Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΆρθρο 46-Αμοιβή για δημόσια εκτέλεση μουσικής σε εμπορικά καταστήματα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος

Άρθρο 46-Αμοιβή για δημόσια εκτέλεση μουσικής σε εμπορικά καταστήματα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος

Άρθρο 46
Αμοιβή για δημόσια εκτέλεση μουσικής σε εμπορικά καταστήματα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος
1. Για τις περιπτώσεις δημόσιας εκτέλεσης μουσικής σε εμπορικά καταστήματα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος κάθε οργανισμός συλλογικής διαχείρισης υποχρεούται να διαπραγματεύεται με την αντίστοιχη αντιπροσωπευτική ένωση χρηστών την αμοιβή για τη δημόσια εκτέλεση μουσικής και τους όρους καταβολής της, εφόσον προσκληθεί από αυτήν εγγράφως. Σε περίπτωση που στην ίδια κατηγορία δικαιούχων υφίστανται περισσότεροι του ενός οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης, η αντιπροσωπευτική ένωση χρηστών οφείλει να τους προσκαλέσει όλους. 2. Ως αντιπροσωπευτικές ενώσεις χρηστών για τις ανάγκες της παραγράφου 3 του παρόντος άρθρου και στον βαθμό που ο κλάδος τους (κατηγορία χρηστών) εκπροσωπείται από τους ακόλουθους φορείς θεωρούνται η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε.), η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (Ε.Σ.Ε.Ε.) και ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος (Σ.Ε.Λ.Π.Ε.). Στις διαπραγματεύσεις που διεξάγουν με τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης οι ως άνω αναφερόμενοι φορείς συμμετέχει και εκπρόσωπος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος (Κ.Ε.Ε.Ε.). Ο ως άνω κατάλογος των αντιπροσωπευτικών ενώσεων χρηστών τροποποιείται με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού, ιδίως, σε περίπτωση που κάποιος κλάδος δεν εκπροσωπείται από τους ως άνω φορείς. 3. Τα μέρη οφείλουν να διενεργούν τις διαπραγματεύσεις με καλή πίστη και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους κάθε αναγκαία πληροφορία. Κριτήρια για τον καθορισμό της αμοιβής μπορούν να είναι, μεταξύ άλλων, ιδίως τα ακόλουθα: α) Ο αριθμός των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης που δικαιούνται να εισπράξουν για την ίδια κατηγορία δικαιούχων. β) Η αντιπροσωπευτικότητα των δικαιούχων οργανισμών συλλογικής διαχείρισης. γ) Το είδος της χρήσης του ρεπερτορίου από τον χρήστη. δ) Η φύση της επιχείρησης του χρήστη. ε) Η διάρκεια λειτουργίας της επιχείρησης του χρήστη εντός του έτους (συντελεστής επί 12). στ) Ο τόπος λειτουργίας της επιχείρησης του χρήστη. ζ) Η επιφάνεια της επιχείρησης του χρήστη. η) Εάν η χρήση του ρεπερτορίου είναι απαραίτητη ή χρήσιμη για τους σκοπούς της επιχείρησης του χρήστη. θ) Οι αμοιβές που ισχύουν σε άλλες χώρες για αντίστοιχες χρήσεις. 4. Οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται χωριστά για κάθε κατηγορία χρηστών και κάθε κατηγορία δικαιούχων, εκτός αν υπάρχει συμφωνία οργανισμών συλλογικής διαχείρισης και αντιπροσωπευτικών ενώσεων χρηστών να τις διεξάγουν από κοινού. Οι διαπραγματεύσεις πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί εντός δύο (2) μηνών από την ημερομηνία της πρώτης συνάντησης, η οποία πραγματοποιείται εντός δέκα (10) ημερών από τη λήψη από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης της γραπτής πρόσκλησης της αντιπροσωπευτικής ένωσης χρηστών της παραγράφου 1. Τα μέρη έχουν υποχρέωση να ενημερώνουν τον ΟΠΙ για την ημερομηνία της πρώτης συνάντησής τους, καθώς και για τους φορείς που θα συμμετέχουν σε αυτήν. Σε περίπτωση συμφωνίας των μερών, αυτή κοινοποιείται στον ΟΠΙ και αναρτάται στις ιστοσελίδες των μερών και του ΟΠΙ. 5. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ των μερών και εφόσον αυτά το επιθυμούν, καλείται να μεσολαβήσει ο ΟΠΙ. Για τη διαμεσολάβηση του ΟΠΙ εφαρμόζεται η παράγραφος 3 του άρθρου 44. Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία εντός τριάντα (30) ημερών από τη διαμεσολάβηση του ΟΠΙ, ο ΟΠΙ συντάσσει πρακτικό περί αποτυχίας της διαδικασίας και παραπέμπει την υπόθεση στην Επιτροπή Διαμεσολάβησης. Η προθεσμία των τριάντα (30) ημερών υπολογίζεται από την ημερομηνία λήξης των δύο (2) μηνών της παραγράφου 4. Εάν τα μέρη δεν επιθυμούν τη διαμεσολάβηση του ΟΠΙ, η υπόθεση παραπέμπεται από τον ΟΠΙ απευθείας στην Επιτροπή Διαμεσολάβησης. Η Επιτροπή Διαμεσολάβησης αποτελείται από α) έναν εν ενεργεία καθηγητή νομικών ή οικονομικών επιστημών που ορίζεται από τον Υπουργό Πολιτισμού, β) έναν δικηγόρο Αθηνών που ορίζεται από τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, γ) ένα μέλος της Επιτροπής Ανταγωνισμού, που ορίζεται από τον Πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, δ) έναν εκπρόσωπο των δικαιούχων και ε) έναν εκπρόσωπο των χρηστών. Τα υπό στοιχεία α), β) και γ) μέλη υποδεικνύονται με τους αναπληρωτές τους από τον Υπουργό ή τους αντίστοιχους φορείς. Πρόεδρος της Επιτροπής ορίζεται ο καθηγητής των νομικών ή οικονομικών επιστημών. Χρέη γραμματέα ασκεί πρόσωπο που επιλέγεται από τον ΟΠΙ. Στην Επιτροπή συμμετέχει και ο διευθυντής του ΟΠΙ, ο οποίος εκτελεί χρέη εισηγητή χωρίς δικαίωμα ψήφου. Ο Πρόεδρος και τα υπό στοιχεία β) και γ) μέλη της Επιτροπής με τους αναπληρωτές τους ορίζονται για μία τριετία με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού. Τα υπό στοιχεία δ) και ε) μέλη υποδεικνύονται κάθε φορά για τη συγκεκριμένη διαμεσολάβηση από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις χρηστών, στους οποίους αφορά η διαμεσολάβηση μέσα σε πέντε (5) μέρες από την παραπομπή της υπόθεσης από τον ΟΠΙ στην Επιτροπή Διαμεσολάβησης κατόπιν πρόσκλησης του Προέδρου της. Σε περίπτωση που παρέλθει άπρακτη η προθεσμία του προηγούμενου εδαφίου, οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης και οι αντιπροσωπευτικές ενώσεις χρηστών κοινοποιούν στον ΟΠΙ εντός πέντε (5) ημερών τα ονόματα των προσώπων που προτείνουν και ο ΟΠΙ επιλέγει με κλήρο ένα μέλος για τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και ένα μέλος για τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις χρηστών από αυτούς που έχουν κοινοποιήσει. Σε περίπτωση που και η προθεσμία του προηγούμενου εδαφίου παρέλθει άπρακτη, η Επιτροπή συνεδριάζει νόμιμα χωρίς την παρουσία των υπό στοιχείων δ) και ε) μελών. Σε περίπτωση αποχωρήσεως μέλους της Επιτροπής για οποιονδήποτε λόγο, αντικαθίσταται κατά τον ίδιο τρόπο για τον υπόλοιπο χρόνο της θητείας του. Η Επιτροπή αποφασίζει με την απόλυτη πλειοψηφία των μελών της. Η Επιτροπή κατά την πρώτη της συνεδρίαση ορίζει ημερομηνία υποβολής υπομνημάτων, τα οποία κοινοποιούνται σε όλα τα μέρη και έγγραφης αντίκρουσης των υπομνημάτων αυτών, η οποία, επίσης, κοινοποιείται στα μέρη. Η Επιτροπή ορίζει, επίσης, ημερομηνία ακρόασης των μερών. Η αποζημίωση των μελών της Επιτροπής αντιστοιχεί στην ωριαία απασχόληση κάθε μέλους της, η οποία βεβαιώνεται από τον Πρόεδρο της Επιτροπής, και υπολογίζεται με βάση την Y.A. 1460/2012 (ΦΕΚ Β’ 281/13.02.2012) περί καθορισμού αμοιβής διαμεσολαβητή. Η αποζημίωση του γραμματέα συνίσταται σε τριακόσια (300) ευρώ. Η αποζημίωση των μελών της Επιτροπής και του γραμματέα βαρύνει τα μέρη κατ’ ισομοιρία, εκτός και αν τα μέρη συμφωνήσουν διαφορετικά. Τα μέρη οφείλουν να καταβάλουν την αποζημίωση εντός πέντε (5) ημερών από την κοινοποίηση σε αυτά του ποσού της αποζημίωσης από τον Πρόεδρο της Επιτροπής. Σε περίπτωση που το ποσό αυτό δεν καταβληθεί εντός της προθεσμίας εκδίδεται διαταγή πληρωμής βάσει βεβαίωσης αυτού που εκδίδεται από τον Πρόεδρο της Επιτροπής. 6. Η Επιτροπή Διαμεσολάβησης υποβάλλει πρόταση στα μέρη εντός τριάντα (30) ημερών από την παραπομπή της υπόθεσης σε αυτήν από τον ΟΠΙ. Τα μέρη εντός προθεσμίας δέκα (10) ημερών από την ημερομηνία αποστολής σε αυτά της πρότασης της Επιτροπής υποχρεούνται είτε να την αποδεχθούν, είτε να την απορρίψουν, είτε να την τροποποιήσουν με αμοιβαία συμφωνία, προκειμένου να την αποδεχθούν. Σε περίπτωση αποδοχής, το συμφωνηθέν κείμενο υπέχει θέση συμφωνίας μεταξύ των μερών και αναρτάται στην ιστοσελίδα των μερών και του ΟΠΙ. Αν η πρόταση δεν γίνει δεκτή από τα μέρη, η διαφορά επιλύεται από το Εφετείο Αθηνών (Τμήμα Πνευματικής Ιδιοκτησίας), το οποίο δικάζει κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 739επ. ΚΠολΔ) μετά από αίτηση οποιουδήποτε των μερών, και με απόφασή του, αφού λάβει υπόψη του την πρόταση της Επιτροπής, καθορίζει τα κριτήρια και το ύψος των αμοιβών για τη συγκεκριμένη κατηγορία χρηστών. Οι αμοιβές που ορίζονται από το Εφετείο ισχύουν για τρία (3) έτη από τη δημοσίευση της απόφασης. Η διαδικασία που περιγράφεται στο παρόν άρθρο επανεκκινείται με αίτηση είτε οργανισμού συλλογικής διαχείρισης είτε αντιπροσωπευτικής ένωσης χρηστών μετά την παρέλευση δύο (2) ετών από τη δημοσίευση της απόφασης. Σε περίπτωση που τα μέρη καταλήξουν σε συμφωνία, η συμφωνία έχει ισχύ μετά την παρέλευση των τριών (3) ετών του πέμπτου εδαφίου. Σε περίπτωση που παρέλθουν τα τρία (3) έτη και είτε η διαδικασία δεν έχει επανεκκινηθεί από κάποια από τα μέρη ή εάν έχει επανεκκινηθεί δεν έχει ολοκληρωθεί, η ισχύς της απόφασης του Εφετείου παρατείνεται μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας και με την επιφύλαξη της παραγράφου 9. H απόφαση του Εφετείου αναρτάται στις ιστοσελίδες των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, των αντιπροσωπευτικών ενώσεων χρηστών και του ΟΠΙ. Οι αντιπροσωπευτικές ενώσεις χρηστών ενημερώνουν τα μέλη τους για την απόφαση με όποιον τρόπο κρίνουν σκόπιμο. Κατά της απόφασης του Εφετείου αποκλείεται η αίτηση αναίρεσης, καθώς και αίτηση ανάκλησης ή μεταρρύθμισης σύμφωνα με το άρθρο 758 ΚΠολΔ. Όποιος έχει έννομο συμφέρον μπορεί να ασκήσει τριτανακοπή κατά της απόφασης του Εφετείου εντός τριών (3) μηνών από τη δημοσίευσή της. 7. Μέχρι τη δημοσίευση της απόφασης του Εφετείου ή τη σύναψη συμφωνίας ισχύουν τα αμοιβολόγια των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, όπως αυτά προβλέπονται στο άρθρο 23. Μετά τη δημοσίευση της απόφασης ή τη σύναψη συμφωνίας ισχύουν τα προβλεπόμενα σε αυτές με την επιφύλαξη παραγράφου 9. Η διαδικασία του παρόντος άρθρου δεν αποτελεί λόγο αναβολής ή αναστολής των εκκρεμών δικών, ούτε αναστέλλει την ισχύ των αμοιβολογίων του άρθρου 23. 8. Οι συλλογικές συμβάσεις που συνάπτονται μεταξύ οργανισμών συλλογικής διαχείρισης και αντιπροσωπευτικών ενώσεων χρηστών βάσει της διαδικασίας του παρόντος άρθρου έχουν ισχύ για κατ’ ελάχιστον τρία (3) έτη από την υπογραφή τους. Μετά την παρέλευση των τριών (3) ετών μπορεί να επανεκκινηθεί η διαδικασία του παρόντος άρθρου με αίτηση είτε οργανισμού συλλογικής διαχείρισης είτε αντιπροσωπευτικής ένωσης χρηστών. Σε περίπτωση που η διαδικασία επανεκκινηθεί για οποιονδήποτε λόγο και μέχρι το πέρας αυτής, συνεχίζουν να ισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις με την επιφύλαξη της παραγράφου 9. 9. Σε περίπτωση που χρήστης δεν προσχωρεί στη συλλογική σύμβαση που έχει συναφθεί μεταξύ οργανισμού συλλογικής διαχείρισης και αντιπροσωπευτικής ένωσης χρηστών της κατηγορίας του ή δεν καταβάλει την αμοιβή που έχει ορίσει το Εφετείο της παραγράφου 6, οφείλει να καταβάλει το ποσό που προβλέπεται στο αμοιβολόγιο του άρθρου 23. Στην περίπτωση αυτή το Μονομελές Πρωτοδικείο μπορεί ύστερα από αίτηση οργανισμού συλλογικής διαχείρισης να επιδικάσει προσωρινά κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων το ήμισυ της αμοιβής που προβλέπεται στο αμοιβολόγιο του άρθρου 23.

Σχόλια
  • 22 Ιανουαρίου 2016, 15:58 | ΕΡΑΤΩ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΣΥΝ Π.Ε

    Στο τέλος της παρ. 6 του άρθρου 46 Να προστεθεί ότι ασκείται η τριτανακοπή εφόσον ο τρίτος επικαλείται δόλο ή συμπαιγνία των διαδίκων όπως προβλέπεται στο άρθρο 586 παρ. 2 ΚΠολΔ)
    Και στην παρ. 9 του άρθρου 46 δηλαδή σε περίπτωση που χρήστης αρνείται την καταβολή της αμοιβής σύμφωνα με αυτήν την παράγραφο να έχουμε τη δυνατότητα της υποχρεωτικής προσωρινής επιδίκασης του διπλασίου της αμοιβής που ορίζεται από το Εφετείο με την αγωτή που θα καταθέσουμε εις βάρος του χρήστη που αρνείται την καταβολή της αμοιβής μας.
    Eπίσης η διάταξη δεν έχει συγχρονιστεί με τη διάταξη με την παρ. 8 του άρθρου 57 που αναφέρεται στις ήδη ισχύουσες συλλογικές συμφωνίες που έχουν συναφθεί πριν το νομοχέδιο. και εδώ θα πρέπει να υπάρχειη ίδια δέσμευση για τους κατ΄ιδίαν χρήστες που αρνούνται να πληρώσουν το αμοιβολόγιό της συλλογικής συμφωνίας.

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 15:04 | ΕΡΑΤΩ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΣΥΝ Π.Ε

    KΑΤ ΑΡΧΗΝ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ για τους οργανισμούς Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ και μαλιστα με συγκεκριμένες ενώσεις ΟΤΑΝ ΕΠΙ 20 ΕΤΗ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΔΩΣΕΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΠΙΚΥΡΩΘΕΙ ΜΙΑ ΑΞΙΑ ΑΜΟΙΒΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΡΙΘΜΟ ΔΙΚΑΣΤΩΝ;; Καλύτερα θα ήταν να π ροσερχόμαστε σε συλλογικές διαπραγματεύσεις εφόσον συμφωνούμε

    Σχόλια στο άρθρο
    Μια τεράστια διαδικασία καθορισμού αμοιβολογίων (4 στάδια) που επαναλαμβάνεται κάθε τρία χρόνια (πότε θα εισπράξουμε ;) Ίσως να συντμηθεί σε χρόνο και διαδικασία

    Στο τέλος της παρ. 6 του άρθρου 46 Να προστεθεί ότι ασκείται η τριτανακοπή εφόσον ο τρίτος επικαλείται δόλο ή συμπαιγνία των διαδίκων όπως προβλέπεται στο άρθρο 586 παρ. 2 ΚΠολΔ)
    Και στην παρ. 9 του άρθρου 46 δηλαδή σε περίπτωση που χρήστης αρνείται την καταβολή της αμοιβής σύμφωνα με αυτήν την παράγραφο να έχουμε τη δυνατότητα της υποχρεωτικής προσωρινής επιδίκασης του διπλασίου της αμοιβής που ορίζεται από το Εφετείο με την αγωτή που θα καταθέσουμε εις βάρος του χρήστη που αρνείται την καταβολή της αμοιβής μας.
    Eπίσης η διάταξη δεν έχει συγχρονιστεί με τη διάταξη με την παρ. 8 του άρθρου 57 που αναφέρεται στις ήδη ισχύουσες συλλογικές συμφωνίες που έχουν συναφθεί πριν το νομοχέδιο. και εδώ θα πρέπει να υπάρχειη ίδια δέσμευση για τους κατ΄ιδίαν χρήστες που αρνούνται να πληρώσουν το αμοιβολόγιό της συλλογικής συμφωνίας.

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 15:46 | Σύλλογος Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ

    Άρθρο 46

    Το άρθρο 46 επιχειρεί να εισάγει μία νέα διαδικασία για τον καθορισμό των αμοιβών που οφείλουν να καταβάλουν οι χρήστες, που είναι εξαιρετικά περίπλοκη και σύνθετη και θα επιφέρει μεγάλη αναστάτωση στην αγορά και είναι πολύ πιθανό να έχει ως συνέπεια τη διακοπή της καταβολής δικαιωμάτων μέχρι να εφαρμοσθεί η νέα διαδικασία. Είναι προφανές ότι αυτό θα είναι καταστροφικό για την επιβίωση της μεγάλης πλειοψηφίας των δημιουργών και καλλιτεχνών. Ορισμένα εύλογα προβλήματα που επικαλούνται οι χρήστες δεν οφείλονται σε προβλήματα ή κενά του ισχύοντος νόμου αλλά στην ανορθολογική και αναποτελεσματική τακτική ορισμένων ΟΣΔ σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη εποπτείας από το Κράτος λόγω και της μέχρι πρόσφατα έλλειψης κυρώσεων. Σε όλες τις χώρες του κόσμου συλλογικές συμβάσεις μεταξύ ΟΣΔ και χρηστών συνάπτονται επειδή είναι προς το συμφέρον και των δύο πλευρών και όχι επειδή το επιβάλει ο νόμος. Στην Ελλάδα για την έλλειψη των συλλογικών συμβάσεων ευθύνονται και οι δύο πλευρές. Επίσης οι συλλογικές συμβάσεις είναι προς το συμφέρον των ΟΣΔ, αφού επιτυγχάνουν οικονομίες κλίμακος εφόσον συνεργάζονται για την είσπραξη των οφειλόμενων αμοιβών ώστε και οι χρήστες εύλογα να μην έχουν να συναλλαχθούν με πολλούς ΟΣΔ αλλά με έναν κοινό εκπρόσωπό τους. Τέλος είναι απλό και οφείλει η εποπτεύουσα αρχή να καταρτίσει έναν ενιαίο κατάλογο των αμοιβών που ζητούν οι οσδ ώστε οι χρήστες να γνωρίζουν εκ των προτέρων το κόστος που συνεπάγεται η χρήση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας (είτε πρόκειται για μουσικά έργα είτε για οπτικοακουστικά). Συμπερασματικά η εκτίμησή μας είναι ότι με τις νέες υποχρεώσεις διακυβέρνησης, διαφάνειας και λογοδοσίας που καθιερώνει το νομοσχέδιο σε συνδυασμό με τις αυστηρές διατάξεις εποπτείας και κυρώσεων δεν θα υπάρχει πλέον χώρος για τις μεμονωμένες καταχρηστικές πρακτικές οσδ έναντι των χρηστών και θα εξορθολογισθεί απολύτως ο χώρος και οι σχέσεις με τους χρήστες. Προτείνουμε να αφαιρεθεί το άρθρο 46.

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 15:04 | ΑΘΗΝΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

    Άρθρο 46 (Αμοιβή για δημόσια εκτέλεση μουσικής σε εμπορικά καταστήματα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος)
    Ο Οργανισμός μας διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις ως προς τη συγκεκριμένη – μη προβλεπόμενη στην οδηγία – διάταξη, η οποία πέραν της αμφίβολης, σε πολλά σημεία, συνταγματικότητάς της, εμφανίζεται να συγκρούεται ευθέως με οικείες διατάξεις της Σύμβασης της Βέρνης, της Συμφωνίας TRIPS και της ευρωπαϊκής οδηγίας 2004/48 για την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας, κυρίως εξαιτίας της – κατά την διάρκεια της προτεινόμενης, εξαιρετικά χρονοβόρας, διαδικασίας – αδυναμίας εφαρμογής των αποκλειστικών και απόλυτων πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών και της αποδυνάμωσης αντίστοιχα του δικαιώματός τους να καθορίζουν κυριαρχικά οι ίδιοι την αμοιβή τους για την χρήση/εκμετάλλευση του έργου τους, όπως το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα, τις Διεθνείς Συνθήκες για την Π.Ι. και το κοινοτικό κεκτημένο, αλλά και της ακύρωσης στην πράξη της ποινικής προστασίας που διεθνώς απονέμεται στους δημιουργούς στις περιπτώσεις παράνομης δημόσιας εκτέλεσης πνευματικών έργων. Συναφώς, είναι εξάλλου σκόπιμη η υπόμνηση, ότι οι διαφορές μεταξύ ΟΣΔ και χρηστών περί το ύψος του οφειλόμενου οικονομικού ανταλλάγματος συνιστούν αναμφίβολα ιδιωτικές διαφορές με την έννοια του άρθρου 94 § 2 του Συντάγματος, με συνέπεια να πρέπει να γίνει δεκτό, ότι οι διαφορές αυτές ανήκουν σύμφωνα με τη συγκεκριμένη συνταγματική διάταξη στα πολιτικά δικαστήρια, στα οποία κάθε ενδιαφερόμενος θα πρέπει να διατηρεί το δικαίωμα να προσφεύγει ελεύθερα και άμεσα, χωρίς υποχρεωτικά προαπαιτούμενα, όπως αυτά που προβλέπονται από το άρθρο 46, ενώ δεν μπορούν οι διαφορές αυτές να αφαιρεθούν από τα πολιτικά δικαστήρια με κοινό νόμο ή μονομερώς (χωρίς δηλαδή κοινή συμφωνία των μερών που έχουν την εξουσία ελεύθερης διάθεσης του αντικειμένου της διαφοράς πρβλ ΚΠολΔ 867).

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 14:31 | ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΡΙΣΣΗΣ, Νομικός Σύμβουλος των ΕΝΙΡΣ

    Μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ το λόγο για τον οποίο προβλέπεται η συμμετοχή στην Επιτροπή ενός «δικηγόρου Αθηνών που ορίζεται από τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών», και όχι ενός οποιουδήποτε Δικηγόρου της χώρας που προτείνεται, είτε με κοινή συμφωνία όλων των ενδιαφερομένων, είτε από το Δ.Σ. της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων, ή με όποιον άλλον ΝΟΜΙΜΟ και ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΡΘΟ τρόπο.

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 14:31 | ΕΝΩΣΕΙΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΩΝ (Μακεδονίας – Θράκης & Νήσων Αιγαίου, Ηπείρου & Επτανήσων, Πελοποννήσου, Κρήτης)

    Δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν προβλέπεται η διαδικασία δομημένης συλλογικής διαπραγμάτευσης για το σύνολο των επαγγελματιών χρηστών μουσικής, που βεβαίως εκπροσωπούνται από τα ίδια συλλογικά όργανα ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ και ΚΕΕΕ, και περιορίζεται μόνο στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.

    Εάν η διάταξη μείνει ως έχει (για συνταγματικά «επιτρεπτούς» λόγους που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε) ΠΡΕΠΕΙ να προστεθεί αντίστοιχου περιεχομένου διάταξη για τις ραδιοτηλεοπτικές επιχειρήσεις.

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 12:23 | ΣΩΜΣΕ

    Άρθρο 46
    Εδώ προβλέπεται εκ νέου υποχρεωτική διαπραγμάτευση κάθε τρία(3) χρόνια και ατέρμονες χρονικά διαπραγματεύσεις (και αναβολές)που ουσιαστικά και λόγω χρονικής διαδικασίας αλλά και δικαστικών και λοιπών εξόδων στις περισσότερες περιπτώσεις αλλά και με την διαρκή διαμεσολάβηση απονευρώνουν τις ποινικές διώξεις, οπότε οι διεκδικήσεις που μας αφορούν οικονομικά θα είναι μάλλον ατελέσφορες…
    Πως λοιπόν προστατευόμαστε πρακτικά οι δημιουργοί τόσο προληπτικά όσο και κατασταλτικά από την άρνηση των χρηστών να πληρώσουν, και από τις συνεχείς διαπραγματεύσεις που άγνωστο πότε και σε ποιό αποτέλεσμα θα καταλήξουν?

  • 22 Ιανουαρίου 2016, 10:20 | Φρίγκας Γεώργιος

    Το άρθρο αυτό έρχεται να δώσει λύσει στο πρόβλημα που προκύπτει όταν μεμονωμένη μικρή επιχείρηση βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να «διαπραγματεύεται» με έναν οργανισμό συλλογικής διαχείρισης. Εφόσον οι κάθε είδους οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης κρίνουν ότι η παρούσα ρύθμιση έχει προβλήματα, θα περίμενα να προτείνουν λύσεις (π.χ. μεσολαβητές) που θα επιτρέψουν την επίτευξη δίκαιων επιμέρους συμφωνιών με κάθε επιχείρηση και όχι μονομερώς επιβαλλόμενων χρεώσεων οι οποίες σήμερα απέχουν μακράν της πραγματικότητας.
    Για ευνόητους λόγους, δεν το πράττουν.

  • 21 Ιανουαρίου 2016, 14:20 | ΑΕΠΙ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

    Άρθρο 46 Νομοσχεδίου

    Σχόλια ΑΕΠΙ:

    1. Η συγκεκριμένη διάταξη του Νομοσχεδίου δεν υφίσταται στην Οδηγία και επομένως δεν αποτελεί μεταφορά αυτής.

    2. Είναι άξιο προσοχής ότι η συγκεκριμένη διάταξη είναι η ίδια που αποτέλεσε αντικείμενο διαβούλευσης και διαμάχης ενώπιον του ΟΠΙ, την περίοδο Δεκεμβρίου 2013 – Μαρτίου 2014, όταν επιχειρήθηκε να περάσει στην αλλαγή του Ν.2121/93 και συνάντησε την εντονότατη αντίδραση των δημιουργών και των δικαιούχων δικαιωμάτων, πρωτίστως για όσους λόγους αναφέρονται στα σχόλια που ακολουθούν.

    3. Το άρθρο 46 συγκρούεται ευθέως με την Συνταγματική απαγόρευση περί υποχρεωτικών συλλογικών διαπραγματεύσεων, την Συνταγματική απαγόρευση περί υποχρεωτικής διαμεσολάβησης και υποχρεωτικής διαιτησίας διαφορών (πλην των εργατικών).

    4. Επίσης συγκρούεται ευθέως με τις οικείες διατάξεις της Συμβάσεως της Βέρνης, της Διεθνούς Συμβάσεως Πνευματικής Ιδιοκτησίας του ΠΟΔΙ (WCT) και της Συμφωνίας TRIPS, οι οποίες άπασες κατοχυρώνουν τον αποκλειστικό και απόλυτο χαρακτήρα των πνευματικών δικαιωμάτων. Για τον ίδιο δε λόγο αντίκεινται ευθέως και στην Οδηγία 2001/29/ΕΚ. Τέλος, για τους ίδιους λόγους, αντίκειται και στο άρθρο 17(2) της Ευρωπαϊκής Χάρτας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, αλλά και στην σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ.

    5. Οι δε προβλέψεις των παραγράφων 5 και 6 (περί της υποχρεωτικής διαδικασίας ενώπιον της Επιτροπής Διαμεσολάβησης) αντίκεινται επιπροσθέτως και στις συνταγματικές προβλέψεις περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και εκδικάσεως των υποθέσεων υπό του φυσικού Δικαστή και μόνον (άρθρα 8 και 20 του Συντάγματος).

    6. Η πρόβλεψη της παρ. 2 επ. επιπροσθέτως παραβιάζει ευθέως το άρθρο 12 του Συντάγματος, το οποίο ρητώς απαγορεύει την επέμβαση του νομοθέτη στα εσωτερικά ζητήματα των Σωματείων. Τα αυτά ισχύουν και για τα Επιμελητήρια, τα οποία τόσο κατά το νόμο όσο και κατά τη νομολογία (ad hoc ΣτΕ 3354/1988), ως νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου απαγορεύεται να ενεργούν ως επαγγελματικά σωματεία ως προς την υποστήριξη των ιδιωτικών συμφερόντων των μελών τους.

    7. Η ίδια διάταξη είναι ευθέως αντισυνταγματική και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι τα αντιπροσωπευτικά κάθε κατηγορίας χρηστών συνδικαλιστικά Σωματεία, Επιμελητήρια και Ενώσεις αποτελούν φορείς, οι οποίοι κατά κανένα τρόπο, ούτε νομικό ούτε καταστατικό, δεν μπορούν να δεσμεύσουν τα μέλη τους ως προς τις αποφάσεις τους. Το αυτό ισχύει φυσικά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για τα μη μέλη τους. Κατά συνέπεια ολόκληρη η ρύθμιση του άρθρου 46, κατά την οποία η οποιαδήποτε απόφαση των εν λόγω Ενώσεων θα δεσμεύει και μάλιστα κατά τρόπο απόλυτο τόσο τα μέλη τους όσο και τα μη μέλη τους (!) είναι επίσης ευθέως αντισυνταγματική, παραβιάζουσα επιπλέον και την συνταγματική αρχή της ισότητας.
    Πρακτική απόδειξη της αναποτελεσματικότητας της ρύθμισης αυτής, είναι η τριετής Συλλογική Σύμβαση ΑΕΠΙ με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση του αριθμού ξενοδοχείων, που προσχώρησαν, κατά 34,5% (και αντίστοιχα των καταβληθέντων δικαιωμάτων) σε σχέση με τα προηγούμενα έτη (προ Σύμβασης).

    8. Υπό το πρίσμα των ανωτέρω καθίσταται λίαν προφανές ότι εφόσον δεν μπορεί να υπάρξει συνταγματικά έγκυρη και απόλυτη δεσμευτικότητα των αποφάσεων των Επιμελητηρίων και των Σωματείων επί συνόλου των επιχειρηματιών των επί μέρους κλάδων, είτε αυτοί είναι είτε δεν είναι μέλη τους, τότε ολόκληρο το άρθρο 46 καταρρέει ως μη δυνάμενο να εφαρμοστεί εγκύρως στην πράξη.

    9. Οι παρ. 1 έως και 6 του άρθρου 46 παραβιάζουν ευθέως τα άρθρα 16, 34 και 35(1)(2) της Οδηγίας, καθώς επίσης και τις αιτιολογικές σκέψεις 31 (οι οργανισμοί να καθορίζουν) και 54 αυτής, τα οποία αποκλείουν τις υποχρεωτικές ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ διαπραγματεύσεις. Επίσης, το άρθρο 46 συγκρούεται ευθέως με τις αιτιολογικές σκέψεις 49 & 54 της Οδηγίας, καθώς και με τα άρθρα 34 & 35(1)(2) αυτής. Κατά τις ανωτέρω διατάξεις τα κράτη – μέλη υποχρεούνται να εξασφαλίζουν τη δυνατότητα ταχείας απρόσκοπτης και απευθείας πρόσβασης των ενδιαφερομένων μερών στα τακτικά Δικαστήρια. Άρα οποιαδήποτε ρύθμιση καθυστερεί ή περιορίζει ή εμποδίζει αυτό το δικαίωμα προσκρούει όχι μόνον στα άρθρα 8 και 20 του Συντάγματος, αλλά και στις ανωτέρω ρυθμίσεις της Οδηγίας. Κατά συνέπεια ένα σύστημα υποχρεωτικής επιλύσεως των διαφορών μέσω της διαδικασίας της Επιτροπής Διαμεσολάβησης ως προαπαιτούμενο δικαστικής προσφυγής είναι απολύτως αντισυνταγματικό (άρθρα 4, 8 & 20 Συντάγματος) και άρθρο 6 της ΕΣΔΑ.
    Τα κράτη – μέλη δύνανται επίσης να έχουν την απλή, διακριτική ευχέρεια να θεσπίσουν εναλλακτικούς τρόπους ταχείας επιλύσεως των διαφορών μόνον υπό τις εκεί οριζόμενες προϋποθέσεις και πάντα υπό την επιφύλαξη της διατηρήσεως της ταυτόχρονης απρόσκοπτης προσβάσεως των δικαιούχων σε δικαστήριο (αιτιολογικές σκέψεις 49, 54 και άρθρο 35(1)(2) της Οδηγίας). Ο εναλλακτικός τρόπος επιλύσεως των διαφορών δεν επιτρέπεται σε καμμία περίπτωση να αποτελεί προαπαιτούμενο και να υποκαταστήσει τα Δικαστήρια, στα οποία κάθε ενδιαφερόμενος θα πρέπει να διατηρεί το δικαίωμα να προσφεύγει ελευθέρως και άμεσα χωρίς υποχρεωτικά προαπαιτούμενα. Επομένως με τις υποχρεωτικές συλλογικές διαπραγματεύσεις και την υποχρεωτική προσφυγή στην διαδικασία της Επιτροπής Διαμεσολάβησης παραβιάζεται ευθέως η Οδηγία, αλλά και τα άρθρα 8 και 20 του Συντάγματος.

    10. Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί όλως ιδιαιτέρως ότι η εν λόγω «υποχρεωτική προδικασία» τόσο κατά το στάδιο των απευθείας υποχρεωτικών συλλογικών διαπραγματεύσεων όσο και κατά το στάδιο της δυνητικής διαμεσολαβήσεως του ΟΠΙ και της υποχρεωτικής διαμεσολαβήσεως της Επιτροπής, θα είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα και αναποτελεσματική. Επομένως, η συγκεκριμένη διαδικασία προσκρούει και για το λόγο αυτό στα άρθρα 8 & 20 του Συντάγματος, αλλά και στο άρθρο 6 της ΕΣΔΑ.

    11. Ειδικά η παρ. 6 (Επιτροπή Διαμεσολάβησης) εκτός των πολλαπλών νομικών ελαττωμάτων της που αναφέρουμε, είναι επιπλέον στην πράξη παντελώς ανεφάρμοστη διότι τα διάφορα εδάφιά της (ειδικά τα πρώτα οκτώ) είναι ακατάληπτα και αντιφατικά μεταξύ τους.
    Συγκεκριμένα:
    – Το 7ο εδάφιο ορίζει ότι «σε περίπτωση συμφωνίας των μερών, η συμφωνία ισχύει ΜΕΤΑ την παρέλευση 3 ετών του ΠΕΜΠΤΟΥ εδαφίου».
    – Το 5ο εδάφιο ορίζει ότι «η Εφετειακή απόφαση ισχύει για 3 χρόνια από τη δημοσίευσή της».
    Ο συνδυασμός των δύο εδαφίων είναι τουλάχιστον ακατάληπτος και άσχετος.
    – Το 8ο εδάφιο ορίζει ότι «όταν παρέλθουν τα 3 χρόνια και είτε η διαδικασία δεν έχει επανεκκινηθεί…….. η ισχύς της Εφετειακής απόφασης παρατείνεται μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας …»
    ~ Εάν όμως έχει επιτευχθεί συμφωνία, και δεν χρειάστηκε Εφετειακή προσφυγή και απόφαση ?
    ~ Αφού δεν έχει επανεκκινηθεί η διαδικασία, πώς θα περιμένει κανείς την ολοκλήρωσή της.
    – Το ίδιο 8 εδάφιο ορίζει «όταν παρέλθουν 3 χρόνια και είτε …. ή εάν έχει επανεκκινηθεί, δεν έχει ολοκληρωθεί η ισχύς της απόφασης του Εφετείου παρατείνεται».
    ~ Εάν υπήρξε συμφωνία και όχι απόφαση?

    12. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια είναι προφανές ότι στην πράξη θα υπάρχει πλήρης παύση λήψεως αδειών και καταβολής δικαιωμάτων από τους χρήστες (ένεκα της «υποχρεωτικής προδικασίας των διαπραγματεύσεων», αλλά και απόλυτη ατιμωρησία τους, αφού τα Δικαστήρια θα είναι κατ’ ουσίαν υποχρεωμένα να αναβάλλουν – αναστέλλουν – παρατείνουν όλες τις δικαστικές διεκδικήσεις των δικαιούχων μέχρι την ολοκλήρωση των σχετικών διαδικασιών. Η δε παρ. 7 του άρθρου 46, σύμφωνα με την οποία δεν θα μπορεί να ζητείται αναβολή/αναστολή των υποθέσεων που εκκρεμούν στα δικαστήρια δεν παρέχει καμμία χρησιμότητα, διότι είναι ευθέως αντισυνταγματική, ως επιβαίνουσα στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ως προς τον ελεύθερο σχηματισμό δικαστικών κρίσεων.

    13. Πάγια θέση της ΑΕΠΙ είναι ότι η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη πρέπει να μπορεί να είναι ευθεία, άμεση και απρόσκοπτη.

    14. Εξάλλου, οι ως άνω διατάξεις κρίνονται ως παράνομες και εκ των αποτελεσμάτων που θα επέλθουν συνεπεία αυτών. Ειδικότερα, το άμεσο αποτέλεσμά της (έστω και στην πράξη) αδυναμίας εφαρμογής των απολύτως και αποκλειστικών δικαιωμάτων των δημιουργών, αποδυναμώσεως και καταστήσεως ανεφάρμοστων των ποινικών κυρώσεων που απειλούνται σε περίπτωση παράνομης δημοσίας εκτελέσεως πνευματικών έργων τις καθιστά ευθέως παραβιάζουσες τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας σύμφωνα με την Συμφωνία TRIPS και την Οδηγία Επιβολής των Δικαιωμάτων Διανοητικής Ιδιοκτησίας 2004/48, οι οποίες αμφότερες επιτάσσουν την υποχρεωτική θέσπιση αποτελεσματικής ποινικής προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.

    15. Επομένως, το να καταστούν ανενεργές στην πράξη τις ποινικές διατάξεις μέσω του ανωτέρω συστήματος καθορισμού αμοιβολογίων είναι παράνομο.

    16. Είναι προφανές ότι ο αποκλειστικός σκοπός που προορίζεται να πετύχει το συγκεκριμένο σύστημα του άρθρου 46 είναι να εξασφαλίσει στους χρήστες ότι για μακρό χρονικό διάστημα δεν θα χρειάζεται ούτε να λαμβάνουν άδεια των δημιουργών για τη χρήση και την εκμετάλλευση των έργων τους, ούτε να καταβάλλουν κανένα ποσό για την αμοιβή τους και μάλιστα εξασφαλίζοντάς τους παράλληλα την πλήρη ατιμωρησία τους.

    17. Πρέπει να τονισθεί δε όλως ιδιαιτέρως ότι η προκλητικά αντισυνταγματική αλλά και μεροληπτική υπέρ των χρηστών αυτή διαδικασία του άρθρου 46 θα είναι ουσιαστικά μία μόνιμη και διαρκής διαδικασία (εκάστοτε προσωρινή) γιατί θα πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε 3 χρόνια!!!
    Επομένως, οι αναπόφευκτες συνέπειες όλων των ανωτέρω για τους δημιουργούς είναι:
    α) στην πράξη δεν θα μπορούν να ζητήσουν την ποινική προστασία που κατοχυρώνεται υπέρ τους διεθνώς (Συμφωνία TRIPS, Οδηγία 2004/48/ΕΚ)
    β) στην πράξη θα είναι εξαναγκασμένοι είτε να αποδεχθούν αμέσως τα πολύ χαμηλά δικαιώματα που θα προτείνουν οι χρήστες, είτε να συρθούν σε μία διαδικασία (διαπραγματεύσεις, διαμεσολαβήσεις, Εφετεία, Αστικά Δικαστήρια για επιδίκαση αμοιβής), η οποία είναι και αβέβαιη και χρονοβόρα και δαπανηρή.
    γ) όταν πια ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες, θα έχει πλησιάσει το τέλος της τριετίας που ισχύουν και επομένως θα πρέπει να ξαναρχίσουν όλα από την αρχή, και να επαναλαμβάνονται κάθε 3 χρόνια.

    18. Είναι επομένως βέβαιο ότι σε ενδεχόμενη εφαρμογή ενός συστήματος, όπως το προτεινόμενο με το άρθρο 46 θα καταλυθεί άμεσα, ακαριαία και ολοκληρωτικά ολόκληρο το οικοδόμημα της προστασίας των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων που ισχύει επί δεκαετίες στη χώρα μας κατά τρόπο όμοιο με τα περισσότερα κράτη της γης.

    19. Ως τελικό αποτέλεσμα θα επέλθει η εξαφάνιση των ήδη λιγοστών δικαιωμάτων που λαμβάνουν οι δικαιούχοι από την δημοσία εκτέλεση των έργων τους.

    20. Φυσικά, σε περίπτωση που θα ψηφιστεί και αποτελέσει νόμο του κράτους η συγκεκριμένη διάταξη, θα επιφέρει σοβαρότατες διεθνείς κυρώσεις κατά της Ελλάδας, αλλά και βαρύτατο πλήγμα στην εικόνα της.

  • 14 Ιανουαρίου 2016, 17:51 | Κρίτων Μεταξόπουλος – ΑΚ Μεταξόπουλος και Συνεργάτες Εταιρία Δικηγόρων

    Η περιλαμβανόμενη στο άρθρο 46 του σχεδίου νόμου ρύθμιση αντιβαίνει στους προηγούμενους γενικούς κανόνες και την όλη δομή του Ν. 2121/1993 για το απόλυτο δικαίωμα του δημιουργού. Η γενικόλογη αναφορά της συγκεκριμένης διάταξης σε «οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης» χωρίς να διευκρινίζεται ότι αφορά μόνον στους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης συγγενικών δικαιωμάτων και όχι στους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων παραβιάζει και καταστρατηγεί το άρθρο 3 παρ. 1, εδ. στ του Ν. 2121/1993, την κοινοτική νομοθεσία αλλά και την υπερνομοθετικής ισχύος σύμβαση της Βέρνης (άρθρο 11 δις), βάσει των οποίων θεμελιώνεται (διεθνώς) το απόλυτο δικαίωμα των δημιουργών να επιτρέπουν και να απαγορεύουν τη δημόσια εκτέλεση των έργων τους.
    Επισημαίνεται ότι το 49 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, ως ισχύει, θεσπίζει ένα περιορισμένο ενοχικό δικαίωμα καταβολής «εύλογης αμοιβής», το οποίο αφορά μόνον στους δικαιούχους συγγενικών δικαιωμάτων (ερμηνευτές/ εκτελεστές καλλιτέχνες και παραγωγούς υλικών φορέων) σε περιπτώσεις ραδιοφωνικής μετάδοσης και παρουσίασης στο κοινό εγγεγραμμένων σε υλικούς φορείς μουσικών έργων/ ερμηνειών/ εκτελέσεων. Με βάση την διάταξη αυτή, η οποία αποτελεί εξαίρεση στον απόλυτο χαρακτήρα των συγγενικών δικαιωμάτων των ερμηνευτών/ εκτελεστών και παραγωγών υλικών φορέων και μόνον, η «εύλογη αμοιβή», που οι ανωτέρω δικαιούνται, καταβάλλεται υποχρεωτικά σε οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης των σχετικών δικαιωμάτων.
    Σε αντίθεση με τους δικαιούχους των συγγενικών δικαιωμάτων οι οποίοι δεν έχουν την εξουσία να απαγορεύουν την χρήση των εγγεγραμμένων ερμηνειών τους με τον τρόπο δυνάμει του άρθρου 49 του ν. 2121/1993, οι δημιουργοί, σύμφωνα με το άρθρο 3 του Ν. 2121/1993 παρ. 1 εδ. στ’, έχουν την απόλυτη εξουσία (δικαίωμα) να επιτρέπουν ή απαγορεύουν τη δημόσια εκτέλεση των έργων τους. Η λήψη δηλαδή της αδείας των δημιουργών αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την πράξη της δημόσιας εκτέλεσης μουσικών έργων. Η ατομική άσκηση του δικαιώματος της δημόσιας εκτέλεσης, κατά την ελεύθερη επιλογή των δημιουργού, αποτελεί θεμελιώδη λίθο του απόλυτου και αποκλειστικού δικαιώματος της πνευματικής ιδιοκτησίας, με βάση τον ελληνικό νόμο, το κοινοτικό κεκτημένο και τις διεθνείς συμβάσεις για την προστασία του πνευματικού δικαιώματος. Σύμφωνα άλλωστε με την πρακτική που ακολουθείται διεθνώς, οι δημιουργοί ελεύθερα (ατομικά) ασκούν το συγκεκριμένο δικαίωμά τους και (μόνον) εφόσον επιθυμούν, δύνανται να διαθέσουν την διαχείρισή τους σε οικείο οργανισμό συλλογικής διαχείρισης. Η διατήρηση του απόλυτου και αποκλειστικού δικαιώματος της δημόσιας εκτέλεσης του δημιουργού επιβάλλεται όχι μόνο από το σύνολο των ρυθμίσεων του ν. 2121/1993, αλλά και από το κοινοτικό και διεθνές κεκτημένο για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Τυχόν υπαγωγή του δικαιώματος αυτού σε καθεστώς υποχρεωτικής συλλογικής διαχείρισης θα είναι ανεπίτρεπτη, ως κραυγαλέα αντισυνταγματική και θα αντιβαίνει στον ελληνικό νόμο και στις διεθνείς συμβάσεις για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, τις οποίες έχει καταρτίσει η χώρα μας. Συνεπώς, θα πρέπει οπωσδήποτε να διευκρινισθεί ότι ολόκληρη η ρύθμιση του άρθρου 46, για την δημόσια εκτέλεση μουσικής σε εμπορικά καταστήματα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, αφορά μόνον στην διαχείριση συγγενικών δικαιωμάτων και όχι δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

    Κρίτων Μεταξόπουλος
    Πληρεξούσιος Δικηγόρος της Navarr Enterprises Inc.

  • 13 Ιανουαρίου 2016, 19:37 | GRAMMO ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΗΧΟΥ Η ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΣ

    Σχόλιο στην παρ. 6:
    Θα πρέπει να προβλεφθεί η erga omnes ισχύ της απόφασης και η δέσμευση των δικαστηρίων από αυτήν. Άλλως, η όλη διαδικασία στερείται νοήματος και ουσίας/αποτελεσματικότητας. Επίσης, η άσκηση τριτανακοπής πρέπει να επιτρέπεται μόνον αν ο τρίτος επικαλείται δόλο ή συμπαιγνία των διαδίκων (άρθρ. 586 παρ. 2 ΚΠολΔ). Αλλοίμονο, αν μία διαδικασία στην οποία συμμετείχαν τριτοβάθμιες οργα-νώσεις και ο.σ.δ. μπορούσε να ακυρωθεί έτσι απλά.
    Σχόλιο στην παρ. 9:
    Η πρόβλεψη της παρ. 9 δεν υπηρετεί την αυθεντικότητα της συμφωνίας, πολλώ δε μάλλον της απόφα-σης του Εφετείου. Και λειτουργεί ως αντικίνητρο για την επίτευξη συμφωνιών και τη μείωση των εξόδων διαχείρισης.
    Το ζήτημα δεν είναι να καταβληθεί το ποσό του αμοιβολογίου, αλλά το διπλάσιο της συμφωνίας ή της απόφασης του Εφετείου. Θα πρόκειται για αποτρεπτική ποινή. Αν ο συνεπής και ο ασυνεπής καταβάλ-λουν το αυτό ποσό, ο συνεπής ουδέν κέρδος έχει. Και ακόμη, η επιδίκαση δεν μπορεί να είναι δυνητική, αλλά υποχρεωτική. Συνεπώς, η διάταξη πρέπει να προβλέπει την υποχρεωτική επιδίκαση με αγωγή ή δγή πληρωμής του διπλασίου της αμοιβής, που ορίζεται στη συμφωνία ή την απόφαση του Εφετείου.

Σχόλια