Άρθρο 38 Εκπαιδευτικός Eμπιστοσύνης
- Με απόφαση του Συντονιστή εκπαιδευτικού έργου, ο οποίος έχει την παιδαγωγική ευθύνη της σχολικής μονάδας, ύστερα από εισήγηση του Διευθυντή της σχολικής μονάδας και πρόταση του συλλόγου διδασκόντων, ορίζονται στην αρχή κάθε σχολικού έτους δύο (2) Εκπαιδευτικοί Εμπιστοσύνης ανά σχολική μονάδα. Με απόφαση του Συντονιστή εκπαιδευτικού έργου ύστερα από εισήγηση του Διευθυντή της σχολικής μονάδας, ο αριθμός των Εκπαιδευτικών Εμπιστοσύνης μπορεί να αυξομειώνεται ανάλογα με τον αριθμό των οργανικών θέσεων των εκπαιδευτικών και το μαθητικό δυναμικό της σχολικής μονάδας. Οι εκπαιδευτικοί που ορίζονται, αναλαμβάνουν υπό την ευθύνη τους συγκεκριμένο αριθμό τμημάτων και τάξεων μαθητών, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο παρόν.
- Οι εκπαιδευτικοί που αναλαμβάνουν καθήκοντα Εκπαιδευτικού Εμπιστοσύνης, επιμορφώνονται σε περιοδική βάση. Η επιμόρφωση γίνεται σε συνεργασία με το Ι.Ε.Π. και τους Συντονιστές εκπαιδευτικού έργου.
- Ο Εκπαιδευτικός Εμπιστοσύνης συνεπικουρείται στο έργο του από τον Συντονιστή εκπαιδευτικού έργου, ο οποίος έχει την παιδαγωγική ευθύνη της σχολικής μονάδας, τον Διευθυντή της σχολικής μονάδας, τα μέλη του συλλόγου διδασκόντων, τον Διευθυντή Εκπαίδευσης και το Κ.Ε.Σ.Υ..
- Ο Εκπαιδευτικός Εμπιστοσύνης παρεμβαίνει, καθοδηγεί και ενημερώνει μαθητές, γονείς και κηδεμόνες, σε θέματα παιδαγωγικής αντιμετώπισης ζητημάτων σε τομείς που απασχολούν τη σχολική μονάδα, όπως ενδεικτικά οι ακόλουθες: διαχείριση κρίσεων (σχολικός εκφοβισμός, επιθετικότητα), μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα συμπεριφοράς, πρόληψη σε θέματα ακραίων συμπεριφορών (ρατσισμός, διαφορετικότητα), συμπερίληψη και ενσωμάτωση, μαθητές με ιδιαίτερες δυνατότητες, κλίσεις και ταλέντα, μετάβαση σε άλλες βαθμίδες, σχολική κινητικότητα, συμβουλευτική και ομάδες γονέων. Ασκεί τα καθήκοντά του και λειτουργεί συμπληρωματικά και ενισχυτικά προς τους υφιστάμενους θεσμούς υποστήριξης των σχολικών μονάδων, χωρίς να υποκαθιστά τις αρμοδιότητες του συλλόγου διδασκόντων, του Διευθυντή και του Συντονιστή εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας ή τις αρμοδιότητες υπερκείμενων σχολικών δομών.
- Ο Εκπαιδευτικός Εμπιστοσύνης βρίσκεται σε άμεση και διαρκή επικοινωνία με τους μαθητές της ευθύνης του, τον σύλλογο διδασκόντων και εκπαιδευτικό προσωπικό, όπως επίσης τους γονείς και κηδεμόνες. Ενεργεί όποτε αυτό του ζητηθεί, αλλά και με δική του πρωτοβουλία, εφόσον υποπέσει στην αντίληψή του κατάσταση η οποία χρήζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης. Στο πλαίσιο επιτέλεσης του έργου του, συνεργάζεται με τις υποστηρικτικές δομές και δύναται να ζητήσει τη συνδρομή τους για την αντιμετώπιση μεμονωμένων περιστατικών ή ειδικών περιπτώσεων, όπως και να παραπέμψει τον χειρισμό τους αρμοδίως σε αυτές ή στον σύλλογο διδασκόντων, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους.
- Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων καθορίζεται κάθε ειδικότερο θέμα σχετικά με την επιλογή, τα καθήκοντα, τα προσόντα ορισμού έργο του Εκπαιδευτικού Εμπιστοσύνης και την εφαρμογή της παρούσας. Με όμοια απόφαση μπορεί να ορίζεται η πιλοτική εφαρμογή του παρόντος στη βάση συγκεκριμένων κριτηρίων (ιδίως γεωγραφική κατανομή, αριθμός μαθητών, βαθμίδες εκπαίδευσης), οι ειδικότερες προϋποθέσεις εφαρμογής και υλοποίησης καθώς και κάθε θέμα σχετικό με την πιλοτική αυτή εφαρμογή.
Πλοήγηση στη Διαβούλευση
- Άρθρο 38 Εκπαιδευτικός Eμπιστοσύνης
Καταρχήν ο όρος «εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης» είναι άστοχος. Οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί δηλαδή δε θα πρέπει να έχουν την εμπιστοσύνη των μαθητών ή οι μαθητές δεν θα πρέπει να μιλάνε σε εκείνους για όσα θέματα τους απασχολούν;
Κύρια Υπουργέ και κυρία Υφυπουργέ, η λύση είναι οι μόνιμες προσλήψεις ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε συστάδες όμορων σχολείων γενικής εκπαίδευσης (με δυνατότητα διεύρυνσης συμμετοχής και άλλων ειδικοτήτων όπως του λογοθεραπευτή, του εργοθεραπευτή-ιδιαίτερα στην προσχολική εκπαίδευση).
Στη διεπιστημονική αυτή ομάδα θα μπορεί να συμμετέχει και εκπαιδευτικός, έχοντας ως κύριο ρόλο τη μαθησιακή επίδοση του μαθητή.
Ο καθένας στον διακριτό του ρόλο με κατάλληλη συνεργασία, συντονισμό, διαρκή επιμόρφωση και με σταθερές διεπιστημονικές ομάδας, που δεν θα αλλάζουν κάθε χρόνο, όπως συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια με το καθεστώς της αναπλήρωσης. Αυτό είναι το μοντέλο που ακολουθείται και στη κοντινή μας Κύπρο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Για να έχει η μεταρρύθμιση που ευαγγελίζεστε ουσιαστικό περιεχόμενο και να μην αναλώνεται σε βαρύγδουπους τίτλους και «φορτώνοντας» τους εκπαιδευτικούς και με άλλα πρόσθετα βάρη και με αρμοδιότητες που δεν απορρέουν εκ του ρόλου τους.
Δεν έχουν οι εκπαιδευτικοί των ειδικοτήτων αυτές τις ειδικές γνώσεις που απαιτούνται για να επωμιστούν έναν τέτοιο ρόλο – αν μιλάμε για την ουσία. Χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις, συστηματική επιμόρφωση και κίνητρα (π.χ. απαλλαγή από άλλα εξωδιδακτικά καθήκοντα ή μείωση ωραρίου που αυτά όμως θα έβρισκαν αντίθετους τους Συλλόγους Διδασκόντων). Το καλύτερο θα ήταν να υπάρξουν τουλάχιστον στα μεγάλα σχολεία κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι.
Σωστό μέτρο υπάρχει στο εξωτερικό. Αλλά δύσκολα τα πράματα με τους εκπαιδευτικούς που υπάρχουν τώρα και σε πολλές περιπτώσεις αμελούν τα διδακτικά τους καθήκοντα, μέτα τις 2-3 διδακτικές ώρες εξαφανίζονται , ποιος θα το κάνει αυτό ?
Κάποιοι γράφουν ότι ήδη το εφάρμοζαν (θεσμικά με ποιο τρόπο είχε μειωμένο ωράριο ο συνάδελφος ; ) και είχαν και θετικά αποτελέσματα (σε απολύτως ελεγχόμενο και ήπιο περιβάλλον , δεν ήταν εσπερινό ΕΠΑΛ με μαντράχαλους). Και συζητάμε ακόμα. Προφανώς υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης σε κάθε σχολείο και όχι με έναν αλλά με πολλούς εκπαιδευτικούς κατά περίπτωση. Λόγια και φληναφήματα ! Τα θέματα γίνονται γνωστά στο ΣΔ και το βασικό είναι να υπάρχουν σε επίπεδο ΠΔΕ ή ΔΕ ψυχολόγοι, ψυχίατρος , κοινωνικοί λειτουργοί με παραπομπή από τον ΣΔ χωρίς συγκατάθεση κηδεμόνα. Απλό και αποτελεσματικό.
1. Όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, ο διακριτός ρόλος του εκπαιδευτικού που βαθμολογεί και εξετάζει δεν μπορεί να τέμνεται με αυτόν ενός προσώπου αναφοράς, πόρω δε περισσότερο τη στιγμή που μιλάμε για ηλικίες με συγκεκριμένη συναισθηματική συνθήκη [παιδιά και έφηβες/οι].
2. Η ύπαρξη του θεσμού σε χώρες του εξωτερικού με έντονο το αίσθημα της κοινοτικής συνύπαρξης δεν έχει ουδεμία σχέση με τα άρθρα του παρόντος νομοθετήματος [πχ σε κάποιες χώρες ο εκπαιδευτικός αναφοράς εκλέγεται από τους μαθητές]
3. Η υπάρχουσα ως τώρα συνθήκη στα σχολεία προφανώς δεν είναι ικανοποιητική, ειδάλλως αίρεται η σκοπότητα του νομοθετήματος.
4. Η παράγραφος 4 του άρθρου 38, προσδιορίζει καθηκοντολόγιο άλλων επιστημών και μάλιστα συγκεκριμένων ειδικοτήτων του πεδίου των κοινωνικών επιστημών. Πιο συγκεκριμένα, δίδεται πλαίσιο άσκησης καθηκόντων με τα εξής αντικείμενα μεταξύ άλλων: διαχείριση κρίσεων (σχολικός εκφοβισμός, επιθετικότητα), μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα συμπεριφοράς, πρόληψη σε θέματα ακραίων συμπεριφορών (ρατσισμός, διαφορετικότητα), συμβουλευτική και ομάδες γονέων. Δεδομένου ότι εργαλεία αντιμετώπισης των ως άνω συνθηκών έχουν άλλες επιστήμες ή εξειδικευμένοι σε μεταπτυχιακό/διδακτορικό επίπεδο παιδαγωγοί, καθίσταται αναγκαίο, εάν και εφόσον διατηρηθεί ο θεσμός ή να τροποποιηθεί με τον ορισμό εκπαιδευτικών με τα ανάλογα προσόντα, οι οποίοι θα απέχουν από το άμεσο εκπαιδευτικό αντικείμενο ή θα πρέπει να καταργηθεί ο θεσμός και να εισαχθούν επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων. Με το αυτονόητο της μη ύπαρξης εκπαιδευτικών με την ανάλογη μεταπτυχιακή/διδακτορική κατάρτηση σε όλα τα σχολεία της χώρας, καθίσταται αναγκαία η χρήση άλλων επιστημών στην πλειοψηφία των σχολικών μονάδων της επικράτειας.
5. Τα ως άνω καθήκοντα της προαναφερόμενης παραγράφου συμπεριλαμβάνουν πάντα, σχεδόν σε όλα τα μοντέλα διαχείρισης δύσκολων περιστατικών στις σχολικές μονάδες, απαραίτητες δράσεις και με το οικογενειακό περιβάλλον του μαθητή, όπου η/ο εκπαιδευτικός έχει επαφή μόνο μέσω της σχολικής μονάδας, ενώ άλλες ειδικότητες περιλαμβάνουν τέτοιες αρμοδιότητες.
Εγινε ήδη η ‘πιλοτική’ εφαρμογή του Συμβούλου – Καθηγητή στα ΕΠΑΛ, μόνο για μια τάξη και με την παρουσία (μιας μέρας της εβδομάδα) ψυχολόγου. Ουσιαστικά ο ρόλος ήταν διαμεσολαβητή με τον ψυχολόγο, καθώς είναι αδύνατος ο χειρισμός δύσκολων καταστάσεων από κάποιον που δεν είναι ειδικός. Προερχόμενοι από μια μακρά περίοδο κρίσης (αλλά και προετοιμαζόμενοι για την επόμενη), τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας, τα οποία έρχονται και μέσα στο σχολείο, είναι πολλά και μεγάλα. Ένας ή δύο εκπαιδευτικοί ανειδίκευτοι, με μόνο επιμορφώσεις (με τηλεκπαίδευση άραγε;) δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό το βάρος. Φυσικά και υπάρχουν και εκπαιδευτικοί καταρτισμένοι σε αυτό το πεδίο, όμως σε μικρό αριθμό. Οι υπόλοιποι καθημερινά προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στα προβλήματα των μαθητών μας. Αντί λοιπόν πιλοτικά να επιβαρύνουμε εκπαιδευτικούς που δεν έχουν την κατάλληλη υποδομή, οι οποίοι θα επωμιστούν βάρος (και ευθυνες;) για τις οποίες δεν θα είναι έτοιμοι, θα ήταν προτιμότερο να απευθυνθούμε στους ειδικούς και να παγιωθεί και να ενισχυθεί περισσότερο ο σωστός θεσμός των ψυχολόγων μέσα στο σχολείο.
Η θέσπιση του «Εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης» με τον ιδιαίτερα συγκεχυμένο ρόλο που προτείνεται στο νομοσχέδιο μάλλον θα προκαλέσει παρά θα επιλύσει προβλήματα.
Εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης είναι ή πρέπει (τουλάχιστον στην πρωτοβάθμια εκπ/ση) να είναι ο υπεύθυνος εκπαιδευτικός κάθε τμήματος που έχει άμεση πολύωρη καθημερινή επαφή με τα παιδιά και τους γονείς τους. Αυτό δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί ούτε να υποκατασταθεί.
Η σωστή λειτουργία ΕΔΕΑΥ, με καθημερινή παρουσία Ψυχολόγου και Κοινωνικού Λειτουργού ως μόνιμο προσωπικό (κι όχι αναπληρωτές που μέχρι να εξοικειωθούν απολύονται) στη σχολική μονάδα μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα στις ανάγκες που επιδιώκεται να καλύψει το συγκεκριμένο άρθρο παρά ένας ακόμη ρόλος με συγκεχυμένα χαρακτηριστικά στη σχολική μονάδα.
Τέτοια σημαντικά ζητήματα ψυχοπαθολογίας δε νοείται _επιστημονικά_ να είναι αντικείμενο διαχείρισης ενός και μόνο εκπαιδευτικού που έχει αποφοιτήσει από ένα Παιδαγωγικό Τμήμα χωρίς καμία άλλη εξειδίκευση. Σωστή δουλειά μπορεί να γίνει μόνο από την Πολυεπιστημονική ομάδα που περιλαμβάνει και άλλες βασικές ως προς τη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων ( σχολικός εκφοβισμός, προβλήματα συμπεριφοράς, μαθησιακές δυσκολίες) ειδικότητες, όπως ο Ψυχολόγος και ο Κοινωνικός Λειτουργός. Ένας εκπαιδευτικός μόνος του μπορεί να ανταπεξέλθει και να φανεί χρήσιμος σε αυτό το έργο μόνο εάν έχει μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Σχολική Ψυχολογία. Διαφορετικά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να αναλάβει ο οποιοσδήποτε μια τέτοια ευθύνη χωρίς τη συμμετοχή άλλων επιστημόνων.
Ο εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης πρέπει να είναι ένας μόνιμος εκπαιδευτικός του σχολείου για να μην αλλάζει κάθε χρόνο, αλλά να έχει οπωσδήποτε τα απαραίτητα χαρακτηριστικά ( δεξιότητες επικοινωνίας, αναγνώριση από τηνεκπαιδευτική κοινότητα,διάθεση και όρεξη κ.α.). Αν ο θεσμός αξιοποιηθεί μόνο για να αποκτήσουν πρόσβαση στο σχολείο ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί τότε το εγχείρημα θα αποτύχει. Ο θεσμός πρέπει να αγκαλιαστεί από την εκπαιδευτική κοινότητα και όχι να θεωρείται σαν ένα εργαλείο που θα μας δίνει λογής εις χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Επίσης είναι απαραίτητη μια ουσιαστική επιμόρφωση.
Εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να γίνει, αλλά ξέρω ότι εδώ και δύο χρόνια υπάρχει ο «Σύμβουλος καθηγητής»για να στηρίξει , όπου μπορεί, τον μαθητή σε κάθε δυσκολία, μαθησιακή ή άλλη. Νομίζω ότι ο όρος «εμπιστοσύνης» είναι επιεικώς αδόκιμος, αφού κατατάσσει έμμεσα τους εκπαιδευτικούς σε «εμπιστοσύνης και μη». Αφού ο ¨Σύμβουλος – καθηγητής» υπάρχει και εφαρμόζεται, γιατί να του αλλάξουμε το όνομα; Εκτός αν λειτουργούμε κατά το» άλλαξε ο Μανωλιός…»
Προκειμένου να μην προσλάβετε ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς , θα βαφτίσετε έναν εκπαιδευτικό «εκπαιδευτικό εμπιστοσύνης» και με μια μικρή επιμόρφωση νομίζετε ότι θα λυθούν τα προβλήματα τέτοιας φύσης που βασανίζουν τα σχολεία. Και φυσικά όταν κάτι πάει στραβά θα είναι ο άνθρωπος που θα στήσουν στον τοίχο οι ανώτεροι ή θα κρεμάσουν στα μανταλάκια τα ΜΜΕ.
Μετονομάστε σε Εκπαδευτικός-Διαμεσολαβητής. Η ανάληψη αυτού του καθήκοντος, που είναι ιδιαιτέρως σύνθετο, χρειάζεται να γίνει από εκπαιδευτικούς με μεταπτυχιακή ειδίκευση στη σχολική ψυχολογία ή στη Συμβουλευτική διετούς διάρκειας με πρόσθετη εμπειρία εργασίας σε ΚΕ.ΣΥ. Ένας τέτοιος εκπαιδευτικός, με αυτά τα προσόντα που αναφέρω, έχει αναπτύξει ένα επιστημονικό δίκτυο το οποίο μπορεί να αξιοποιήσει στις πράξεις που περιγράφετε, όταν το χρειαστεί ο ίδιος και η σχολική κοινότητα.
Ο θεσμός είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, όμως χρειάζεται να δοθεί προσοχή ώστε να ανατεθεί, μετά από αξιοκρατική επιλογή! , σε εκπαιδευτικούς μόνο παιδαγωγικών/καθηγητικών σχολών με μεταπτυχιακή ειδίκευση στον τομέα της Σχολικής Ψυχολογίας και της Συμβουλευτικής.
Πρωτίστως όμως… διορίστε σχολικούς ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς σε κάθε σχολείο όλων των βαθμίδων! Η διεπιστημονικότητα είναι πάντα και παντού η απαραίτητη συνισταμένη αποτελεσματικότητας.
Εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης, ο υπεύθυνος του τμήματος, θα έχει επιτέλους έναν ενεργό ρόλο, να ενθαρρύνει, να ενημερώνει, θα παρατηρεί και θα γνωρίζει, παιδιά χωρίς παρέες, με μειωμένη αυτοεκτίμηση, με επιθετική συμπεριφορά. Παίρνει πρωτοβουλίες, συνεργάζεται, αλλάζει τους συσχετισμούς, βελτιώνει το κλίμα.
1. ΟΛΑ τα σχολεία χρειάζονται υποστήριξη από Ψυχολόγο και Κοινωνικό Λειτουργό. Κάντε μία έρευνα για τη λειτουργία των ΕΔΕΑΥ τα τελευταία χρόνια και θα το διαπιστώσετε.
2. Ελέγξτε τη διοίκηση που σε ένα σχολείο ορίζει να λειτουργεί ΕΔΕΑΥ (=Ψ+ ΚΛ)αλλά και Ψυχολόγος (από άλλο ΕΣΠΑ), ενώ στο διπλανό δεν υπάρχει καμία ειδικότητα.
3. Επανατοποθετείστε ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ στα ΚΕΣΥ, για να μπορούν να βοηθήσουν στην περίπτωση των «ακραίων συμπεριφορών». (Ατταλιώτου. Κ, (2019). ΠΕΚΕΣ-ΚΕΣΥ-ΚΕΑ: νέες δομές υποστήριξης του εκπαιδευτικού έργου. Στο Πρακτικά του 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου του ΕΚΕΔΙΣΥ «Eκπαίδευση στον 21ο αιώνα: σχολείο και πολιτισμός», τόμος Α, σελ. 205-214. ISBN:978-618-5458-01-0 (Τόμος Α) ανάκτηση από
http://www.ekedisy.gr/praktika-4ou-synedrioy/
4. Συνεργαστείτε με τους ΣΕΕ Ειδικής Αγωγής και Ενταξιακής Εκπαίδευσης, να σας ενημερώσουν τι ανάγκες αντιμετωπίζουν τα σχολεία.
5. Όλοι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι «εμπιστοσύνης», όπως και το ίδιο το σχολείο, ως φορέας εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης.
6. Φροντίστε οι εκπαιδευτικοί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και μην τους αναθέτετε ρόλους ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργω΄ν και συμβούλων ψυχικής υγείας. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ!
Καλή τύχη. Εδώ πληρώνουν οι γονείς για να έχουν εκπαιδευτικους σκέτο γιατί στο σχολείο μάθημα κάνει μόνο όποιος έχει φιλότιμο και εσείς θέλετε και εκπαιδευτικο εμπιστοσύνης.
Σωστό μέτρο. Στην Αμερική υπάρχει το ίδιο. Αλλά στην Αμερική ο εκπαιδευτικός αξιολογείται κιόλας. Εδώ όπως δεν κάνουν τπτ άλλο εκτός το υποχρεωτικό διδακτικό ωράριο κ εξαφανίζονται στις 10 το πρωί έτσι δεν θα κάνουν κ αυτό αν δεν τους χαρίσετε ώρες.
Εσείς περιμένετε η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που δεν τηρεί ούτε το υποχρεωτικό ωράριο 8-2 με αξιολόγηση της πλάκας να τα κάνει αυτά ? Λες κ είναι σε αμερικανικο high school?
Εφαρμόσαμε ένα παρόμοιο θεσμό στο Ράλλειο Λύκειο στον Πειραιά.
Αρχές:
1. Ο εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης (ΕΕ) δεν διδάσκει τα παιδιά που αναλαμβάνει
2. Συναντιούνται μια φορά στις 15 μέρες και πιο αραιά αν δεν υπάρχουν θέματα
3. Δεν συζητούνται οικογενειακά θέματα, παρά μόνο θέματα επίδοσης και σχέσεων μέσα το σχολείο για ζητήματα του σχολείου και της μάθησης
4. Αν επιμείνει ο μαθητής για μη συμπεριλαμβανόμενα θέματα παραπέμπεται στ..ν Κοινωνική Λειτουργό ή στ..ν Ψυχολόγο
5. Υπάρχει απόλυτη εχεμύθεια
Η εμπειρία ήταν πολύ θετική. Τα παιδιά ζήτησαν και την επόμενη χρονιά, αλλά ο εθελοντικός χαρακτήρας δεν επέτρεπε. Θα πρέπει να μειωθεί το ωράριο του εκπαιδευτικού τουλάχιστον κατά μια ή δύο ώρες για να τα φέρει σε πέρας.
Πάντως είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Ο ΘΕΣΜΟΣ
Ένας εκπαιδευτικός είναι εμπιστοσύνης επειδή τον εμπιστεύονται οι μαθητές, όχι επειδή έχει δίπλωμα ούτε επειδή τους κάνει μάθημα ούτε τέλος επειδή κάποιος τον όρισε για να απαλλαγεί από άλλες εργασίες. Είναι αυτός στον οποίο θα απευθυνθούν σε περίπτωση προβλήματος στο σπίτι αλλά και στο σχολείο με μαθητές ή άλλους εκπαιδευτικούς. Είναι ένας άτυπος ρόλος που υπήρχε πάντα στο σχολείο και σήμερα έρχεται να επισημοποιηθεί παίρνοντας μια επιπλέον επιμόρφωση.
Στην επιλογή του, καλό θα ήταν να έχουν άποψη και ψήφο βαρύτητας οι μαθητές μέσω των πενταμελών τους.
Θετική καινοτομία.
Ο τίτλος «Εκπαιδευτικός Εμπιστοσύνης» είναι αδόκιμος πρώτα απ΄όλα γιατί η εμπιστοσύνη δεν «θεσμοθετείται» αλλά κερδίζεται και επιπλέον δημιουργεί περίεργους νοηματικούς συνειρμούς για τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς του σχολείου.
Έπειτα ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι και να παρέχουν συμβουλευτική και ψυχολογική στήριξη στους μαθητές τους. Πιστεύω ότι ο υπεύθυνος καθηγητής τάξης μπορεί να επιτελέσει το ρόλο αυτό, με την συνεργασία του ψυχολόγου που πρέπει να υπάρχει στο σχολείο, αν όχι κάθε μέρα, τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.
Περισσότερη ανάγκη στήριξης αντιμετωπίζουν οι νεο-εισερχόμενοι μαθητές στη σχολική μονάδα για το λόγο αυτό, καλό θα είναι να βελτιωθεί αφού αποτιμηθεί ο ρόλος του «Συμβούλου Καθηγητή» με μια μετονομασία σε «Καθηγητή Υποδοχής».
Τέλος ότι και αν σκοπεύετε να κάνετε απαραίτητο είναι να του αφιερώσετε την απαραίτητη στήριξη (χρόνο, επιμόρφωση, κίνητρα). Βιαστικές κινήσεις θα απαξιώσουν την οποιαδήποτε αξιόλογη προσπάθεια.
Το σύγχρονο σχολικό περιβάλλον χρειάζεται την παρουσία ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές μας είναι ιδιαίτερα σύνθετα και απαιτούν ολοκληρωμένη και επιστημονική προσέγγιση. Θεσπίζοντας ημίμετρα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, όπως ο «εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης», η ηγεσία δείχνει να μην έχει αντιληφθεί την εικόνα της καθημερινής σχολικής πραγματικότητας και την απειλή να εκτραχυνθεί ραγδαία η σχολική ζωή των μαθητών.
Η σκέψη και το όραμα της πολιτείας για το θεσμό είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή τόσοι πολλοί ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους σε μια προσπάθεια συνδιαμόρφωσης των όσο το δυνατό καλύτερων δυνατών παραμέτρων για την επιτυχία του θεσμού που πάει να γεννηθεί μόνο την αγωνία της πολιτείας για την επιτυχία της προσπάθειας καταδεικνύει.
Το πλαίσιο του άρθρου 38 είναι σαφές και καλοσχεδιασμένο.
Σημαντικότατες όλες οι γνώσεις που κουβαλάνε τόσοι πολλοί άξιοι επιστήμονες όπως οι ψυχολόγοι, οι παιδοψυχολόγοι, οι ψυχίατροι, οι εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής, οι εργοθεραπευτές και τόσοι άλλοι, αλλά διαβάζοντας προσεκτικά το πλαίσιο του σχετικού άρθρου, όλοι θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι για το συγκεκριμένο ρόλο, τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει από τον εκπαιδευτικό που πραγματικά αγαπά και ενδιαφέρεται για τους μαθητές. Αυτός/η περνά ώρες καθημερινά με τα παιδιά, εντός τάξης ως διδάσκων/ουσα, εκτός τάξης στα διαλειμματα ως εφημερεύων/ουσα, εκτός της σχολικής μονάδας ως συνοδός σε επισκέψεις και εκδρομές. Με την παρατηρητικότητα, οξυδέρκεια και την τεράστια πείρα που κουβαλά τόσα χρόνια στο εργαστήρι του καθημερινού χρέους, είναι αυτός που πρώτος θα παρατηρήσει ή θα μάθει από τους ίδιους τους μαθητές τυχόν προβλήματα. Με την παράλληλη επιμόρφωση που το άρθρο 38 επισημαίνει, μόνο καλύτερος μπορεί να γίνεται. Η πρώτη ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι το απλό αυτονόητο ενδιαφέρον και η καθημερινή επαφή με τους μαθητές. Έτσι λοιπόν μπορεί να κερδίσει πιο εύκολα από τον οποιοδήποτε την εμπιστοσύνη των μαθητών. Σίγουρα δεν μπορεί και δεν θέλει να αντικαταστήσει την δουλειά του ψυχολόγου στην υποστήριξη μαθητών και γονέων όπου αυτή χρειάζεται, ή δεν θα συνταγογραφήσει αν αυτό απαιτείται σε ευτυχώς λίγες δύσκολες περιπτώσεις, ούτε θα αποφασίσει για αλλαγή εξέτασης του μαθητή από τη γραπτή στην προφορική. Για όλα αυτά υπάρχουν συνδεδεμένες πάντα με τη σχολική μονάδα οι σχετικές δομές και οι ανάλογοι φορείς. Απλά ο εκπαιδευτικός καλείται να γίνει η γέφυρα μεταξύ όλων αυτών των ειδικών φορέων και των μαθητών και γονέων σε όσες περιπτώσεις αυτό απαιτείται. Γιατί σύμφωνα με το πλαίσιο του άρθρου υπάρχουν και περιπτώσεις οι οποίες άνετα θα μπορούσαν να διαχειριστούν έμπειροι εκπαιδευτικοί της μονάδας. Και αν όλα αυτά για πολλούς δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως αυτονόητα, τι να κάνουμε; Άλλωστε αυτή την περίοδο υπάρχει προσπάθεια ανάδειξης και εφαρμογής των αυτονόητων!
Λίγο ενίσχυση στο άρθρο ως προς την παρουσίαση με σαφήνεια κάποιων σημαντικών χαρακτηριστικών που θα πρέπει να διαθέτουν οι συνάδελφοι που θα αναλάβουν το ρόλο αυτό, δεν θα έβλαπτε.
Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΝ ΠΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ. ΑΥΤΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ, ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΟΣΟΝΤΑ ΚΛΠ…
ΑΥΤΟ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Π.Χ. ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ… ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΕΧΩ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΥΘΥΝΗΣ
Αναρωτιέμαι αν εκεί στο Υπουργείο υπάρχει ομάδα που να απαρτίζεται από το Σύνολο των επιστημόνων που σχετίζονται με το Παιδί.Κι αυτοί οι επιστήμονες Πέρα από τον εκπαιδευτικο είναι ο ψυχολόγος/ο σχολικός ψυχολόγος και ο κοινωνικός λειτουργός. Αν υπήρχε πράγματι τέτοια ομάδα σε καμία περίπτωση δε θα γινόταν αυτή η πρόταση περί Εκπαιδευτικού που θα αναλαμβάνει τέτοιο καθοριστικό ρόλο σε θέματα σχολικού εκφοβισμού (!), προβλημάτων συμπεριφοράς , ακραίας συμπεριφορας (!) κ.τ.λ. Επί δεκαετίες ο εκπαιδευτικός πραγματώνει ρόλους που ουδεμία σχέση έχουν με την κατάρτιση και τις δεξιότητες του ( είναι ταυτόχρονα εκπαιδευτικός, φροντιστής, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός) .Κακως, πολύ κακώς επιχειρείτε τώρα να επισημοποιήσετε και να Νομοθετήσετε αυτους τους πολλαπλους αλλα ασυμβατους με την κατάρτιση του εκπαιδευτικού ρόλους! Μόνο προβλήματα, πολύ φοβάμαι νομικά, θα δημιουργήσετε στους εκπαιδευτικούς και καμία λύση δε θα δώσετε σε παιδιά και γονείς! Κάθε σχολείο χρειάζεται τον ψυχολόγο και τον κοινωνικό λειτουργό του ! Η διαχειριση όλων αυτών των ζητημάτων που αναφέρονται στο άρθρο 4 πρέπει να είναι έργο της Πολυεπιστημονικης ομάδας του σχολείου η οποία ΔΕΝ πρέπει να περιορίζεται μόνο στον εκπαιδευτικό αλλά να περιλαμβάνει όλες τις ειδικότητες που ασχολούνται με το Παιδί! Από τους εκπαιδευτικους μόνο καποιος με εξειδίκευση στη Σχολική Ψυχολογία θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν τον ρολο!Σας παρακαλω ως γονιος και ως εκπαιδευτικος :Ενημερωθείτε πριν Νομοθετήσετε! Φαίνεστε αδαείς και ανεύθυνοι, με όλο το θάρρος! Ευχαριστώ
Αναρωτιέμαι αν εκεί στο Υπουργείο υπάρχει ομάδα που να απαρτίζεται από το Σύνολο των επιστημόνων που σχετίζονται με το Παιδί.Κι αυτοί οι επιστήμονες Πέρα από τον εκπαιδευτικο είναι ο ψυχολόγος, ο σχολικός ψυχολόγος και ο κοινωνικός λειτουργός. Αν υπήρχε πράγματι τέτοια ομάδα σε καμία περίπτωση δε θα γινόταν αυτή η πρόταση περί Εκπαιδευτικού που θα αναλαμβάνει τέτοιο καθοριστικό ρόλο σε θέματα σχολικού εκφοβισμού (!), προβλημάτων συμπεριφοράς , ακραιας συμπεριφορας (!) κ.τ.λ. Επί δεκαετίες ο εκπαιδευτικός πραγματώνει ρόλους που ουδεμία σχέση έχουν με την κατάρτιση και τις δεξιότητες του ( είναι ταυτόχρονα εκπαιδευτικός, φροντιστής, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός) .Κακως, πολύ κακώς επιχειρείτε τώρα να Επισημοποιησετε και να Νομοθετησετε αυρους τους πολλαπλους αλλα ασυμβατους με την κατάρτιση του εκπαιδευτικού ρόλους! Μόνο προβλήματα, πολύ φοβάμαι νομικά, θα δημιουργήσετε στους εκπαιδευτικούς και καμία λύση δε θα δώσετε σε παιδιά και γονείς! Κάθε σχολείο χρειάζεται τον ψυχολόγο και τον κοινωνικό λειτουργό του ! Η διαχειριση όλων αυτών των ζητημάτων που αναφέρονται στο άρθρο 4 ρέπει να είναι έργο της Πολυεπιστημονικης ομάδας του σχολείου η οποία ΔΕΝ πρέπει να περιλαμβάνει μόνο τον εκπαιδευτικό αλλά όλες τις ειδικότητες που ασχολούνται με το Παιδί! Απο τους εκπαιδευτικους μόνο καποιος με εξειδίκευση στη Σχολική Ψυχολογία θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν τον ρολο!Σας παρακαλω Ενημερωθείτε πεον Νομοθετησετε! Φαίνεστε αδαείς και ανεύθυνοι, με όλο το θάρρος! Ευχαριστώ
Σωστή η πρόταση. Σας καταθέτω προτάσεις βελτίωσης:
1. Απαλλαγή Εκπαιδευτικών Εμπιστοσύνης από εξωσχολικές δραστηριότητες..Οκ, το θεωρείτε αυτονόητο, κι εγώ επίσης, δεν είναι πάντα όμως….Ειδικά όταν ο Διευθυντής του σχολείου ή οι συνθήκες- μικρά σχολεία με ολιγομελές προσωπικό- δρουν ανασταλτικά..Θεσμοθετήστε το.
(Παρένθεση: Σχόλιο για ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ για Α/ΜΙΑ -Β/ΜΙΑ: Καταλαβαίνετε ότι το κλειδί για όλες τις αλλαγές είναι ο Διευθυντής..Οπότε, ο τρόπος επιλογής του διευθυντή, θα είναι και ο δείκτης επιτυχίας των αλλαγών που προωθείτε..Διαβάστε λίγο αλλιώς ΟΟΣΑ/ΕΕ όμως ..2 αντιφατικές γραμμές,μαθησιακά αποτελέσματα και εκπαιδευτικό κράτος πρόνοιας με έμφαση στην ισότητα ευκαιριών. Ο συγκερασμός στο πρόσωπο του διευθυντή..Μην προωθείτε την πρώτη μόνο γραμμή!!!!!Φτιάξτε ένα αξιοκρατικό τρόπο επιλογής διευθυντών. Εμπλοκή ΑΣΕΠ και τα καλά του 3848, προτείνω )
2. Σωστά λέτε ότι 2 πρέπει να είναι ανά σχολείο οι Εκπαιδευτικοί εμπιστοσύνης. Αλλά στο κείμενο σας δεν δεν είναι σαφές: 2 με οργανική; ΠΡΟΤΑΣΗ: Ένας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με οργανική, ένας και από το λοιπό προσωπικό, χωρίς οργανική (να σας θυμίσω, επί τη ευκαιρία, ότι στη Διάθεση ΠΥΣΔΕ/ΠΥΣΠΕ είναι, πολαααα χρόνια μάλιστα, εκπαιδευτικοί με αυξημένα προσόντα..Γιατί πάσχει το σύστημα των οργανικών τοποθετήσεων..Εκμεταλλευτείτε τις γνώσεις και τη διάθεση τους. Μην τους πετάτε έξω, επειδή δεν έχουν οργανική, όπως και με θέση Υποδιευθυντή..1 + 1 λοιπόν. Θεσμοθετήστε το)
3. Η επιμορφωση Εκπαιδευτικών εμπιστοσύνης είναι επιβεβλημένη. Συμφωνώ. Το λέω ,όμως ξεκάθαρα, δεν εμπιστεύομαι ΠΕΚΕΣ. Δεν αμφιβάλλω για τη διάθεση τους ή την επιστημοσύνη τους. Όμως η συνήθης ένσταση είναι ότι πρόκειται για μια θεωρητική επιμόρφωση.Γιατί: 1. Οι περισσότεροι στο ΠΕΚΕΣ έχουν αποκοπεί απ’ την πραγματικότητα της τάξης.Έχουν να διδάξουν χρόνια. 2.Δεν βλέπουμε συχνά σε ζωντανό χρόνο τον Παιδαγωγικό Υπεύθυνο του σχολείου. Δεν μιλάω για e-mail.. Έχουν και αυτοί τα δίκια τους.Συμφωνώ. Φταίτε κι εσείς στο ΥΠΑΙΘ που , για οικονομικούς φαντάζομαι λόγους, αναθέτετε στον κάθε Υπεύθυνο ΣΕΕ πολλά σχολεία. Τι να πω..Βρείτε τα μεταξύ σας.Αν θέλετε να βοηθήσετε τα σχολεία..Αν πάλι θέλετε να κάνετε επικοινωνιακή πολιτική και οι μεν και οι δε, οκ. Συνεχίστε έτσι. Οπότε, συνοψίζοντας, για το θεωρητικό κομμάτι επιμόρφωσης προτείνω σύμπραξη ΠΕΚΕΣ με Πανεπιστημια. Έχουμε αξιόλογα Εργαστήρια Σχολικής Ψυχολογίας στα ΑΕΙ μας. Για το πρακτικό κομμάτι επιμόρφωσης, κυρίως όσον αφορά στην Ενδοσχολική βία, για δείτε λίγο και την θεωρία/πρακτική / εφαρμογή σε σχολεία της Σχολικής Διαμεσολάβησης..;Ένα εξαιρετικό concept με θετικά αποτελέσματα σε πολλά σχολεία.. Οπότε ΠΡΟΤΕΊΝΩ: Υποχρεωτική επιμόρφωση Εκπαιδευτικών εμπιστοσύνης στη ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ
Πολλή καλή σκέψη για τη δημιουργία εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης αλλά μήπως την εργασία αυτή πρέπει να την επωμιστεί κάποιος ειδικός επιστήμονας όπως είναι ο ψυχολόγος. Μήπως η αντιμετώπιση των περιστατικών που συμβαίνουν σε ένα σχολείο πρέπει να αντιμετωπίζονται από ειδικούς επιστήμονες ώστε να υπάρχει η εγκυρότητα και η αξιοπιστία της αντιμετώπισης αυτών των περιστατικών.
Τα προβλήματα των μαθητών μπορούν να λυθούν μόνο από επαγγελματίες που έχουν τα κατάλληλα προσόντα, όπως οι Ψυχολόγοι κι οι Κοινωνικοί λειτουργοί. Δεν μπορεί μια επιμόρφωση να καταστήσει ικανό έναν εκπαιδευτικό να αναλάβει τόσο σοβαρά καθήκοντα, όπου ένας κακός χειρισμός επειδή δεν είναι ειδικός, μπορεί να κοστίσει με διάφορους τρόπους στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Ως εκπαιδευτικός σε ΕΠΑΛ θεωρώ ότι αυτός ο ρόλος του έμπιστου ενήλικου υπάρχει εδώ και καιρό. Σήμερα καλούμαστε και μέσω νόμιμου τρόπου να διεκπεραιώσουμε και αυτό το δύσκολο έργο.
Είναι πολύ ωραία η ιδέα αυτή αλλά ο καθηγητής φορτώνεται με πολλές ευθύνες. Ειδικά όταν είναι υπεύθυνος σε μεγάλα τμήματα , όταν έχει πολλές ώρες διδασκαλίας , όταν πρέπει να ετοιμάσει τα εργαστήριά του , όταν πρέπει να κάνει εφημερίες ή όταν πρέπει να βγάλει φωτοτυπίες στο διάλειμμα.
Παρολα αυτά ωστόσο πάντα ακούμε τους μαθητές μας , πάντα τους προσεγγίζουμε να μιλήσουμε αν τους δούμε σκυθρωπούς , πάντα ενδιαφερόμαστε από ότι θα έπρεπε γιατί πάνω απ΄ολα είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λειτούργημα.
Ο ρόλος του ψυχολόγου στα σχολεία βοήθησε πολύ, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε τις υπηρεσίες του όλη την εβδομάδα και κάθε χρόνο ερχόταν και άλλος, Αυτό το καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολο .
Θα πρότεινα λοιπόν από το να φορτιζόμαστε πιο πολύ από ότι αντέχουμε δεν είναι καλό και ίσως να βλέπατε πάλι τη θέση του μόνιμου ψυχολόγου σε μεγάλα σχολεία.
Θα βοηθούσε περισσότερο στα παιδιά να ξέρουν πως να τα χειριστούν και να επέμβουν όταν είναι απαραίτητο.
Σας ευχαριστώ
Με εκτίμηση
Ασφαλώς, ο εκπαιδευτικός, με γνώσεις ψυχολογίας, μπορεί να λειτουργήσει και ως διαμεσολαβητής (»πρόσωπο αναφοράς»), συμφωνώ. Άλλωστε, ήδη εκπαιδευτικοί εκπαιδεύουν μαθητές σε διάφορα σχολεία πάνω στη Σχολική Διαμεσολάβηση για την αντιμετώπιση περιστατικών βίας και εκφοβισμού.
Μπράβο, πολύ καλή πρωτοβουλια! Ευχαριστούμε για τις αρμοδιότητες που μας δίδετε και κυρίως για την εμπιστοσύνη στην επάρκειά μας να βοηθήσουμε πολυεπίπεδα τη μαθητική κοινότητα.
Η σχολική κοινότητα εμπεριέχει τρεις ομάδες στόχου:μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Εκτός από το μορφωτικό αγαθό επωμίζεται το ευ ζην των μαθητών. Με κάθε σεβασμό σε όλες τις ειδικότητες εκπαιδευτικών και ΕΕΠ, θεωρώ βασική αρχή τον διαχωρισμό των ρόλων, που θα φέρει την ανάληψη συγκεκριμένων ευθυνών. Συγκεκριμένα, ο εκπαιδευτικος φέρει επαγγελματική και παιδαγωγική επάρκεια για την μετάδοση της γνώσης (με την προσδοκία να εφαρμόζονται εναλλακτικές και ελκυστικές παιδαγωγικές μέθοδοι), οπότε θα ήταν βοηθητικό οι όποιες επιμορφώσεις τους να διευκολύνουν την αποτελεσματικότητα αυτού του ρόλου τους. Από όσο γνωρίζω, οι παιδαγωγικες σχολές δεν βγάζουν πανεπιστημονες – και δεν υπάρχει άλλωστε τέτοια σχολή στην εποχή της εξειδίκευσης – οπότε είναι μάταιο να συγχέονται οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις. Είναι ξεκάθαρο πως θέματα ψυχοκοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης παιδιών, πρόληψης προπαραβατικων συμπεριφορών και φαινομενων σχολικής βιας, διαμεσολαβηση μεταξύ οικογενειών και κοινότητας, σχεδιασμού και εφαρμογής προγραμμάτων πρόληψης και αντιμετώπισης δυσκολιών που ξεπερνούν την παιδαγωγική σχέση και εμπλέκουν γονείς και κοινότητα, η διαχείριση κρίσεων και πολλά άλλα είναι αποκλειστικό αντικείμενο των Σχολικών κοινωνικών λειτουργών και των Σχολικών ψυχολόγων. Αναρωτιέμαι που αλλού θα μπορούσαν να είναι πιο απαραίτητες οι δύο αυτές ειδικότητες, αν όχι στις σχολικές μονάδες γενικής και ειδικής αγωγής. Αναρωτιέμαι επίσης ποια η αξία των σπουδών σε Κοινωνική Εργασία και Ψυχολογία) αν όλη αυτή η επάρκεια – που μπορεί δια μαγείας να φέρει ο εκπαιδευτικος εμπιστοσυνης – αν είναι δυνατόν, μπορεί να συμπυκνωθει σε μια κάποια επιμόρφωση.
Συμφωνώ με το να μετονομάσετε σε »Εκπαιδευτικός διαμεσολάβησης» και οχι »εκπαιδευτικος εμποστοσυνης» διοτι δημιουργει συνειρμους ακαταλληλους.
Πολύ καλή κίνηση!
Θεωρώ οτι πιο εύστοχος τίτλος απονομής είναι »εκπαιδευτικός-διαμεσολάβησης» διότι αυτός ισχύει και αλλου, και θα πρέπει να αναλάβει αυτό το ρόλο με προϋποθέσεις μόνιμος εκπαιδευτικός:
1. να μην έχει άλλη εξωδιδακτική υποχρεώση
2.να έχει πτυχίο φιλοσοφιικής σχολής με μεταπτυχιακό στη σχολική ψυχολογία ή μεταπτυχιακό τίτλο στη συμβουλευτική
3. να έχει εργαστεί σε κεσυ που σημαίνει έχει εμπειρία στη διαχείριση περιπτώσεων/επικοιονωνιακές δεξιοτητες,
4. να έχει λάβει επιμόρφωση σε θέματα παιδαγωγικής/σχολικής βίας
5. Να επιλεγεί από τις διευθύνσεις εκπαιδευσεις και οχι απο το κάθε σχολειο ωστε να υπαρχει διαφάνεια και οχι λογω συμπάθειας του διευθυντή΄σχολείου
Γνώσεις ψυχολογίας και παιδαγωγικής έχουν και οι εκπαιδευτικοί παιδαγωγικών/καθηγητικων σχολών και οχι μονο οι κ.λειτουργοί και οι ψυχολογοι. Το ΕΕΠ καλο ειναι να ασχοληθειται με την αντιμετώπιση περιστατικών και να μην αναλαμβάνει καθήκοντα διερεύνησης/καταγραφης διοτι μετά δεν τους μενει χρονος για επι της ουσίας δουλειά!
Πολύ καλή κίνηση, μπράβο
Για να μπορέσει να γίνει ένας εκπαιδευτικός «Εκπαιδευτικός Εμπιστοσύνης» θα πρέπει, κατ’ αρχήν, να έχει και την απαραίτητη επιστημονική κατάρτιση. Όπως δεν γίνεται ένας ψυχολόγος/κοινωνικός λειτουργός να αναλάβει τον ρόλο του εκπαιδευτικού επειδή δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις και εκπαίδευση, έτσι δεν γίνεται και ένας εκπαιδευτικός να αναλάβει έναν ρόλο διαφορετικό από αυτόν του εκπαιδευτικού. Τόσο οι ψυχολόγοι όσο και οι κοινωνικοί λειτουργοί καλούνται να εξελίσσουν συνεχώς τις γνώσεις τους προκειμένου να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολικού περιβάλλοντος. Επομένως, πώς θα μπορέσει ένα εκπαιδευτικός να ανταπεξέλθει σε έναν τέτοιον ρόλο, όταν δεν έχει καν τις βασικες γνώσεις των ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών; Η υποβάθμιση των δυο αυτών επιστημονικών κλάδων (ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργών) γίνεται εντονότερη με το πέρασμα των χρόνων. Παρ’ όλο που αναγνωρίζονται τα προβλήματα του σχολικού περιβάλλοντος ταυτόχρονα παραγκωνίζονται τα επαγγέλματα που είναι τα πλέον κατάλληλα για την επίλυση τους. Τέλος, το να μπορούν οι μαθητές ενός δασκάλου/καθηγητή να τον/την εμπιστευτούν θα έπρεπε να είναι απόρροια της εκπαιδευτικής διδασκαλίας και πρακτικής και όχι ενός θεσμικού ρόλου. Η αποτυχία αυτή από μόνη της μας δείχνει εάν είναι σωστό και, κυρίως, ηθικό το αν θα πρέπει να υπάρχουν «Εκπαιδευτικοί Εμπιστοσύνης» ή όχι.
Καταρχάς ο ίδιος ο όρος «εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης» είναι άστοχος.
Ο κάθε εκπαιδευτικός του εκάστοτε μαθητή θα έπρεπε να είναι»εμπιστοσύνης».
Με τον ορισμό αυτό οι λοιποί εκπαιδευτικοί δεν χαίρουν εμπιστοσύνης;
Αυτά που ορίζετε στο οικείο άρθρο απαιτούν επιπρόσθετες εξειδικεύσεις που δεν αποκτώνται από ένα απλό σεμινάριο και εμπίπτουν στο καθηκοντολόγιο και τις αρμοδιότητες των κοινωνικών λειτουργών και των ψυχολόγων των ΕΔΕΑΥ.
Οι εκπαιδευτικοί είναι ήδη πολύ επιβαρυμένοι με το δικό τους βαρυσήμαντο έργο μην προσπαθείτε να τους βάλετε να κάνουν τα πάντα, κάπου και για αυτούς ΦΤΑΝΕΙ!!
Από θέμα ποιότητας υπηρεσιών, ας πάνε οι ευθυνές πρόληψης και αντιμετώπισης ζητημάτων σ’ αυτούς που έχουν τις κατάλληλες γνώσεις γι’ αυτό…
Επανδρώστε τα σχολεία με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, το εξαγγείλατε άλλωστε!!
Δε διαφωνώ ότι η αναγκαστική «δειγματοληπτική» υποστήριξη των ΕΔΕΑΥ σας κάνει να αναζητείτε λύσεις, όμως οδηγήστε σε επικίνδυνα μονοπάτια τα οποία σαφέστατα θα είναι αναποτελεσματικά για τους ωφελούμενους μαθητές και τις οικογένειες, αλλά θα «κάψετε» και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς ως επαγγελματίες.
Επίσης κι από πλευράς εργασιακών δικαιωμάτων το άρθρο σας αγγίζει την αντιποίηση των επαγγελμάτων των κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων. Επιβάλλεται να το ανακαλέσετε!!
Με κάθε σεβασμό προς όλους τους εκπαιδευτικούς, όσα αναφέρει το άρθρο 38 περί “εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης” περιγράφονται σαφέστατα στα καθηκοντολόγια των κοινωνικών λειτουργών & ψυχολόγων, οι οποίοι, λόγω σπουδών, έχουν τα ουσιαστικά & τυπικά προσόντα (βλέπε σπουδές, γνώσεις, κατάρτιση, εμπειρία) να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που περιγράφονται στο άρθρο.
Οπότε κατά τη δική μου άποψη θεωρώ αυτό τον “θεσμό” αχρείαστο, από την άποψη ότι προσθέτει περισσότερες ώρες στο ήδη βεβαρυμένο πρόγραμμα των εκπαιδευτικών οι οποίοι πέραν όλων των άλλων, καλούνται να εκτελέσουν χρέη κοινωνικών λειτουργών & ψυχολόγων.
Εκτιμώ ότι η βέλτιστη λύση για την “αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που απασχολούν τη σχολική μονάδα” είναι η σύσταση Κοινωνικών Υπηρεσιών σε κάθε σχολείο με τη στελέχωση από επαγγελματίες κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
Τον ρόλο αυτό πρέπει να τον αναλάβουν εκπαιδευτικοί που να έχουν Πτυχίο Ειδικής Αγωγής.
1. Πολύ καλή σκέψη με πολύ σημαντικά θετικά αποτελέσματα τόσο για τα παιδιά και τους γονείς όσο και για την εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων.
2. Επειδή σε κάθε σχολική μονάδα αφενός υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία συμφερόντων, απόψεων, παιδαγωγικών και διδακτικών προσεγγίσεων, κομματικής δυσκαμψίας, κριτηρίων, κινήτρων και αφετέρου σε αρκετό υψηλό ποσοστό υπάρχουν διοικήσεις αδύναμες, ακατάλληλες πραγματικά φερέφωνα τόσο των Συλλόγων όσο και της γραφειοκρατίας, θα ήθελα στο νομοσχέδιο να φωτογραφίζονται σαφέστερα ως πρόταση για την διευκόλυνση της επιλογής των καταλληλότερων προσώπων για τον θεσμό του εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης από τους Διευθυντές και όχι αναγκαστικά ως επιβολή, ορισμένα ουσιαστικά αυτονόητα προσόντα.
(Για παράδειγμα αναφέρω την προσωπική μου περίπτωση. α. Έχω ετήσια επιμόρφωση στο Α.Κ.Π. υπό την αιγίδα της Β Παιδιατρικής Κλινικής στις μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών με εκπόνηση εργασίας πάνω στη Δυσλεξία & συ νοσηρότητα. β. Έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια παιδαγωγικής και διδακτικής. γ. Έχω μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Μ.Α πάνω στην εκπαιδευτική πολιτική & διοίκηση με μεταπτυχιακή διατριβή πάνω στον βαθμό αποτελεσματικότητας του έργου των Δ/ντών των σχολικών μονάδων. δ. Είμαι υπεύθυνος ΟΕΥΜ για την επικοινωνία με το ΚΕΣΥ προετοιμάζοντας ουσιαστικά τον φάκελο του κάθε παιδιού προκειμένου να επισκευτεί με τους γονείς του το κέντρο διαφοροδιάγνωσης. ε. Έχω σχεδιάσει και εκπονήσει με τους μαθητές μου πάντα με ιδιαίτερη επιτυχία πολλά σχετικά Projects όπως ουσίες εθισμού & εφηβική υγεία, ο εθισμός και οι κίνδυνοι από το διαδίκτυο, εναλλακτικές μορφές ενέργειας, και εφέτος ο σχολικός εκφοβισμός.
Άρα, θέλω να είμαι εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης, έχω το ίδιο όραμα με το σκεπτικό του υπουργείου παιδείας, έχω επιδείξει σχετική δραστηριότητα πριν καν τεθεί επισήμως η ανάγκη του θεσμού αυτού. Παρά τα παραπάνω αυτονόητα για την στήριξη του νέου θεσμού που πάει να γεννηθεί προσόντα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα προταθώ ή θα επιλεγώ από τον Διευθυντή για τη θέση αυτή. Οι λόγοι που το φοβάμαι αυτό είναι: 1. Πάντα έχω την ελευθερία των λόγων μου στηριγμένη στις βασικές αξίες της νομιμότητας, της δικαιοσύνης και της ειλικρίνειας, οπότε συχνά στηλιτεύω τυχόν παρατυπίες, παρανομίες ακόμα και ανήθικες πρακτικές της Διοίκησης στα πλαίσια μιας ακατάλληλης για τη λειτουργία της μονάδας συναλλακτικής μορφής Διοίκησης που χαρακτηρίζει τη σχολική μονάδα 2. Η αίσθηση του ανταγωνισμού που μου αφήνουν κάποιες ενέργειες από πλευράς Διοίκησης).
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ.
Είναι δυνατόν ένας εκπαιδευτικος να μπορεί να αντικαταστήσει έμπειρους, και καταρτισμενους επαγγελματίες, όπως είναι οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ψυχολόγοι, οι οποίοι είναι και θα έπρεπε να εργάζονται ως οι κατεξοχήν αρμόδιοι σε τέτοια θέματα και θέσεις??? Αν αυτό δεν αποτελεί αντιποίηση επαγγέλματος, όπως πολύ καλά το σημειώνει ο συνάδελφος Βολκιδης Μιχάλης, τότε τι αποτελεί? Ο εκπαιδευτικος θα έπρεπε ούτως ή άλλως να είναι ο εκπαιδευτικος εμπιστοσύνης, που προσπαθεί να προωθήσει το υπουργείο, για τον κάθε μαθητή του αλλά και τους γονείς των μαθητών, και με τη σειρά του να κάνει την παραπομπή σε ψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό. Μιλάμε δηλαδή για μια αυτονόητη αλυσίδα στην οποία το μόνο που λείπει είναι ο τελευταίος της κρίκος, η ύπαρξη δηλαδή μονίμων ψυχολογων και κοινωνικών λειτουργών σε όλες τις σχολικές μονάδες.
Αναφέρεται επίσης μέσα στο νομοσχέδιο ότι οι εκπαιδευτικοι αυτοί θα επιμορφωνονται σε περιοδική βάση…. Με «σκοιλ ελικικου» πάλι θα προσπαθήσουν να καλυψουν νευραλγικες θέσεις με μη καταρτισμενους επαγγελματίες, με κάθε κοστος
Επιπλέον, περισσότερο με τρομάζουν τα σχόλια συναδέλφων εκπαιδευτικών που σπεύδουν να διαφημίσουν τα προγράμματα σπουδών τους και τα μεταπτυχιακά τους (από δημόσιους κ ιδιωτικούς φορείς), οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να αντικαταστησουν Επαγγελματίες ψυχολόγους κ κοινωνικούς λειτουργούς!Με τι προσόντα? Έχετε αναλογισθεί τις ευθύνες? Όλοι θέλουμε να έχουμε μια σταθερή δουλειά αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε ολα
Το άρθρο 38 αφορά την αντιποιήση επαγγέλματος αφού όλα όσα προτείνει προβλέπονται στα καθηκοντολόγια των ψυχολόγων απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο τα πτυχιά τους. Να αποσυρθεί το άρθρο! Απαξίωση του ρόλου των ψυχολόγων και των κοινωνικών λειτουργών είναι αυτό το άρθρο. Φέτος η υπουργός Παιδείας δήλωσε πόσο σημαντικοί είναι στα σχολεία οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ψυχολόγοι και τώρα βλέπουμε να τους αντικαθιστά με τους εκπαιδευτικούς εμπιστοσύνης.
Υπέροχη ιδέα ο θεσμός αυτός και απαραίτητος στα σύγχρονα σχολεία που θέλουν να συμπορεύονται με τα ευρωπαϊκά. Στη Δευτ/θμια αυτά τα καθήκοντα είναι σημαντικό να τα έχουν Εκπαιδευτικοί απόφοιτοι Φ.Π.Ψ. φιλοσοφικής σχολής ΑΕΙ με μεταπτυχιακή ειδίκευση στη Σχολική Ψυχολογία ή στη Συμβουλευτική ή με 2ο πτυχίο Ψυχολογίας και με προϋπηρεσία στα ΚΕ.ΣΥ. Οι εκπαιδευτικοί εμπιστοσύνης- απόφοιτοι Φ.Π.Ψ. γνωρίζουν ήδη πώς να λειτουργούν ως διαμεσολαβητές και πώς να διαχειρίζονται καταστάσεις στη σχολική κοινότητα. Μπράβο σας για το νέο αυτό θεσμό ωστόσο μετονομάστε σε »Εκπαιδευτικός-Διαμεσολαβητής».
Καταρχάς θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι απαράδεκτο να τίθενται προς διαβούλευση νομοσχέδια εν καιρώ πανδημίας, με κλειστά σχολεία, απόντες μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση με τους αρμόδιους φορείς, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον που έχει δημιουργήσει σε όλους συναισθήματα αβεβαιότητας και άγχους.
Ως προς το άρθρο είναι απαραίτητη η παρουσία στα σχολεία ψυχολόγων, με διακριτό ρόλο και έργο, που θα σταθούν πλάι όχι μόνο στους μαθητές αλλά και τους εκπαιδευτικούς.
Τα θετικά αποτελέσματα της μόνιμης παρουσίας ψυχολόγων στα σχολεία έχουν φανεί εδώ και χρόνια στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας αλλά και στα ΕΠΑΛ πρόσφατα.
Υπάρχουν οι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ και οι ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ γι αυτά. Είναι οι επιστήμονες που επαιδεύτηκαν να διαχειρίζονται ζητήματα που προκύπτουν στην επαιδευτική κοινότητα,με γνώσεις παιδοψυχολογίας,αναπτυξιακης ψυχολογίας,συμβουλευτικής,θεραπειών παιδιού-εφήβου-γονέα,με χιλιες δυο εξειδικεύσεις στα θέματα που αναφέρετε. Δεν νομίζω να προλάβει να εκπαιδευτεί τόσο ο δάσκαλος εμπιστοσύνης! Συμφωνώ να υπάρξει επιμόρφωση ωστε οι δασκαλοι και οι κσθηγητες να ειναι σε επαγρύπνυση για τετοια ζητημστα,εξάλλου περνούν και περισσότερο χρόνο με τα πσιδια, και πώς να τα χειριστούν σε 1η φάση,τα υπόλοιπα όμως είναι δουλειά των ειδικών.
Με επιμόρφωση δεν γίνεσαι ψυχολόγος ούτε κοινωνικός λειτουργός, παραμένεις στην ειδικότητά σου. Ας ασχοληθεί ο καθένας με το αντικείμενό του. Σε κάθε σχολική μονάδα θα πρέπει να υπάρχει ένας ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός που θα καθοδηγεί και ενημερώνει μαθητές.
Τόσο ωραία ιδέα αλλά τόσο αδουλευτη. Ή δεν μας την παρουσιάσατε όπως έπρεπε. Αρχικά δεν δινεται η ευκαιρία σε τεράστια μερίδα των εκπαιδευτικών να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Και μιλάω φυσικά για τους αναπληρωτές που κάθε χρόνο αλλάζουν σχολείο. Πόσο μάλλον για τις ειδικότητες. Όσο και να το θέλει κάποιος όταν πάει σε πέντε σχολεία για ενα χρόνο δεν μπορεί να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο και είναι άδικο.
Η σχολική κοινότητα εμπεριέχει τρεις ομάδες στόχου:μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Επίσης, εκτός από το μορφωτικό αγαθό επωμίζεται το ευ ζην των μαθητών. Με κάθε σεβασμό σε όλες τις ειδικότητες εκπαιδευτικών και ΕΕΠ, θεωρώ βασική αρχή τον διαχωρισμό των ρόλων, που θα φέρει την ανάληψη συγκεκριμένων ευθυνών. Συγκεκριμένα, ο εκπαιδευτικος φέρει επαγγελματική και παιδαγωγική επάρκεια για την μετάδοση της γνώσης (με την προσδοκία να εφαρμόζονται εναλλακτικές και ελκυστικές παιδαγωγικές μέθοδοι), οπότε θα ήταν βοηθητικό οι οποίες επιμορφώσεις τους να διευκολύνουν την αποτελεσματικότητα αυτού του στοιχειώδους ρόλου τους. Από όσο γνωρίζω, οι παιδαγωγικες σχολές δεν βγάζουν παντογνωστες – και δεν υπάρχει άλλωστε τέτοια σχολή στην εποχή της εξειδίκευσης, εδώ και δεκαετίες – οπότε είναι μάταιο να συγχέονται οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις. Είναι ξεκάθαρο πως θέματα ψυχοκοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης παιδιών, πρόληψης προπαραβατικων συμπεριφορών και φαινομενων σχολικής βιας, διαμεσολαβηση μεταξύ οικογενειών και κοινότητας, σχεδιασμού και εφαρμογής προγραμμάτων πρόληψης και αντιμετώπισης δυσκολιών που ξεπερνούν την παιδαγωγική σχέση και εμπλέκουν γονείς και κοινότητα, η διαχείριση κρίσεων και πολλά άλλα είναι αποκλειστικό αντικείμενο των Σχολικών κοινωνικών λειτουργών και των Σχολικών ψυχολόγων. Αναρωτιέμαι που αλλού θα μπορούσαν να είναι πιο απαραίτητες οι δύο αυτές ειδικότητες, αν όχι στις σχολικές μονάδες γενικής και ειδικής αγωγής. Αναρωτιέμαι επίσης ποια η αξία των σπουδών (πτυχιακών, Μεταπτυχιακών, διδακτορικών σε Κοινωνική Εργασία και Ψυχολογία) αν όλη αυτή η επάρκεια – που μπορεί δια μαγείας να φέρει ο εκπαιδευτικος εμπιστοσυνης – αν είναι δυνατόν, μπορεί να συμπυκνωθει σε μια κάποια επιμόρφωση.
Δεν νομίζω πως κάποιο παιδί θα εμπιστευτεί κάποιον επειδή έτσι θα τον ονομάσουμε. Τα παιδιά πλησιάζουν το δάσκαλο τους που είναι όλη την ημέρα ή τον καθηγητή που τα ίδια νιώθουν εμπιστοσύνη. Θα έπρεπε όλοι να θεωρούνται εκπαιδευτικοί εμπιστοσύνης, ναι με μια επιπλέον επιμόρφωση
Αρχικα θεωρω οτι ο τιτλος εχει μια προβληματικη διοτι δινει εσφαλμενα την εντυπωση οτι τα παιδια μπορουν να εμπιστευονται μονο τους συγκεκριμενους εκπαιδευτικους. Το σχολειο πρεπει να λειτουργει γενικοτερα μεσα σε ενα κλιμα εμπιστοσυνης και οφειλουμε να ενεργουμε προς αυτη τη κατευθυνση. Το Υπουργειο οφειλει να επιμορφωνει ολους τους εκπαιδευτικους. Διαφωνω γενικοτερα με το συγκεκριμενο θεσμο. Η προληψη, η ανιχνευση και η παρεμβαση σε τετοια ζητηματα πρεπει να γινεται απο ειδικους επιστημονες που ειναι στο γνωστικο τους αντικειμενι, δηλαδη απο κοινωνικους λειτουργους και ψυχολογους και οχι απο ατομα που απλα επιμορφωνονται, χωρις να γινεται σαφες το πως και το ποτε. Επιπλεον, η ενασχοληση με αυτο απαιτει χρονο τον οποιο οι εκπαιδευτικοι δεν εχουν καθως ηδη ειναι "φορτωμενοι" με πολλα γνωστικα αντικειμενα. Τελος, τιθονται και δεοντολογικα ζητηματα. Πως ενας εκπαιδευτικος θα εχει ταυτοχρονα ρολο εκπαιδευτικου και συμβουλου; Οι ρολοι οφειλουν να ειναι διακριτοι για να μην μπερδευονται τα παιδια και να διασφαλιζεται η προσβαση χωρις φοβο. Το σωστο θα ηταν η ενισχυση των ΕΔΕΑΥ και οχι ο εκπαιδευτικος- πολυεργαλειο, αλλιως δεν θα υπηρχαν οι αλλες επιστημες στο χωρο της εκπαιδευσης. Χαρακτηριστικο παραδειγμα αποτελει το κατωχηρωμενο επαγγελμα του κοινωνικου λειτουργου στο σχολειο εδω και πολλα χρονια τωρα. Ας μην παιζουμε με τη ψυχοσυνθεση των παιδιων και ας αναλογιστειτε αν θελετε ουσιαστικα αντιμετωπιση των ψυχοκοινωνικων ζητηματων ή πυροσβεση.
«Στο πλαίσιο επιτέλεσης του έργου του, συνεργάζεται με τις υποστηρικτικές δομές και δύναται να ζητήσει τη συνδρομή τους για την αντιμετώπιση μεμονωμένων περιστατικών ή ειδικών περιπτώσεων, όπως και να παραπέμψει τον χειρισμό τους αρμοδίως σε αυτές ή στον σύλλογο διδασκόντων, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους». Εδώ αναφέρονται διοικητικές λειτουργίες. Η παραπομπή αρμοδίως σημαίνει ότι χρησιμοποιεί τη διεύθυνση για διεκπαιρεωτικό ρόλο; Διαφαίνεται σύγχυση αρμοδιοτήτων. Δεν απαντά στο μεγάλο ζήτημα ότι με βάση το υφιστάμενο πλαίσιο ( δεν προβλέπεται αλλαγή), καμία παραπομπή και καμία παρέμβαση δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συγκατάθεση του γονέα. Δυστυχώς όταν οι γονείς δεν συνεργάζονται το σχολείο δεν μπορεί να πάρει καμία πρωτοβουλία.