1. Ένα φυσικό πρόσωπο θεωρείται φορολογικός κάτοικος Ελλάδας, εφόσον:
α) έχει στην Ελλάδα τη μόνιμη ή κύρια κατοικία του, ή τη συνήθη διαμονή του, ή το κέντρο των ζωτικών του συμφερόντων ήτοι τους προσωπικούς, οικονομικούς ή κοινωνικούς δεσμούς του , ή
β) είναι προξενικός, διπλωματικός ή δημόσιος λειτουργός παρόμοιου καθεστώτος ή δημόσιος υπάλληλος που έχει την ελληνική ιθαγένεια και υπηρετεί στην αλλοδαπή.
2. Ένα φυσικό πρόσωπο που έχει φυσική παρουσία στην Ελλάδα για χρονικό διάστημα άνω των εκατόν ογδόντα τριών (183) ημερών εντός οποιασδήποτε δωδεκάμηνης περιόδου, αδιαλείπτως ή με διαλείμματα, είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδος για το φορολογικό έτος στη διάρκεια του οποίου συμπληρώνεται η δωδεκάμηνη περίοδος.
3. Ένα νομικό πρόσωπο ή μία νομική οντότητα θεωρείται φορολογικός κάτοικος Ελλάδας για οποιοδήποτε φορολογικό έτος, εφόσον:
α) συστάθηκε ή ιδρύθηκε σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο,
β) έχει την καταστατική έδρα του στην Ελλάδα, ή
γ) ο τόπος άσκησης πραγματικής διοίκησης είναι στην Ελλάδα οποιαδήποτε περίοδο στη διάρκεια του φορολογικού έτους.
4. Ο «τόπος άσκησης πραγματικής διοίκησης» θεωρείται ότι είναι στην Ελλάδα με βάση τα πραγματικά περιστατικά και τις συνθήκες λαμβάνοντας υπόψη ιδίως τα εξής:
α) τον τόπο άσκησης καθημερινής διοίκησης,
β) τον τόπο λήψης στρατηγικών αποφάσεων,
γ) την κατοικία της πλειοψηφίας των μετόχων ή εταίρων,
δ) τον τόπο ετήσιας γενικής συνέλευσης των μετόχων ή εταίρων,
ε) τον τόπο τήρησης βιβλίων και στοιχείων,
στ) τον τόπο συνεδριάσεων του διοικητικού συμβουλίου ή όποιου άλλου εκτελεστικού οργάνου διοίκησης,
ζ) την κατοικία των μελών του διοικητικού συμβουλίου ή όποιου άλλου εκτελεστικού οργάνου διοίκησης.
2. Ένα φυσικό πρόσωπο που έχει φυσική παρουσία στην Ελλάδα για χρονικό διάστημα άνω των εκατόν ογδόντα τριών (183) ημερών εντός οποιασδήποτε δωδεκάμηνης περιόδου, αδιαλείπτως ή με διαλείμματα, είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδος για το φορολογικό έτος στη διάρκεια του οποίου συμπληρώνεται η δωδεκάμηνη περίοδος.
καλήτερα να το 183 να γίνει ένας χρόνος αλλοιώς μπορεί να φορολογηθούν και η μικρές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος στην χώρα μας χωρίς ουσιαστικά να μένει σ’ αυτήν. Επείσης για τον ίδιο σκοπό ή θα πρέπει να ορίσεται το κρητήριο των διαλειμάτων ή να παραλείψεται τον όρο αυτόν. Επίσης αν υιοθετηθεί το άρθρο ως έχει ( με αυτόν το μικρό, που μπορεί να είναι και μικρότερος, χρόνο παραμοής στην Ελλάδα) μπορεί να αντιμετοπίσουμε προβλήματα με τΟ άρθρΟ 56 ΣυνθΛΕΕ ( πρώιν 49 ΣΕΚ ), το οποίο κάνει λόγο για ελευθερία παροχής υπηρεσιών.
3. Ένα νομικό πρόσωπο ή μία νομική οντότητα θεωρείται φορολογικός κάτοικος Ελλάδας για οποιοδήποτε φορολογικό έτος, εφόσον:
α) συστάθηκε ή ιδρύθηκε σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο,
β) έχει την καταστατική έδρα του στην Ελλάδα, ή
γ) ο τόπος άσκησης πραγματικής διοίκησης είναι στην Ελλάδα οποιαδήποτε περίοδο στη διάρκεια του φορολογικού έτους.
4. Ο «τόπος άσκησης πραγματικής διοίκησης» θεωρείται ότι είναι στην Ελλάδα με βάση τα πραγματικά περιστατικά και τις συνθήκες λαμβάνοντας υπόψη ιδίως τα εξής:
α) τον τόπο άσκησης καθημερινής διοίκησης,
β) τον τόπο λήψης στρατηγικών αποφάσεων,
γ) την κατοικία της πλειοψηφίας των μετόχων ή εταίρων,
δ) τον τόπο ετήσιας γενικής συνέλευσης των μετόχων ή εταίρων,
ε) τον τόπο τήρησης βιβλίων και στοιχείων,
στ) τον τόπο συνεδριάσεων του διοικητικού συμβουλίου ή όποιου άλλου εκτελεστικού οργάνου διοίκησης,
ζ) την κατοικία των μελών του διοικητικού συμβουλίου ή όποιου άλλου εκτελεστικού οργάνου διοίκησης.
Όπως έγραψα και στο άρθρο 3 τις νομικές οντότητες καλό είναι να τις ορίσετε ειδικά σε ξεχωριστό άρθρο,ώστε να υπάρξει καλύτερη εξειδίκευση πάνω σ’ αυτές τις ενόσεις.
Η προσθήκη των νομικών προσώπων/ οντοτήτων ως φορολογικών κατοίκων Ελλάδος με βάση τον τόπο άσκησης πραγματικής διοίκησης είναι σημαντική και καινοτόμος για το φορολογικό σύστημα της χώρας. Όμως οι παράμετροι προσδιορισμού του τόπου διοίκησης παρ.4 είναι εξαιρετικά γενικοί με δεδομένο μάλιστα πως μέσω των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας (internet, call/ video conference κλπ)και της πρακτικής συνεχούς μετακίνησης και διαμονής μελών ΔΣ, στελεχών κλπ. στο εξωτερικό θα μπορούσε να κριθεί διασταλτικά ότι ο τόπος διοίκησης για παράδειγμα μιας θυγατρικής στο εξωτερικό ελληνικής μητρικής εταιρίας είναι η Ελλάδα, δημιουργώντας έτσι τεράστια προβλήματα, ακόμα και διπλής φορολόγησης, σε ελληνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται με θυγατρικές τους στο εξωτερικό. Επειδή υπάρχει διεθνής εμπειρία και από άλλα κράτη που εφαρμόζουν χρόνια τέτοιους κανόνες προτείνεται:
α) η απάλειψη των παραμέτρων γ) και ζ) από την παρ. 4 του άρθρου 4 και
β) η εξέταση εάν ένα νομικό πρόσωπο/ οντότητα είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδος με βάση τον τόπο άσκησης πραγματικής διοίκησης να γίνεται στις περιπτώσεις όπου το αυτό το νομικό πρόσωπο/ οντότητα είτε δεν υπόκειται σε φόρο στη χώρα που βρίσκεται είτε ο φόρος που θα οφειλόταν είναι λιγότερος από το 60% που θα όφειλε σύμφωνα με την ελληνική φορολογική νομοθεσία (σύνδεση με παρ.7 άρθρου 51Α του ισχύοντος κώδικα φορολογίας ή παρ.6 του άρθρου 65 του υπό διαβούλευση κειμένου.)