακτική ή ό,τιδήποτε άλλο, αλλά εξέταση).

    (β) τι πρέπει να περιλαμβάνει η Επάρκεια (ως περιεχόμενο), δηλαδή αυτό το corpus μαθημάτων-δοκιμασιών που αναφέρεται παραπάνω; Πάντοτε σε αναλογία με το τι ισχύει σε άλλες περιπτώσεις, θα έλεγα ότι ο Εκπαιδευτικός και ο Εκπαιδευτής ενηλίκων θα πρέπει να έχουν γνώσεις σε τρία πεδία:
    (Ι) γενικές γνώσεις που αφορούν στη Μάθηση Ενηλίκων
    (ΙΙ) γνώσεις του σχετικού επιστημονικού/επαγγελματικού πεδίου
    (ΙΙΙ) εμπειρία και/ή πρακτική άσκηση.

    (Ι) θα πρέπει, να περιλαμβάνει γνώσεις που σχετίζονται με την ψυχολογία των ενηλίκων, τους τρόπους με τους οποίους οι ενήλικοι μαθαίνουν, τις σύγχρονες χρήσεις των Νέων Τεχνολογιών στην Εκπαίδευση Ενηλίκων και άλλα σχετικά αντικείμενα (που μένουν βεβαίως να προσδιοριστούν). Πολλές φορές, οι γνώσεις αυτές επικρίνονται γιατί είναι «βαρετές» και δεν είναι «χρήσιμες». Θα μου επιτραπεί να επισημάνω ότι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα των «γνώσεων», αλλά του εκάστοτε διδάσκοντος: αν ο διδάσκων δεν καταφέρει να συνδέσει με τρόπο ουσιαστικό τις θεωρητικές γνώσεις με την πραγματικότητα, τότε το πρόβλημα βρίσκεται στη διδασκαλία και όχι στις γνώσεις (και φυσικά ούτε στην πραγματικότητα !).

    (ΙΙ) εδώ νομίζω το περιεχόμενο και οι διδακτικές μέθοδοι συναρτώνται άμεσα με το ιδιαίτερο, κάθε φορά, προς διδασκαλία αντικείμενο.

    (ΙΙΙ) και στο σημείο αυτό νομίζω ότι είναι αρκετά προφανές το περιεχόμενο.

    Φυσικά προκύπτουν μια σειρά από ερωτήματα: πώς θα πιστοποιηθεί η «επιτυχής παρακολούθηση» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί); πώς οργανώνονται αυτά τα μαθήματα; ποιος τα υλοποιεί; ποιος καλύπτει το κόστος; ποια διάρκεια θα έχουν; Ένας πεπειραμένος Εκπαιδευτής ενηλίκων θα πρέπει να αποκτήσει και αυτός αυτό το Πιστοποιητικό Επάρκειας; Μια τέτοια πιστοποίηση μπορεί να αποκτηθεί με διδασκαλία εξ αποστάσεως; Αυτά και πολλά άλλα ανάλογα ερωτήματα πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω – εφόσον βέβαια προσδιοριστεί το γενικό πλαίσιο της Εκπαιδευτικής και Διδακτικής Επάρκειας για την Εκπαίδευση Ενηλίκων.

    Ζητώ συγγνώμη για το μεγάλο μέγεθος του κειμένου μου – δε μπόρεσα να το συντομεύσω πιο πολύ.

    Βασίλειος Δαγδιλέλης
    Πρόεδρος τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής
    Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

  • 10 Ιουλίου 2010, 10:05 | ΚΑΡΑΜΑΓΚΙΟΛΑ ΕΛΕΝΗ

    Αρχικά χαιρετώ την πρωτοβουλία της δημόσιας διαβούλευσης μέσω της οποίας βρήκαν τόπο έκφρασης οι άμεσα εμπλεκόμενοι και ενδιαφερόμενοι με τον χώρο της Δια Βίου Μάθησης των οποίων οι απόψεις αποδυκνύονται ιδιάτερα εύστοχες. Κατέχοντας ένα πρώτο πτυχίο καθηγητικής σχολής που προσφέρει παιδαγωγική επάρκεια μόνο από αφέλεια θα μπορούσα να υποστηρίξω πως μπορώ να διδάξω σε ενήλικες. Μετά τη εμπλοκή μου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου με τίτλο ¨Επιστήμες της Αγωγής¨ και με κατεύθυνση την Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψω ένα νέο, ανεξάρτητο επιστημονικό πεδίο το οποίο απαιτεί να αντιμετωπίζεται με υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Πιστεύω ακράδαντα πως ένας εκπαιδευτής ενηλίκων θα πρέπει να είναι απόφοιτος εξειδικευμένου πανεπιστημιακού τμήματος ή κάτοχος σχετικού μεταπτυχιακού τίτλου ώστε να εξασφαλίζονται οι απαραίτητες ειδικές επιστημονικές γνώσεις. Χωρίς να αμφισβητήσω τις ικανότητες κανενός επιτρέψτε μου να θεωρώ την πρακτική της χρήσης των εκαιδευτικών της Α΄βάθμιας και Β΄βάμιας εκπαίδευσης στη διδασκαλία ενηλίκων επίφοβη.

    Με εκτίμηση

    Καραμαγκιόλα Ελένη

    Μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου
    Τμήμα ¨Επιστήμες της Αγωγής¨
    Κατεύθυνση ¨Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση¨

  • 10 Ιουλίου 2010, 09:31 | Δημήτρης Καλαϊτζίδης

    Θα ήθελα να συνεισφέρω στη συζήτηση ως προς δύο ζητήματα:
    Α. Στο ζήτημα της άτυπης εκπαίδευσης, και
    Β. Στο ζήτημα των εκπαιδευτών ενηλίκων

    Αρχικά θα πρέπει να σημειώσω ότι θα ήταν χρήσιμο να παρατεθεί ολόκληρο το σχέδι νόμου, ώστε να γνωρίζουμε λεπτομερώς τι σχεδιάζεται. Υπό αυτή την έννοια, η διαβούλευση είναι ελλιπής.

    Α. Μελετώντας αυτό που έχει δημοσιευτεί προς διαβούλευση, βλέπω ότι λείπει ουσιαστικά το τμήμα που αφορά την άτυπη εκπαίδευση που παρέχουν εθελοντικοί, μη κυβερνητικοί οργανισμοί (πολιτιστικοί, περιβαλλοντικοί, κοινωνικοί φορείς). Η εκπαίδευση αυτή κατά κανόνα δεν έχει συγκεκριμένο ,μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, εξαρτάται από απρόβλεπτους παράγοντες, περιλαμβάνει ποικιλία θεμάτων, αξιοποιεί εισηγητές-ομιλητές οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα πιστοποιημένοι εκπαιδευτές ενηλίκων, η διάρκεια της διδασκαλίας συνήθως είναι ολιγόωρη, κτλ.
    Με όλα αυτά (και άλλα) χαρακτηριστικά πιστεύω ότι θα πρέπει να γίνει ειδική διαβούλευση για τις ΜΚΟ που παρέχουν (έστω σποραδικά) εκπαίδευση ή «παιδεία» επί διαφόρων αντικειμένων και όχι απαραίτητα εκπαίδευση για επαγγελματικά προσόντα.
    Θα ήταν, λοιπόν, χρήσιμο, να υπάρξει χωριστή πρόσκληση για τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούντα στο χώρο, ώστε το σχέδιο νόμου να είναι κατά το δυνατόν πλήρες ως προς το ζήτημα αυτό΄.

    Β. Για το ζήτημα των προσόντων των εκπαιδευτών ενηλίκων, διαβάζοντας
    και τις συνεισφορές των πολιτών, διαπιστώνω ότι υπάρχει ένα αίσθημα αδικίας από αποφοίτους σχολών σχετικών με την εκπαίδευση ενηλίκων. Έχουν πράγματι δίκιο, ωστόσο, η διαβίου μάθηση δεν ταυτίζεται με την εκπαίδευση ενηλίκων. Είναι γενική κατηγορία εκπαίδευσης και παιδείας και δεν είναι φρόνιμο να μονοπωληθεί από κανένα: ούτε απότους δασκάλους ούτε από τους καθηγητές, αλλά ούτε από όσους κατέχουν ένα πτυχίο (ή και μεταπτυχιακό) στην εκπαίδευση ενηλίκων. Ασφαλώς θα πρέπει να ισχύσουν ξανά τα Μητρών Εκπαιδευτών Ενηλίκων και Εκπαιδευτών Εκπαιδευτών Ενηλίκων τα οποία δημιουργήθηκαν με το επιτυχημένο πρόγραμμα του 2003-2007, να προστεθούν οι απόφοιτοι των σχετικών σχολών εκπαίδευσης ενηλίκων, αλλά επίσης να διαμορφωθούν οι όροι συμμετοχής μη πιστοποιημένων επιστημόνων σε προγράμματα άτυπης εκπαίδευσης. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, πριν από 2-3 χρόνια είχε ξεκινήσει τη δημιουργία βάσης δεδομένων για εκπαιδευτές που θα μπορούσαν να διδάσκουν σε προγράμματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών. Κανείς δεν γνωρίζει τι έγινε με την πρωτοβουλία αυτή.
    Είναι πραγματικά σημαντική η προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας να βάλει σε τάξη τον τεράστιο και πολύπλοκο χώρο της εκπαίδευσης ενηλίκων, κυρίως τώρα που η ζήτηση για επιμόρφωση και εκπαίδευση των ενηλίκων αυξάνεται εκθετικά.
    Καλή επιτυχία.

  • 10 Ιουλίου 2010, 02:48 | Εξαρχοπούλου Ευριδίκη

    Αξιότιμη κα Υπουργέ,

    Υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτές διαφόρων ειδικοτήτων που κατά καιρούς παρακολούθησαν προγράμματα εκπαίδευσης εκπαιδευτών του ΕΚΕΠΙΣ και διαθέτουν μεγάλη προϋπηρεσία στην εκπαίδευση Ενηλίκων μέσω των προγραμμάτων και των δράσεων που υλοποιήθηκαν στην χώρα μας από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν πτυχία αλλά και προϋπηρεσία στην εκπαίδευση ενηλίκων όμως η άποψη μου είναι πως δεν επαρκεί πάντα η διδακτική προϋπηρεσία και σίγουρα όχι μόνο η παιδαγωγική επάρκεια για να σε χαρακτηρίσει ως εκπαιδευτή ενηλίκων.

    Από την άλλη υπάρχουν και κάποια άτομα που διαθέτουν ένα σώμα γνώσεων και ικανοτήτων αναφορικά με την Εκπαίδευση Ενηλίκων, το οποίο αποκτάται με πανεπιστημιακή εκπαίδευση (σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο). Οι άνθρωποι αυτοί, ανεξάρτητα αν εργάζονται ή όχι κατά αποκλειστικότητα σε φορείς Εκπαίδευσης Ενηλίκων έχουν συναίσθηση του χώρου που υπηρετούν και μονίμως αναπτύσσουν τις ικανότητες τους διότι αυτή είναι η φιλοσοφία της εκπαίδευσης που είχαν. Η πολιτεία αν και αναγνωρίζει την Εκπαίδευση Ενηλίκων ως διακριτό επιστημονικό και επαγγελματικό πεδίο δεν θεωρεί ότι τα άτομα της δεύτερης ομάδας είναι αρμόδια να εκπαιδεύουν ενηλίκους. Το ΠΕ72 Εκπαιδευτής Ενηλίκων απαξιώθηκε πανηγυρικά μέσα από την ανύπαρκτη αξιοποίησή του από τους κρατικούς φορείς της Δια Βίου Μάθησης στην χώρας μας. Μέσα από το ΕΚΕΠΙΣ, όπως προανέφερα, ο εκπαιδευτής κάθε ειδικότητας έχοντας διδακτική προϋπηρεσία και παρακολουθώντας ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης εκπαιδευτών ενηλίκων, τα οποία έκαναν πολύ αξιόλογη δουλειά, μπορεί να πιστοποιείται ως εκπαιδευτής ενηλίκων και να συμμετέχει σε προγράμματα κατάρτισης. Μέχρι εδώ καλώς, για τoν απόφοιτο του τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (στο πρόγραμμα σπουδών του οποίου υπάρχει και παιδαγωγική) και του αντίστοιχου της Κορίνθου (που έχουν ενταχθεί στο ΠΕ72 όμως, αν και διαθέτουν το θεωρητικό υπόβαθρο του επιστημονικού πεδίου της Εκπαίδευσης Ενηλίκων (πολλοί απόφοιτοι διαθέτουν και αντίστοιχα μεταπτυχιακά) και οι περισσότεροι και επαγγελματική προϋπηρεσία στην οργάνωση και σχεδιασμό προγραμμάτων εκπαίδευσης ενηλίκων, οι επαγγελματικές προοπτικές στον κλάδο υπάρχουν μόνο κατ’ επίφαση διότι δεν αξιοποιήθηκε ποτέ αυτή η τεχνογνωσία και η εμπειρία επί της ουσίας από κάποιο κρατικό φορέα παρά μόνο από ελάχιστους εργοδότες του ιδιωτικού που επέλεξαν να εμπιστευθούν το κύρος των ελληνικών πανεπιστημίων που προσφέρουν αυτήν την ειδικότητα.

    Ο Εκπαιδευτής Ενηλίκων, κατά την γνώμη μου, πρέπει να έχει γνώσεις τόσο σε θεωρητικό επίπεδο (πτυχίο ή/και μεταπτυχιακό συνεχιζόμενης εκπαίδευσης/ εκπαίδευσης ενηλίκων) αλλά και να έχει συμμετάσχει σε πρακτικές εφαρμογές του επιστημονικού πεδίου (είτε μέσω της διδασκαλίας, είτε του σχεδιασμού, οργάνωσης και υλοποίησης προγραμμάτων εκπαίδευσης ενηλίκων) διότι είναι αλληλένδετα. Δεν μπορεί να εννοηθεί η διδασκαλία χωρίς τον απαραίτητο σχεδιασμό και οργάνωση όπως δεν έχει νόημα ο σχεδιασμός χωρίς την εφαρμογή.

    Όλα αυτά (πτυχία, προϋπηρεσία) μπορούν να σταθμιστούν με τα τρόπο μετρήσιμο, το πιο δύσκολο βέβαια να επικυρωθεί είναι ο εμποτισμός των αρχών της δια βίου μάθησης στον εκπαιδευτή ενηλίκων διότι αποτελεί μια συνεχή και αδιάκοπη διαδικασία. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι έχω γίνει μάρτυρας αρκετές φορές σε επαγγελματικό επίπεδο εκπαιδευτών διαφόρων ειδικοτήτων και κλάδων, με πολλά χρόνια εμπειρίας, παγιδευμένους σε συγκεκριμένα στυλ εκπαίδευσης με αποκρυσταλλωμένες απόψεις, χωρίς δίψα για μάθηση, χωρίς όρεξη για βελτίωση. Πώς μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να υπηρετήσει τις αρχές της Δια Βίου Μάθησης όταν ο ίδιος δεν επιθυμεί να επιμορφωθεί; Και σε αυτό πρωταρχικό ρόλο πρέπει να αναλάβει η έννοια της αξιολόγησης του έργου αλλά και η συνεχής εκπαίδευση των ανθρώπων που εργάζονται σε φορείς εκπαίδευσης ενηλίκων.

    Με εκτίμηση
    Εξαρχοπούλου Ευριδίκη

  • 9 Ιουλίου 2010, 20:21 | Πέτρος

    Προσωπικά, θεωρώ ότι θα είναι μεγάλο λάθος να ισχύσει για τα ΙΕΚ ως προαπαιτούμενο στοιχείο, για να αναλάβει καθήκοντα καθηγητή κάποιος, η παιδαγωγική επάρκεια (τύπου ΑΣΠΑΙΤΕ). Όπως είπε και ένας προηγούμενος συνάδελφος στα πανεπιστήμια αρκεί το Phd στα ΙΕΚ όχι;; Να αρχίσει το ΕΚΕΠΙΣ ή το ΙΔΕΚΕ την νέα χρονιά σεμινάρια γύρω από την εκπαίδευση ενηλίκων, έτσι ώστε οι νέοι επιστήμονες να μπορούν να πάρουν και την παιδαγωγική γνώση που χρειάζονται. Δεν θεωρώ σωστό κάποιος με μεταπτυχιακές σπουδές σε ένα αντικείμενο χωρίς παιδαγωγική επάρκεια να αποκλείεται από τον θεσμό της Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης.

  • 9 Ιουλίου 2010, 16:32 | Αρετή

    Καταρχάς ο εκπαιδευτικός οφείλει να κατέχει θεωρητική γνώση του αντικειμένου που θα διδάξει.
    Είναι εξίσου σημαντική όμως και η εκπαιδευτική επάρκεια που αποδεικνύεται από το πρόγραμμα σπουδών της σχολής από την οποία αποφοίτησε.Είναι λάθος σχολές που έχουν στο πρόγραμμά τους μαθήματα παιδαγωγικής να μην δίνουν παιδαγωγική επάρκεια αλλά να αναγνωρίζονται ως «καθηγητικές» ορισμένες μόνο σχολές όπως φιλόλογοι, μαθηματικοί κτλ.
    Όσο αφορά την εκπαίδευση ενηλίκων συγκεκριμένα θα επαναλάβω και εγώ ότι υπάρχουν ήδη σχολές που δίνουν την αντίστοιχη κατάρτιση, όπως το τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής. Είναι ανόητο να συζητάμε πως αλλιώς θα πιστοποιούνται οι εκπαιδευτές ενηλίκων τη στιγμή που δεν έχει αναγνωριστεί η παιδαγωγική επάρκεια των αποφοίτων αυτών των τμημάτων που το αντικείμενό τους είναι ξεκάθαρα η εκπαίδευση ενηλίκων.
    Η επαγγελματική εμπειρία μπορεί να αποτελέσει επιπλέον προσόν στην αναγνώριση παιδαγωγικής επάρκειας των εκπαιδευτικών.

  • 8 Ιουλίου 2010, 21:18 | Βαγάκης Π.

    Η εκπαίδευση ενηλίκων θα πρέπει να έχουν κατά αρχάς την βασική παιδαγωγική επάρκεια, που χρειάζεται να διοριστεί κάποιος στην υποχρεωτική και λυκειακή εκπαίδευση. Θεωρώ ότι με την βασική παιδαγωγική επάρκεια να δίνεται χρόνος επιμόρφωσης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα . ( Που θα πρέπει να έχουν αξιολογηθεί για αυτό το σκοπό) Ώστε να παίρνεται και η παιδαγωγική επάρκεια ενηλίκων, αυτή η εκπαίδευση να είναι ισοδύναμη με μεταπτυχιακό. Κατά την γνώμη μου δε μπορεί να πάρει παιδαγωγική επάρκεια ενηλίκων χωρίς να έχει βασική παιδαγωγική ανηλίκων

  • 8 Ιουλίου 2010, 18:47 | Ζιάρρα Πηνελόπη

    Αξιότιμη κα Υπουργέ,

    Μελετώντας προσεκτικά τη διαβούλευση και την εξέλιξη αυτής ήθελα να αναφερθώ στο θέμα της στελέχωσης των δομών της δια βίου μάθησης στη χώρα μας. Είναι πολύ μεγάλη παράλειψη να σχεδιάζεται ένας τόσος σημαντικός νόμος για τη δια βίου μάθηση και να μη γίνεται αναφορά στη στελέχωση της, να μη γίνεται αναφορά στα πανεπιστημιακά προπτυχιακά τμήματα που η ίδια η ελληνική πολιτεία δημιούργησε.

    Δυστυχώς σήμερα επικρατεί ένα ευκαιριακό καθεστώς, ως προς τη στελέχωση των δομών της δια βίου μάθησης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος της Γενικής Γραμματείας Δια Βίου Μάθησης (αρ. πρωτ. 13575/14-7-2009) για τις καίριες θέσεις των Υπευθύνων Εκπαίδευσης στα Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων όπου αυτοί που καλούνται να διεκδικήσουν τις εν λόγω θέσεις είναι άτομα που έχουν πτυχίο καθηγητικών σχολών και αποκλείονται άτομα που έχουν πτυχίο εκπαίδευσης ενηλίκων με την αιτιολογία της έλλειψης παιδαγωγικής επάρκειας. Και σε αυτό το σημείο μου δημιουργείται η απορία, πώς είναι δυνατόν σε απόφοιτους καθηγητικών σχολών με πολύ συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα να δίνεται η δυνατότητα να οργανώνουν, να εποπτεύουν και να αξιολογούν προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων τη στιγμή που δεν διαθέτουν το απαραίτητο επιστημονικό υπόβαθρο; Πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται συστηματικά οι απόφοιτοι των τμημάτων Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, της κατεύθυνσης της Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Κοινωνικής κι Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου της Πελοποννήσου, που επί τέσσερα χρόνια σπουδάζουν και γίνονται κοινωνοί των αρχών της εκπαίδευσης ενηλίκων;

    Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω πως δεν πρέπει να συγχέεται ο ρόλος του εκπαιδευτή σε προγράμματα δια βίου μάθησης με τον ρόλο του στελέχους των αντίστοιχων δομών και τον ρόλο του εκπαιδευτή εκπαιδευτών ενηλίκων. Φυσικά τον ρόλο του εκπαιδευτή στα διάφορα προγράμματα που υπάρχουν οφείλουν και είναι απαραίτητο να τον αναλάβουν οι εκπαιδευτές που κατέχουν το αντίστοιχο γνωστικό αντικείμενο, π.χ. φιλόλογοι, μαθηματικοί κ.ά. Όμως όσον αφορά τη στελέχωση των δομών και τον ρόλο του εκπαιδευτή εκπαιδευτών ενηλίκων οφείλουν να τον αναλάβουν άτομα με τις αντίστοιχες σπουδές.

    Η πρότασή μου λοιπόν είναι να αξιοποιηθούν (και υπάρχουν αρκετοί!) οι απόφοιτοι σχολών ειδικευμένων πάνω στην εκπαίδευση ενηλίκων και στη δια βίου μάθηση. Το σίγουρο είναι πως ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση μόνο κέρδος μπορεί να φέρει.

    Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας

    Μετά τιμής
    Ζιάρρα Πηνελόπη

  • 8 Ιουλίου 2010, 18:11 | Ρ. Σαραντοπούλου

    Ως εκπαιδευτικός, θα αναφερθώ στη δια βίου μάθηση των εκπαιδευτικών. Έχοντας συμμετάσχει σχεδόν στο σύνολο των προγραμμάτων επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, από τις μαρτυρίες των επιμορφούμενων, πιο επιτυχημένοι επιμορφωτές θεωρήθηκαν οι εμπειρογνώμονες. Δηλαδή όσοι διέθεταν τα τυπικά προσόντα μεν, μεταπτυχιακή ειδίκευση ή διδακτορικό, αλλά συγχρόνως είχαν και την ανάλογη πρακτική εμπειρία στο πεδίο. Οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται ότι δεν «αντέχουν» άλλη θεωρία, φτιαγμένη «μέσα από ένα γραφείο και μακριά από την πραγματικότητα που βιώνουν εκείνοι». Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η σύνδεση της θεωρίας με την πράξη και κάτι τέτοιο μόνο ένας εμπειρογνώμων μπορεί να μεταδώσει.

  • 8 Ιουλίου 2010, 16:15 | Θ.Β.

    Δυστυχώς όλα τα μεγάλα πανεπιστημιακά ονόματα λάμπουν με την απουσία τους στην παρούσα διαβούλευση. Αφού το μόνο που ενδιαφέρει τους περισσότερους είναι η συνεισφορά στο οικογενειακό τους εισόδημα (και όχι η συνεισφορά στη γνώση και την κοινωνία). Η συμμετοχή τους σε αμειβόμενες επιτροπές, μεταπτυχιακά προγράμματα με 200 ευρώ αμοιβή ανά διδακτική ώρα, συγγραφή βιβλίων, συμβουλευτικές υπηρεσίες σε ιδιωτικές εταιρίες και άλλα πολλά τους οδηγεί να προσφέρουν τα ελάχιστα μέσα στο πανεπιστήμιο και στην Ελληνική Κοινωνία γενικότερα. Με την εκμετάλλευση των υποψηφίων διδακτόρων και μεταπτυχιακών φοιτητών τους όμως καταφέρνουν να μην εκτίθενται με τον καλλίτερο τρόπο. Όσοι έχουν περάσει από ελληνικά πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια το γνωρίζουν … κυρία υπουργέ εσείς ???

  • 8 Ιουλίου 2010, 15:54 | Μαρία – Αγγελική Κριζέα

    Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,

    Kατ’ αρχάς, θα ήθελα να χαιρετίσω την παρούσα πρωτοβουλία σας καθώς δίνετε κατ΄ αυτό τον τρόπο την πρέπουσα σημασία για τη συμβολή της δια βίου μάθησης στην κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη του τόπου. Με αφορμή την παρούσα ανοιχτή διαβούλευση για τη δια βίου εκπαίδευση και κυρίως για το θέμα που αφορά την αξιολόγηση της εκπαιδευτικής επάρκειας των εκπαιδευτικών ενηλίκων, επιθυμώ να τονίσω πως η εκπαίδευση ενηλίκων αποτελεί ένα διακριτό επιστημονικό κλάδο στη χώρα μας καθώς υπάρχει ένα πανεπιστημιακό τμήμα που παρέχει εξειδικευμένο πτυχίο στην εκπαίδευση ενηλίκων ενώ παρέχεται συμπληρωματικά με μεταπτυχιακές σπουδές και επιμορφωτικά σεμινάρια.
    Με το υπ’ αριθμόν 267/9-7-1993 Προεδρικό Διάταγμα ιδρύθηκε το τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και εν συνεχεία με το υπ’ αριθμόν 391/25-10-1995 Προεδρικό διάταγμα θεσμοθετήθηκαν οι δύο κατευθύνσεις του τμήματος α) Συνεχούς Εκπαίδευσης και β) Εκπαίδευσης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες οι οποίες προσδιορίζουν το ενιαίο πτυχίο που χορηγεί το τμήμα και λειτουργούν μέχρι σήμερα.
    Μόλις πριν δύο χρόνια, με το νόμο 3699/2008 περί ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης ατόμων με αναπηρία ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, συστήθηκε ο κλάδος ΠΕ 72, εκπαιδευτικών ενηλίκων, ο οποίος προστέθηκε στους λοιπούς κλάδους εκπαιδευτικών σε Σχολικές Μονάδες Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Ωστόσο, οι ενέργειες για το συγκεκριμένο κλάδο σταμάτησαν σε αυτό το σημείο, δίχως επί της ουσίας να δίνεται το δικαίωμα στους αποφοίτους να υποβάλουν τα «χαρτιά» τους για την κάλυψη των συγκεκριμένων θέσεων που καλύπτει το ΠΕ 72.
    Με βάση τα παραπάνω, διαπιστώνεται πως η ελληνική πολιτεία ενώ έχει θεσμοθετήσει ένα τμήμα που παρέχει παιδαγωγική επάρκεια σε εκπαιδευτές ενηλίκων και έχει στη διάθεσή της το πλέον κατάλληλο και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό για να συντονίσει της διαδικασίες της δια βίου εκπαίδευσης, αγνοεί συστηματικά την ύπαρξη του και κατά συνέπεια απαξιώνει τις προσφερόμενες σπουδές. Αυτό διαπιστώνεται καθώς δεν εξασφαλίζει τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων και η ΣΕΕΚ στην Ελλάδα στελεχώνεται από ανειδίκευτους πτυχιούχους άλλων αντικειμένων που επ’ ουδενί τρόπω έχουν τα αναγκαία εφόδια.
    Οι απόφοιτοι του συγκεκριμένου τμήματος αποτελούν τα πλέον κατάλληλα άτομα για να ονομάζονται εκπαιδευτικοί ενηλίκων καθώς είναι ειδικοί σε θέματα σχεδιασμού, οργάνωσης, υλοποίησης και αξιολόγησης προγραμμάτων συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Προτείνω λοιπόν, να λάβετε υπόψη την επάρκεια που παρέχει το συγκεκριμένο τμήμα στους αποφοίτους του και να δώσετε την προτεραιότητα που τους αρμόζει.
    Ζητούμε λοιπόν τη σύσταση επιτροπής μελέτης του ζητήματος για την πλήρη αποτύπωση των επιστημονικών και επαγγελματικών δυνατοτήτων των αποφοίτων του τμήματος στο ΠΕ 72 και την κατάρτιση επαγγελματικού περιγράμματος του ΠΕ 72 από το Ε.ΚΕ.ΠΙΣ. με ταυτόχρονη δημιουργία πίνακα αντιστοιχίας του εξωτερικού.
    Την κατοχύρωση του δικαιώματος εγγραφής των κατόχων του πτυχίου σε όλα τα σχετικά μητρώα και ειδικότερα στα μητρώα πιστοποιημένων στελεχών ΣΕΚ ΣΥΥ του ΕΚΕΠΙΣ και της Επαγγελματικής Κατάρτισης ΑΕ.
    Ζητούμε μόνο τα αυτονόητα και το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι η αναβάθμιση της ποιότητας της παροχής της δια βίου μάθησης. Είμαστε σίγουροι πως η διάθεση υπάρχει αλλά καμιά φορά δεν αρκεί, οι θεσμοθετημένες ενέργειες είναι εκείνες που δίνουν τη σωστή κατεύθυνση για την αναβάθμιση του παρόντος συστήματος και ενισχύουν τα δικαιώματα των ατόμων.

    Ευχαριστώ πολύ

    Μαρία- Αγγελική Κριζέα
    Απόφοιτη τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής
    Msc Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης

  • 8 Ιουλίου 2010, 09:13 | Στυλιανός Βερνίκος

    Δύο ουσιαστικές παρατηρήσεις:
    α) Αντί της σύνοψης αρχών του σχεδίου νόμου, θα έπρεπε να είχε αναρτηθεί το ίδιο το σχέδιο νόμου. Γιατί δεν αναρτήθηκε;
    β) Το ενιαίο μητρώο εκπαιδευτών ενηλίκων έχει ανασταλεί έως 31-12-2010. Μεγάλος αριθμός (αρκετές χιλιάδες) ενδιαφερομένων έχει υποβάλει στη ΓΓΔΒΜ πλήρη φάκελο δικαιολογητικών με αναλυτική παρουσίαση των προσόντων τους. Πολλοί δε έχουν υποβάλει και συμπληρωματικά δικαιολογητικά. Η διαδικασία αυτή είναι, ως γνωστόν, χρονοβόρα, επίπονη και εξαντλητική για τον υποβάλλοντα.
    Εκτιμώ, ότι η επαναλειτουργία του μητρώου δεν πρέπει να απαιτήσει την εξ’αρχής υποβολή δικαιολογητικών, αλλά να λάβει υπ’όψιν τα ήδη υπάρχοντα, τα συμπληρωματικά και τα νέα που θα υποβληθούν. Είναι απίστευτη ταλαιπωρία και απαξίωση των υποψηφίων εκπαιδευτών η υποχρέωσή τους σε δεύτερη υποβολή όλου του φακέλου των δικαιολογητικών τους.
    Με εκτίμηση
    Στυλιανός Βερνίκος
    Εκπαιδευτής Εκπαιδευτών
    ΓΓΔΒΜ

  • 8 Ιουλίου 2010, 00:33 | Γιώργος Κουλαουζίδης

    Επειδή παρακολουθώ τη συζήτηση, αν και περίμενα περισσότερη συμμετοχή, θέλω να κάνω ένα δεύτερο σχόλιο αναφορικά με τα επαγγελματικά δικαιώματα διαφόρων αποφοίτων πανεπιστημιακών σχολών.
    Αρχικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι από μόνη της η γνώση ενός αντικειμένου (π.χ. μαθηματικά) το οποίο πιστοποιείται από την κατοχή ενός αντίστοιχου πτυχίου δε σημαίνει και επάρκεια διδασκαλίας του αντικειμένου. Αυτή είναι και η τεράστια αδυναμία των λεγόμενων καθηγητικών σχολών (Μαθηματικών Φυσικών, Χημικών, Θεολόγων, Φιλολόγων, κλπ) και αυτή την αδυναμία την έχουν πληρώσει ακριβά πολλοί εκπαιδευόμενοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Άρα δε φτάνει μόνο να ξέρεις το γνωστικό σου αντικείμενο, αλλά πρέπει και να ξέρεις πως να το διδάξεις στα διάφορα επίπεδο εκπαίδευσης. Προφανώς άλλες απαιτήσεις έχει το τυπικό γυμνάσιο και άλλες ένα ΣΔΕ. Ωστόσο, είναι απαραίτητη η γνώση ενός αντικειμένου. Από κει και πέρα αυτό που χρειάζεται είναι η σε μεταπτυχιακό επίπεδο (όχι απαραίτητα σε πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών) να γνωρίσει όποιος θέλει να ασχοληθεί με την εκπαίδευση ενηλίκων τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης ομάδας εκπαιδευόμενων. Ας μη δημιουργήσουμε επιπλέον συγχύσεις. Σε προπτυχιακό επίπεδο αυτό που είναι δυνατό να αποκτηθεί ως γνώση αλλά και ως δεξιότητες είναι ο σχεδιασμός, η οργάνωση, η υλοποίηση και η αξιολόγηση προγραμμάτων εκπαίδευσης ενηλίκων. Και αυτά όλα ως ένα βαθμό. Αλλά, ναι γίνεται. Οπότε αν μιλάμε για στελέχη οργάνωσης και διαχείρισης προγραμμάτων τότε ναι κάποια πανεπιστημιακά τμήματα στη χώρα μας κάνουν εξαιρετική δουλειά και οι απόφοιτοι πρέπει να αποκτήσουν επαγγελματικά δικαιώματα. Αλλά η διδασκαλία είναι άλλο πράγμα. Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά και οι απαιτήσεις αλλιώτικες.

  • 8 Ιουλίου 2010, 00:20 | ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΨΥΧΑΡΗΣ

    1. Να έχει συμπεριλάβει στις δημοσιεύσεις του (εννοείται σε σοβαρά περιοδικά) παιδαγωγικούς δείκτες και να αξιολογηθούν οι δημοσιευσεις του σε έγκυρα περιοδικά
    2. Φαίνεται να υπάρχει μια υποστασιακή ανάγκη να θεωρούμε τον εκπαιδευτή ενηλίκων ως μια ιδιαίτερη επιστημονική οντότητα.
    Θεωρώ ότι ο εκπαιδευτής ενηλίκων πρέπει απλά να είναι ένας ποραγματικά καλός επιστήμονας με βασικές παιδαγωγικές και διδακτικές αρχές που να μην παραμένει σε λεκτικά νεφελώματα αλλά να πρακτικοπιιεί τη διδασκαλία του με αυθεντικά προβλήματα -παραδείγματα που θα συναντήσει ο εκπαιδευόμενος.Η εικόνα που μας παρουσιάζεται είναι εξαδινεκευμένη και μου προκαλεί προβληματισμούς για το τι πράγματι θέλει να υλοποιήσει αυτο το νομοσχέδιο.
    3. Στην διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν π.χ. δείκτες συγκεκριμμένοι για τις αρχές της δια βίου καθώς και κείμενα της κοινότητας (π.χ. . Απόφαση αριθ. 1720/2006/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Νοεμβρίου 2006 ,όπου π.χ. αναφέρεται ότι το πρόγραμμα έχει τους ακόλουθους ειδικούς στόχους που αφορούν τη διά βίου μάθηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ):
    • συμβολή στην ανάπτυξη ποιοτικής διά βίου μάθησης και στην προώθηση των υψηλών επιδόσεων, της καινοτομίας και της ευρωπαϊκής διάστασης στα εφαρμοζόμενα συστήματα και πρακτικές
    • στήριξη της πραγμάτωσης του ευρωπαϊκού χώρου της δια βίου μάθησης
    • συνδρομή στη βελτίωση της ποιότητας, της ελκυστικότητας και της διαθεσιμότητας των ευκαιριών για διά βίου μάθηση
    • ενίσχυση της συμβολής της διά βίου μάθησης στην κοινωνική συνοχή, στην ενεργό άσκηση της ιδιότητας του πολίτη, στον διαπολιτισμικό διάλογο, στην ισότητα των φύλων και στην προσωπική ολοκλήρωση του ατόμου
    • συνδρομή στην προώθηση της δημιουργικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της απασχολησιμότητας και της επιχειρηματικότητας
    ) Αν επιλέξετε και πάλι «θεωρητικούς» τότε μου είναι πράγματι δύσκολο πως θα υλοποιήσετε τα παραπάνω

  • 7 Ιουλίου 2010, 22:37 | ΆΝΝΑ ΣΑΜΟΥΗΛΙΔΟΥ

    Όπως έχει προαναφερθεί βασικό και για μένα θεωρείται η ακαδημαική κατάρτιση ενός εκπαιδευτή ενηλίκων. Υπάρχουν σχολές που έχουν δημιουργηθεί με σκοπό ακριβώς αυτό. Την κατάρτιση των φοιτητών στην εκπαίδευση ενηλίκων όπως το τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής της Κορίνθου όσο και της Θεσσαλονίκης και τα αντίστοιχα μεταπτυχιακά του τμήματος.
    Τα άτομα υπάρχουν και είναι στο χέρι της πολιτείας να τα αξιοποιήσει!

  • 7 Ιουλίου 2010, 22:02 | ΕΛΣΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ

    Νομίζω ότι στην χώρα μας δυστυχώς η Εκπάιδευση Ενηλίκων είναι ακόμη σε εμβρυακό στάδιο. Η διαπίστωσή μου αυτή αφορά και τον θεσμό αυτο καθαυτό αλλά και τη στελέχωσή του. Ουσιαστικά μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχουν καθοριστεί τα τυπικά προσόντα που πρέπει να τηρεί κάποιος για να συμμετέχει είτε ως εκπαιδευτής στην εκπαίδευση ενηλίκων είτε στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση των προγραμμάτων εκπαίδευσης ενηλίκων. Μέχρι στιγμής προωθούνται για ακόμη μια φορά οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στους οποίους η λεγόμενη «παιδαγωγική επάρκεια» αποδίδεται αυτόματα και δυστυχώς οι φορείς της εκπαίδευσης ενηλίκων στελεχώνονται απο ειδικότητες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με την δια βίου μάθηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΕ72)του Πανεπιστημίου Μακεδονίας το οποίο διαθέτει και μεταπτυχιακές σπουδές στην Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση (όπως και το ΕΑΠ) εδώ και μία πενταετία περίπου, και του οποίου οι απόφοιτοι αγνοούνται χαρακτηριστικά ενώ είναι το μόνο πανεπιστημιακό τμήμα, μαζί με αυτό του Πανεπιστημίου της Πελλοπονήσου (Κοινωνικής και Εκπαίδευτικής Πολιτικής) το οποίο εξειδικεύεται αποκλειστικά στην εκπαίδευση ενηλίκων.

    Από όσο διάβασα το νομοσχέδιο για την ανάπτυξη της Δια βίου μάθησης δεν αναφέρει τίποτα συγκεκριμένο για την στελέχωση των φορέων που συμμετέχουν σε αυτή, σε αντίθεση με το νομο για την ειδική αγωγή όπου αναφέρονται ρητά ποιοι μπορούν να συμμετέχουν αλλά και καθορίζονται αναλυτικότατα τα απαιτούμενα προσόντα. Τέλος σχετικά με την παιδαγωγική επάρκεια, νομίζω ότι μπορεί να καθορίζεται κυρίως απο τις σπουδές οι οποίες θα πρέπει να είναι αποκλειστικά στην συνεχιζόμενη εκπαίδευση, εκπαίδευση ενηλίκων.
    Κυρία Διαμαντοπούλου νομίζω ότι εάν δεν κάνετε ουσιατικές αλλαγές τόσο στον ίδιο τον θεσμό της Δια βίου Μάθησης όσο και στην στελεχωση του, θα συνεχίζει να αποτελεί έναν υποανάπτυκτο και εσωστρεφή κλάδο.

  • 7 Ιουλίου 2010, 20:43 | ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΓΕΡΟΣΤΕΡΓΙΟΥ

    ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΓΕΡΟΣΤΕΡΓΙΟΥ
    ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ)
    ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

    Επειδή έχουν ήδη αναφερθεί απόψεις για την παιδαγωγική επάρκεια και λίγο πολύ είναι παρόμοιες και οι δικές μου θα τοποθετηθώ σε συνδυασμό και με αφορμή αυτό το θέμα στη διεργασία για την επαγγελματοποίηση του εκπαιδευτή ενηλίκων γενικότερα. Στο κείμενο που θα ακολουθήσει και ειδκά στη δεύτερη παράγραφο αναφέρομαι σχετικά με την επάρκεια αλλά και σε όλο το κείμενο σχετικά με την επαγγελματοποίηση.
    Ο πρόεδρος της Ε.Ε.Ε.Ε. (Κόκκος, 2007) εντοπίζει στις μελέτες του τρεις προϋποθέσεις οι οποίες πρέπει να συντρέχουν προκειμένου να θεωρηθεί η Εκπαίδευση Ενηλίκων ως επαγγελματικός τομέας: α) άτομα τα οποία διαθέτουν κατ’ αποκλειστικότητα ένα σώμα γνώσεων και ικανοτήτων πάνω στην εκπαίδευση ενηλίκων, το οποίο αποκτάται μέσω ειδικής εκπαίδευσης και θεωρείται προϋπόθεση για την ικανοποιητική άσκηση του συγκεκριμένου έργου, β) άτομα τα οποία θεωρούν ως κοινή τους ταυτότητα το γεγονός ότι υπηρετούν το πεδίο της εκπαίδευσης ενηλίκων και δεσμεύονται με συνέπεια να αναπτύσσουν τις ικανότητές τους που αντιστοιχούν σε αυτό, γ) η αναγνώριση της εκπαίδευσης ενηλίκων από την ίδια την πολιτεία ως ένα διακριτό επιστημονικό και επαγγελματικό πεδίο και η θεώρηση μόνο των ατόμων με δύο προηγούμενο χαρακτηριστικά ως αρμόδια να εκπαιδεύουν ενηλίκους.
    Υιοθετώντας τις παραπάνω απόψεις του Κόκκου (2007), ήδη στην Ελλάδα υπάρχουν ευκαιρίες εξειδίκευσης τόσο μέσω προπτυχιακών όσο και μεταπτυχιακών σπουδών σχετικών με την εκπαίδευση ενηλίκων, αλλά και άλλες δυνατότητες επιμόρφωσης στο ίδιο πεδίο, στα πλαίσια της συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης των εκπαιδευτικών γενικά. Οι ευκαιρίες αυτές οριοθετούν ήδη τη διακριτή βάση του τομέα και εντοπίζουν την ανάγκη για την ανάπτυξή του.
    Πιο συγκεκριμένα, από το 1997 λειτουργεί στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας το τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής (ΕΚΠ) με κατευθύνσεις στη Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση, η οποία αφορά και το ζητούμενό μας, και στην Ειδική Αγωγή. Το τμήμα αυτό προσφέρει και αντίστοιχες μεταπτυχιακές σπουδές ή και προγράμματα εξειδίκευσης και κατάρτισης σε αυτές ακριβώς της ειδικότητες. Επίσης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης , και ειδικότερα το τμήμα της Φιλοσοφικής, προσφέρει πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση. Αλλά και το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο με το μεταπτυχιακό στην Εκπαίδευση Ενηλίκων οδηγεί σε αντίστοιχη εξειδίκευση. Τέλος, το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Αιγαίου , τόσο με το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών που αφορά στα Μοντέλα Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Εκπαιδευτικών Μονάδων όσο και με αυτό που αφορά στο Φύλο και Νέα Εκπαιδευτικά και Εργασιακά Περιβάλλοντα στην Κοινωνία της Πληροφορίας, αποτελεί, μαζί με άλλα παρεμφερή επιστημονικά πεδία, σημαντική συμβολή στην εξειδίκευση ατόμων διαφόρων ειδικοτήτων και κυρίως εκπαιδευτικών στο πεδίο της εκπαίδευσης ενηλίκων. Όπως προκύπτει από τα προγράμματα σπουδών των παραπάνω πανεπιστημιακών σχολών, οι απόφοιτοι διαθέτουν ένα σώμα γνώσεων και ικανοτήτων στην εκπαίδευση ενηλίκων, το οποίο αξιοποιείται τόσο κατά την απασχόληση του αποφοίτου ως στέλεχος σε δομές εκπαίδευσης ενηλίκων όσο και κατά το έργο του ως επαγγελματίας πλέον εκπαιδευτής ενηλίκων.
    Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι συνίσταται κλάδος ΠΕ 72 «Εκπαιδευτικών Ενηλίκων », ο οποίος αφορά στους αποφοίτους του τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με κατεύθυνση «Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση» που περιγράφηκε και παραπάνω ή στους αποφοίτους του τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με κατεύθυνση «Εκπαιδευτική Πολιτική» ή Πανεπιστημιακών Τμημάτων της ημεδαπής ή με αναγνωρισμένο ως αντίστοιχο και ισότιμο πτυχίο της αλλοδαπής. Σύμφωνα με αυτή την απόφαση «…οι εκπαιδευτικοί του κλάδου ΠΕ 72 τοποθετούνται με διορισμό, μετάθεση ή απόσπαση στα ΕΕΕΕΚ και απασχολούνται στην υλοποίηση προγραμμάτων εκπαίδευσης και επιμόρφωσης ενηλίκων πολιτών με ή χωρίς αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, που σχεδιάζονται και εκπονούνται από τη Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης ή από οποιονδήποτε άλλον επίσημο κρατικό φορέα έχει την ευθύνη σχεδιασμού και εκπόνησης ανάλογων προγραμμάτων».
    Από την άλλη, τόσο το Υπουργείο Απασχόλησης μέσω του ΕΚΕΠΙΣ όσο και το Υπουργείο Παιδείας μέσω της ΓΓΔΒΜ έχουν κατά καιρούς οργανώσει επιμορφώσεις εκπαιδευτικών με σκοπό την πιστοποίησή τους ως εκπαιδευτές ενηλίκων. Εντούτοις, αυτά τα προγράμματα δεν αποσκοπούν απαραιτήτως στην απόκτηση πιστοποιητικών-αδειών για την πρακτική άσκηση του επαγγέλματος (Tobias, 2003).
    Σύμφωνα λοιπόν με τις παραπάνω ευκαιρίες που στην Ελλάδα παρέχονται σε εκπαιδευτικούς ή άτομα διαφόρων ειδικοτήτων, υιοθετείται η βασική άποψη του Κόκκου (2007) ότι πρέπει τόσο από τα άτομα όσο και από την πολιτεία να θεωρείται και να ορίζεται ως εκπαιδευτής ενηλίκων, ή ακόμη και στέλεχος στην εκπαίδευση ενηλίκων, εκείνος που έχει κατά προτεραιότητα πανεπιστημιακές σπουδές ή ειδικές επιμορφώσεις, σε συνδυασμό με σχετική επαγγελματική εμπειρία, ενώ παράλληλα να γίνεται σαφής η κοινή τους ταυτότητα σε ένα διακριτό από τα άλλα επιστημονικό και επαγγελματικό πεδίο.
    Βεβαίως, η πλειοψηφία των εκπαιδευτών ενηλίκων φαίνεται να μην υιοθετεί την επαγγελματική στάση, κυρίως λόγω των ελλιπών συνθηκών εργασίας και της εργασιακής ανασφάλειας, ενώ η θέση της πολιτείας κρίνεται μάλλον αμφισβητήσιμη και αποσπασματική.
    Με βάση τις παραπάνω τοποθετήσεις παρατηρείται μια αντίφαση σε σχέση με την τάση προς επαγγελματοποίηση του πεδίου της εκπαίδευσης ενηλίκων. Από τη μια η ανάγκη για διασφάλιση της επαγγελματικότητας και το κύρος της εργασίας τους και από την άλλη η απαίτηση για την παραγωγή μιας σχετικά τυποποιημένης γνώσης βασισμένης σε ερευνητικά πορίσματα, στην καθιέρωση επαγγελματικών πιστοποιητικών, σε μια λογική γραφειοκρατικών συστημάτων με τεχνική λογική και κανόνες αγοράς (Connelly, 1996). Η εκπαίδευση ενηλίκων είναι ένας χώρος που από τη φύση του καλλιεργεί κουλτούρες, νοοτροπίες, δεξιότητες και στάσεις ζωής και σίγουρα μια ψυχρή επαγγελματική και οικονομική διάσταση δε συμβαδίζει απόλυτα και απαραίτητα με τους κανόνες για εφαρμογή της ευελιξίας στη μάθηση και της επανατροφοδότησης των γνώσεων και ικανοτήτων.
    Συνεπώς, εκείνο που πρέπει να κατακτηθεί ώστε να ισορροπήσει αυτή η αντιφατική κατάσταση είναι η διαμόρφωση μια κοινής επαγγελματικής ταυτότητας (Bron & Jarvis, 2007) ανθρώπων που επιλέγουν να υπηρετήσουν το πεδίο της εκπαίδευσης ενηλίκων και που διατίθενται να μοιραστούν κοινούς στόχους και ρόλους, προσαρμοσμένους στις ανάγκες των εκπαιδευομένων και της πολιτείας. Αυτή η κοινή ταυτότητα είναι σημαντικό να βασίζεται σε ένα κοινό οργανωσιακό πλαίσιο μέσω του οποίου θα εκφράζονται, θα καθιερώνονται και θα υλοποιούνται οι κοινοί στόχοι, η κοινή νοοτροπία, η κοινή τυπική εκπαίδευση και συνεχιζόμενη επιμόρφωση και κατάρτιση επαγγελματικών εκπαιδευτών ενηλίκων, μια κοινή κωδικοποιημένη γλώσσα και ορολογία, μια κοινή και διαρκώς ανανεώμενη και βελτιωμένη στάση απέναντι στον τρόπο υπηρέτησης των βασικών αρχών, μεθόδων, τεχνικών της εκπαίδευσης ενηλίκων.
    Οι επαγγελματικές λειτουργίες, όπως αυτές κυρίως παρουσιάζονται μέσα από τη σχετική μελέτη του Πανεπιστημίου Αιγαίου για το νέο επαγγελματικό προφίλ του εκπαιδευτή ενηλίκων στον τομέα της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης είναι οιεξής: κατηγοριοποιηθούν σε διοικητικές, παιδαγωγικές και διαστάσεις συμπεριφορών και αξιών. Συγκεκριμένα αναφέρονται ως λειτουργίες: οργανωσιακή, διδακτική – παιδαγωγική, εμψυχωτική λειτουργία, κοινωνικοπολιτισμική.

    Με άλλα λόγια, είναι σημαντικό να προσδοθεί στην έννοια της επαγγελματοποίησης μια επιστημολογική, καινοτόμος και εναλλακτική διάσταση, η οποία παντρεύει τη φιλοσοφία της εκπαίδευσης ενηλίκων με τα νέα περιβάλλοντα απασχόλησης και εργασίας στη σύγχρονη κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας.

  • 7 Ιουλίου 2010, 19:30 | Xρυση Σπυριδάκη

    Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι αναφέρομαι στο κομμάτι αυτό της εκπαίδευσης ενηλίκων που αφορά τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας.
    Είχα την τύχη ν΄ αποσπαστώ στο ΣΔΕ Χανίων το σχ. έτος 207-2008. Παλιά εκπαιδευτικός-23 έτη προϋπηρεσίας. Ο τύπος αυτού του σχολείου και αυτή η εκπαίδευση ενηλίκων όχι απλά με ενθουσίασε αλλά εβγαλε στην επιφάνεια όλη την εκπαιδευτική μου υποδομή, που χτίζω τώρα και 23 χρόνια.
    Φυσικά προαπαιτούμενο και δεδομένο αποτελεί η κατοχή τίτλων, όμως η εκπαίδευση ενηλίκων απαιτεί πέρα από τα τυπικά στοιχεία, κάποια άλλα στοιχεία πιο ουσιαστικά, που έχουν να κάνουν με το μεράκι και την εμπειρία, κατ΄ αρχήν, στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η εκπαιδευτική διαδικασία χαρακτηρίζεται από μια δυναμική διαρκή, από μια συνεχή έρευνα και δοκιμασία πάνω στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ εκπαιδευτικού και μαθητή. Γιατί θεωρώ πολύ αδόκιμο τον όρο ‘εκπαιδευόμενο», ειδικά για τους ενήλικες. Οι ενήλικες, σ΄ αυτό το επίπεδο που αναφέρομαι, χαίρονται να θεωρούν τους εαυτούς τους ΜΑΘΗΤΕΣ!
    Δουλέψαμε πολύ πέρα από ωράρια και τυπικές διαδικασίες. Οι ενήλικες έστελναν το μήνυμα ότι έπρεπε να εμπνευστούν από το «δάσκαλό» τους για να μπουν στη διαδικασία της μάθησης. Έστελναν το μήνυμα ότι έπρεπε να εμπνευστούν ώστε, παρά τη βεβαρημένη καθημερινότητά τους με δουλειά και σε πολλές περιπτώσεις με οικογένεια, άξιζε τον κόπο κάποιες ώρες την ημέρα να ασχοληθούν με τη μάθηση, με την πρόσληψη νέων πληροφοριών, με το να βιώσουν νέες εμπειρίες και προκλήσεις, να γίνουν πιο ενεργοί πολίτες.
    Αυτό το στοιχείο δεν το δίνει κανένα τυπικό στοιχείο. Σ΄αυτό το κομμάτι εκπαίδευσης θα έπρεπε τα κριτήρια να είναι πολύ πιο απαιτητικά από αυτά της συμβατικής εκπαίδευσης. Εδώ έχομε να κάνομε με εκπαιδευόμενους, που έχουν οξυμένη την αντίληψη, όσον αφορά την προσωπικότητα του εκπαιδευτή. Θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η πολύχρονη προϋπηρεσία στην εκπαίδευση, ως κύριο επάγγελμα. Είναι πολύ σημαντικό ο εκπαιδευτικός, λόγω εμπειρίας, κατ΄ αρχήν να μπορεί «να σταθεί» στην τάξη. Και είναι, επίσης, πολύ σημαντικό στοιχείο η προσωπικότητα του εκπαιδευτικού, η δυναμική του αλλά και ο χρόνος που οφείλει να διαθέτει για το σκοπό αυτό.Χρόνος που δε σχετίζεται με το τυπικό ωράριο που αναλαμβάνει ως εκπαιδευτικός.Απαιτείται δηλαδή νάχεις αυτό που λέμε «αλκοολίκι» με την εκπαίδευση.
    Βέβαια, να σημειώσω ότι αν έχεις την ατυχία να βρεθείς με διευθυντή ανεπαρκέστατο, κοντόφθαλμο και με συμπλέγματα κατωτερότητας έχεις «χαθεί από χέρι».

  • 7 Ιουλίου 2010, 16:15 | Φωτογλίδου Ειρήνη

    Κατά τη γνώμη μου η χώρα μας βρίσκεται αρκετά «πίσω» στις εξελίξεις της δια βίου μάθησης. Μέχρι και σήμερα οι εκπαιδευτές ενηλίκων που απασχολούνται σε Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων είτε σε ΚΕΚ και ακόμα και στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας προέρχονται κατά βάση από το χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

    Και στο σημείο αυτό δεν αναφέρομαι μόνο στο προσωπικό που στελεχώνει τις θέσεις των καθηγητών, αλλά και καίριες θέσεις σχετικές με το σχεδιασμό, την υλοποίηση και την αξιολόγηση προγραμμάτων εκπαίδευσης ενηλίκων. Η απόκτηση της εκπαιδευτικής επάρκειας, όμως δεν θα έπρεπε να συνδέεται αποκλειστικά με το πτυχίο σε μία καθηγητική σχολή, καθώς η περίπτωση των ενήλικων εκπαιδευόμενων είναι διαφορετική από αυτή των ανήλικων μαθητών. Έχουν γίνει πολλές έρευνες και μελέτες σχετικά με τη διαφορετική μάθηση των ενήλικων και ανήλικων μαθητών.

    Η απόκτηση λοιπόν των τυπικών προσόντων στην εκπαίδευση ενηλίκων θα έπρεπε να ληφθεί πιο σοβαρά υπόψη στην Ελλάδα, προκειμένου να είμαστε και πιο ανταγωνιστικοί με τις υπόλοιπες χώρες- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παράλληλα να στηρίζεται ο θεσμός της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης ως λύση στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας.

    Θεωρώ πως είναι επιτέλους η ώρα το Υπουργείο -που πλέον τιτλοφορείται ως Υπουργείο Παιδείας και Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων-, να αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, καθώς είναι το μόνο τμήμα που προετοιμάζει κατάλληλα τους φοιτητές του στα θέματα που αφορούν στην εκπαίδευση ενηλίκων. Αντίστοιχα, το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του ιδίου τμήματος στη Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση, αλλά και του ΕΑΠ (και ενδεχομένως όποιου άλλου υπάρχει και δε γνωρίζω), καταρτίζει κατάλληλα τους φοιτητές του.

    Οι απόφοιτοι του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής αγωνίζονται εδώ και πολλά χρόνια για την αναγνώριση των επαγγελματικών και τυπικών προσόντων στην εκπαίδευση ενηλίκων, ενός τόσο ευαίσθητου τομέα που αποτελεί συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην παιδεία και την αγορά εργασίας.

    Κυρία Διαμαντοπούλου έχετε στη διάθεση σας νέους και νέες με τα απαραίτητα εφόδια στην εκπαίδευση ενηλίκων.
    Ελπίζω να λάβετε σοβαρά υπόψη τους απόφοιτους του Τμήματος της Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής και του μεταπτυχιακού στη Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση και να κατοχυρώσετε τη θέση τους,

    Με εκτίμηση,

    Ειρήνη Φωτογλίδου

  • 7 Ιουλίου 2010, 12:24 | Νikos. p

    Ειμαι Μεταπτυχιακός Φοιτητής στην Εκπαίδευση Ενηλίκων του ΕΑΠ και αυτό το οποίο αντιλαμβάνομαι είναι ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν μου δίνει προοπτικές εξέλιξης στο χώρο . Αντίθετα είναι μια καλή ευκαιρία να τακτοποιηθούν εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οι οποίοι ¨ως δάσκαλοι ανηλίκων ξέρουν πως να διδάξουν και τους υπολοίπους ¨. Αντιμετωπίζουμε τις νέες προκλήσεις εξυπηρετώντας και πάλι λάθος ανάγκες .

  • 7 Ιουλίου 2010, 10:38 | ΚΟΛΟΚΑ ΜΑΡΙΑ

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 2001 ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΙΕΚ ΣΤΗΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΔΙΚΟΣ ΔΑΣΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΤΥΠΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΣΠΟΥΔΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 1 ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ! ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΙΔΙΩΣ ΤΩΝ ΤΕΙ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΩΡΑ ΠΤΥΧΙΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ. ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ-ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΑΠΟ ΠΡΩΣΟΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!

  • 6 Ιουλίου 2010, 21:31 | anthoula

    Προτείνω να μοριοδοτούνται επιπρόσθετα και να επιλέγονται κατά προτεραιότητα όσοι έχουν τελειώσει κάποιο μεταπτυχιακό σχετικό με την Εκπαίδευση Ενηλίκων.
    Επίσης προγράμματα εκπαίδευσης εκπαιδευτών μέσω μικροδιδασκαλίας.

  • 6 Ιουλίου 2010, 21:18 | ΑΛΕΧΑΝΔΡΟΣ

    Η αξιολόγηση της επάρκειας του εκπαιδευτή ενηλίκων δεν μπορεί να νοηθεί δίχως την αναγνώριση τυπικών προσόντων. Χρειάζεται η αναζήτηση πτυχίων και μεταπτυχιακών πάνω στο γνωστικό αυτό αντικείμενο. Εάν δε λάβουμε υπόψη τα τυπικά προσόντα πιθανότητα δε θα μιλάμε για διάφανα νερά στην εκπαίδευση ενηλίκων. Το Υπουργείο στα νέα του αυτά βήματα θα πρέπει να αξιοποιήσει τους ειδικούς εκείνους που έχουν τα τυπικά προσόντα καταρχάς. Αυτό το κομμάτι είναι ιδιαίτερα σημαντικό διότι στην εκπαίδευση ενηλίκων σήμερα στην Ελλάδα βλέπουμε να ασχολούνται με τον κλάδο αυτό και μάλιστα ως οι σοφοί του κλάδου άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν με αυτόν τον χώρο ως προς τα τυπικά τους προσόντα. Σήμερα με όποιον και να μιλήσεις επικαλείται την εκπαίδευση ενηλίκων και ασ μην έχει καμία σχέση με αυτήν ακαδημαϊκά. Όλοι επιλέγουν να αντλούν και από αυτό το πεδίο διατειρώντας φυσικά την κύρια δραστηριότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πραγματικά ειδικοί του χώρου να μη τους παρέχεται δυνατότητα να ασχοληθούν με αυτό το οποίο σπούδασαν. Στο πλαίσιο άλλωστε και του Υπ.Εσωτερικών όπου μοριοδοτεί τα τυπικά προσόντα δεν θα ήταν δίκαιο εδώ να μην ακολουθήσετε αυτή τη διαδικασία.
    ΤΥΠΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ Ως ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΤΟΥΣ 40+ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΥΠΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ, ΑΠΛΩΣ ΓΕΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΕΝΕΡΓΟΙ

  • 6 Ιουλίου 2010, 18:07 | Χρήστος

    Ελπίζω πως δεν θα δοθεί βάρος και δεν θα απαιτηθεί ΑΣΠΑΙΤΕ ή κάτι παραπλήσιο από τους εκπαιδευτές. Το βασικό κριτήριο στο οποίο πρέπει να δοθεί βαρύτητα για την απόδειξη της διδακτικής επάρκειας πρέπει να είναι οι σπουδές. Msc και PhD αποδεικνύουν πως ο υποψήφιος εκπαιδευτής έχει την ικανότητα να διδάξει το συγκεκριμένο αντικείμενο των σπουδών του. Βρίσκω απαράδεκτο πως για να διδάξεις στο ανώτερο επίπεδο (π.χ. σε ένα Πανεπιστήμιο) αρκεί το PhD ενώ αλλού απαιτείται ΑΣΠΑΙΤΕ. Ελπίζω να μην ισχύσει κάτι τέτοιο και στα προγράμματα διά βίου μάθησης.

  • 6 Ιουλίου 2010, 17:04 | Βάνα Ρίζου

    Συμφωνώ βεβαίως με τον Δρ. Κουλαουζίδη, όμως θεωρώ ότι κατ΄αρχήν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα τυπικά προσόντα του εκπαιδευτή ενηλίκων, όπως μεταπτυχιακή ειδίκευση στην εκπαίδευση ενηλίκων, συμμετοχή σε σεμινάρια ή προγράμματα εκπαίδευσης εκπαιδευτών, η πιστοποίηση από το ΕΚΕΠΙΣ κ.λπ., καθώς και η εμπειρία στο πεδίο.

  • 5 Ιουλίου 2010, 09:32 | ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΛΑΟΥΖΙΔΗΣ

    Ξεκινώ το σχολιασμό μου με μια παρατήρηση. Ο όρος «παιδαγωγική επάρκεια» για έναν εκπαιδευτή ενηλίκων είναι αδόκιμος. Θα προτιμούσα τον όρο «εκπαιδευτική επάρκεια». Η παιδαγωγική επάρκεια αφορά στους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε πολλές περιπτώσεις και για τους διδάσκοντες (κάθε βαθμίδας) της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην εκπαίδευση ενηλίκων η γνώση παιδαγωγικών θεωριών και των αντίστοιχων εφαρμογών είναι μεν χρήσιμη αλλά όχι απαραίτητη. Αυτό ως πρώτο σχόλιο το οποίο δεν είναι τόσο επιφανειακό όσο μοιάζει διότι από πίσω από τις λέξεις κρύβεται μια μεγάλη διαμάχη που εκπορεύεται από τα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων για το ποιός είναι ικανός να διδάξει ενηλίκους. Πολύ πρόσφατο πεδίο αυτής της διαμάχης υπήρξε το πρόγραμμα επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. Τώρα στο βασικό ερώτημα. Έχοντας συμμετάσχει σχεδόν στο σύνολο των προγραμμάτων εκπαίδευσης εκπαιδευτών ενηλίκων έχω την άποψη ότι το βασικότερο εργαλείο αξιολόγησης και το πλέον χρήσιμο είναι η αξιολόγηση μέσω μικροδιδασκαλίας. Υπάρχουν βέβαια πολλές προσεγγίσεις (πρότυπα) για την εφαρμογή της μικροδιδασκαλίας. Έτσι αυτό το ζήτημα πρέπει να εξεταστεί ίσως σε ένα δεύτερο στάδιο για να αποφασιστεί πιο πρότυπο είναι το καταλληλότερο. Ωστόσο η επιτυχία του προγράμματος εκπαίδευσης εκπαιδευτών του ΕΚΕΠΙΣ (2003-2007) αποτελεί ένα παράδειγμα καλής πρακτικής όπου εφαρμόστηκε η συγκεκριμένη μεθοδολογία. Μικροδιδασκαλία λοιπόν, σε συνδυασμό βέβαια με μια μέθοδο αξιολόγησης των βασικών θεωριών μάθησης και αρχών εκπαιδευτικής πρακτικής της εκπαίδευσης ενηλίκων.

    Δρ. Γιώργος Κουλαουζίδης

Σχόλια