Άρθρο 54 – Αστική ευθύνη διοικητών εταιριών σε περίπτωση παύσης πληρωμών

1. Αν δεν υποβληθεί εγκαίρως η αίτηση πτώχευσης ανώνυμης εταιρείας σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 5, τα υπαίτια για την καθυστέρηση μέλη του οργάνου διοίκησης του οφειλέτη που έχει την αρμοδιότητα υποβολής αίτησης πτώχευσης για λογαριασμό του νομικού προσώπου ευθύνονται εις ολόκληρον για την αποκατάσταση της ζημίας των εταιρικών πιστωτών:
α. από τη μείωση του πτωχευτικού μερίσματος που επήλθε λόγω της καθυστέρησης, και
β. των οποίων οι απαιτήσεις δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο μεταξύ της τριακοστής πρώτης ημέρας μετά την παύση πληρωμών και της επομένης της υποβολής αίτησης πτώχευσης.
2. Την ίδια ευθύνη υπέχει και αυτός που άσκησε την επιρροή του στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου διοίκησης, με αποτέλεσμα να μην υποβάλουν εγκαίρως την αίτηση. Οι σχετικές απαιτήσεις των εταιρικών δανειστών ασκούνται μόνον από τον σύνδικο.
3. Δεν υφίσταται η ευθύνη των παρ. 1 και 2 εφόσον η καθυστέρηση υποβολής της αίτησης οφείλεται σε απόπειρα αποφυγής της αφερεγγυότητας μέσω διαπραγματεύσεων για την επίτευξη συμφωνίας εξυγίανσης του οφειλέτη, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πιστωτών, των μετόχων ή εταίρων και άλλων ενδιαφερομένων μερών.
4. Αν η παύση πληρωμών της ανώνυμης εταιρείας προκλήθηκε από δόλο ή βαρεία αμέλεια των μελών του οργάνου διοίκησης, τα υπαίτια μέλη ευθύνονται εις ολόκληρον σε αποζημίωση έναντι των εταιρικών πιστωτών για τη ζημία που τους προκλήθηκε. Την ίδια ευθύνη υπέχει και αυτός που άσκησε την επιρροή του στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου διοίκησης, ώστε να προβούν σε πράξεις ή παραλείψεις που είχαν ως αποτέλεσμα την περιέλευση της εταιρείας σε παύση πληρωμών.
5. Οι αξιώσεις των παρ. 1, 2 και 4 υπόκεινται σε τριετή παραγραφή από τότε που γεννήθηκε η αξίωση και είναι δυνατή η δικαστική της επιδίωξη, εφόσον δε πρόκειται περί ζημίας εκ δόλου, σε δεκαετή παραγραφή.
6. Οι διατάξεις των προηγουμένων παραγράφων εφαρμόζονται αναλόγως και σε κάθε άλλο νομικό πρόσωπο, σε σχέση με το οποίο ο νόμος δεν προβλέπει από κοινού και εις ολόκληρον ευθύνη των εταίρων για το σύνολο των εταιρικών χρεών, όπως ενδεικτικά στην εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, την ιδιωτική κεφαλαιουχική εταιρεία και τη ναυτική εταιρεία.

  • 10 Σεπτεμβρίου 2020, 17:59 | Χρήστος

    Οι διατάξεις περί ευθύνης τρίτων που επηρεάζουν την διοίκηση κινδυνεύουν να μετατραπούν σε εργαλείο ωμού εκβιασμού των φορέων μιας εταιρίας από τους πιστωτές, λαμβάνοντας υπόψη τον χρόνο απονομής της δικαιοσύνης στην Ελλάδα.

  • 10 Σεπτεμβρίου 2020, 15:14 | Φραγκίσκος Τσούτσουρας

    Οι όροι «βαρεία αμέλεια» και «επιρροή» εκτός από ασάφεια πιθανόν περιέχουν και σκοπιμότητα. Πως και από ποιόν ορίζεται η «αμέλεια» και μάλιστα «βαρεία», όπως και η «επιρροή».

    Στην πράξη οι παραπάνω όροι εκτός από επικίνδυνοι, μπορούν να γίνουν και τραγελαφικοί.
    Ισχυριζόμενη η διοίκηση ότι στην καθυστέρηση υποβολής της αίτησης πτώχευσης, εκτός των άλλων, επηρεάστηκε και από τον τραπεζικό της σύμβουλο, σε αυτή τη περίπτωση η πιστώτρια τράπεζα θα στραφεί κατά του εαυτού της;

  • 10 Σεπτεμβρίου 2020, 15:37 | Οδυσσέας Κόντης

    Η εξωφρενική ρύθμιση περί ευθύνης τρίτων που επηρεάζουν την Διοίκηση δεν απαιτείται από την σχετική κοινοτική οδηγία και προφανώς μπήκε καθ’υπαγόρευση των Τραπεζών και των funds για να μπορούν να εκβιάζουν την Διοίκηση και τους μετόχους των εταιρειών. Πέρα από την διεθνή πρωτοτυπία αυτού του όρου, η ύπαρξή του κάνει τελικά κακό στην οικονομία διότι ούτε level playing field εξασφαλίζει ούτε κανένας ξένος επενδυτής θα φέρει τα λεφτά του στην Ελλάδα. Οι μόνοι που ωφελούνται είναι τα κοράκια που αγόρασαν τα κόκκινα δάνεια κοψοχρονιά και οι Τράπεζες που φορτώνουν τα υπέρογκα έξοδά τους στους δανειολήπτες.

  • 10 Σεπτεμβρίου 2020, 12:19 | Κουρουβέης Δημήτρης

    Η αστική ευθύνη των μελών του οργάνου διοίκησης όπως προσδιορίζεται στην παράγραφο 4 λόγο αποδεδειγμένου δόλου είναι λογική, η ευθύνη όμως λόγω βαριάς αμέλειας είναι απαράδεκτη ,καθώς καταργείται η έννοια της Ανωνύμου Εταιρείας και της ευθύνης των οργάνων διοίκησης της, η οποία πρέπει να ισχύει μόνο σε περίπτωση αποδεδειγμένου δόλου.

  • Η Οδηγία 1023/2019 θέτει τη γενική αρχή στο άρθρο 19 ότι «Τα κράτη μέλη εξασφαλίζουν ότι, στις περιπτώσεις που υπάρχει πιθανότητα αφερεγγυότητας, οι διευθυντές μεριμνούν δεόντως κατ’ ελάχιστον για τα ακόλουθα: α)…β)…και γ) την ανάγκη να απέχουν από πράξεις με πρόθεση ή βαριά αμέλεια που απειλούν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης.» Η διάταξη αυτή δεν ορίζει όμως, ούτε θα έπρεπε, συγκεκριμένα μέτρα.

    Η υποχρέωση της Ελλάδος να λάβει τέτοια μέτρα δεν θα πρέπει να εφαρμοστεί με πρόβλεψη μέτρων που θέτουν σε κίνδυνο την ανάγκη για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, η οποία προϋποθέτει εξ ορισμού την ανάληψη σημαντικών κινδύνων με αβέβαια αποτελέσματα. Σε αρκετές περιπτώσεις πολλές αποφάσεις του οργάνου διοίκησης, σε περίπτωση ανεπιτυχούς έκβασής τους, ενδέχεται εύκολα να κριθούν εκ των υστέρων ότι εμπεριέχουν στοιχεία βαρείας αμέλειας που έβλαψαν τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης και προκάλεσαν παύση πληρωμών.

    Συνεπώς η κύρωση που προβλέπει το άρθρο 54 παραγρ. 4 του Σχεδίου Νόμου ενεργεί σαν αντικίνητρο της επιχειρηματικότητας και θα έπρεπε να αντικατασταθεί με κύρωση άλλη από αυτή της υποχρέωσης των υπαιτίων για βαρεία αμέλεια μελών του οργάνου διοίκησης, εις ολόκληρον σε αποζημίωση έναντι των εταιρικών πιστωτών για τη ζημία που τους προκλήθηκε από πράξεις ή παραλείψεις τους που οδήγησαν σε παύση πληρωμών της επιχείρησης.

    Σε κάθε περίπτωση πρέπει τουλάχιστον τα μέλη του οργάνου διοίκησης να μην υπέχουν αστική ευθύνη από βαρεία αμέλεια για αποφάσεις τους όταν αυτές έχουν την έγκριση της Γενικής Συνέλευσης ή της Συνέλευσης των Εταίρων που δεν ασκεί διοικητικά καθήκοντα. Και τούτο διότι στη περίπτωση αυτή η ευθύνη των αποφάσεων δεν ανήκει σε όργανο της διοίκησης της επιχείρησης.

    Προτείνεται λοιπόν η σχετική τροποποίηση της παραγρ. 4 του άρθρου 54 του Σχεδίου Νόμου

    Επίσης η Οδηγία 1023/2019 δεν προβλέπει την αστική ευθύνη εκ δόλου ή αμελείας αυτού που άσκησε την επιρροή του στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου διοίκησης, ώστε να προβούν σε πράξεις ή παραλείψεις που είχαν ως αποτέλεσμα την περιέλευση της εταιρείας σε παύση πληρωμών και η σχετική διάταξη είναι εκτός της νομοθετικής εξουσιοδότησης της Οδηγίας 1023/19 για την ενσωμάτωση των διατάξεών της ενώ επιπλέον δεν απαιτείται σχετική νομοθετική διάταξη. Επιπλέον η έννοια της «επιρροής» στο σχέδιο νόμου είναι ευρύτατη διότι δυνητικά συμπεριλαμβάνει την οικογενειακή, την σεξουαλική και κάθε τύπου άλλη επιρροή που ανοίγει υπερβολικά το πεδίο της ευθύνης τυχόν τρίτων προσώπων σε σχέση με τα μέλη ενός διοικητικού οργάνου επιχείρησης πέραν κάθε φαντασίας και λογικής. Όμως σε κάθε περίπτωση τα μέλη του οργάνου της διοίκησης έχουν την υποχρέωση να απέχουν από πράξεις που απειλούν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και να μην υποκύπτουν σε πιέσεις τρίτων δυνάμενα στη περίπτωση αυτή και να παραιτηθούν ακόμα αν απαιτηθεί.

    Προτείνεται λοιπόν η κατάργηση της αστικής ευθύνης τρίτων προσώπων τα οποία ασκούν την παραπάνω επιρροή, που προβλέπει το άρθρο 54 (4) του Σχεδίου Νόμου.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2020, 20:26 | Πάνος

    Το θέμα της «επιρροής» της διοίκησης είναι ασαφές, καταχρηστικό και επικίνδυνο . Κανένας επενδυτής, ειδικά ξένος, δεν πρόκειται να έρθει στην Ελλάδα να επενδύσει εαν εφόσον ξερει οτι αν επιχειρηματικά αποτύχει, χρειαστεί να αποδείξει οτι δεν είναι ελέφαντας.

  • 9 Σεπτεμβρίου 2020, 16:02 | ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ

    ΣΧΟΛΙΟ & ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΟ Αρθρ. 54 παρ. 4

    Η Οδηγία 1023/2019 θέτει τη γενική αρχή στο άρθρο 19 ότι «Τα κράτη μέλη εξασφαλίζουν ότι, στις περιπτώσεις που υπάρχει πιθανότητα αφερεγγυότητας………..»
    Η υποχρέωση της Ελλάδος να λάβει τέτοια μέτρα δεν θα πρέπει να εφαρμοστεί με πρόβλεψη μέτρων που θέτουν σε κίνδυνο την ανάγκη για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, η οποία προϋποθέτει εξ ορισμού την ανάληψη σημαντικών κινδύνων με αβέβαια αποτελέσματα.
    Σε αρκετές περιπτώσεις πολλές αποφάσεις του οργάνου διοίκησης, σε περίπτωση ανεπιτυχούς έκβασης τους,ενδέχεται εύκολα να κριθούν εκ των υστέρων ότι εμπεριέχουν στοιχεία βαρείας αμέλειας που έβλαψαν τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης και προκάλεσαν παύση πληρωμών.
    Συνεπώς η κύρωση που προβλέπει το άρθρο 54 παραγρ. 4 του Σχεδίου Νόμου ενεργεί σαν αντικίνητρο της επιχειρηματικότητας και θα έπρεπε να αντικατασταθεί με κύρωση άλλη από αυτή της υποχρέωσης των υπαιτίων για βαρεία αμέλεια μελών του οργάνου διοίκησης, εις ολόκληρον σε αποζημίωση έναντι των εταιρικών πιστωτών για τη ζημία που τους προκλήθηκε από πράξεις ή παραλείψεις τους που οδήγησαν σε παύση πληρωμών της επιχείρησης.
    Σε κάθε περίπτωση πρέπει τουλάχιστον τα μέλη του οργάνου διοίκησης να μην υπέχουν αστική ευθύνη από βαρεία αμέλεια για αποφάσεις τους όταν αυτές έχουν την έγκριση της Γενικής Συνέλευσης ή της Συνέλευσης των Εταίρων που δεν ασκεί διοικητικά καθήκοντα. Και τούτο διότι στη περίπτωση αυτή η ευθύνη των αποφάσεων δεν ανήκει σε όργανο της διοίκησης της επιχείρησης.
    Προτείνεται λοιπόν η σχετική τροποποίηση της παραγρ. 4 του άρθρου 54 του Σχεδίου Νόμου

    Επίσης η Οδηγία 1023/2019 δεν προβλέπει την αστική ευθύνη εκ δόλου ή αμελείας αυτού που άσκησε την επιρροή του στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου διοίκησης, ώστε να προβούν σε πράξεις ή παραλείψεις που είχαν ως αποτέλεσμα την περιέλευση της εταιρείας σε παύση πληρωμών και η σχετική διάταξη είναι εκτός της νομοθετικής εξουσιοδότησης της Οδηγίας 1023/19 για την ενσωμάτωση των διατάξεών της ενώ επιπλέον δεν απαιτείται σχετική νομοθετική διάταξη. Επιπλέον η έννοια της «επιρροής» στο σχέδιο νόμου είναι ευρύτατη διότι δυνητικά συμπεριλαμβάνει την οικογενειακή,την σεξουαλική και κάθε τύπου άλλη επιρροή που ανοίγει υπερβολικά το πεδίο της ευθύνης τυχόν τρίτων προσώπων σε σχέση με τα μέλη ενός διοικητικού οργάνου επιχείρησης πέραν κάθε φαντασίας και λογικής. Όμως σε κάθε περίπτωση τα μέλη του οργάνου της διοίκησης έχουν την υποχρέωση να απέχουν από πράξεις που απειλούν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και να μην υποκύπτουν σε πιέσεις τρίτων δυνάμενα στη περίπτωση αυτή και να παραιτηθούν ακόμα αν απαιτηθεί.

    Επειδή λοιπόν κάθε τρίτο εμπλεκόμενο μέρος (π.χ. Τραπεζικό ίδρυμα) μπορεί να χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν την ασαφή έννοια της «επιρροής», προτείνω την κατάργηση της αστικής ευθύνης τρίτων προσώπων τα οποία ασκούν την παραπάνω επιρροή, που προβλέπει το άρθρο 54 (4) του Σχεδίου Νόμου.

  • Πρεπει να απαληφθει ο ορος για «ευθυνη εξ αμελειας» στη διοικηση μιας εταιριας. Οι επιχειρηματικες αποφασεις παντα εμπεριεχουν ρισκο και πολλες φορες οδηγουν σε επωδυνες ζημιες για μια εταιρια αλλα αν αυτο το ρισκο εκτος απο την εταιρικη ζημια μπορει να οδηγησει και σε προσωπικη ζημια της διοικησης τοτε δεν θα λαμβανεται καμμια αποφαση και δεν θα γινονται επενδυσεις.

  • 5 Σεπτεμβρίου 2020, 08:00 | Ανδρέας Καλαντζής

    Στην παράγραφο 4 του Άρθρου 54 πρβλέπεται ότι η παύση πληρωμών της ανώνυμης εταιρείας που έχει προκληθεί από δόλο ή βαρεία αμέλεια των μελών του οργάνου διοίκησης συνεπάγεται την εις ολόκληρον αποζημίωση των εταιρικών πιστωτών τόσο από τα υπαίτια πρόσωπα τα οποία είναι μέλη του οργάνου της διοίκησης όσο και από τρίτους που έχουν ασκήσει επιρροή στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου διοίκησης με αποτέλεσμα αυτά να προβούν σε πράξεις ή παραλείψεις που είχαν ως αποτέλεσμα την περιέλευση της εταιρείας στην παύση πληρωμών.

    Εγείρονται τα ακόλουθα ερωτήματα :

    1. Πώς θα τεκμηριώνεται η άσκηση της επιρροής των τρίτων στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου της διοίκησης ?
    2. Θα προαπαιτείται τελεσίδικη δικαστική απόφαση ?
    3. Μήπως η συγκεκριμένη διάταξη υπονομεύει την αυτοτέλεια των οργάνων της διοίκησης και αντί να τα καθιστά περισσότερο υπεύθυνα και προσηλωμένα στη χρηστή άσκηση του διοικητικού έργου προσφέρει διεξόδους ανεύθυνων συμπεριφορών υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει προσδιορισθεί «ο ασκήσας την επιρροή» ?
    4. Μήπως – αντί να περιορισθεί – ανοίγεται περισσότερο το παράθυρο της χρησιμοποίησης «αχυρανθρώπων» στις διοικήσεις εταιρειών ?
    5. Τί θα γίνει με τις περιπτώσεις διορισμένων οργάνων διοίκησης επιχειρήσεων του Δημοσίου Τομέα και των Ο.Τ.Α. όπου κάλλιστα τα μέλη των οργάνων διοίκησης θα μπορούν να ισχυρισθούν – προφανώς εκ των υστέρων – ότι είχαν δεχθεί επιρροή και πιέσεις από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους για τις τυχόν λανθασμένες αποφάσεις τους οι οποίες συνέβαλαν στην οικονομική κατάρρευση των εταιριών των οποίων ανέλαβαν τη διοίκηση ?
    6. Κατά την άποψή μου η ευθύνη θα πρέπει καταρχήν να παραμείνει ακέραια στα μέλη των οργάνων της διοίκησης. Εφόσον ο νομοθέτης θελήσει να επεκτείνει την ευθύνη και την έννοια «των υπαίτιων προσώπων» και σε τρίτους, χρειάζεται να προσδιοριστεί με σαφήνεια το είδος και ο τρόπος της επιρροής (π.χ. αποδεδειγμένο ίδιο οικονομικό ή άλλο όφελος, αποδεδειγμένη κατάχρηση εξουσίας, άσκηση απειλής, εκβίαση κλπ)

  • 3 Σεπτεμβρίου 2020, 13:41 | Νίκος Καυκαλάς

    Η Παράγραφος 4 του άρθρου 54 έχει ασαφείς όρους που μπορεί να ερμηνευτούν κατά το δοκούν. Ο εκάστοτε πιστωτής λοιπόν μπορεί να θεωρήσει (κατόπιν εορτής) μία λάθος επιχειρηματική απόφαση ως βαριά αμέλεια, ή μπορεί να θεωρήσει οποιοδήποτε πρόσωπο κρίνει ότι ασκεί επιρροή στην διοίκηση ως συνυπεύθυνο, και να έχει διεκδικήσεις επί του συνόλου της περιουσίας του/της. Προφανώς αυτό είναι πλήρης κατάλυση της έννοιας της ΑΕ, όπου ο μέτοχος ευθύνεται μόνο για το κεφάλαιο το οποίο κατέβαλε, και ο ασκώντας την διοίκηση ευθύνεται μόνο για περίπτωση αποδεδειγμένου δόλου.
    Τέτοιες διατάξεις είναι αποτρεπτικές για οποιονδήποτε θέλει να επενδύσει (που σημαίνει ότι προφανώς θα πάρει επιχειρηματικό ρίσκο). Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον λόγο για την ύπαρξη μίας τέτοιας διάταξης παρά μόνο την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (ξένα funds κόκκινων δανείων), και όχι το σύνολο της επιχειρηματικότητας της χώρας.

  • Ο ΣΕΠΕΕ μελέτησε τον υπό διαβούλευση «Κώδικα διευθέτησης οφειλών και Παροχής Δεύτερης Ευκαιρίας» και εκφράζει τον σοβαρό προβληματισμό του για τις καταχρηστικές και πέραν των ορίων της νομοθετικής εξουσιοδότησης της σχετικής Οδηγίας της ΕΕ, διατάξεις που περιλαμβάνονται στο άρθρο 54 – Αστική ευθύνη διοικητών εταιρειών σε περίπτωση παύσης πληρωμών.

    Η Οδηγία 1023/2019 θέτει τη γενική αρχή στο άρθρο 19 ότι «Τα κράτη μέλη εξασφαλίζουν ότι, στις περιπτώσεις που υπάρχει πιθανότητα αφερεγγυότητας, οι διευθυντές μεριμνούν δεόντως κατ’ ελάχιστον για τα ακόλουθα: α)…β)…και γ) την ανάγκη να απέχουν από πράξεις με πρόθεση ή βαριά αμέλεια που απειλούν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης.» Η διάταξη αυτή δεν ορίζει όμως, ούτε θα έπρεπε, συγκεκριμένα μέτρα. Η υποχρέωση της Ελλάδος να λάβει τέτοια μέτρα δεν θα πρέπει να εφαρμοστεί με τρόπο που θέτει σε κίνδυνο την ανάγκη για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, η οποία προϋποθέτει εξ ορισμού την ανάληψη σημαντικών κινδύνων με αβέβαια αποτελέσματα. Σε αρκετές περιπτώσεις πολλές αποφάσεις του οργάνου διοίκησης, σε περίπτωση ανεπιτυχούς έκβασής τους, ενδέχεται εύκολα να κριθούν εκ των υστέρων ότι εμπεριέχουν στοιχεία βαρείας αμέλειας που έβλαψαν τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης και προκάλεσαν παύση πληρωμών. Συνεπώς η κύρωση που προβλέπει το άρθρο 54 παραγρ. 4 του Σχεδίου Νόμου ενεργεί σαν αντικίνητρο της επιχειρηματικότητας και θα έπρεπε να αντικατασταθεί με κύρωση άλλη από αυτή της υποχρέωσης των υπαιτίων για βαρεία αμέλεια μελών του οργάνου διοίκησης, εις ολόκληρον σε αποζημίωση έναντι των εταιρικών πιστωτών για τη ζημία που τους προκλήθηκε από πράξεις ή παραλείψεις τους που οδήγησαν σε παύση πληρωμών της επιχείρησης. Σε κάθε περίπτωση πρέπει τουλάχιστον τα μέλη του οργάνου διοίκησης να μην υπέχουν αστική ευθύνη από βαρεία αμέλεια για αποφάσεις τους όταν αυτές έχουν την έγκριση της Γενικής Συνέλευσης ή της Συνέλευσης των Εταίρων που δεν ασκεί διοικητικά καθήκοντα. Και τούτο διότι στη περίπτωση αυτή η ευθύνη των αποφάσεων δεν ανήκει σε όργανο της διοίκησης της επιχείρησης. Προτείνεται λοιπόν η σχετική τροποποίηση της παραγρ. 4 του άρθρου 54 του Σχεδίου Νόμου

    Επίσης η Οδηγία 1023/2019 δεν προβλέπει την αστική ευθύνη εκ δόλου ή αμελείας αυτού που άσκησε την επιρροή του στο μέλος ή τα μέλη του οργάνου διοίκησης, ώστε να προβούν σε πράξεις ή παραλείψεις που είχαν ως αποτέλεσμα την περιέλευση της εταιρείας σε παύση πληρωμών. Η σχετική διάταξη είναι εκτός της νομοθετικής εξουσιοδότησης της Οδηγίας 1023/19 για την ενσωμάτωση των διατάξεών της ενώ επιπλέον δεν απαιτείται σχετική νομοθετική διάταξη. Επιπλέον η έννοια της «επιρροής» στο σχέδιο νόμου είναι ευρύτατη διότι δυνητικά συμπεριλαμβάνει την οικογενειακή, την σεξουαλική και κάθε τύπου άλλη επιρροή που ανοίγει υπερβολικά το πεδίο της ευθύνης τυχόν τρίτων προσώπων σε σχέση με τα μέλη ενός διοικητικού οργάνου επιχείρησης πέραν κάθε φαντασίας και λογικής. Όμως σε κάθε περίπτωση τα μέλη του οργάνου της διοίκησης έχουν την υποχρέωση να απέχουν από πράξεις που απειλούν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και να μην υποκύπτουν σε πιέσεις τρίτων δυνάμενα στη περίπτωση αυτή και να παραιτηθούν ακόμα αν απαιτηθεί. Επιβάλλεται λοιπόν η κατάργηση της αστικής ευθύνης τρίτων προσώπων τα οποία ασκούν την παραπάνω επιρροή, που προβλέπει το άρθρο 54 (4) του Σχεδίου Νόμου.

  • 28 Αυγούστου 2020, 19:14 | Φίλιππος Λάμπου

    Οι διατάξεις του άρθρου αυτού σχετίζονται με το ζήτημα της υποβολής της αίτησης πτώχευσης από τον οφειλέτη που ρυθμίζεται στο άρθρο 5. Συνεπώς, για νομοτεχνικούς λόγους και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει πλέον αυτοτελές κεφάλαιο για τα νομικά πρόσωπα, όπως στον ΠτΚ που ισχύει σήμερα, προτείνεται η μεταφορά του παρόντος άρθρου αμέσως μετά το άρθρο 5 ως άρθρο 6 και, κατά τούτο, η αναρίθμηση και των επόμενων άρθρων του πρώτου και του δεύτερου κεφαλαίου.

  • 28 Αυγούστου 2020, 14:55 | Βασίλης Μασσέλος

    Είναι λογικό η διοίκηση μίας εταιρείας ή/και οι μέτοχοι εφόσουν την ασκούν π.χ. μέσω παρένθετου προσώπου να ευθύνονται σε περίπτωση αποδεδειγμένου δόλου με την περιουσία τους. Η έννοια όμως της ευθύνης εξ αμελείας, έστω και βαρειάς, είναι απαρεάδεκτη δεδομένου ότι δεν πρόκειται για κάποιο στιγμιαίο γεγονός το οποίο προσδθιορίζεται εύξολα αλλά για κάτι ασαφές το οποίο μπορεί να κρατάει ομήρους διοίκηση και μετόχους. Τα όρια της «βαρειάς αμέλειας» και της «λαθεμένης επιχειρηματικής απόφασης» είναι πολύ δυσδιάκριτα και αφήνουν τεράστια περιθώρια κατάχρησης από τους πιστωτές. Ομοίως η έννοια της «επιρροής» στην Διοίκηση είναι εξίσου ασαφής και ανοιχτή σε κατάχρηση. Και οι δύο -απαράδεκτες- ρυθμίσεις καταργούν στην πράξη την έννοια της Ανώνυμης Εταιρείας όπου οι μέτοχοι ευθύνονται μέχρι του ποσού με το οποίο συμμετέχουν στο κεφάλαιο ενώ η διοίκηση μόνο σε περίπτωση δόλου. Σε μία εποχή που η οικονομική επιβίωση της χώρας εξαρτάται από τις επενδύσεις που θα γίνουν τέτοιες διατάξεις θα αποθαρρύνουν ακόμη και τους πιό αποφασισμένους επενδυτές.